ตอนที่ 176 ได้รับการช่วยเหลือในที่สุด

ต๭นที่ 176 ได้รับการช่วยเหลือในที่สุด โรงน้ำแข็งติดลบสามสิบองศา เพิ่งเอาคนเข้าไป กู้เหยาก็รู้สึกหนาวเย็นถึงกระดูก หนาวเย็นจนสั่นเทิ้ม ประตูหนาถูกปิดอย่างแน่นหนา รอบข้างเงียบเป็นป่าช้า กู้เหยาดึงผ้าปิดตาออกทันที แต่ในโรงน้ำแข็งไม่ได้เปิดไฟ มืดจนไม่เห็นแม้แต่มือตัวเอง จากความจำของกู้เหยา เธอค่อยๆคลำไปถึงประตูของโรงน้ำแข็ง ขยับมือสัมผัสไปถึงที่จับประตู เธอดึงมัน แต่ประตูหนากลับไม่ขยับสักนิด เปิดไม่ออกเลย ครั้งเดียวไม่สำเร็จ เธอดึงอยู่หลายครั้ง ก็ยังเปิดไม่ออก คงล็อคจากด้านนอกประตู พยายามอยู่นาน แต่ก็ไม่มีประโยชน์เลยสักนิด กู้เหยาดึงมือกลับมาอย่างหมดหวัง เธอไม่รู้ว่าตัวเองจะทนได้นานแค่ไหน? ไม่รู้ว่าจะทนได้ถึงตอนที่โม่ข่ายมาไหม? เธอสัมผัสได้ถึงความอดทนที่กลับมา มือลูบไปที่ท้อง หายใจเอาไอเย็นเข้าไป แล้วพูดแผ่วเบา “ลูกรัก แม่จะอดทน ลูกก็ต้องอดทนด้วย เรามารอพ่อมาช่วยเราด้วยกันดีไหม? ” ตอนนี้เธอทำอะไรไม่ได้แล้ว ทำได้เพียงรอ หวังว่าจะไม่แข็งเป็นไอศกรีมก่อนที่โม่ข่ายจะมาช่วงเธอและลูกของเรา แต่เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว หนาวเย็นจนเธอเกือบจะหมดสติ ฟังอะไรไม่รู้เรื่องเลย กู้เหยาไม่ยอมแพ้แบบนี้ เธอคลำไปรอบๆท่ามกลางความมืดมิด บางทีเธออาจจะโชคดีเกินไป เธอคลำไปเจอเสื้อคลุมกองทัพหนึ่งตัว เธอไม่ได้คิดอะไรมาก รีบเอาเสื้อคลุมกองทัพนั้นคลุมร่างทันที หลังจากคลุมเสร็จ อุณหภูมิในร่างกายก็ไม่ได้เพิ่มขึ้น แต่คงไม่ถึงขั้นหนาวจนหมดสติในระยะเวลาอันสั้น ในขณะเดียวกัน โม่ข่ายให้คนขับรถเอาเงินไปวางไว้ในที่คนลักพาตัวนัดหมายไว้แทนเขา และเขานำกลุ่มคนแอบไปสถานที่ที่คนลักพาตัวและกู้เหยาอยู่ คนลักพาตัวสูบบุหรี่ไปด้วยโทรศัพท์ไปด้วย กำลังยืนยันว่ากับคนของพวกมันว่าได้รับเงินหรือยัง ยืนยันว่าคนที่มาส่งเงินใช่คนของ LeoMo หรือไม่ โม่ข่ายกวาดตามองรอบข้างหนึ่งรอบ ก็ไม่เห็นกู้เหยา ตอนที่เห็นคำว่าโรงน้ำแข็งตอนที่เห็นคำว่าโรงน้ำแข็งอาหารทะเลตัวใหญ่ เขาก็เดาได้ทันทีว่ากู้เหยาน่าจะถูกจับไปขังไว้ที่นั่น เขาไม่รู้ว่ากู้เหยาถูกจับเข้าไปนานเท่าไหร่แล้ว? ไม่รู้ว่าตอนนี้กู้เหยาเป็นอย่างไรบ้าง? ไม่มีเวลาให้เขายืดเยื้ออีก เขาต้องรีบจัดการคนคุมที่นี่สามคนให้สิ้นซากเร็วที่สุด