ตอนที่ 180 การแอบบอกที่ชัดเจน

ต๭นที่ 180 การแอบบอกที่ชัดเจน เดินเล่นในสวนไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ทั้งร่างกู้เหยาก็ออกเหงื่อ กลับห้องไปก็รีบตรงไปอาบน้ำ กู้เหยาท้องโตมากแล้ว โม่ข่ายเป็นห่วงมากว่าเธอจะลื่นหรือล้ม ทุกวันนี้เขาเลยมักจะช่วยเธออาบน้ำ ในตอนแรกกู้เหยาเขินอายมาก ตอนที่เขาช่วยเธอ เธอเขินอายจนเหมือนกุ้งต้ม ทั้งร่างกายแดงแจ๋ แต่ก็ค่อยๆชินแล้ว เพราะโม่ข่ายผู้ชายคนนี้บอกว่าจะช่วยเธออาบน้ำ อาบน้ำอย่างเดียวเท่านั้น ไม่ได้มีความคิดอื่น เธอเปลือยกายยืนต่อหน้าเขา เขาไม่เคยคิดในทางอื่นเลย การควบคุมตนเองของผู้ชายคนนี้ไม่ได้แข็งแกร่งธรรมดาจริงๆ นั่นเพราะเธอไม่รู้มาก่อน ทุกครั้งหลังจากที่ช่วยเธออาบน้ำ โม่ข่ายก็เตรียมกลับเข้าไปอาบน้ำเย็นต่อจากเธอ เขาเป็นผู้ชายธรรมดา ต้องมีความต้องการในร่างกายเป็นธรรมดา โดยเฉพาะผู้หญิงที่เปลือยกายต่อหน้าเธอคือภรรยาของเขาด้วยแล้ว จะให้เขาไม่คิดได้อย่างไร ดังนั้นทุกครั้งที่ช่วยกู้เหยาอาบน้ำ เขามักจะทำท่าทีเย็นชาผิดปกติ โดยเฉพาะการปกปิดความปรารถนาที่มีต่อเธอในใจเขา ขณะที่มือโม่ข่ายลูบบริเวณท้องกลมของกู้เหยา เธอแอบหายใจเข้า รวบรวมความกล้าจับฝ่ามือเขาไว้ เงยใบหน้าแดงมองเขา แล้วเอ่ยเสียงเบา “คุณชายโม่ คุณหมอบอกว่าตอนนี้ลูกน้อยมั่นคงมากแล้วนะ” “อืม รู้แล้ว” โม่ข่ายพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม แสดงออกว่ารู้แล้ว “คุณรู้จริงๆหรอ?” กู้เหยาถามกลับ มองใบหน้าจริงจังของโม่ข่าย กู้เหยาก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังสีซอให้ควายฟัง ช่วงนี้โม่ข่ายพูดมากหน่อย แต่ความอีคิวต่ำยังคงสาหัสอยู่ กลัวว่าเขาจะไม่เข้าใจจริงๆว่าเธออยากจะพูดอะไร อย่างที่คิดไว้ เขาไม่สนใจเธอ ผลักมือออกไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาคลุมเธอไว้ แล้วอุ้มเธอกลับไปที่ห้อง หลังจากวางเธอลงบนเตียง เขาลุกเตรียมจะออกไป กู้เหยาก็คว้าเขาไว้ “คุณชายโม่ คุณหมอบอกว่าลูกมั่นคงมากแล้ว คือสามารถ......” “รีบนอน” โม่ข่ายขัดเธอ แล้วแกะนิ้วของเธอออก ดึงมือกลับมา แล้วหันหลังเข้าห้องน้ำไป กู้เหยา “……” อีคิวต่ำแบบสาหัสจริงๆล่ะ ดูเหมือนว่าถ้าเธอไม่พูดกับเขาให้ชัดเจน เขาก็ไม่รู้จริงๆว่าเธอคิดจะทำอะไร กู้เหยานอนอยู่บนเตียง คิดอย่างรอบคอบ เดี๋ยวจะต้องคิดหาวิธีกระโจนเข้าหาเขาอย่างแน่นอน ไม่ให้โอกาสเขาปฏิเสธ ไม่นานนัก โม่ข่ายก็ออกมาจากห้องน้ำ เขาก็ยังเหมือนปกติ มีเพียงผ้าขนหนูสีขาวพันรอบเอว เผยให้เห็นกล้ามเนื้อกำยำ ดูแล้วเซ็กซี่สุดๆ รอให้เขานั่งบนเตียง กู้เหยาหมุนตัวมากอดเขาไว้ แต่เขินอายไม่กล้ามองเขา ก้มศีรษะแล้วพูด “คุณชายโม่ คุณไม่อยากสักนิดเลยหรอ?” ตั้งแต่เธอตั้งครรภ์ เขาก็ไม่เคยพูดถึงความต้องการนี้กับเธอเลย หลายเดือนแล้วที่ไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่า สำหรับผู้ชายปกติแล้วน่าจะทรมานมาก “อยากอะไร?” โม่ข่ายถามหน้าตาย แต่ในสายตากลับมีรอยยิ้มบางๆ เพียงแต่กู้เหยาก้มศีรษะอยู่เลยไม่รู้ “คุณไม่อยากได้ฉันหรอ?” กู้เหยารวบรวมความกล้าพูดออกไป แก้มก็เห่อร้อน “อย่าซน” เขาเอ่ยเสียงทุ้ม ทำไมเขาจะไม่อยากได้เธอ แต่เทียบกับความปรารถนาตนเอง เขากังวลมากกว่าว่าจะทำร้ายสองแม่ลูก ถึงแม้ว่าคุณหมอจะเคยพูดว่าหลังจากลูกในท้องมั่นคงแล้วสามารถทำเรื่องสามีภรรยาได้อย่างเหมาะสม หนึ่งอาทิตย์ทำไม่เกินสองครั้งก็พอ แต่เขากลับไม่กล้า กู้เหยาอยากจะรู้ความกังวลในใจเขาทั้งหมดจริงๆ และเพราะเขาเป็นแบบนี้ เธอยิ่งเห็นเขาทรมานไม่ได้ เธอกลืนน้ำลายอย่างกังวล แล้วพูด “แต่ แต่ฉันอยาก......” คำพูดด้านหลัง กู้เหยาอายที่จะพูดออกมาจริงๆ พอแขนที่กอดเขาไว้คลายออก ก็หมุนตัวเคลื่อนไปข้างๆ กู้เหยาปล่อยเขาไป ทันใดนั้นโม่ข่ายก็รู้สึกในใจว่างเปล่าอย่างอธิบายไม่ได้ ราวกับมีลมพัดผ่านหน้าอกเขาไป ฝ่ามือใหญ่เขาเอื้อมไปกอดเธอกลับ จับมือเธอมาจูบ “ถ้าอยากจริงๆ งั้นเราก็ระวังกันหน่อยนะ” “อืม” กู้เหยาซุกใบหน้าแดงที่หน้าอกเขา นิ้วขาวเรียวสัมผัสที่ผ้าขนหนูที่โอบรอบเอวเขา อยากจะดึงออกอย่างไม่คุ้นเคยและซุ่มซ่าม เธออยากดึงออก แต่เพราะตื่นเต้นมากเกินไป ดึงอยู่นานผ้าขนหนูก็ยังอยู่ที่เอวโม่ข่าย แต่เธอกลับเขินอายจนตัวแดงทั้งตัว โม่ข่ายคว้ามือเธอไว้ แล้วเอ่ยเสียงอ่อนโยน “คุณนอนไป ผมทำเอง” “อ่อ......” กู้เหยาพยักหน้า แก้มเนียนแดงก่ำ แวววาวน่าหลงใหล โม่ข่ายไม่ได้รีบร้อนเหมือนเธอ ก้มศีรษะลงมาจูบเธอ จูบริมฝีปากนุ่มเธอ อย่างค่อยเป็นค่อยไป จูบของเขาอ่อนโยนมาก อ่อนโยนราวกับว่าเธอเป็นของรักที่สำคัญที่สุดของเขา ราวกับว่าถ้าทำแรงกว่านี้อีกนิดจะจูบเธอจนแตกสลาย จูบของเขา อ่อนโยนจนกู้เหยาเอ็นดู อ่อนโยนจนกู้เหยาอยากจะเสพติดอยู่ในความอ่อนโยนของเขาตลอดชีวิตนี้ ไม่ตื่นขึ้นอีกตลอดกาล ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ในตอนจบ ร่างกายกู้เหยาก็เหงื่อท่วมไปทั้งตัว โม่ข่ายต้องอุ้มเธอไปอาบน้ำ แต่เธอกลับนอนบนหน้าอกเขาไม่อนุญาตให้เขาขยับตัว เธอยื่นนิ้วออกไปวาดวงกลมบนหน้าอกเขา แล้วเอ่ยเสียงเบา “คุณชายโม่ คุณต้องสบายตัวไม่สุดแน่เลยใช่ไหม” ไม่ได้ใช้ชีวิตแบบสามารถภรรยากันมานาน แต่เขาก็พยายามอดกลั้นมากที่สุด ไม่ได้เป็นห่วงเขาเลย เขาเป็นคนดูแลเธอทั้งหมด “อย่าขยับไปมา” โม่ข่ายจับมือเธอที่ขยับไปมา สันกรามวางบนกระหม่อมเธอ แล้วถูเบาๆ “กู้เหยา เรามาตั้งชื่อลูกกันเถอะ” กู้เหยาถาม “ไม่ใช่ว่าเด็กตระกูลโม่ต้องให้พวกผู้ใหญ่ตั้งชื่อหรอ?” โม่ข่ายพูด “กฎมันตายไปแล้ว คนยังมีชีวิตอยู่ ไม่มีอะไรที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้” กู้เหยาจำได้ว่าเพราะโม่เสียวเป่าไม่เข้าใจกฎระเบียบ จึงถูกโม่ข่ายทำโทษให้พิจารณาความผิดตัวเอง ไม่คิดว่าวันนี้ผู้ชายที่เป็นคนทำตามกฎระเบียบจะพูดแบบนี้ น่าประหลาดใจจริงๆ “คุณอยากตั้งชื่อลูกเองหรอ?” เธอถามอีก “ช่วงนี้ผมคิดไว้เยอะมาก แต่ก็รู้สึกไม่พอใจ ไม่เท่าพวกเราช่วยกันคิด” สุดท้ายแล้ว เขาก็อยากตั้งชื่อลูกพวกเขาด้วยกันสองคน “งั้นพรุ่งนี้เรามาคิดกันเถอะ ฉันง่วงแล้ว อยากนอน” นานแล้วที่ไม่ได้ออกกำลังกายอย่างนี้ รวมถึงเป็นคนท้องโตด้วย กู้เหยาเหนื่อยจริงๆ “นอนเถอะ” โม่ข่ายปล่อยเธอ ดึงผ้าห่มมาห่มให้เธอ ฝ่ามือใหญ่ลูบท้องกลมของเธอเบาๆ “อืม” กู้เหยาพยักหน้า ไม่นานก็หลับไป กู้เหยาหลับไปนานสักพัก โม่ข่ายก็พลิกตัวลงจากเตียง เขาเดินไปที่ระเบียง แล้วโทรหาเบอร์หนึ่ง “พรุ่งนี้มาเจียงเป่ยหน่อย” “จู่ๆก็ให้ฉันไปเจียงเป่ย เพราะน้องสาวฉันคนนั้นอยากรู้จักฉันแล้วหรอ?” เซียวหนิงอี้ในปลายสายทำเสียงเย้าแหย่ “ใช่” โม่ข่ายตอบสั้นๆและตรงไปตรงมา กู้เหยาอยากรู้จักญาติ อยากได้ความรู้สึกปลอดภัยเพิ่มขึ้น งั้นเขาก็จะช่วยให้เธอสมความปรารถนา