ตอนที่ 172 พี่สะใภ้หายตัวไป

ต๭นที่ 172 พี่สะใภ้หายตัวไป วันนี้อากาศร้อนมาก กู้เหยาสวมชุดคลุมท้องตัวบางสีขาว มีดสั้นจ่อที่ข้างเอวเธอ เพียงแค่พวกเขาออกแรงเล็กน้อย มีดสั้นก็จะปักเข้าไปในท้อง แบบนั้นลูกของเธอ—— คิดถึงตรงนี้แล้ว ในใจกู้เหยาก็ตื่นตระหนก กังวลจนกลืนน้ำลาย ร่างกายแข็งทื่อไม่กล้าขยับ เธอไม่รู้ว่าทำไมคนพวกนี้ถึงอยากจับเธอไป? เรียกค่าไถ่หรอ? ถ้าเป็นเช่นนี้ เธอให้เงินที่เธอเก็บมาในช่วงปีนี้แก่พวกเขาหมดเลยก็ได้ เพียงแลกกับความปลอดภัยเธอกับลูกเธอก็พอ เพื่อแก้แค้นหรอ? ถ้าเพื่อแก้แค้นล่ะก็ งั้นจะเป็นใครล่ะ? กู้เหยากังวลจนในหัวสับสนวุ่นวาย คิดไม่ออกว่าตอนนี้ใครมีปัญหากับเธอสองแม่ลูก เธอเงยหน้าขึ้นมามอง มีสามีภรรยาคู่หนึ่งเพิ่งเดินผ่านพวกเขาไป แต่ไม่มีใครสนใจความผิดปกติ มีผู้รักษาความปลอดภัยสองคนอยู่ไม่ไกล แต่เธอไม่กล้าร้องขอความช่วยเหลือ ถ้าส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือแล้วทำให้สองคนนี้ไม่พอใจ ใครจะไปรู้ว่าพวกเขาจะทำอะไรขึ้นมา ภายในระยะเวลาสั้นๆ กู้เหยาคิดเยอะมาก มือสองข้างข้างกายสั่นเล็กน้อย แต่เธอพยายามทำให้ตัวเองใจเย็น พยายามทำให้ตัวเองไม่หวาดกลัวขนาดนั้น ก่อนถูกสองคนพาเดินมา เธอต้องคิดหาวิธีทิ้งร่องรอยไว้ โม่เสียวเป่าจะได้รู้ว่าเธอเกิดเรื่องแล้ว พยายามอยู่นาน อารมณ์ของกู้เหยาจึงใจเย็นลงเล็กน้อย เธออยากจะพูดออกไปอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เสียงที่เปล่งออกไปกลับสั่น เธอพูด “พวก พวกคุณต้องการจะทำอะไรกันแน่? ถ้าพวกคุณอยากได้เงิน ฉันจะ......” “อย่าพูดจาเหลวไหล ถ้าพูดอีกประโยคจะตัดลิ้นแกแน่ แค่เดินตามมาก็พอ” ชายที่ถือมีดสั้นอยู่ในมือออกแรงเล็กน้อย กู้เหยารู้สึกถึงความเจ็บปวด เธอรีบปิดปากทันที ไม่กล้าพูดอะไรอีกแม้แต่คำเดียว ยิ่งไม่สามารถทิ้งร่องรอยให้โม่เสียวเป่ารู้ได้ ทำได้เพียงเดินตามชายสองคนไป …… โม่เสียวเป่าซื้อน้ำมาสองขวด ตอนเดินถี่ๆกลับมาที่เดิมก็ไม่เห็นกู้เหยา ในใจเธอก็คิดว่ากู้เหยาคงไปห้องน้ำ เลยนั่งลงรอเธอ แต่หลังจากผ่านไปสักพักกู้เหยาก็ยังไม่กลับมา โม่เสียวเป่าก็รู้สึกมีอะไรผิดปกติ รีบยกโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหากู้เหยา หลังจากกดโทรก็ได้ยินเสียงเย็นชาของเครื่องจักร: “เลขหมายที่ท่านเรียกปิดเครื่อง กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้ง” ติดต่อกู้เหยาไม่ได้ โม่เสียวเป่าจึงรีบติดต่อคนขับรถที่มาส่งพวกเธอสองคน ถามว่ากู้เหยาเหนื่อยแล้วกลับไปพักก่อนหรือเปล่า แต่คนขับรถบอกว่ากู้เหยาไม่ได้กลับมาที่รถ และไม่เห็นกู้เหยา ไม่รู้ว่ากู้เหยาไปไหน หลังจากได้ยินคำพูดของคนขับรถ โม่เสียวเป่าก็รีบไปที่ศูนย์บริการลูกค้า ให้พวกเขาช่วยประกาศหาคน หลังจากประกาศแล้วก็ไม่ได้ข่าวจากกู้เหยา โม่เสียวเป่าอยู่กับกู้เหยามาสองสามวันนี้ รู้ว่ากู้เหยาไม่ใช่คนที่ทำให้คนอื่นเป็นห่วง ตอนที่ทั้งสองแยกจากกัน ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะปิดเครื่องทำให้อีกฝ่ายหาไม่เจอ คิดไปคิดมา ก็มีความคิดไม่ดีโผล่ขึ้นมาในหัวสมองโม่เสียวเป่า พี่สะใภ้เธอเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่านะ? พี่สะใภ้เธอท้องอยู่ ถ้าเกิดอะไรขึ้นมา งั้นเธอ—— มีความคิดแบบนี้แล้ว โม่เสียวเป่าก็ร้อนรนใจทันที เธอเป็นคนพาพี่สะใภ้ออกมา ถ้าพี่สะใภ้เกิดเรื่องอะไรขึ้นมา เธอจะเอาหน้าที่ไหนไปเจอพี่ชายเธอและผู้ใหญ่ทั้งหมดในตระกูลโม่ได้ เธอยิ่งรู้สึกผิดต่อพี่สะใภ้และเด็กในท้องที่เชื่อใจเธอ โม่เสียวเป่าเดินหมุนอยู่ที่เดิม ถึงได้คิดขึ้นมาว่าต้องหาคนมาช่วย เธอรีบโทรหาโม่ข่ายทันที ได้ยินเสียงโม่ข่าย โม่เสียวเป่าก็รีบพูด “พี่ ฉันกับพี่สะใภ้ออกมาเดินเล่นด้วยกัน แต่จู่ๆเธอก็หายไป หายังไงก็ไม่เจอ โทรศัพท์เธอก็ปิดเครื่อง” น้ำเสียงทุ้มต่ำของโม่ข่ายดังเข้ามาในโทรศัพท์ “รีบรายงานเวลาและสถานที่มา” โม่เสียวเป่าร้อนรนใจมาก แต่ก็ยังรายงานสถานที่ให้ชัดเจนไป ฟังจบก็วางสายลง ไม่ได้ให้โอกาสเธอพูดแม้แต่คำเดียว โม่เสียวเป่าได้ยินเสียงตู๊ดๆ ในใจก็หวาดกลัวและรู้สึกแย่ เธอกลัวว่าถ้าพี่สะใภ้เธอเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆจะทำอย่างไร? เอาชีวิตเธอมาชดใช้ชีวิตพี่สะใภ้ ทั้งชีวิตนี้ก็ไม่ทำให้เธอสบายใจได้ ที่เธอรู้สึกแย่ก็คือ พี่ชายเธอไม่เคยวางหูใส่เธอแบบนี้มาก่อน เธอสามารถรับรู้ถึงความโกรธของพี่ชายเธอในสายได้ โม่เสียวเป่ากัดปาก คิดถึงอีกคนหนึ่ง และโทรศัพท์หาเขาด้วยความระมัดระวัง ขณะที่รอเขารับสาย เธอหมุนไปมาอยู่สองรอบอย่างร้อนรนใจ ทางนั้นก็รับสายในที่สุด เสียงของจ้านเนี่ยนเป่ยในโทรศัพท์ดังเข้าหูเธอ “มีอะไร?” ได้ยินเสียงของเขา โม่เสียวเป่าก็ส่งเสียงร้องไห้ออกไป “จ้านเนี่ยนเป่ย ฉันทำพี่สะใภ้หายไปแล้ว ทำยังไงดี?” คนในปลายสายชะงักเล็กน้อย เสียงของจ้านเนี่ยนเป่ยดังขึ้นมาอีกครั้ง “บอกสถานที่ที่เธออยู่มา แล้วอยู่ที่นั่นดีๆ ห้ามไปไหนนะ” …… ตอนที่โม่เสียวเป่าโทรเข้ามา โม่ข่ายกำลังประชุมสำคัญอยู่ ทุกคนมองเขาเลิกคิ้วเล็กน้อยขณะรับสาย แต่ใบหน้าขุ่นมัวขณะวางสาย ในพริบตาเดียวที่เขาวางสาย ผู้บริหารระดับสูงในที่ประชุมรู้สึกถึงความขุ่นมัวที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ใบหน้าหล่อของโม่ข่ายกลายเป็นมืดมัว เหมือนอสูรที่มีชีวิต เหลียงฮุ่ยอี๋กับหลิวยงเกือบจะมองหน้าอีกฝ่ายพร้อมกัน ในใจก็แอบคิดว่าเกิดเรื่องใหญ่แล้ว ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงคำสั่งอันเย็นชาจากโม่ข่าย “ผู้ช่วยเหลียง รีบสั่งให้คนส่งวิดีโอจากกล้องวงจรปิดของห้างเทียนเม่ามาทันที ผู้ช่วยหลิว รีบติดต่อให้บล็อกคนในสนามบินเมืองเจียงเป่ยทันที หม่าโถว ลู่ลู่ อนุญาตให้คนเข้ามาได้แต่ห้ามออก แม้แต่แมลงตัวเดียวก็ห้ามออกไป” โม่ข่ายเดินไปด้วยสั่งไปด้วย ในขณะเดียวกันก็โทรออกหาเบอร์หนึ่ง “ขอยืมกองกำลังที่ดีที่สุดของนายหน่อย ขอด่วนเลยนะ” จ้านเนี่ยนเป่ยพูด “ที่นายต้องการ ฉันเตรียมให้เรียบร้อยแล้ว เราไปเจอกันที่ห้างเกิดเหตุก่อน” วางโทรศัพท์เสร็จ โม่ข่ายก็รีบไปที่ห้างเกิดเหตุทันที เขากำหมัดแน่นนั่งอยู่บนรถ ใบหน้าเขาดูเหมือนจะไม่ได้แสดงอะไรออกมา บางทีอาจดูเหมือนว่าท่าทางเขาสุขุมเยือกเย็น แต่มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ว่าภายในใจเขาหวาดกลัวมากแค่ไหน ได้ยินโม่เสียวเป่าพูดว่าไม่เจอกู้เหยาแล้ว หลายวินาทีแล้วที่หัวสมองเขาว่างเปล่า. ว่างเปล่าจนไม่ได้ยินเสียงใดๆ มองไม่เห็นของใดๆ หลังจากที่เขามีสติกลับมาเล็กน้อย เพียงรู้สึกเหมือนมีคนเอามือมาบีบหัวใจเขาแน่น แน่นจนเขาหายใจยากลำบาก เขาถึงขั้นไม่กล้าจินตนาการว่ากู้เหยาจะเป็นอย่างไร—— ถ้าไม่มีเธอกับลูก โลกของเขาคงไม่เห็นแสงสว่างอีกต่อไป แต่เขาก็ทำให้ตัวเองใจเย็นขึ้นมาได้อย่างรวดเร็ว กู้เหยาเกิดเรื่องแล้ว เขาเป็นที่พึ่งของเธอ เขาต้องพาเธอกลับมาให้เร็วที่สุดให้ได้ เขาไม่อนุญาตให้เธอกับลูกบาดเจ็บแม้แต่นิดเดียว