ตอนที่ 171 ไปกับพวกเราแต่โดยดี

ต๭นที่ 171 ไปกับพวกเราแต่โดยดี คุณชายสวี่เข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าทำไม LeoMo ถึงได้ไม่ออกมาทำเรื่องนี้โดยตรง แต่กลับใช้หมากอย่างเขาคนนี้ นั่นเพราะ LeoMo อยากให้ภรรยาเขาได้เห็นด้านมืดของเขา ไม่สามารถให้กู้เหยาที่ยืนภายใต้แสงสว่างมายังโลกมืดของเขาได้ ในตอนแรกกู้เหยาแบก LeoMo มาหาเขา ใจเธอไม่ได้อยากพา LeoMo มายังโลกมืดหรอก พวกเขาสองสามีภรรยา ยังคงน่าสนใจมาก ยอมพาตัวเองเข้ามายังโลกมืด แต่กลับคิดจะปกป้องอีกฝ่ายด้วยแสงสว่างทั้งชีวิต …… รถจอดอยู่ประตูใหญ่โรงพยาบาล โม่ข่ายรีบอุ้มกู้เหยาเข้าไปด้านใน เห็นท่าทางร้อนรนของเขา กู้เหยาก็ส่งเสียงปลอบ “เจ็บนิดเดียวเอง ไม่มีอะไรหรอก คุณอย่ากังวลเกินไปเลย” โม่ข่ายเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ “ไม่ต้องพูด” กู้เหยา “……” เธอเพียงแค่ไม่อยากให้เขากังวล เขามาดุเธอทำไม? ก่อนมาก็ได้ติดต่อทางโรงพยาบาลไว้เรียบร้อยแล้ว มาถึงโรงพยาบาลก็ทำการเตรียมพร้อมนานแล้ว คุณหมอผู้เชี่ยวชาญทำการตรวจทุกด้านให้กู้เหยา การตรวจได้ผลสรุปว่าคุณแม่และเด็กในครรภ์ไม่เป็นอะไร คุณหมอยังเตือนให้พวกเขาระมัดระวัง อย่าให้หญิงตั้งครรภ์มีอารมณ์ขึ้นๆลงๆมากเกินไป ไม่งั้นเด็กในครรภ์จะเกิดอันตราย โม่ข่ายนั่งอยู่ข้างเตียง ใบหน้ายังคงเย็นชา ไม่พูดกับเธอสักประโยค กู้เหยาแสดงท่าทีน้อยใจอย่างมาก เธอดึงปลายเสื้อเขา “ฉันกับลูกไม่เป็นอะไรแล้ว คุณยังจะโกรธอะไรอีก?” มองไม่เห็นใบหน้าน้อยใจของเธอ โม่ข่ายลูบศีรษะเธอ แล้วพูดเบาๆ “คุณอยากมาปักกิ่ง อยากมาเจอกู้ซิน คุณบอกผมล่วงหน้าได้ ผมจะได้เตรียมการก่อน ทำไมทิ้งผมไว้แล้วไปคนเดียว? คุณท้องอยังไม่ถึงสามเดือนเลย เป็นช่วงที่เด็กยังไม่มั่นคง ถ้าบาดเจ็บขึ้นมาพวกคุณสองแม่ลูก——” พูดถึงตรงนี้ โม่ข่ายก็ไม่ได้พูดต่อ เขาไม่อยากจะคิดว่าถ้าเธอและลูกเป็นอะไร ตัวเองจะบ้าคลั่งแค่ไหน เสียงทุ้มต่ำเซ็กซี่ของเขาดังเข้าหูกู้เหยาอย่างหมดหนทาง แต่ยิ่งกว่านั้นคือปิดความกังวลต่อเธอไม่มิด กู้เหยากอดเขา เอาศีรษะซุกเข้าในอ้อมอกเขา หายใจเข้าเบาๆแล้วเอ่ยเสียงแผ่ว “ต่อไปฉันจะไม่ให้คุณเป็นห่วงฉันกับลูกอีก” โม่ข่ายกุมมือเธอแน่นแล้วพูด “กู้เหยา ต่อไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จำไว้ว่าต้องพูดกับผมนะ” กู้เหยาพยักหน้าหนักแน่น “อืม” เวลาผ่านไปแวบเดียว สองสามเดือนผ่านไปอย่างเงียบๆ ตอนนี้กู้เหยาก็ท้องได้หกเดือนแล้ว ท้องเพียงแค่หกเดือน แต่ท้องเธอกลับใหญ่จนเห็นได้ชัด ดูแล้วกู้เหยาจะกลมมากกว่าเมื่อก่อนนิดหน่อย ผิวพรรณเนียนและลื่น น้าหลิวและป้าเฉินที่มีประสบการณ์ล้วนบอกว่าตอนตั้งครรภ์ยิ่งระยะเวลายาวนานจะยิ่งสวย ส่วนมากจะท้องลูกสาว เดือนที่แล้ว หลังจากที่โม่ข่ายได้บอกเรื่องที่กู้เหยาตั้งครรภ์กับคนในตระกูลโม่ วันต่อมาโม่เสียวเป่าก็บินมาช่วยดูแลกู้เหยาแทนครอบครัวเลย ในตอนนี้ ศีรษะของโม่เสียวเป่าแนบเข้ากับท้องกลมของกู้เหยา ฟังแล้วฟังอีก แล้วพูดอย่างตื่นเต้น “พี่สะใภ้ ฉันได้ยินเสียงหัวใจเต้นของเด็กจริงๆนะ” กู้เหยาหัวเราะอย่างอ่อนโยน “เขาคงรู้สึกถึงความรักที่น้องสะใภ้มีให้เขาแหละ กำลังทักทายน้องสะใภ้อยู่” โม่เสียวเป่ากะพริบตาแล้วถาม “พี่สะใภ้ท้องหกเดือน ตรวจได้หรือยังว่าเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง?” กู้เหยาพูด “เรายังไม่ได้ตรวจดูเพศของลูก ไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิง เราก็จะรักเขาอย่างดี” “ฉันว่านะผู้หญิงดีกว่า ผู้หญิงจะต้องเหมือนพี่แน่นอน ถ้าเป็นผู้ชายล่ะก็จะต้องเป็นท่อนไม้เหมือนพี่ชายฉันแน่ๆ” โม่เสียวเป่าพูดไปพลางทำท่าทางเย็นชาแบบโม่ข่าย โม่เสี่ยวเป่าทำให้กู้เหยาส่งเสียงหัวเราะออกมา “เสียวเป่า พี่ชายเธอไม่ได้ทำท่าแบบนั้นเสียหน่อยนะ” ที่จริงแล้ว สองสามเดือนนี้ โม่ข่ายเปลี่ยนไปอย่างมากจริงๆ เขาเข้าใจใช้คำพูดในการเห็นอกเห็นใจผู้อื่นเพิ่มมากขึ้น ยกตัวอย่างเช่นเมื่อคืนวาน โม่ข่ายก็เอาศีรษะแนบท้องเขาเหมือนกับโม่เสียวเป่า ฟังเสียงหัวใจเต้นของเด็กน้อย และยากที่จะเห็นเขาทักทายกับลูกในท้อง “เด็กน้อย ฉันคือพ่อหนูนะ ได้ยินรบกวนตอนด้วย” ไม่เพียงแค่นี้ เขายังหยิบหนังสือเด็กขึ้นมาเล่านิทานให้ลูกฟังอย่างอดทนด้วยน้ำเสียงอันน่าดึงดูดของเขา เขาได้เรียนรู้จากโรงพยาบาลว่าเด็กหกเดือนในครรภ์สร้างความทรงจำแล้ว ความสามารถในการฟังและการเรียนรู้สามารถเริ่มเรียนรู้ได้ในครรภ์ หลังจากนั้นทุกวันก็เปิดเพลงให้ลูกฟังสักหน่อย และเขายังเล่านิทานให้ลูกฟังอีกด้วย โม่ข่ายเมื่อก่อนคงอยากจะฆ่าเขา เขาทำเรื่องเด็กๆพวกนี้ไม่ได้เลย แต่เขาในปัจจุบันสามารถทำเรื่องนี้ได้อย่างเป็นธรรมชาติ คิดถึงโม่ข่าย รอยยิ้มบนหน้ากู้เหยาก็ยิ่งอ่อนโยนมากขึ้น