ตอนที่ 173 โทรศัพท์ของคนร้าย

ต๭นที่ 173 โทรศัพท์ของคนร้าย กู้เหยาถูกชายสองคนจับตัวขึ้นรถตู้ไป พวกเขายังไม่ทันนั่งดีๆคนขับรถก็รีบสตาร์ทรถขับออกไปอย่างรวดเร็ว กู้เหยายังไม่ทันได้โต้ตอบ ก็ถูกพวกเขาปิดตามองไม่เห็นอะไรเลย กู้เหยายิ่งตื่นตระหนก ใจเต้นแรงจนเหมือนจะหลุดออกมาจากลำคอ เธอใช้มือสองข้างลูบท้องกลมอย่างเผลอตัว ถ้าเป็นแค่เธอคนเดียว เธอจะไม่กลัวเหมือนตอนนี้เด็ดขาด แต่ตอนนี้ไม่ได้มีแค่เธอคนเดียว ยังมีลูกในท้องอีก เธอบาดเจ็บได้ แต่เธอไม่ให้คนพวกนี้ทำร้ายลูกเธออย่างแน่นอน ลูกเธออีกแค่สองเดือนกว่าก็จะเกิดมาบนโลกใบนี้แล้ว อีกเดี๋ยวก็จะเจอหน้าพ่อแม่แล้ว ไม่ว่ายังไงเธอก็ต้องปกป้องลูกให้ดี กู้เหยามองไม่เห็น ทำได้เพียงแต่ฟังเพื่อบอกว่าพวกเขาอยากพาเธอไปที่ไหนกันแน่? เธอรู้สึกว่ารอบข้างเสียงดังมาก รถขับช้ามาก อาจจะเป็นการจารจรติดขัดของถนนหลักในเมือง ขับๆหยุดๆไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไหร่ ในที่สุดรถก็วิ่งฉลุยอย่างรวดเร็ว ขับไปเกือบครึ่งชั่วโมง ทันใดนั้นรถก็เบรกอย่างแรง หลังจากเบรกรถก็หยุดลงในที่สุด กู้เหยาถูกคนหิ้วลงจากรถ ถูกคนลากมายังที่แห่งหนึ่ง ยังไม่ทันได้ยืนนิ่งๆก็ได้ยินเสียงคนพูดขึ้นมา “ให้พวกแกไปจับสาวน้อยคนหนึ่ง พวกแกไปจับคนท้องมาทำไม?” “ลูกพี่ ผู้หญิงคนนี้ท้องลูกของ LeoMo ที่บริหารเซิ่งเทียนอยู่ หรือว่ามีค่าไม่เท่าสาวน้อยตระกูลโม่คนนั้น?” คนที่พูดคือนาย A ที่จับตัวกู้เหยามา กู้เหยารู้สึกว่าผู้ชายที่เรียกว่าลูกพี่เดินมาใกล้เธอ เดินรอบเธอหนึ่งรอบ แล้วถามขึ้น “พวกแกบอกว่าเธอท้องลูกของ LeoMo หรอ? พวกแกรู้ได้ยังไง?” “การรักษาความปลอดภัยของอวี้จิ่งวานทำงานได้ดีมากเกินไป พวกเราเข้าไปไม่ได้ ได้แต่คอยดูจากด้านนอก รอให้สาวน้อยตระกูลโม่นั่นออกมา วันนี้ตอนที่เห็นพวกเธอออกมา เห็นว่าพาคนท้องมาด้วยคนหนึ่ง พวกเราได้ยินสาวน้อยคนนั้นเรียกเธอว่าพี่สะใภ้อยู่ตลอด ช่วงนี้พวกเราก็ได้ยินข่าวลือมาว่า LeoMo แต่งงานแล้ว ยิ่งมั่นใจเลยว่าผู้หญิงท้องโตคนนี้คือคนนที่ LeoMo แต่งงานด้วย” คนที่พูดขึ้นคือนาย B ที่จับตัวกู้เหยามา จู่ๆกู้เหยาก็ถูกบีบคางแน่น เจ็บจนมุมปากยกขึ้น และได้ยินผู้ชายที่ถูกเรียกว่าลูกพี่พูดขึ้น “ลูกในท้องเธอคือลูกของ LeoMo