ตอนที่ 178 คิดวิธีด้วยกัน

ต๭นที่ 178 คิดวิธีด้วยกัน โม่เสียวเป่าอยู่เป็นเพื่อนจนกู้เหยาหลับไป เธอถึงได้ออกมาจากห้องอย่างระมัดระวัง ลงมาถึงห้องนั่งเล่น ก็เห็นจ้านเนี่ยนเป่ยกำลังนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา เขากำลังคุยโทรศัพท์กับใครสักคน เห็นท่าทางเขาพูดอย่างร่าเริง โม่เสียวเป่าก็หงุดหงิดในใจอย่างมาก เธอก้าวไม่กี่ก้าวไปนั่งลงข้างเขา แล้วเข้าไปใกล้ๆหู อยากได้ยินว่าเขาคุยโทรศัพท์กับผู้ชายหรือผู้หญิง แต่เธอยังไม่ทันได้ยิน ก็ถูกจ้านเนี่ยนเป่ยผลักออกมา เขาจ้องมองเธอเขม็งหนึ่งที แล้วคุยต่อราวกับว่าไม่มีใครอยู่ตรงนั้น “จ้านเนี่ยนเป่ย ฉันชอบคุณ” โม่เสียวเป่ายืนขึ้นมา มือสองข้างเท้าเอว แล้วพูดกับเขาอย่างไม่สบอารมณ์ ในที่สุด จ้านเนี่ยนเป่ยก็วางสาย เลิกคิ้วมองเธอ “เธอชอบฉันมันก็เรื่องของเธอ เกี่ยวอะไรกับฉัน?” “ว่าไงนะ?” โม่เสียวเป่ายกเท้าขึ้นมาเตะเขาหนึ่งที แต่คราวนี้ยังไม่ทันเตะโดนเขา ก็ถูกเขาเตะกลับมา ลำตัวเธอเสียหลัก หลายหลังลงไปดังตึง ถ้าพรมภายในห้องไม่หนา บั้นท้ายเธอต้องระบมแน่ เธอลุกขึ้นมา แล้วกระทืบเท้าอย่างขุ่นเคือง “ผู้ชายตัวใหญ่อย่างคุณกล้ามารังแกผู้หญิง เรียกตัวเองว่าผู้ชายได้ไง?”เป็นผู้ชายภาษาอะไร?” จ้านเนี่ยนเป่ยลุกขึ้นมา ขยับเสื้อกองทัพเล็กน้อยแล้วพูด “บนโลกใบนี้แบ่งออกเพียงคนแข็งแกร่งและคนอ่อนแอเท่านั้น ไม่ได้แบ่งแยกว่าเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง” โม่เสียวเป่าคว้าแก้วบนโต๊ะชาโยนใส่เขา “ได้ งั้นเรามาสู้กันสักตั้ง มาแยกกันว่าใครแข็งแกร่งใครอ่อนแอ” “เธอน่ะนะ?” จ้านเนี่ยนเป่ยเบี่ยงตัวหลบแก้ว เหลือบมองเธอด้วยความดูหมิ่นหนึ่งที แล้วพูด “ฉันไม่อยากทะเลาะกับสาวน้อยผมบลอนด์อย่างเธอหรอกนะ เดี๋ยวพอแพ้ก็ร้องไห้ขี้มูกโป่ง ดูเหมือนว่าฉันรังแกเธออีก” “ตอนนี้คุณก็กำลังรังแกฉัน” โม่เสียวเป่าพุ่งตัวเข้าไปในขณะที่พูด จับเขาไว้แน่นเหมือนลูกแมวจรจัด เงยหน้าขึ้นมากัดเข้าหน้าเขาอย่างแรง ทิ้งรอยฟันไว้บนหน้าเขา เห็นผลงานชิ้นสุดยอดของตน โม่เสียวเป่าก็พอใจสุดขีด หัวเราะออกมาอย่างมีความสุข แต่ดีใจได้ไม่กี่นาที ก็ถูกจ้านเนี่ยนเป่ยหิ้วลอยขึ้นมาสูง แล้ววางทิ้งลงบนโซฟา “จ้านเนี่ยนเป่ย คุณ——” โม่เสียวเป่าคลำบริเวณบั้นท้ายที่เจ็บ แล้วพูดอย่างน้อยใจ “นี่โม่เสียวเป่า