已经是第一章了
ตอนที่ 177 คืนให้พวกเขาทั้งหมด
ตนที่ 177 คืนให้พวกเขาทั้งหมด
“กู้เหยา ไม่เป็นอะไรแล้วนะ” ทันทีที่ได้ยินเสียงเธอ โม่ข่ายก็ตื่นขึ้นมาจากความคิดตนเอง รีบคว้ามือเธอมาจูบแล้วจูบอีก
ทันใดนั้นกู้เหยาก็รับรู้ถึงอะไรบางอย่าง รีบลูบท้องที่ยังนูนอยู่ ยังรู้สึกว่าหนักอยู่ เธอเม้มปากแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน “ลูกเรายังอยู่ ดีจัง!”
เห็นเธอถอนหายใจออกมา เห็นรอยยิ้มของเธอ เห็นว่าเธอยังดีอยู่ ขอบตาโม่ข่ายก็แดงก่ำทันที
เขาไม่รู้ว่าควรพูดอะไร ก้มศีรษะลงมาจูบเธอ จูบหน้าผากเธอ จูบริมฝีปากเธอ สุดท้ายก็จูบลงบนท้องกลมเธอ
“โม่ข่าย หนวดทิ่มฉัน” ผิวบริเวณท้องของกู้เหยาบอบบางเป็นพิเศษ ถูกเขาจูบลงไป ก็ถูกหนวดเขาทิ่มเข้า หนาจนเธอเจ็บ
โม่ข่ายเงยหน้าขึ้นมา สายตาลุ่มลึกจ้องมองเธอนิ่ง ภายในใจอยากจะพูดอะไรกับเธอมากมาย แต่ไม่สามารถพูดออกมาได้
สิ่งที่กู้เหยากลัวที่สุดคือเห็นท่าทางแบบนี้ของโม่ข่าย การมองเธอด้วยความลึกซึ้งนั้น ราวกับว่าจะมอบความอ่อนโยนทั้งหมดบนโลกใบนี้ให้เธอ
เขาแบบนี้ ทำให้เธอรู้สึกผิด
เธอเอื้อมมือไปลูบหว่างคิ้วเขาที่ขมวด แล้วเอ่ยเบาๆ “ฉันกับลูกไม่เป็นอะไรแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงแล้วนะ”
คำพูดเธอเพิ่งพูดออกไป ก็ถูกโม่ข่ายจูบแนบแน่นอีกครั้ง
ครั้งนี้ไม่อ่อนโยนเหมือนเมื่อครู่ แต่กลับร้อนแรงราวกับอยากดูดกลืนวิญญาณของเธอออกมา บางทีเขาอาจจะใช้วิธีนี้ในการบอกตน ว่าเขาโอเคแน่นอน
หลังจากกู้เหยาฟื้นขึ้นมาก็นอนโรงพยาบาลสองวัน ดูอาการสองวัน ยืนยันว่าเธอกับลูกปลอดภัยแล้ว โม่ข่ายถึงได้ดำเนินการพาเธอกลับบ้าน
เพราะเรื่องกู้เหยาถูกลักพาตัว โม่เสียวเป่าจึงเลื่อนการถ่ายทำออกไป รออยู่ที่บ้านทุกัน เห็นกู้เหยากลับมาแล้ว เธอก็รีบวิ่งเข้ามา “พี่สะใภ้——”
“ต่อจากนี้ก็ห่างจากเธอหน่อยนะ” โม่ข่ายโอบกู้เหยา ไม่ให้โม่เสียวเป่าเข้ามาใกล้
“พี่ ฉัน——” โม่เสียวเป่าเม้มปากอย่างน้อยใจ