ใช่ไหม?” ได้ยินบทสนทนาของทั้งสามคนแล้ว กู้เหยาก็แน่ใจคีเวิร์ดสองสองคำในการจับตัวมา หนึ่งคือสาวน้อยตระกูลโม่ สองคือมีค่า ดูเหมือนว่าพวกเขาวางแผนจะลักพาตัวโม่เสียวเป่า เพื่อรีดไถคนในตระกูลโม่ หลังจากเข้าใจความเกี่ยวข้องนี้แล้ว กู้เหยาก็ถอนหายใจออกมาเล็กน้อย เพียงแค่ไม่ใช่ศัตรูมาลักพาตัวเธอ ถ้าไม่จำเป็น พวกเขาคงไม่ทำให้เธอสองแม่ลูกถึงตาย ในตอนนี้ พวกเขาไม่แน่ใจว่าเธอเกี่ยวข้องกับโม่ข่ายอย่างไร ดังนั้นก็ไม่แน่ใจว่าเธอมีค่ามากแค่ไหน พวกเขาจึงได้รอคำตอบจากเธอ ในที่สุดกู้เหยาก็เข้าใจว่าทำไมคนในตระกูลโม่ถึงได้เก็บตัว ไม่เคยเผยหน้าตาต่อหน้ากล้อง เพื่อที่จะได้ลดปัญหาที่ไม่จำเป็นมากมาย โม่เสียวเป่าไม่เคยเผยสถานะว่าเป็นคนในตระกูลโม่ต่อหน้ากล้องมาก่อน ตอนถ่ายทำภาพยนตร์ชื่อที่เธอใช้ก็คือชื่ออังกฤษเธอ Polaris ทุกคนรู้ว่าคนที่สืบทอดบริษัทเซิ่งเทียนชื่อว่า LeoMo แต่น้อยคนนักที่จะรู้ว่าชื่อจีนของ LeoMo คือโม่ข่าย ไม่ต้องพูดถึงคนนอกที่ไม่เกี่ยวข้อง เธอที่เป็นภรรยาของโม่ข่าย หลังจากแต่งงานมานานถึงได้รู้สถานะที่แท้จริงของเขา ตอนที่กู้เหยากำลังคิดว่าจะตอบอย่างไรดี ก็ได้ยินเสียงคนพูดขึ้นมา “ใช้โทรศัพท์เธอโทรหา LeoMo สิ” …… โม่ข่ายนั่งตัวตรงและนิ่ง สองมือกำแน่นเส้นเลือดปูดอยู่ข้างตัว สายตาที่มองตรงไปข้างหน้าของเขาน่ากลัวมาก ทั้งร่างกายเขาแผ่ไอเย็นน่ากลัวออกมา เขาไม่ได้พูดออกมาสักประโยคเดียว แต่ก็ได้วิเคราะห์ข้อมูลที่ได้รับมาเกือบหมดแล้ว กำจัดคนที่มีความเป็นไปได้ในการทำร้ายกู้เหยาออกไป คุณชายสวี่และกู้ซินในปักกิ่ง เขามีคนสอดส่องพวกเขาอยู่ พวกเขาไม่มีโอกาสที่จะลงมือกับกู้เหยา สำหรับกู้เจิ้งเต๋อที่หนีไป มีเพียงการบันทึกการออกนอกประเทศของเขา ไม่มีการบันทึกเข้าในประเทศ กู้เจิ้งเต๋อไม่กล้ากลับเข้ามาในประเทศชั่วคราว ดังนั้นจึงเป็นเขาไม่ได้ แล้วยังมีใครที่จะลงมือกับกู้เหยาได้? ขณะที่คิดอู่ รถก็มาถึงสถานที่เกิดเหตุแล้ว โม่ข่ายลงจากรถ เหลียงฮุ่ยอี๋และหลิวยงที่ตามเขามาก็ถึงแล้วเช่นกัน หลิวยงพูด “ประธานโม่ บล็อกเส้นทางหลักในเมืองเจียงเป่ยทั้งหมดตามคำสั่งของคุณแล้ว ไม่มีใครสามารถออกไปได้แน่นอน” เหลียงฮุ่ยอี๋ส่งแท็บเล็ตมาทันที และกดเปิดวิดีโอที่เพิ่งได้รับมา พูดว่า “ประธานโม่ นี่คือวิดีโอกล้องวงจรปิดของห้าง ตอนนี้ยืนยันได้แล้วว่าคณนายถูกชายสองคนพาออกไปจากห้าง แต่สองคนนี้เตรียมการมาล่วงหน้า ไม่มีกล้องตัวไหนจับใบหน้าพวกมันไว้ได้” ภายในวิดีโอกล้องวงจรปิด กู้เหยาสวมชุดคลุมท้องสีขาว เธอถูกชายสองคนหนีบไว้ตรงกลาง แล้วบังคับให้เธอออกจากประตูหลังห้างไป ตอนออกไปในพริบตาเดียว กู้เหยาก็หันศีรษะกลับมามองทันที การหันมานี้ กล้องวงจรปิดจับใบหน้าเธอไว้ได้ เธอกัดริมฝีปากแน่น สีหน้ากังวลและตื่นตระหนก เห็นใบหน้ากู้เหย่าแบบนี้ โม่ข่ายก็รู้สึกเพียงหัวสมองชาวาบ เจ็บหัวใจจนจะหลุดออกมา แอบตัดสินใจไว้นานแล้ว ชีวิตนี้จะต้องดูแลเธอให้ดี จะไม่ให้เธอบาดเจ็บอีก แต่เขา—— “พี่——” โม่เสียวเป่ารีบวิ่งมา ใบหน้าเธอตอนนี้ก็ไม่ดีเหมือนกัน ทั้งเป็นห่วงและหวาดกลัว โม่ข่ายมองเธออย่างเย็นชา ทำให้เธออดสั่นเทิ้มไม่ได้ โม่เสียวเป่ากัดปากพูด “ฉันไม่ดีเอง ฉันไม่ควรให้พี่สะใภ้ออกมาเดินเล่นด้วยกัน ถ้าไม่ออกมาเดินเล่น ก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้” “ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เธอคอยดูฉันได้เลย!” เขาพูดอย่างเย็นชาขณะมองโม่เสียวเป่า “ฉัน——” โม่เสียวเป่าเม้มปาก ภายในใจเธอมีแต่ความน้อยใจและความหวาดกลัวปนกันอยู่ ตั้งแต่เล็กจนโต พี่ชายเธอมักจะดุและลงโทษเธอ แต่การดุและลงโทษพวกนั้นเป็นเพราะเขารักเธอ แต่เมื่อครู่นี้ ประโยคเมื่อครู่นั้น ทำให้โม่เสียวเป่ารู้สึกว่าตัวเองเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเขา ถ้าพี่สะใภ้และลูกเป็นอะไรล่ะก็ พี่ชายเธออาจจะหักคอเธอก็ได้ กริ๊งกริ๊ง—— จู่ๆโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา โม่ข่ายหยิบขึ้นมาดู โชว์เบอร์ของกู้เหยา เขารีบรับทันที ก็ได้ยินเสียงกังวลของกู้เหยาดังขึ้นมาในโทรศัพท์ “โม่ข่าย ฉันกับลูก......” กู้เหยายังไม่ทันพูดจบ โทรศัพท์ก็ถูกแย่งไป เสียงที่ถูกเปลี่ยนของคนลักพาตัวดังขึ้นในหูของโม่ข่าย “คุณชายโม่ ถ้าอยากให้ภรรยาและลูกปลอดภัย ให้รีบเตรียมเงินสดหนึ่งร้อยล้านมาที่ที่พวกเรานัดหมาย” ดวงตาภายใต้กรอบแว่นทองหรี่ลงเล็กน้อย และพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ “ตราบใดที่พวกเขาแม่ลูกปลอดภัย ฉันจะให้เพิ่มอีกกี่ล้านก็ได้”