เธอจะสิบเก้าปีเต็มแล้วนะ ไปมีความรักที่จริงจังได้แล้ว อย่ามายึดติดกับฉันเลย ฉันไม่สนใจเด็กแบเบาะอย่างเธอ” พูดจบ จ้านเนี่ยนเป่ยก็หันหลังก้าวเท้าเดินออกข้างนอกไป โม่เสียวเป่าโกรธจนร้องออกมา เด็กแบเบาะ? เธอใกล้จะสิบเก้าปีบริบูรณ์แล้ว รูปทรงลักษณะเฉพาะของผู้หญิงก็มีหมดแล้ว เหมือนเด็กแบเบาะตรงไหน? เธอกำลังอยากจะไปถามให้เข้าใจ ก็เจอน้าหลิวเข้าห้องมาพอดี เธอคว้าน้าหลิวไว้ “น้าหลิว น้ามองฉันเร็ว หน้าอกฉันใหญ่ไหม ก้นงอนไหม? แล้วน้าว่าฉันสวยไหม?” โม่เสียวเป่าทำให้น้าหลิวหัวเราะออกมา “คุณหนูบ้านเราสวยอย่างแน่นอน บนโลกใบนี้จะมีใครเทียบคุณหนูได้อีกล่ะคะ” “แล้วทำไมจ้านเนี่ยนเป่ยถึงไม่ชอบฉัน?” โม่เสียวเป่าคิดว่าตัวเองสวยมาก น่ารักมาก และยังตลกมากอีกด้วย แต่คิดแล้วก็ไม่เข้าใจว่าทำไมจ้านเนี่ยนเป่ยไม่ชอบเธอ? “เพราะว่า——” น้าหลิวเปลี่ยนสีหน้าเล็กน้อย พูดด้วยความจริงใจพลางลูบโม่เสียวเป่าเบาๆ “คุณหนู เขาเป็นอาหนูนะ” “เขาไม่ใช่อาฉัน ฉันเป็นลูกที่ตระกูลโม่เก็บมาเลี้ยง เมื่อก่อนคุณปู่ยังอยากคลุมถุงชนฉันกับพี่ชายฉันเลย ทำไมฉันจะคบกับจ้านเนี่ยนเป่ยไม่ได้?” ความสัมพันธ์ของพวกเขา ไม่ได้อยู่ในขอบเขตการพิจารณาของโม่เสียวเป่า “ผู้หญิงที่เขาชอบอาจจะไม่ใช่สไตล์แบบหนูก็ได้มั้งคะ” นี่เป็นเรื่องของตระกูลโม่ โดยเฉพาะเกี่ยวกับโม่เสียวเป่าที่เป็นหัวแก้วหัวแหวนของตระกูล ไม่ง่ายเลยที่น้าหลิวจะแสดงความคิดเห็นออกไป จ้านเนี่ยนเป่ยไม่ชอบไสตล์แบบเธอหรอ? โม่เสียวเป่ากลับไปนั่งที่โซฟา ก้มศีรษะลงคิดอย่างตั้งใจ จ้านเนี่ยนเป่ยไม่ชอบสไตล์แบบเธอ แล้วชอบแบบไหนกันล่ะ เธอก็จะเปลี่ยนเป็นแบบนั้น มันจะไปยากอะไร พอเธอคิดแบบนี้ ความหงุดหงิดเมื่อครู่ของโม่เสียวเป่าก็จางหายหมดจดไปในพริบตาเดียว รุกเข้าตรงๆไม่ได้ งั้นเธอจะใช้กลวิธีอ้อมๆ ยังไงเธอต้องคิดหาวิธีจับจ้านเนี่ยนเป่ยไว้ในมือให้ได้ …… ตอนที่กู้เหยาลืมตาตื่นขึ้นมา โม่ข่ายก็นั่งอยู่ข้างเตียงเธอแล้ว เขามองจ้องเธอตาไม่กะพริบด้วยสายตาอ่อนโยน กู้เหยานวดตาแล้วถาม “นี่ คุณไม่ได้บอกว่ามีธุระต้องทำหรอ ทำไมทำเสร็จเร็วจัง?” “อืม เสร็จแล้ว” โม่ข่ายลูบศีรษะเธอ ประคองเธอขึ้นมา “นอนอิ่มแล้วหรือยังไ?” “นอนอิ่มแล้ว แต่ดูเหมือนว่าลูกจะยังนอนไม่อิ่มนะ” กู้เหยาลูบท้องแล้วพูดอีก “อยากเห็นลูกคลอดออกมาเร็วๆจัง