เขาหันตัวไป กระโดดลงจากกำแพงล้อมรอบอย่างกระฉับกระเฉง คนลักพาตัวสามคนเห็นเขาทันที ตกใจกลัวออร่าขุ่นมัวเย็นชาของเขา แต่ก็รีบโต้ตอบ ทั้งสามคนหยิบท่อนไม้คนละอันเข้ามา ปากก็ก่นด่า “รนหาที่ตายนะมึง” คนลักพาตัวทั้งสามเข้ามาพร้อมกัน ท่อนไม้ทั้งสามพุ่งเข้าหาโม่ข่ายพร้อมกัน เห็นว่าท่อนไม้จะโดนตัวโม่ข่ายแล้ว โม่ข่ายก็พลิกตัวอย่างรวดเร็วทันที ภาพอันน่าตื่นเต้นก็เกิดขึ้นแล้ว โม่ข่ายที่สวมเสื้อเชิ้ตสีเทาและกางเกงสูทสีดำ เดิมทียืนตัวตรง แต่ภายในพริบตาเดียวคนลักพาตัวทั้งสามยังไม่ทันได้โต้กลับ ท่อนไม้ก็ถูกโม่ข่ายแย่งไป พอแขนยาวเขาเคลื่อนไหว ศีรษะของคนลักพาตัวทั้งสามก็ถูกท่อนไม้กระแทกอย่างแรง พวกมันลูบบริเวณศีรษะที่ถูกฟาด สีหน้ายิ่งดูโหดเหี้ยม ทั้งสามส่งสายตาให้กัน และพุ่งเข้าใส่โม่ข่ายด้วยกันอีกครั้ง คราวนี้โม่ข่ายไม่ได้ใช้ท่อนไม้ ขายาวยกขึ้นมาเตะ เพียงกะพริบตาเท่านั้น คนลักพาตัวคนหนึ่งก็ถูกเหยียบไว้ใต้ฝ่าเท้า เขาออกแรงเหยียบอีกครั้ง ก็ได้ยินเสียงกระดูกแตกละเอียดของคนลักพาตัวที่ถูกเหยียบใต้ฝ่าเท้าและเสียงโหยหวน คนลักพาตัวสองคนที่เหลือก็รู้สึกตัวในที่สุดว่าตัวเองไม่ใช่คู่ปรับของโม่ข่าย กำลังหันร่างวิ่งหนี แต่พอกำลังจะวิ่ง เท้าก็สะดุดเข้ากับอะไรบางอย่าง ทั้งสองล้มลงพื้นดังโครมพร้อมกัน โม่ข่ายก้าวเท้าเดินเข้าไป ขาสองข้างแยกออกมาเหยียบบนมือของคนลักพาตัวทั้งสอง ออกแรงเหยียบลงไปจนได้ยินเสียงร้องเหมือนหมูถูกเชือด ตอนที่หลิวยงนำกลุ่มคนเข้าไป โม่ข่ายก็ได้จัดการคนลักพาตัวทั้งสามเรียบร้อยแล้ว เขามองโม่ข่าย และรอคำสั่ง “ประธานโม่——” “ดูพวกมันให้หน่อย รอให้ฉันมาจัดการ” ทิ้งคำพูดเหี้ยมไว้ โม่ข่ายไม่ได้หันไปมองอีกรอบ ก็รีบตรงไปที่โรงน้ำแข็งอย่างรวดเร็ว และเปิดประตูออก โม่ข่ายเปิดไฟ เปิดประตู พอประตูโรงน้ำแข็งเปิด เขาก็เห็นกู้เหยาที่ขดตัวสั่นอยู่ เขาก้าวเท้ายาวเข้าไป เอามือสั่นเทิ้มกอดกู้เหยาไว้ “กู้เหยา——” กู้เหยาที่ใกล้จะหนาวจนแข็งแล้วพยายามลืมตาขึ้นมา ตอนที่เห็นโม่ข่ายที่เธอรอมานาน น้ำตาก็ไหลลงมาอย่างไม่คาดคิด รวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายพูดกับเขาด้วยความอ่อนแรง “โม่ข่าย ฉันขอร้อง ต้องช่วยลูกเราให้ได้นะ ห้ามให้ลูกเป็นอะไรเด็ดขาด” “ไม่ต้องพูดแล้ว” โม่ข่ายอุ้มเธอแล้วก้าวเท้ายาวออกไป