ตอนที่167 จะไม่ประทับใจได้ยังไง

ต๭นที่167 จะไม่ประทับใจได้ยังไง “ไม่ใช่เธอ?” คนที่พูดกลายเป็นเหชียวหนานจิ่งต่อเขาพุ่งเข้ามาบีบคอเธอ “เหยาเหยาเมื่อก่อนพวกฉันเป็นคนที่สนิทกับเธอมากที่สุดแต่เธอกับร่วมทำร้ายพวกเรากับอีกคน” “ฉันไม่ได้ทำ——” กู้เหยาอยากพูดแต่โดนเขาบีบคอไว้ทั้งหน้าแดงไปหมดยิ่งอยู่ยิ่งหายใจยากพูดไม่ออกมาสักคำ “กู้เหยา เธอรู้ไหมว่าการเกิดมาของเธอมันสกปรกขนาดไหน? กู้เจิ้งเต๋อเอาแม่เธอเป็นของเล่นให้ผู้ชายคนอื่นเล่นแม่เธอท้องเธอตอนอยู่ในสภาพแบบนั้น” “แล้วเธอดูสิว่าโม่ข่ายเป็นใคร? เขาเป็นผู้บริหารของบริษัทเซิ่งเทียนLeoMo เขาเป็นคนที่ทุกคนเอื้อมไม่ถึงแล้วดูเธอสิว่าเธอเป็นใคร? เธอมีสิทธิ์อะไรไปยืนข้างเขามีสิทธิ์อะไรไปเป็นภรรยาเขา?” “เธอคิดว่าท้องลูกของเขาก็จะมัดเขาไว้แน่นงั้นหรอ? เธอคิดสัญญาที่เขาเคยบอกกับเธอมันมีผลตลอดงั้นหรอ?” “ที่เขายังอยู่กับเธอแบบนี้มันมีแค่เหตุผลเดี๋ยวนั่นก็คือเขายังไม่เจอผู้หญิงคนที่เขารักมากที่สุด คนรอบข้างมาด่าว่ากู้เหยายิ่งอยู่ยิ่งเยอะเธออยากโต้กลับแต่ขนาดโอกาสเปิดปากได้พูดยังไม่มี ได้แต่จ้องเขม็งใส่คนที่มาชี้ด่าเธอและดิ้นรนอย่างไร้เรี่ยวแรง—— “กู้เหยา——” อยู่ๆด็มีเสียงต่ำทุ่มดังขึ้นที่ข้างหูเธอ เธอหันไปมองเป็นโม่ข่ายที่ยืนอยู่หลังเธอ “โม่ข่าย——” เธออ้าปากจะเรียกชื่อเขาแต่ทำยังไงก็ไม่มีเสียงออกมา “กู้เหยาถึงผมจะไม่แคร์เรื่องครอบครัวคุณแต่บ้านผมแคร์” เขาพูด เสียงของเขายังต่ำทุ่มและเซ็กซี่เหมือนเดิมใบหน้าเย็นชาที่เดาอารมณ์ไม่ออก ไม่รอให้เธอพูดเขาก็พูดต่อ “กู้เหยายังไงก็เป็นการแต่งงานที่ไม่มีความรักเลิกกันเถอะ เลิกแล้วก็ต่างคนต่างไปหาคนที่ดีกว่านี้” “โม่ข่าย——” ผ่านไปเนิ่นนานกว่ากู้เหยาจะตะโกนเรียกได้เธอพุ่งเข้าไปจะจับเขาแต่ก็ไม่โดนเขาหายไปต่อหน้าเธอกะทันหัน “ขนาดคุณยังทิ้งฉันเลย?” เธอมองไปทางที่เขาหายไปตะโกนออกไปด้วยความโศกเศร้า ทั้งๆที่พูดกันไว้แล้วว่าเป็นการแต่งงานที่ไม่มีความรักแต่ทำไมพอเขาบอกจะเลิกเธอกลับรู้สึกเศร้า? หัวใจเจ็บจนชาไปหมดราวกับไม่ได้เป็นของตัวเอง หรือว่าเธอคิดเกินเลยกับเขา? หรือว่านอกจากแต่งงานแล้วเธอยังอยากได้ของที่ไม่ควรขอไม่ควรได้จากตัวเขา? “กู้เหยาตื่น! รีบตื่นสิ” เป็นเสียงโม่ข่ายอีกแล้วแต่ครั้งนี้กลับไม่เหมือนครั้งก่อนครั้งนี้เสียงเธอดูรีบร้อน กู้เหยารีบลืมตาก็สบตากับคนที่รีบร้อนจนขมวดคิ้วติดกัน เขาไม่ได้ไป! เขายังอยู่ พอเห็นเขายังอยู่เขาไม่ได้จากเธอไปใจเธอที่ระแวงอยู่ก็เริ่มสงบ โม่ข่ายเอาทิชชูมาเช็ดเหงื่อให้เธอ “อย่ากลัวมันเป็นแค่ฝัน” เห็นสายตาที่เขาเป็นห่วงแบบนี้ได้ยินเสียงน่าฟังของเขาอยู่ๆกู้เหยาก็รู้สึกอยากร้องไห้แต่ก็กลั้นไว้ไม่ให้ไหล โม่ข่ายลูบหัวเธอ “กู้เหยาฝันถึงอะไรเนี่ย?” กู้เหยาพูดอย่างน้อยใจ “ฉันฝันว่าคุณจะเลิกกับฉันให้เราต่างคนต่างไปหาคนที่ดี” เขากอดเธออีกมือนึงจับมือเธอส่วนมืออีกข้างก็จับหน้าท้องเธอ “ฝันมันจะกลับกับความจริงพวกเราจะอยู่ด้วยกันตลอด” กู้เหยา “แต่ว่า......” แต่ว่าฝันนั้นมันเหมือนจริงมากจนทำเอาเธอตกใจทำให้เธอกลัวและรู้สึกเหมือนจะเสียเขาไป