“โม่ข่าย คุณทำอะไร? เรื่องนี้โทษเสียวเป่าไม่ได้นะ” กู้เหยาจูงมือโม่เสียวเป่า แล้วปลอบเธอ “นี่เสียวเป่า ฉันกับลูกไม่เป็นอะไรแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงนะ”
“พี่สะใภ้ ดีที่พี่กับลูกไม่เป็นอะไร ไม่งั้นฉันต้องรู้สึกผิดจนตายจริงๆแน่” ทุกวันนี้ โม่ข่ายไม่อนุญาตให้เธอไปโรงพยาบาล เธอนอนหลับไม่สนิทเลย
โม่ข่ายแย่งกู้เหยากลับมา โอบเธอไว้อย่างเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ “คุณกลับไปพักผ่อนที่ห้องก่อน เรื่องอื่นไม่ต้องสนใจ”
เห็นแผ่นหลังของพวกเขาแล้ว โม่เสียวเป่าก็น้อยใจมาก แต่ก็มาคิดดีๆอีกครั้ง พี่สะใภ้เธอที่ท้องอยู่ถูกจับตัวไป พี่ชายเธอต้องหวาดกลัวมากแน่นอน ถึงได้โทษเธอ
คิดเรื่องพวกนี้แล้ว เธอก็รีบวิ่งกลับไปห้องครัว ยกคัสตาร์ดที่ป้าเฉินเตรียมไว้เอไปให้กู้เหยา และถือว่าเป็นการชดใช้ของตนด้วย
เธอเคาะประตู ได้ยินเสียงตอบรับก็ผลักประตูเข้าไป เข้าไปก็เห็นโม่ข่ายกับกู้เหยากำลังจูบกันอยู่
เธอวางถาดลงแล้วรีบปิดตาทันที “ฉันไม่เห็นอะไรทั้งนั้น พวกพี่ทำต่อได้เลย”
พูดจบ เธอก็หันหลังวิ่งไปเลย
เพราะรีบวิ่งเกินไป ไม่ได้สนใจจ้านเนี่ยนเป่ยที่อยู่ด้านหลังเธอ ศีรษะจึงชนเข้ากับอกเขา
เธอเงยหน้าขึ้นมา ตอนที่เธอเห็นเขา จู่ๆในหัวเธอก็เกิดความคิดบ้าบิ่นขึ้นมา เธอเอื้อมมือไปโอบศีรษะเขาไว้ แล้วจูบเขาแนบแน่น
เธอไม่มีประสบการณ์ในด้านนี้ จูบกัดเขาอย่างสะเปะสะปะ จนกระทั่งถูกจ้านเนี่ยนเป่ยผลักออก ได้ยินเสียงขุ่นเคืองของเขา “จูบไม่เป็นก็ไปเรียนมาก่อน ฉันไม่มีเวลามาเป็นคนสอนเธอนะ”
“อะไรนะ?” ได้ยินเขาพูด ความโกรธโม่เสียวเป่าพุ่งขึ้นสูง หรี่ตาเล็กน้อยมองเขา “นี่จ้านเนี่ยนเป่ย ไหนพูดแบบเมื่อกี้อีกครั้งสิ”
“เธอจะให้ฉันพูดอีกสักสิบรอบ ก็เหมือนเดิม” พูดจบ เขาก็หันหลังจะเดินไป ก็ถูกโม่เสียวเป่าคว้าตัวไว้
โม่เสียวเป่ากัดฟัน แล้วร้องคำราม “จ้านเนี่ยนเป่ย คนที่ฉันชอบคือคุณ คุณกลับให้ฉันไปหาคนอื่นมาสอนจูบเนี่ยนะ คุณเป็นผู้ชายไหมเนี่ย?”
จ้านเนี่ยนเป่ย “ไม่เป็น”
โม่เสียวเป่าทวนคำพูด “ไม่เป็น?”