อุ้มกู้เหยาขึ้นไปบนรถพยาบาลที่ตามเขามา “รีบช่วยเธอและลูก” หน่วยกู้ภัยที่ตามมากับโม่ข่ายเป็นคนที่มีประสบการณ์โดดเด่นด้านการแพทย์มาหลายปี ได้รับคำสั่งจากโม่ข่าย พวกเขาก็รีบทำการปฐมพยาบาลเบื้องต้นทันที กู้เหยารู้ว่าโม่ข่ายมาแล้ว แต่สติเธอเลือนราง อยากจะลืมตา แต่ไม่มีแรงลืมตาขึ้นมา เธออยากจะพูดคุยกับโม่ข่าย บอกเขาว่าไม่ต้องกังวลเกินไป เธอกับลูกจะต้องทนได้แน่นอน แต่เธอก็ไม่มีแรงจะพูดมันออกไป ต่อมา กู้เหยาก็ไม่ได้ยินอะไร ไม่เห็นอะไรอีกเลย ราวกับว่าตกลงไปยังความมืดมิดที่ไม่มีสิ้นสุด “กู้เหยา ตื่นสิ ผมไม่อนุญาตให้คุณหลับ!” โม่ข่ายจับมือเธอไว้ แล้วตะโกนร้องอย่างควบคุมไม่ได้ เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าการเป็นห่วงคนคนหนึ่งมันรู้สึกแบบนี้ ตอนที่เห็นเธอยิ้มมันก็คือวันที่ดี ตอนที่เห็นเธอรู้สึกแย่มันก็คือวันที่มืดมน ตอนที่นึกถึงวันที่เธอจากตนไปตลอดกาล ราวกับว่ามีคนเอามีดมาแทงหัวใจเขาซ้ำๆ เจ็บจนหัวใจเลือดไหล ตอนแรกที่ได้สมรสกับเธอ ก็คิดแค่ว่าเธอมีนิสัยเพิกเฉย ผ่านความเจ็บปวดและการหักหลังมาแต่ยังสามารถใช้ชีวิตอย่างสดใส ทั้งสองคบกันน่าจะใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุข หลังจากคบกันมา เขาก็ค่อยๆพบว่า นอกจากเธอจะทำงานอย่างกระตือรือร้น ใช้ชีวิตอย่างขยันขันแข็งแล้ว เธอก็ยังมีจุดแข็งอื่นๆอีก ตอนแรกเขาอยากทำดีกับเธอ เพียงเพราะเธอเป็นภรรยาเขา เขาที่เป็นสามีควรจะเป็นห่วงเธอ แต่ขณะที่ไม่รู้ตัว สำหรับเขาเธอยิ่งสำคัญขึ้นเรื่อยๆ สำคัญจนเขาไม่อยากแยกจากเธอ ต่อมา เขาทำดีกับเธอ ไม่เพียงเพราะเธอมีสถานะเป็นภรรยาของเขา แต่เขาอยากทำดีกับเธอด้วยใจจริง “กู้เหยา——” โม่ข่ายกุมมือเธอไว้แน่น แล้วพูดเสียงทุ้มต่ำอีกครั้ง “วางใจนะ ผมจะไม่ให้คุณกับลูกเป็นอะไร” ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ หลังจากนานจนกู้เหยารู้สึกว่าตัวเองเดินวนรอบประตูวิญาณหนึ่งรอบ จู่ๆก็เห็นแสงสว่าง เห็นใบหน้าหล่ออันคุ้นเคยนั้น แต่สีหน้าเขาไม่ค่อยดี เขาที่เป็นคนรักสะอาดมีหนวดขึ้นโดยไม่ได้กำจัดออก ราวกับว่าแก่ขึ้นมามากหลังจากผ่านมาหนึ่งคืน เห็นท่าทางเขา หัวใจของกู้เหยาก็บีบแน่นขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ได้ สงสารจนทนไม่ไหว “โม่ข่าย——” เธออ้าปากพูดชื่อเขาออกมาด้วยความยากลำบาก