โม่ข่ายถาม “กู้เหยาบอกฉันทีสิว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า?” ก่อนหน้านี้กู้เหยาไปซื้อรถหลังจากนั้นมาถามคำถามแบบนั้นกับเขาบวกกับช่วงนี้เธอมักจะตื่นจากฝันร้ายบ่อยๆ ตอนแรกโม่ข่ายก็คิดว่าเป็นเพราะท้องช่วงแรกมันเลยชอบระแวงแต่เท่าที่เขาสังเกตมาหลายวันนี้เขามั่นใจได้ว่าต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่นอน “ทำไมคุณพูดแบบนี้ล่ะ? จะเกิดเรื่องอะไรขึ้น?” เธอกะพริบตาใส่เขาสายตาดูใสซื่อดูไม่ออกเลยว่าเธอมีเรื่องอะไรปิดบัง เธอไม่ยอมพูดโม่ข่ายก็ไม่ได้ถามต่อเลยได้แต่นั่งมองเธอเงียบๆ “ฉันฝันเยอะมากเลยนะฝันถึงคนในอดีตเรื่องเมื่อก่อนน่ากลัวมาก” ผู้ชายคนนี้อีคิวต่ำแต่ไอคิวไม่ต่ำเธอก็กลัวเธอหลอกเขาไม่ได้เลยพูดเสริมต่อ “พรุ่งนี้ห้ามไปทำงานอีกนอนพักอยู่ในบ้านนี่แหละ” อาจจะเป็นเพราะเขาคิดมากเป็นเพราะพวกเธอตื่นเต้นกับลูกคนแรก “อือ” เธออิงในอ้อมกอดเขาแล้วพูดเสียงอ่อน “คุณโม่ฉันหิวมีข้าวให้กินไหม?” “คุณรอแป๊บนะ” เขาลงจากเตียงจากนั้นก็พยุงตัวเธอขึ้นมานั่งค่อยหันหลังเดินไป เห็นแผ่นหลังที่จากไปของเขากู้เหยาก็เหม่อลอย ถึงแม้เธอไม่อยากยอมรับแต่ไม่พูดไม่ได้เลยว่าคำพูดของคุณปู่โม่มีผลกระทบต่อเธอมาก ไม่อย่างงั้นเธอคงไม่ฝันเรื่องแบบนั้น ไม่ได้ฝันว่าโม่ข่ายจะจากเธอไป ถึงแม้ฝันตื่นแล้วแต่ความกลัวจากในฝันมันยังมีอยู่ แต่ยังดีที่เขายังอยู่ เขาสามารถทำให้เธอหายระแวงได้ ผ่านไปไม่นานโม่ข่ายก็ถืออาหารเข้ามา เขาบอก “อันนี้เป็นโจ๊กปลาแล้วก็น้ำซุปอาหารพวกนี้หมอบอกมีผลดีต่อคนท้องแล้วก็ลูก” เพราะเมื่อก่อนไม่เคยมีความรู้เกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ช่วงนี้โม่ข่ายเลยพยายามไปหาความรู้เรื่องพวกนี้เพิ่มตอนนี้เขาก็ถือว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญครึ่งหนึ่ง โม่ข่ายตักโจ๊กขึ้นมาจะป้อนเธอ “อ้าปาก” กู้เหยายิ้มหวาน “นี่คุณโม่กำลังจะป้อนฉันหรอ?” ทั้งๆที่เรื่องเอาข้าวมาให้แบบนี้เขาสามารถให้ป้าเฉินหรือน้าหลิวพวกเขามาเตรียมก็ได้แต่เขากับทำด้วยตัวเองแถมตอนนี้ยังมาป้อนเธอด้วยตัวเขาเอง กู้เหยารู้สึกถ้าให้โม่ข่ายทำแบบนี้ต่อไปอีกไม่นานเธอได้กลายเป็นคนขี้เกียจแน่ “อือ” โม่ข่ายพยักหน้าแล้วพูดอีก “อ้าปาก” กู้เหยาอ้าปากแล้วกินจากนั้นก็มองหน้าเขาแล้วยิ้ม “ขอบคุณคุณโม่ที่กูแลพวกเราสองแม่ลูกนะคะ” “ผมเป็นสามีคุณเป็นพ่อของลูก” โม่ข่ายพูดด้วยหน้าขรึมเขาไม่ดูแลพวกเธอดีๆหรือว่าจะให้ผู้ชายคนอื่นแทรกกลางมาดูแลแทน? “นี่ฉันควรยกย่องให้คุณเป็นสามีดีเด่นอันดับหนึ่งไหมเนี่ย?” กู้เหยาพูดแล้วหัวเราะ เขาใส่ใจเธอขนาดนี้หลังจากที่รู้ว่าเธอท้องเขาก็ไม่เคยกลับดึกเลยทุกวันจะกลับบ้านตรงเวลาและไปออกทำงานนอกสถานที่ เมื่อก่อนวันสองวันเขาก็ออกไปทำงานนอกสถานที่อีกแล้วเธอไม่เชื่อว่าอยู่ๆเขาจะไม่มีงานทำ เขาเป็นLeoMoของเซิ่งเทียนเป็นผู้บริหารอยู่ตำแหน่งสูงสุดของธุรกิจเซิ่งเทียนแต่กลับยอมทำเรื่องเล็กน้อยแบบนี้เพื่อเธอ เธอจะไม่ซึ้งได้ยังไง