ชายคนนนี้กล้าพูดว่าไม่เป็นจริงๆ บนโลกใบนี้มีผู้ชายแบบนี้ได้อย่างไรกัน มีคนที่มั่นหน้าพูดว่าตัวเองไม่ใช่ผู้ชายจริงๆ
โม่เสียวเป่าอยากจะจู่โจม โม่ข่ายกลับเปิดประตูออกมา สายตามองมาที่พวกเขาแล้วพูด “เสียวเป่า ไปอยู่เป็นเพื่อนพี่สะใภ้หน่อย”
“ได้ค่ะ” ครั้งนี้ที่กู้เหยาถูกลักพาตัวไป โดยเฉพาะเป็นเพราะเธอถึงโดนลักพาตัวไป โม่เสียวเป่าก็รู้สึกผิดในใจ ให้เธอไปอยู่เป็นเพื่อนกู้เหยา เธอก็ปฏิเสธไม่ได้เลย
หลังจากโม่เสียวเป่าเข้าประตูไป ผู้ชายที่โดดเด่นเหมือนกันทั้งสองก็สบตากัน จ้านเนี่ยนเป่ยชิงพูดก่อนโม่ข่าย “ฉันจะอยู่ที่นี่ช่วยนายคุมเอง นายไปทำธุระนายเถอะ”
“อืม” โม่ข่ายพยักหน้า แล้วหันหลังเดินไป
กู้เหยาสองแม่ลูกปลอดภัยแล้ว งั้นเขาก็มีเวลาไปจัดการคนที่ทำร้ายกู้เหยาสองแม่ลูกแล้ว
เขาขับรถด้วยตัวเองมายังโรงน้ำแข็งที่กู้เหยาถูกลักพาตัวไป เห็นสามคนถูกมัดนอนอยู่บนพื้น หลิวยงที่คุมอยู่ที่นี่มาโดยตลอดก็เดินมาข้างหน้าทันที แล้วพูดอย่างเคารพ “ประธานโม่”
กู้เหยานอนอยู่โรงพยาบาลสองสามวัน ทั้งสามก็ถูกมัดอยู่ที่นี่เป็นเวลาสองสามวันเหมือนกัน
ถึงพวกมันจะถูกมัดไว้ แต่หลิวยงก็ไม่ปล่อยให้พวกมันหิว อาหารถูกนำมาให้กินให้ดื่มขณะที่รอคอย
เขารู้จักนิสัยของโม่ข่ายดี ไม่มีประโยชน์ที่จะให้พวกมันหิวตาย อย่างน้อยก่อนตายก็ให้มันเพลิดเพลินเสียหน่อย
“ประธานโม่ พวกเราผิดไปแล้ว เราไม่ควรลักพาตัวผู้หญิงของคุณมาเลย” คนลักพาตัวทั้งสามก้มหัวคำนับไม่หยุด สายตาเต็มไปด้วยความหมาย
ถ้าโม่ข่ายให้คนฆ่าพวกเขา พวกเขาคงตายอย่างมีความสุข แต่โม่ข่ายกลับไม่ทำเช่นนี้
เพราะไม่รู้ว่าโม่ข่ายจะทำอย่างไร เขาถึงได้น่ากลัวแบบนี้
ความร้อนในฤดูร้อน โม่ข่ายเปลี่ยนจากใส่เสื้อสูทสีเทาเป็นเสื้อเชิ้ตสีเทา เพียงแค่เขายืนอยู่ที่นี่ก็ให้ความรู้สึกชั้นสูงเย็นชา
เขาไม่ได้พูดอะไรออกมา เพียงแค่จ้องมองคนลักพาตัวทั้งสามคน ทำให้ทั้งสามคนกลัวจนฉี่ราด
ผ่านไปนาน เขาถึงพูดอย่างช้าๆ “พูดมา พวกแกรังแกภรรยาฉันยังไงบ้าง?”
น้ำเสียงเขาแผ่วเบามาก แต่กลับทำให้คนฟังเสียวสันหลังวาบ
หลิวยงเอ่ยเสริม “พูดมาตรงๆให้ชัดเจน ประธานโม่พวกเราอาจจะเมตตาชีวิตพวกแก”
คนลักพาตัวทั้งสามนึกว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรเกินไปกับกู้เหยา ถึงได้แย่งกันพูดอธิบายรายละเอียดให้โม่ข่ายฟัง
“ดึงผมเธอ ตบหน้าเธอ ข่มขู่เธอว่าจะควักท้องเธอ แล้วก็เกิดราคะกับเธอ พยายามเอาเธอไปขังในโรงน้ำแข็งให้แข็งตาย——” โม่ข่ายพูดความผิดของพวกมันช้าๆ แล้วมองพวกมันด้วยสายตาขุ่นมัว
ตอนที่ทั้งสามหัวใจกำลังจะหยุดเต้น ก็ได้ยินเสียงเย็นวาบของโม่ข่ายพูดขึ้น “หลิวยง จัดการพวกมันแบบที่มันเคยทำไว้ จำไว้ว่าจัดการให้สะอาดหมดจด ให้ตำรวจปิดดีได้สะดวก”
ฟังคำพูดโม่ข่ายจบ ก็มีคนเข้ามาดำเนินการตามคำสั่งเขาทันที เสียงโหยหวนดังขึ้นอย่างต่อเนื่องอย่างรวดเร็ว และเขามองดูตั้งแต่ต้นจนจบด้วยสายตาเย็นชา
已经是最新一章了
加载中
