ตอนที่ 175 ติดอยู่ในห้องแช่แข็ง

ต๭นที่ 175 ติดอยู่ในห้องแช่แข็ง กู้เหยาถูกปิดตาอยู่ตลอดเวลา เธอบอกไม่ได้ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน แต่บางครั้งไอเย็นเข้ากระดูกก็ทำให้เธอรู้สึกว่ารอบๆเธออาจจะเป็นโรงเก็บน้ำแข็งขนาดใหญ่ คนลักพาตัวไม่ได้วุ่นวายอะไรกับเธอ เธอจึงนั่งอย่างซื่อสัตย์ ไม่ทำให้พวกเขาโกรธ ถึงจะปกป้องคุ้มครองลูกและตัวเองได้อย่างดี ผ่านไปครึ่งชั่วโมง คนลักพาตัวก็ได้รับสายจากโม่ข่ายอีกครั้ง ได้ยินเสียงของโม่ข่าย กู้เหยาก็รีบพูด “โม่ข่าย——” คราวนี้ เธอตะโกนเรียกชื่อของโม่ข่าย คนลักพาตัวก็แย่งโทรศัพท์เธอมา เธอได้ยินเสียงเขาพูดอย่างดัง “คุณชายโม่ เตรียมเงินเรียบร้อยหรือยัง?” กู้เหยาไม่ได้ยินบทสนทนาในโทรศัพท์นั้น และได้ยินหัวหน้าคนลักพาตัวพูดขึ้น “เอาเงินมาส่งในถังขยะหน้าถนนหัวหรงเลขที่ 20 หลังจากส่งเสร็จให้รีบออกไป ถ้ากล้าเล่นตุกติกล่ะก็——” พูดถึงตรงนี้ หัวหน้าคนลักพาตัวก็เอื้อมมือมาดึงผมกู้เหยา กู้เหยาเจ็บมาก แต่ไม่อยากให้โม่ข่ายเป็นห่วง กัดฟันไม่ส่งเสียงร้องออกไป กู้เหยาไม่ส่งเสียงร้อง สำหรับหัวหน้าคนลักพาตัวแล้ว มันจะไม่เป็นการข่มขู่โม่ข่าย หัวหน้าคนลักพาตัวก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ก็ยกมือขึ้นมาตบหน้ากู้เหยาอย่างแรงหนึ่งที ช่วงนี้กู้เหยานอนหลับเต็มอิ่ม เพราะมีเนื้อหนัง ผิวยิ่งขาวเนียน ถูกตบหนึ่งที ใบหน้าเธอจึงปรากฏรอยแดงทันที มองดูแล้วน่าตกใจ หัวหน้าคนลักพาตัวพูด “คุณชายโม่ ตอนนี้ฉันแค่ตบหน้าเธอไปหนึ่งที ถ้าคุณไม่รีบหน่อยล่ะก็ ผมอาจจะเอามีดแทงท้องเธอสักสองที” ตอนที่พูด เขายังยกมีดขึ้นมาจิ้มบนท้องกู้เหยา ทำให้กู้เหยาหวาดกลัวจนตัวแข็งไม่กล้าขยับสักนิด คำพูดข่มขู่พูดจบ กู้เหยาไม่รู้ว่าทางฝั่งโม่ข่ายพูดอะไรบ้าง หัวหน้าคนลักพาตัวก็ยื่นโทรศัพท์ให้กู้เหยา และไม่บ่อยนักที่จะไม่เปิดลำโพงให้ดังขึ้น “กู้เหยา ไม่ต้องคิดอะไรนะ ไม่ต้องทำอะไรด้วย ไม่ต้องกลัว เดี๋ยวผมจะรีบไปหาคุณกับลูก รู้ไหม?” เสียงโม่ข่ายดังจากลำโพงเข้าหูกู้เหยา เป็นครั้งแรกที่เสียงเขาไม่ทุ้มต่ำเซ็กซี่เหมือนอย่างเคย เขาพูดอย่างระมัดระวัง ได้ยินเสียงโม่ข่ายแล้ว