ตอนที่169 พี่สาวบ้า

ต๭นที่169 พี่สาวบ้า “ฉันอยากคุยกับกู้ซินส่วนตัว” กู้เหยาพูด “งั้นผมไปรอคุณที่ข้างนอกถ้ามีอะไรที่ต้องการก็เรียกนะครับ” ทิ้งท้ายเสร็จคุณสวี่ก็หันหลังไปเลย กู้เหยาสูดหายใจแล้วกลับไปที่ทางหน้าต่างอีกรอบในห้องกู้ซินมองมามี่ทางหน้าต่างสายตาราวกับคนตาย สายตากู้เหยามองไปที่บนหน้าของกู้ซินเห็นใบหน้านี้ของเขาก็ทำให้เธอคิดถึงเรื่องอดีต ตั้งแต่เมื่อไหร่กันกู้ซินก็เคยเป็นจุดเด่นแถมมีผู้ชายดีๆมาตามจีบเขาเยอะยัแต่กลับโดนเขาปฏิเสธหมด จนกระทั่งกู้เหยามารู้ว่ากู้ซินชอบเหชียวหนานจิ่งมีตั้งเป้าหมายว่าจะแต่งงานกับเหชียวหนานจิ่งให้ได้ “เธอจะมาหัวเราะเยาะฉัน?” อยู่ๆกู้ซินก็หัวเราะน้ำเสียงดังไปทั่วลานบ้านทำให้ดูหลอนขึ้นมา กู้เหยากำลังเหม่อลอยเสียงหัวเราะของกู้ซินก็ส่งเข้ามาในหูเธอ เธอหันกลับไปมองก็เห็นกู้ซินทำหน้านิ่งเพียงแต่ใบหน้าที่ขยับทำให้คนรู้สึกอยากอ้วก กู้เหยาดันความอยากอ้วกของตัวเองลงไป “ใช่” กู้ซินจะคิดแบบนี้ก็ปล่อยให้คิดแบบนี้แหละเพราะยังไงเธอก็ไม่สนใจอยู่แล้วว่ากู้ซินจะคิดยังไงกับเธอ เอาเข้าจริงๆกู้เหยาก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองต้องมากู้ซิน? หรือว่าอยากมาเห็นสภาพของคนที่เคยทำร้ายตัวเองหนักตอนนี้มันจะตกต่ำขนาดไหนกัน? หรือที่จริงคืออยากมาดูว่าเขาบ้าจริงหรือกำลังแสดงอยู่ หรืออาจจะเป็นเพราะกู้ซินและเธอยังมีสายเลือดของแม่กู้ซินเป็นแค่คนส่วนเล็กที่ยังมีสายเลือดเดี๋ยวกับเธอ ความรู้สึกแปลกๆพวกนี้กู้ซินเองก็ไม่รู้เหมือนกันแต่เธอก็ไม่อยากใช้เวลาไปคิดเรื่องพวกนี้ “ขอโทษที่ทำให้เธอผิดหวัง” กู้ซินจ้องเขม็งใส่กู้เหยา “ฉันจะบอกอะไรให้ฉันยังไม่ได้บ้าแต่ฉันยังปกติดีด้วย” กู้เหยาพูด “ตอนเธอแบบนี้กับโดนขังไว้แบบนี้บ้าไม่บ้ามันก็ไม่ต่างอะไรกัน?” “อันนั้นคนที่ชื่อสวี่เป็นคนทำเองทั้งหมดนี้เขาเป็นคนทำเขาให้ฉันฆ่าเหชียวหนานจิ่งเป็นเขาทุกอย่างเป็นเขาหมดเลย” กู้ซินหัวเราะจนน้ำตาไหล “เหชียวหนานจิ่งหักหลังฉันคนเดียวไม่พอแถมยังเพิ่มคนชื่อสวี่เข้ามาอีกทำไมผู้ชายบนโลกนี้มันน่ากลัวไปหมด” กู้เหยา “......” กู้ซินพูดต่อ “กู้เหยาเธออย่าเพิ่งรีบดีใจแค่ฉันยังมีชีวิตอยู่หนึ่งวันฉันก็มีทางทำให้เธออยู่ไม่เป็นสุข” “ถ้าไม่ใช่เพราะมีเธอคุณแม่จะไม่รักฉันได้ยังไง? ถ้าไม่ใช่เพราะมีเธอเหชียวฟนานจิ่งจะไม่รักฉันได้ยังไง? ถ้าไม่ใช่เพราะมีเธอทำไมคนที่โตมาด้วยกันตั้งแต่เด็กถึงจะไม่เห็นฉัน?” อยู่ๆกู้ซินก็พุ่งเข้ามาทุบหน้าต่างราวกับคนบ้า กู้เหยาถอยหลังไปสองก้าวแล้วเขย่าหัวจากนั้นก็ถอดหายใจ “ไม่ใช่คนพวกนั่นไม่เห็นพี่แต่เป็นพี่ที่ใส่ใจแต่คนที่พี่สนแล้วมองข้ามคนอื่น” “กู้เหยาเธออย่าทำเป็นรู้ทุกอย่างสิถ้าเธอคิดได้จริงแล้วทำไมตอนนั้นต้องไปจากจิงตู? ถ้าเธอคิดได้จริงช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้จะไม่สนใจแม่? ถ้าเธอคิดได้จริงแล้วทำไมไม่ให้อภัยเหชียวหนานจิ่ง?” ได้ยินที่กู้ซินพูดแบบนี้กู้เหยาก็หัวเราะ “ฉันไม่ไปจากจิงตูจะให้ฉันรอพวกเธอทำฉันตายหรือไง? ฉันให้อภัยหนานจิ่ง? เขาไม่เหมาะกับการให้อภัย” สายตากู้ซินหันไปเห็นคนร่างสูงที่อยู่ไม่ไกลอยู่ๆก็หัวเราะ “กู้เหยาเธอน่าจะจำได้ว่าเมื่อก่อนเหชียวหนานจิ่งดีกับเธอชนาดไหนแต่สุดท้ายก็หักหลังเธอ เธอดูสิผู้ชายของเธอตอนนี้อีกไม่นานอาจจะกลายเป็นเหชียวหนานจิ่งคนที่สอง” ในใจของกู้เหยาไม่เคยเอาเหชียวหนานจิ่งและโม่ข่ายจัดอยู่ในหมวดหมูเดี๋ยวกันอยู่ๆได้ยินกู้ซินพูดแบบนี้ก็รู้สึกโมโห ถึงเวลาแบบนี้แล้วกู้ซินยังคิดที่จะแช่งเธออีกสมน้ำหน้าที่ตอนนี้เขามาอยู่ในสภาพแบบนี้ “กู้เหยา——” กู้เหยากำลังจะตอบโต้แต่ยังไม่ทันพูดก็ได้ยินโม่ข่ายเรียกชื่อเธอตัวเธอแข็งจากนั้นก็หันไปมองเขา เขายืนห่างจากเธอเพียงไม่กี่ก้าวยังใสเสื้อสูทที่ใส่ประจำดวงตาภายใต้กรอบแว่นสีทองดูเหมือนกำลังโกรธอยู่ ไม่รู้ว่าเขามานานหรือยัง? และไม่รู้ว่าเขาได้ยินที่เธอพูดกับกู้ซินมากเท่าไหร่? “โม่ข่าย คุณมาได้ยังไง?” นอกจากเป็นห่วงกู้เหยาตกใจมากกว่า เธอเพิ่งมาไม่นานโม่ข่ายก็ตามมางั้นหมายความว่าเขามาไฟลท์บินต่อจากเธอ กู้ซินหัวเราะ “กู้เหยาผู้ชายของเธอมานี่เธอเพิ่งห่างจากเขาแป๊บเดี๋ยวเขาก็ตามมานี่เป็นห่วงเธอจริงๆเลยนะอยากเห็นตอนที่เขาทิ้งเธอจังเลยว่าสภาพเธอจะแย่ขนาดไหน” โม่ข่ายเดินไปแล้วจับกุมมือเธอแน่นสายตามองไปที่กู้ซิน “งั้นคุณกู้คงต้องผิดหวังแล้วแหละครับภรรยาของผม ผมจะดูแลเธอตลอดชีวิตเอง” เสียงของโม่ข่ายเบาแต่ก็มีอำนาจโดยเฉพาะความรู้สึกจากตัวเขาทันใดนั้นดันไฟลุกของกู้ซินลงไปทันทีเธออ้าปากอยากพูดอะไรแต่ก็พูดไม่ออกมา โม่ข่ายหันมามองกู้เหยาแล้วจูงมือเธอเดินไป เห็นแผ่นหลังพวกเขาโดยเฉพาะเห็นโม่ข่ายค่อยประคองกู้เหยาอย่างระมัดระวังกู้ซินก็เก็บสายตาในใจก็คิดว่าครั้งหนึ่งเธอก็เคยใกล้ผู้ชายคนนั้นแบบนี้ ถ้าตอนนั้นเธอไม่ปล่อยมือถ้าตอนนั้นเธอพยายามอีกสักหน่อยตอนนี้ของที่กู้เหยามีก็จะเป็นของเธอหมด ระหว่างทางโม่ข่ายไม่พูดอะไรและไม่ได้มองกู้เหยาจนกระทั่งขึ้นรถเขาค่อยหันมามองเธอ กู้เหยาโดนจ้องจนรู้สึกทำตัวไม่ถูก “โม่ข่าย ฉัน.....” โม่ข่าย “กู้เหยานี่คุณยังถือว่าผมเป็นสามีคุณหรือเปล่า?” ถ้าเธอนับเขาเป็นสามีเธอจริงทำไมเธอต้องแบกเรื่องทุกอย่างไว้คนเดียวไม่บอกเขา? เธอเก็บเรื่องทุกอย่างซ่อนไว้ในใจปิดตัวเองให้อยู่ในโลกตัวเองแม้กระทั่งช่องทางเล็กๆก็ไม่ยอมเปิดให้เขา เขาอยากเกินเข้าไปในโลกของเธออยากเป็นที่เพิ่งให้เธอแต่เธอกลับไม่ให้โอกาสเขา “ฉันไม่นับคุณเป็นสามีฉัน? แล้วคุณคิดว่าฉันเห็นคุณเป็นอะไร? ตู้เอทีเอ็ม? ที่ปล่อยเชื้ออสุจิ?” กู้เหยากัดฟันแล้วจ้องเขา