อยากรู้แล้วว่าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง และอยากรู้แล้วว่าลูกจะหน้าเหมือนคุณหรือเหมือนฉัน” โม่ข่ายหยิบเสื้อคลุมมาคลุมเธอไว้ แล้วพูดขึ้น “ไม่ว่าจะเหมือนคุณหรือผม ยังไงก็เป็นลูกของเรา ผมก็รักมากทั้งหมด” “โม่ข่าย——” กู้เหยาเรียกเขา แต่กลับกลืนคำด้านหลังกลับลงไป โม่ข่ย “อยากพูดอะไร?” โม่ข่ายเม้มปาก แล้วพูดอย่างรู้สึกผิด “เรื่องคราวนี้ฉันผิดเอง ฉันมัวแต่เที่ยวเล่นเลยเจอเรื่องแบบนี้ ทำให้คุณกังวลแบบนี้” โม่ขายพูดเสียงทุ้มต่ำ “ลองพูดเพ้อเจ้ออีกทีสิ?” กู้เหยายู่ปาก “คุณอยากตีฉันหรอ?” “เปล่า” พูดจบ เขาก็ประคองศีรษะเธอไว้ ดน้มตัวลงมาจูบเธออยู่นานแล้วปล่อยเธอ เขาพูดขึ้นอีก “ลองพูดเพ้อเจ้อดูอีกที ผมจะลงโทษคุณแบบนี้” แก้มกู้เหยาแดงอีกครั้ง ในใจก็แอบคิด การลงโทษแบบนี้ จริงๆแล้วเธอชอบมากเลยล่ะ ตอนที่ลงไปข้างล่าง โม่เสียวป่ากำลังนั่งเหม่ออยู่บนโซฟาห้องนั่งเล่น ที่จริงไม่ได้เหม่อหรอก แต่กำลังหงุดหงิดอยู่ กู้เหยาถาม “เสียวเป่า เป็นอะไร?” โม่เสียวเป่าเงยหน้าขึ้นมองพวกเขาหนึ่งที แล้วพูดอย่างขุ่นเคือง “ไม่มีอะไรค่ะ” พอพี่เขากลับมา จ้านเนี่ยนเป่ยก็ไปแล้ว เธออยากให้เขาอยู่ทานข้าวเย็นก่อนค่อยไป แต่เขาไม่แม้แต่จะสนใจเธอ เธอได้พูดกับเขาอย่างชัดเจนมากแล้ว บอกว่าเธอชอบเขา อยากแต่งงานกับเขา แต่เขาบอกว่านั่นเป็นเรื่องของเธอ ไม่เกี่ยวกับเขา ขอร้องล่ะ คนที่เธอชอบคือเขานะ จะไม่เกี่ยวกับเขาได้อย่างไรกัน คิดถึงน้ำเสียงอันธพาลของเขา โม่เสียวเป่าก็โกรธจนกัดฟัน รอก่อนเถอะ ถ้าเขากล้าดีกับผู้หญิงคนอื่น ถ้าเขาไม่ชอบเธอล่ะก็ เธอจะไประเบิดเธอจะไประเบิดที่กองบัญชาการของเขา ให้เป็นผู้บัญชาการไร้ค่าไปเลย “โม่ข่าย คุณไปห้องอาหารก่อนเถอะ” หาข้ออ้างให้โม่ข่ายไปก่อน กู้เหยาก็มานั่งข้างๆโม่เสียวเป่า ลูบศีรษะเธอ “โม่เสียวเป่า หงุดหงิดคนรักอีกแล้วหรอ?” โม่เสียวเป่าปากแข็ง “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ฉันไม่หงุดหงิดกับคนทึ่มอย่างจ้านเนี่ยนเป่ยหรอก” กู้เหยายิ้ม “เสียวเป่า เรื่องนี้อย่าเพิ่งรีบคิดเลย เรามาทานข้าวกันก่อนนะ กินอิ่มแล้วค่อยมานั่งคิดกัน” ได้ยินคำพูดของกู้เหยา โม่เสียวเป่าก็ยิ้ม “พี่สะใภ้ พี่มีวิธีหรอคะ?” กู้เหยายิ้มอย่างอ่อนโยน “เรามาคิดวิธีด้วยกัน ดีกว่าคิดคนเดียวนะ”