ตอนที่170 จะช่วยตัวเองอย่างไร

ต๭นที่170 จะช่วยตัวเองอย่างไร ที่ปล่อยเชื้ออสุจิ? กู้เหยาเพิ่งพูดเสร็จก็รู้สึกเจ็บที่ริมฝีปากยังไม่มันตั้งท่าทีก็โดนโม่ข่ายจูบ เขาเปิดปากเธออย่างใช้อำนาจพุ่งเข้าไปในช่องปากเธอบังคับให้เธอรับจูบของเขา “อือ——” กู้เหยากำหมัดแล้วทุบลงที่หน้าอกเขา “ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!” เธอพูดไม่ชัดแต่โม่ข่ายก็ไม่ได้สนใจราวกับสิงโตที่กำลังโกรธอยู่กัดเธอตลอด จูบเขาเร่าร้อนเกินไปแค่แป๊บเดี๋ยวกู้เหยาก็ไม่มีแรงต้านอีกแต่เธอก็ไม่ชาพวกที่ยอมแพ้ง่าย กู้เหยาไม่ผลักเขาไม่ตีเขาผู้ชายคนนี้ไม่เพียงแต่แรงเยอะแถมข้ามเนื้อยังแข็งแรงอีก กู้เหยาโกรธมากแต่ก็อาจจะเบลอไปหน่อยมือสอดเข้าไปในปกคอเสื้อสูทเขาแล้วมีเสื้อเชิ้ตบางไว้จากนั้นเธอก็บีบอกเขาแน่น ตัวโม่ข่ายชะงักจากนั้นก็รีบปล่อยเธอผลักเธอออกแต่ก็มองหน้าเธอ “คนบ้า!” เธอใช้มือหยิกเขาแรงๆจากนั้นยกมือขึ้นทุบเขาต่อ “ดูไม่ออกหรือไงว่าฉันเป็นห่วงคุณขนาดไหน?” อยู่ๆเธอก็มาสารภาพทำเอาโม่ข่ายตกใจหมดแล้วเธอพูดต่อ “ฉันเป็นห่วงคุณเป็นห่วงถึงขั้นที่ฝันว่าคุณจะจากฉันไปฉันก็นั่งเศร้าได้นานทุกครั้งที่คิดถึงว่าอาจจะไม่ได้อยู่กับคุณตลอดไปในใจฉันก็รู้สึกไม่ดี” โม่ข่ายตกใจ “กู้เหยา——” “คุณไม่ต้องพูดรอให้ฉันพูดจบก่อน” กู้เหยาตัดบทเขาอย่างดื้อๆจากนั้นก็พูดต่อ “คุณบอกคุณจะดูแลฉันตลอดชีวิตแล้วฉันไม่เคยคิดจะดูแลคุณแบบนี้ที่ไหนล่ะฉันอยากคลอดลูกพวกเราเยอะๆอยากเห็นพวกเขาค่อยๆโตขึ้นมาพอตอนแก่ก็เหมือนพ่อแม่คุณเดินเที่ยวไปทั่ว” “กู้เหยานี่คุณพูดจริงหรือเปล่า?” ผ่านไปเนิ่นนานโม่ข่ายค่อยพูดออกมาแถมยังพูดติดอ่าง พูดถึงโม่ข่ายเคยขึ้นไปพูดต่อหน้าผู้คนเป็นหมื่นๆคนก็ยังนิ่งได้ทั้งสง่าทั้งดูมีความมั่นใจแต่ตอนนี้เพราะคำพูดของกู้เหยากลับทำให้เขาตื่นเต้นจนติดอ่าง “ตุ้มเอา!” กู้เหยาพูด โม่ข่ายตกใจจนพูดอะไรไม่ออกรู้สึกตัวเองใจเต้นแรงครั้งแรกในชีวิตที่เต้นแรงขนาดนี้เร็วจนราวกับว่าจะออกมาจากลำคอเขา เขาพูดไม่ออกมาและไม่รู้ควรจะพูดอะไรจากนั้นก็ยกหัวเธอขึ้นแล้วจูบอีกรอบ “อือ——” กู้เหยาผลักเขาผู้ชายคนนี้มันบ้าหรือเปล่าตอนโกรธก็กัดเธอตอนดีใจก็กัดเธอนี่เธอโดนจูบจนเริ่มหายใจไม่ออกแล้วเนี่ย ผ่านไปเนิ่นนานโม่ข่ายค่อยปล่อยเธอมือจับลูบหน้าเธอจากนั้นเรียกชื่อเธอ “กู้เหยา——” “คุณไม่มีอะไรจะพูดกับฉันหน่อยเลยหรือไง?” เธอสารภาพเขาก่อนในฐานะผู้ชายเขาก็ควรตอบอะไรหน่อยสิ “อือฉันรู้” โม่ข่ายดึงเธอไปกอด กอดแน่นจนคิดว่าเธอจะเข้าไปในร่างเขาอยู่แล้ว เขารู้? อันนี้คือคำตอบ? กู้เหยาอยากกัดคนอีกรอบจากนั้นก็อ้าปากแล้วกัดที่หน้าอกเขาในใจแอบด่า “คนบ้า! ต้นไม้หรือไง! ทำไมทำให้คนโมโหได้ง่ายขนาดนี้!” “โม่ข่ายฉันรู้สึกเจ็บท้อง” ตอนกู้เหยากำลังแอบด่าเขาในใจอยู่ๆก็รู้สึกเจ็บท้องจนทำเอาตัวอ่อน “คุณลุงเว่ยครับรีบขับรถไปโรงพยาบาล!” โม่ข่ายตะโกนออกไปนอกหน้าต่างมืออีกข้างก็ลูบท้องของกู้เหยา “ไม่ต้องกลัวไม่เป็นอะไรหรอก” คนขับรถเหล่าเว่ยรีบขึ้นรถแล้วขับไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด รถพวกเขาเพิ่งไปคุณสวี่ที่ไม่ได้ปรากฏตัวก็เดินออกมาช้าๆพอเห็นรถพวกเขาไปไกลก็ยิ้ม “LeoMoครั้งนี้ผมต้องขอบคุณคุณจริงๆถ้าไม่ใช่คุณช่วยผม ผมก็คงจะทำไม่สำเร็จเร็วขนาดนี้หรอกและเหชียวหนานจิ่งก็ไม่ตายในมือกู้ซินเร็วขนาดนี้” คนอื่นไม่รู้แต่ว่าเขารู้ดีว่าเรื่องที่เกิดขึ้นช่วงนี้ทุกอย่างเป็นLeoMoของเซิ่งทียนที่เป็นคนควบคุมอยู่ข้างหลัง พวกนี้เป็นแผนการของLeoMoเป็นแผนที่ทำให้คนล้มแล้วลุกไม่ขึ้น ตอนแรกตระกูลเหชียวเกิดปัญหาเหชียวหนานจิ่งเอากู้ซินให้คนอื่นกู้ซินหักหลังตระกูลเหชียว เหชียวเจิ้งเต๋อโดนจัง เหชียวหนานจิ่งโดนฆ่าทุกอย่างเป็นไปตามแผนของLeoMoหมดไม่มีผิดพลาด ถ้าจะบอกว่าผิดพลาดนั่นคงเป็นเขาไม่คิดว่าอยู่ๆภรรยาเขาจะมาที่จิงตู LeoMoรีบตามมาเร็วขนาดนี้นอกจากจะเป็นห่วงความปลอดภัยของภรรยาตัวเองแล้วคงจะกลัวที่ให้ภรรยาตัวเองรู้ว่าเขาเป็นคนควบคุมเรื่องพวกนี้ทั้งหมด? สายตาคุณสวี่มองไปที่รถพวกเธอจนกระทั่งมองไม่เห็นเขาค่อยหันหลังแล้วเดินไปที่ลานบ้านของกู้ซิน เขาผลักประตูลานบ้านเข้ามาแล้วนั่งลงที่ห้องของกู้ซิน “เห็นอดีตศัตรูรักตอนนี้มีความสุขขนาดนี้คุณมีความรู้สึกยังไงบ้าง?” กู้ซินยกหัวขึ้นมองเขาเงียบๆผ่านไปเนิ่นนานค่อยพูด “ฉันบ้าไปแล้วจะไปรู้สึกอะไร?” “ฉันปล่อยคลิปหนึ่งให้คุณดูดีไหม?” เขาถามแต่ยังไม่ได้คำตอบจากกู้ซินเขาก็เปิดคลิปในโทรศัพท์ให้ดู ในคลิปมีเสียงด่าของเหชียวหนานจิ่งละมีเสียงกรีดร้องของกู้ซินสุดท้ายมีเสียงที่กู้ซินใช้ของทุบเหชียวหนานจิ่ง กู้ซินดูคาเดียวก็มองไปทางอื่นตกใจจนตัวสั่น “คุณสวี่คุณได้ของที่คุณต้องการแล้วทุกอย่างคุณยังอยากทำอะไรอีก?” “ที่จริงฉันแค่อยากบอกเธอว่าที่เธอฆ่าเหชียวหนานจิ่งกับที่ทุกวันนี้โดนจังไว้ในนี้คนที่เป็นBossใหญ่ไม่ใช่ฉันแต่เป็นผู้ชายคนเมื่อกี้” คุณสวี่ยิ้ม “สุดท้ายพวกเราก็เป็นแค่ของเล่นเขาพอของเล่นไม่มีประโยชน์ก็ต้องเอาทิ้งส่วนผลของคนที่ถูกทิ้งคุณย่าจะรู้ดีกว่าผมอย่างกู้เหยาในตอนนั้นก็เป็นตัวอย่างที่เหมือนกัน” พูดจบผ่านไปเนิ่นนานกู้ซินยังไม่มีท่าทีรอจนเขาเริ่มหมดความอดทนเธอค่อยพูด “เขาใส่ใจผู้หญิงคนนั้นขนาดนั้นเลย?” คุณสวี่พูดต่อ “ถ้าไม่ใส่ใจแล้วเรื่องพวกนั้นคืออะไร? คุณลองคิดดูดีๆคนที่เคยทำร้ายกู้เหยาในอดีตใครบ้างที่ไม่ล้มละลาย คนไปก็ไป คนแพ้ก็แพ้” กู้ซินจับมือคุณสวี่ “แล้วพวกเราต้องช่วยตัวเองยังไง?” มองกู้ซินที่เริ่มไม่มีสติคุณสวี่ยิ้ม “อยากช่วยตัวเองก็ต้องอยู่ส่วนใครส่วนมันห้ามดึงดูดความสนใจจากเขา”