จู่ๆเธอก็รู้สึกอยากร้องไห้ขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ได้ เธอสูดน้ำมูก แล้วพยักหน้าอย่างหนักแน่น “โม่ข่าย ฉันไม่กลัวหรอก ลูกก็ไม่กลัวเหมือนกัน เราจะรอคุณมา” กู้เหยาพูดจบ คนลักพาตัวก็แย่งโทรศัพท์เธอไปอีกครั้ง แล้วรีบปิดเครื่อง หลังจากวางสายลง คนลักพาตัวทั้งสามก็นั่งสูบบุหรี่อยู่ข้างๆ สูบมวนแล้วมวนเล่า ในใจพวกมันก็ยิ่งหมดความอดทน พวกมันแน่ใจมากว่าคนที่ลักพาตัวมาเป็นคนตระกูลโม่ เป็นผู้หญิงของ LeoMo บริษัทเซิ่งเทียน แล้ว LeoMo บริษัทเซิ่งเทียนเป็นใคร? พวกเขาไม่เคยเห็นด้วยตาตัวเองมาก่อน แต่ที่พวกเขาได้ยินมากลับรู้จักอย่างชัดเจน ผู้ชายที่เด็ดเดี่ยวที่ห้างใหญ่นั่นจะปล่อยพวกเขาไปง่ายๆได้อย่างไร ในตอนนี้ ภรรยาของเขาอยู่ในมือพวกมัน เขายอมให้พวกมันจูงจมูก ถ้าเอาตัวเธอออกไป เขาจะใช้วิธีไหนในการจัดการพวกมันกันนะ? ทั้งสามคนดูเหมือนว่ากำลังคิดเรื่องเดียวกันอยู่ ทั้งสามคนเงยศีรษะขึ้นมาโดยไม่ได้นัดหมาย มองกันไปมา สุดท้ายสายตาก็มองไปที่กู้เหยา หลังจากมีความคิดเช่นนี้แล้ว ทั้งสามก็กลืนน้ำลายอย่างกังวล เดินมาถึงขึ้นนี้แล้ว จะต้องเอาเงินมาให้ได้ ส่วนผู้หญิงคนนี้—— เธอเห็นใบหน้าพวกมันแล้ว กลับไปก็จำหน้าได้ แบบนั้นถึงเวลาที่พวกเขาเอาเงินหนีไปที่ไหน ก็จะถูกจับได้ คนลักพาตัวA มองหัวหน้า แล้วถามขึ้น “ลูกพี่ เอาเงินไปได้แล้วพวกเราจะทำไงต่อ?” “จะทำไงต่อได้ล่ะ?” คนลักพาตัวที่ถูกเรียกว่าลูกพี่มองไปที่กู้เหยาอย่างแน่วแน่ ยกมือขึ้นทำท่าปาดคอ ทำให้คนไม่กล้าพูด ทำให้ตระกูลโม่หาตัวพวกมันไม่เจอ งั้นทางที่ดีที่สุดก็คือทำให้ผู้หญิงตรงหน้าคนนี้หลับตาไปตลอดกาล ไม่สามารถพูดอีกต่อไปได้ กู้เหยาถูกปิดตาอยู่ ไม่เห็นท่าทางที่หัวหน้าคนลักพาตัวเพิ่งทำไปเมื่อครู่ แต่รู้สึกได้ว่าพวกเขามองเธอด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป เธอรู้สึกเป็นพิเศษว่าสายตาพวกเขาจ้องมองมาที่บริเวณท้องเธอ ฝ่ามือเธอเหงื่อออกอย่างกังวล เผลอกลืนน้ำลายหนึ่งอึกโดยไม่รู้ตัว เธอแอบสวดภาวนาในใจ โม่ข่ายจะต้องรีบมาอย่างแน่นอน จะต้องมาปกป้องลูกพวกเขาได้อย่างแน่นอน “ลูกพี่ นี่เป็นผู้หญิงของ LeoMo หน้าตาดีไม่ใช่น้อย