ตอนที่ 181 ชอบอย่างโอ้อวด

ต๭นที่ 181 ชอบอย่างโอ้อวด ว่ากันว่าคนท้องจะโง่ไปสามปี กู้เหยารู้สึกว่าตัวเองโง่จริงๆ โม่ข่ายทุกวันนี้ก็ไม่ได้ไปทำงานที่บริษัท แต่เธอความรู้สึกช้าเพิ่งรู้วันนี้ โม่ข่ายไม่ได้ไปบริษัท เหลียงฮุ่ยอี๋และหลิวยงก็เลยมาที่บ้าน ห้องทำงานในบ้านกลายเป็นสถานที่ทำงานพวกเขาชั่วคราว หลังอาหารเช้า โม่ข่ายก็เดินหนึ่งรอบเป็นเพื่อนกู้เหยา แล้วก็ไปทำธุระในห้องทำงาน กู้เหยาก็ไม่ได้มีเวลาว่าง โม่เสียวเป่าลากเธอไปดูละครด้วยกัน ละครที่โม่เสียวเป่ารับมาใหม่ รับบทเป็นซินเดอร์เรลล่า เป็นเรื่องหญิงสาวธรรมดาคนหนึ่งที่ได้แต่งงานกับตระกูลอันร่ำรวยหลังจากยากลำบากมาก สุดท้ายก็ได้อยู่กับพระเอกหลายปี หญิงสาวเกิดมายากลำบาก แต่ก็ขยันขันแข็งมาโดยตลอด ตอนเรียนอยู่ในห้องบรรยาย เป็นครั้งแรกที่ได้เจอกับพระเอก จากนั้นก็เป็นเรื่องราวความรักของทั้งสองที่ฐานะแตกต่างกันอย่างมาก หลังจากที่บ้านพระเอกรู้จักนางเอก ก็รู้สึกว่าเธอไม่เหมาะกับพระเอก ทำทุกวิถีทางให้พวกเขาเลิกกัน ถึงขั้นไปข่มขู่คนในครอบครัวนางเอก นางเอกถูกบังคับอย่างหมดหนทาง จึงบอกเลิกกับพระเอก แต่ความรู้สึกของพระเอกที่มีต่อนางเอกนั้นมั่นคงอย่างมาก หลังจากผ่านร้อนผ่านหนาวมา ครอบครัวของพระเอกก็เข้าใจข้อดีของนางเอกในที่สุด พระเอกจึงขอนางเอกแต่งงานเข้าบ้านอย่างใหญ่โต ทำให้คนอิจฉากันไม่น้อย โม่เสียวเป่าถูกคนในครอบครัวทุกคนรักเป็นไข่ในหินตั้งแต่เล็กๆ ไม่เคยได้รับความรู้สึกน้อยใจมาก่อน หลายเทคผ่านไปก็ไม่สามารถแสดงบทบาทนี้ได้ โดยเฉพาะซีนอารมณ์ มักเป็นจุดอ่อน หลังจากซ้อมหลายครั้ง โม่เสียวเป่าก็ไปไม่ถึงจุดประสงค์ที่ตัวเองตั้งไว้ นั่งลงบนโซฟาอย่างท้อใจ โกรธจนกระทืบเท้า “พี่สะใภ้ พี่ว่าทำไมฉันถึงเล่นบทนี้ได้ไม่ดี?” กู้เหยาพูด “เสียวเป่า เธอลองสวมบทบาทนางเอกดู ลองคิดว่าถ้าตัวเองเป็นเธอ เจอเรื่องราวอย่างนี้จะทำยังไง?” โม่เสียวเป่าโพล่งออกมาอย่างไม่คิด “ฉันคิดว่านางเอกคนนี้โง่เกินไป คนในบ้านไม่เห็นด้วยก็บอกเลิก ทำให้พระเอกเสียใจมาก เกือบจะท้อกับเธอแล้ว ถ้าฉันเป็นเธอล่ะก็ ฉันจะเอาระเบิดไปวางที่บ้านพวกเขา ใครกล้ามาขวางฉันกับคนที่ฉันชอบ ฉันจะกำจัดมัน” ได้ยินคำพูดของโม่เสียวเป่า กู้เหยาก็ส่งเสียงหัวเราะออกมา “นี่เสียวเป่า เธอพูดถึงนิสัยเธอนี่ แต่ตอนนี้เธอต้องเล่นบทนางเอก เธอไม่ได้เกิดมาเหมือนเธอ ได้รับการสั่งสอนตั้งแต่เด็กก็ไม่เหมือนกัน แถมเธอไม่มีใครสนับสนุนเบื้องหลัง ไม่ว่าจะทำอะไรก็ต้องพึ่งแต่ตัวเอง” โม่เสียวเป่าถูกคนดูแลจนโต ถ้าให้เธอมาแสดงเป็นคุณหนูร่ำรวยที่มีแต่คนเอาอกเอาใจ เธอต้องแสดงออกมาได้อย่างสบายๆ สถานะของนางเอกในละคร เป็นชีวิตที่โม่เสียวเป่าไม่เคยประสบมาก่อน เป็นเหตุผลที่เธอควบคุมไม่ได้ชั่วขณะหนึ่ง กู้เหยากับโม่เสียวเป่าไม่เหมือนกัน ประวัติของกู้เหยาก็เหมือนกับนางเอก ถึงจะไม่เท่านางเอก แต่สิ่งที่เธอแข็งแกร่งมากกว่านางเอกก็คือ เธอจะไม่ยอมบอกเลิกกับโม่ข่ายเพราะเหตุผลของคนในบ้านเด็ดขาด ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น การตัดสินใจที่อยากใช้ชีวิตกับโม่ข่ายตลอดชีวิตนั้นแน่วแน่ ใครก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงมันได้ ได้ยินกู้เหยาพูดแบบนี้ โม่เสียวเป่าก็รู้สึกว่ามีเหตุผลมาก เธอนวดหน้าผากคิดอย่างรอบคอบ ใช้ใจสัมผัสถึงการใช้ชีวิตของนางเอก ความสิ้นหวังของนางเอก ขณะที่เล่นให้กู้เหยาดูอีกครั้ง โม่เสียวเป่าก็แสดงออกว่าพอใจกับตัวเองมากขึ้น อย่างน้อยเธอก็เข้าใจ บนโลกใบนี้ไม่ใช่ทุกคนที่จะโชคดีแบบเธอ ถูกคนในครอบครัวทิ้ง แล้วมาเจอกับครอบครัวแบบตระกูลโม่ และยังได้รับความรักจากทุกคนอีก ส่วนระหว่างเธอกับจ้านเนี่ยนเป่ย หลักๆไม่ใช่ทัศนคติของคนในครอบครัว เธอมั่นใจ แค่เธอชอบ คุณปู่และพ่อแม่จะต้องเห็นด้วยแน่นอน หลักๆคือทัศนคติของจ้านเนี่ยนเป่ย คิดถึงจ้านเนี่ยนเป่ย โม่เสียวเป่าก็โกรธจนกัดฟัน ตาทึ่มนั่น รู้ดีอยู่แล้วว่าเธอชอบเขา ยังจะให้เธอไปเดทกับคนอื่นอีก “เสียวเป่า คิดถึงจ้านเนี่ยนเป่ยอีกแล้วหรอ?” กู้เหยาถาม คนที่ทำให้โม่เสียวเป่าโกรธจนกัดฟันได้ นอกจากโม่ข่ายที่มักจะลงโทษเธอเรื่องมารยาทแล้ว เดาว่าก็มีแต่จ้านเนี่ยนเป่ยเท่านั้น “ใช่ ฉันคิดถึงเขาอีกแล้ว พี่สะใภ้ พี่รอฉันแป๊ปนึงนะ ฉันโทรหาเขาหน่อย” โม่เสียวเป่าพูด แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาจ้านเนี่ยนเป่ย พอทางนั้นรับสาย เธอก็รีบพูด “จ้านเนี่ยนเป่ย ฉันกำลังคิดถึงคุณ” “คุณหนูโม่ ผู้บัญชาการกำลังยุ่งอยู่ ไม่มีเวลามารับโทรศัพท์เธอ” ปลายสายคือเสียงที่โม่เสียวเป่าคุ้นเคยมากๆ คนนี้คือรองผู้อำนวยการของจ้านเนี่ยนเป่ย “เขากำลังยุ่งอยู่ งั้นรบกวนคุณบอกเขาแทนฉันทีว่าฉันกำลังคิดถึงเขาอยู่ ฉันชอบเขา