มันคือแสงสว่างที่เขาพาเข้ามาในชีวิตเธอ ให้ความอบอุ่นแก่เธอ ทำให้เธอรู้สึกว่าชีวิตคนเรามันสามารถมีความสุขสมบูรณ์แบบได้ “พี่สะใภ้ พรุ่งนี้ฉันต้องเข้ากองถ่าย พี่ไปเดินเล่นเป็นเพื่อนฉันได้ไหม?” คราวนี้สถานที่ที่โม่เสียวเป่าต้องไปถ่ายทำคือสถานที่ท่องเที่ยวอันห่างไกล สภาพค่อนข้างแย่ เดาว่าอีกนานคงไม่ได้เดินเล่น ดังนั้นเลยเตรียมไปชอปปิ้งสักรอบ “ได้สิ” กู้เหยาตอบอย่างอารมณ์ดี เริ่มต้นเดือนนี้ โม่ข่ายไม่อนุญาตให้เธอไปที่ทำงาน หลินเช่นเช่นเลยจัดงานให้เธอสองสามวัน เธอเลยมักจะอยู่บ้าน รู้สึกหดหู่จริงๆ อยากออกไปเดินเล่นตั้งนานแล้ว ที่สำคัญคือเด็กในครรภ์ผ่านสามเดือนแรกมาแล้ว ตอนนี้มั่นคงมากแล้ว ทุกวันนี้กู้เหยากินได้นอนหลับได้ วิ่งได้เดินได้ ถ้าท้องเธอไม่ใหญ่โต ใครก็มองไม่ออกว่าเธอเป็นคนท้อง กู้เหยาและโม่เสียวเป่าไม่ได้ไปเดินเที่ยวกันสองคนนานแล้ว พูดถึงการไปเดินเล่นอันน่าตื่นเต้นแล้ว ทั้งสองก็เก็บของง่ายๆแล้วก็ออกเดินทางเลย ตอนนี้เป็นสภาพอากาศในเดือนกรกฎาคม เป็นช่วงที่ร้อนที่สุดในเจียงเป่ยพอดี แต่ก็ไม่มีปัญหา คนขับรถมาส่งพวกเธอที่หน้าห้างโดยตรง เดินเข้าไปก็มีแอร์เย็นพัดมา ไม่ได้รู้สึกถึงฤดูร้อน เดินเล่นในห้าง กู้เหยาไม่เห็นของอื่นๆเลย สิ่งที่ดึงดูดสายตาเธอคือของใช้สำหรับทารก เสื้อผ้าทารก รถเข็นทารก ของเล่นและอื่นๆ ที่จริงของพวกนี้ โม่ข่ายให้คนเตรียมตั้งนานแล้ว และภายในห้องก็ตกแต่งเป็นห้องสำหรับทารกหนึ่งห้องรอให้เด็กคลอดออกมาแล้ว กู้เหยากางนิ้วออกมานับ เขาบอกกันว่าท้องสิบเดือน ที่จริงปกติเก้าเดือนกว่าก็คลอดแล้ว กำหนดคลอดของลูกเธอคือวันที่ยี่สิบเก้า เดือนกันยายน ตอนนี้เดือนกรกฎาคม เหลืออีกสองเดือนกว่า พวกเขาสองสามีภรรยาก็จะได้เห็นลูกแล้ว คิดแล้วก็ตื่นเต้นจริงๆ กู้เหยามักจะเข้าไปในร้านขายของทารก โม่เสียวเป่าก็ไม่ได้รำคาญอะไร เธอไม่ได้ขาดสิ่งของอะไร ของที่ต้องการใช้ก็ให้คนเตรียมไว้แล้ว พวกเธอแค่อยากมาหาความสุขจากการเดินชอปปิ้งเท่านั้น เดินไปสักพัก กู้เหยาก็รู้สึกกระหายน้ำ พวกเธอจึงหาที่นั่งพัก โม่เสียวเป่าที่เดินสะดวกจึงไปซื้อน้ำ พอโม่เสียวเป่าเพิ่งเดินไป ก็มีผู้ชายสองคนนั่งลงขนาบข้างกายกู้เหยา เบียดเธอแน่นอยู่ตรงกลาง แล้วเอามีดสั้นจ่อไว้ตรงเอวเธอ ผู้ชายคนหนึ่งกดเสียงทุ้มต่ำพูดอย่างเย็นชา “ถ้าอยากให้แกกับลูกแกปลอดภัย ก็ฟังและเดินตามพวกฉันมาดีๆ”