ยังไงก็ยังมีชีวิตอีกไม่นาน พี่ลองชิมหน่อยดีกว่า” คนลักพาตัวB พูดไปพลางเดินไปที่กู้เหยา เดินมาถึงเธอ แล้วมองลงมาสำรวจเธอ ได้ยินมีคนเกิดราคะขึ้นมา กู้เหยาก็สงบใจได้อย่างยากเย็นและมันเต้นตึกตักขึ้นมา กังวลจนฝ่ามือเธอท่วมไปด้วยเหงื่อ รู้สึกว่าคนลักพาตัวจะเดินเข้ามาใกล้เธอ เธอหดถอยไปด้วยสัญชาตญาณ อยากจะถอยให้อยู่ในระยะที่ปลอดภัยหน่อย แต่เพิ่งจะขยับตัว คางก็ถูกบีบไว้ มือหยาบเป็นพิเศษข้างหนึ่งกำลังลูบใบหน้าเธอ “ผิวโคตรเนียน ไม่เคยเอากับผู้หญิงที่ผิวเนียนนุ่มขนาดนี้มาก่อน” กู้เหยากดความหวาดกลัวและความกังวลไว้ในใจ สะบัดมือที่จับอยู่บนใบหน้าเธอออก แล้วถอยไปด้านหลัง แต่เธอไม่รู้ว่าด้านหลังเธอคือกำแพง พอถอยอีกหนึ่งก้าวก็จนมุม คนลักพาตัวที่น่าขยะแขยงก็ตามถึงตัวเธออีกครั้ง พอมือเขากดที่ไหล่เธอ อีกมือวางบนท้องกลมเธอ และออกแรงกดอย่างมุ่งร้าย “ถ้าไม่ทำตัวดีๆ จะควักเด็กในท้องแกออกมาก่อน” “พวกแกอยากได้เงิน เราก็จะให้เงินพวกแก ไม่ให้น้อยแม่แต่นิดเดียว ถ้าพวกแกกล้าทำร้ายลูกฉัน ถึงแกจะหนีไปสุดขอบโลกก็หนีไม่พ้น คำพูดฉันมันจริงหรือไม่จริง พวกแกก็น่าจะรู้ดีกว่าฉัน” กู้เหยาหวาดกลัว หวาดกลัวจนขั้วหัวใจสั่นเทิ้มเล็กน้อย แต่เธอไม่อนุญาตให้ตัวเองหวาดกลัว ตอนนี้เธอเป็นแม่คนหนึ่ง เธอต้องปกป้องลูกของตัวเอง ก่อนที่คนลักพาตัวยังไม่ได้กระทำในขั้นต่อไป สองมือถือกันไว้บนท้องแล้วพูดว่า “พวกแกลักพาตัวฉัน เพื่อเรียกค่าไถ่ และฉันก็แค่อยากมีชีวิตต่อไป ตราบใดที่พวกแกไม่ทำอะไรโง่ๆ ฉันรับประกันว่าพวกแกจะต้องได้เงินแน่ รับประกันว่าโม่ข่ายจะไม่สืบสวนพวกแก” “อาเจียน ปล่อยเธอ” หัวหน้าคนลักพาตัวพูดออกมา พวกเขาเป็นอาชญากร ชีวิตอาจจะไม่สำคัญเท่าคนอื่น แต่พวกเขาก็เป็นมนุษย์เหมือนกัน พวกเขาจับเธอมาข่มขู่ ไม่ได้แค่อยากได้เงิน แต่อยากมีชีวิตที่ดีกว่าเดิม อยากมีชีวิตที่ไม่มีใครทอดทิ้ง “ลูกพี่?” คนลักพาตัวB พูด หัวหน้าคนลักพาตัวสูบบุหรี่หนึ่งที ดับหัวบุหรี่ลงแล้วพูด “เอาเธอไปขังไว้ในโรงเก็บน้ำแข็ง จะเป็นหรือจะตายนั่นก็เป็นโชคของเธอ” ปกติโรงน้ำแข็งอย่างน้อยก็ติดลบยี่สิบกว่าองศา เอากู้เหยาไปไว้ในโรงน้ำแข็ง เธอสวมชุดน้อยชิ้น ไม่นานคงกลายเป็นไอศกรีมแท่ง