ชาตินี้ฉันจะไม่แต่งงานกับคนอื่นนอกจากเขา” พูดจบ โม่เสียวเป่าก็วางสายไป จ้านเนี่ยนเป่ยไม่รับโทรศัพท์เธอใช่ไหม ต่อไปใครรับโทรศัพท์เธอก็จะพูดแบบนี้แหละ จะให้คนในเขตรู้ทั้งหมดเลยว่าเขาเป็นคนของเธอ คนอื่นอย่างแม้แต่จะคิดสนใจเขาได้ โม่เสียวเป่ามีนิสัยที่ตรงไปตรงมาขนาดนี้ ทำให้กู้เหยาเบิกตากว้าง เธอชื่นชมนิสัยโม่เสียวเป่าที่รุกจีบคนที่ตัวเองชอบอย่างไม่ห่วงความปลอดภัยของตัวเอง แต่ก็กังวลว่าโม่เสียวเป่าจะเสียใจ กู้เหยาคิดแล้วพูด “เสียวเป่า การปิดหูปิดตาไปรบกวนเขาแบบนี้ไม่ใช่วิธีการ เรามั่นใจก่อนไหมว่าเขามีทัศนคติยังไงกับเธอ ดูว่าเขาคิดยังไงกับเธอ?” “ไม่ว่าตอนนี้เขาจะชอบหรือไม่ชอบฉัน ยังไงสุดท้ายเขาก็คงชอบฉัน” โม่เสียวเป่ามั่นใจในตัวเองมาก เธอสวยน่ารักขนาดนี้ ถ้าจ้านเนี่ยนเป่ยไม่ได้ตาบอดจริงๆ จะไม่ชอบเธอได้อย่างไร กู้เหยาพูดอีก “เสียวเป่า ความรักมันแปลกมาก บางครั้งไม่ใช่ว่าเธอโดดเด่น แล้วอีกฝ่ายจะชอบเธอนะ” กู้เหยาไม่ได้เป็นคนที่ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่น เธอเป็นห่วงว่าคนที่เลือดร้อนอย่างโม่เสียวเป่าจะถูกจ้านเนี่ยนเป่ยแผดเผา เธอไม่อยากให้โม่เสียวเป่าได้รับความเสียใจ หวังว่าโม่เสี่ยวเป่าจะเป็นโม่เสียวเป่าที่มีความสุขมากที่สุด “ก็จริง ท่อนไม้อย่างพี่ชายฉันยังชอบพี่สะใภ้เลย ความรักมันเป็นเรื่องที่แปลกจริงๆ” เมื่อก่อนคุณปู่ตระกูลโม่อยากให้เธอกับโม่ข่ายเป็นทองแผ่นเดียวกัน แค่คิดถึงใบหน้าเย็นชานั้น เธอก็ฝันร้ายแล้ว “คุณผู้หญิง คุณหนู คุณชายเซียวมาค่ะ เห็นว่าคุณชายเป็นคนนัดเขามา” น้าหลิวนำชายคนหนึ่งเข้าห้องมา “คุณชายเซียว?” กู้เหยาและโม่เสียวเป่ามองไปที่ประตูพร้อมกัน “คุณนายโม่ ไม่เจอกันนานเลยนะครับ” ร่างสูงผอมของเซียวหนิงอี้เดินเข้ามาจากด้านนอก ใบหน้าเขายิ้มเล็กน้อย ท่าทางสบายๆเหมือนเดิมตอนที่กู้เหยาเจอเขาสองสามเดือนก่อนหน้านี้ “คุณชายเซียว สวัสดีค่ะ!” กู้เหยายืนขึ้นมา ยิ้มอย่างมีมารยาทและสุภาพนอบน้อม “น้าหลิว รบกวนขึ้นไปเชิญให้โม่ข่ายลงมาหน่อยนะคะ” “ที่จริงคราวนี้ผมมาเจอคุณนายโม่น่ะครับ มู่จืออยู่หรือไม่อยู่ก็ไม่เป็นไร” สายตาเซียวหนิงอี้มองที่ท้องกลมของเธอ ยิ้มพลางพูด “เจอคุณนายโม่คราวที่แล้ว ยังไม่ได้ฟังข่าวดีเลย คิดว่าเจอกันอีกครั้งท้องคุณจะใหญ่ขนาดนี้แล้ว น่ายินดีจริงๆครับ” กู้เหยาพยักหน้า ยิ้มบางๆพูด “ขอบคุณค่ะคุณชายเซียว!”