ตอนที่ 182 ฝันที่สวยงามกลายเป็นจริง

ต๭นที่ 182 ฝันที่สวยงามกลายเป็นจริง “คุณชายเซียว คุณก็รู้ว่าพี่สะใภ้ฉันท้องโตขนาดนี้ คุณห้ามคิดมาสนใจเธอนะ” โม่เสียวเป่ากระโดดมากั้นไว้ตรงหน้ากู้เหยา ไม่อยากให้ชายอื่นมองพี่สะใภ้เธอมาก ปกติโม่เสียวเป่ามักจะเพิกเฉยโม่ข่าย คิดว่าเขาไม่ดีอย่างนั้นไม่ดีอย่างนู้น นี่ก็สนนั่นก็สน แต่พอตอนวิกฤตก็จะช่วยพี่ชายตัวเองตลอด เซียวหนิงอี้หัวเราะแล้วพูด “นี่ใช่ Polaris ใช่ไหม? ฉันจำได้ปีนั้นเรียนอยู่ที่อเมริกา ตอนนั้นยังเป็นสาวน้อยตัวเล็กอยู่เลย ไม่เจอกันสองสามปี โตเป็นสาวสวยแล้ว” ตอนโม่ข่ายเรียนมหาวิทยาลัย โม่เสียวเป่าอายุแค่สิบสองสิบสามปี ตอนนั้นเธอน่ารักและสดใสเป็นพิเศษ ไม่มีธุระอะไรก็ชอบมาอยู่ข้างๆโม่ข่าย ดังนั้นไม่แปลกใจเลยที่เซียวหนิงอี้จะจำเธอได้ “คุณจำฉันได้หรอ?” โม่เสียวเป่าจ้องมองเซียวหนิงอี้ “อ๋อ คุณก็คือ......” มีชื่อหนึ่งปรากฏขึ้นในหัวสมอง ทั้งๆที่อยากจะโพล่งออกไป แต่กลับคิดไม่ออกว่าเขาคือใคร “Jackxiao” เซียวหนิงอี้เอ่ยเตือน “คุณนี่เอง ฉันจำได้แล้ว” โม่เสียวเป่าพยักหน้าถึงบางอ้อทันที “ตอนนั้นคุณชอบเดาความคิดคนรอบข้างนี่ ตอนนี้ยังเดาอยู่ไหม?” เซียวหนิงอี้ยิ้มแล้วพูด “ตอนนี้การเดาความคิดคืองานของฉัน ไม่เดาก็ไม่มีอะไรกิน ก็เลยต้องเดาต่อไป” เห็นว่าพวกเขาทั้งสองกำลังคุยกันออกรส กู้เหยาจึงไม่ได้พูดแทรก แต่ก็แอบสำรวจเซียวหนิงอี้เงียบๆ พูดตามตรง เธอไม่ได้เกลียดเซียวหนิงอี้ ถึงขั้นรู้สึกสนิทสนมอย่างบอกไม่ถูก ไม่อยากเข้าใกล้เขา เพราะเขามักจะมองเห็นความคิดคนอื่นอย่างทะลุปรุโปร่ง อาจพูดได้ว่าแทบจะไม่มีความลับต่อหน้าเขา ถ้าคราวก่อนเขาไม่ได้ให้เบาะแสแบบนั้นกับเธอ เธอคิดว่าเธอกับเขาคงเป็นเพื่อนกันได้ “ประธานโม่ เรื่องพวกนั้นที่คุณบอก เราเตรียมไว้แล้ว” ได้ยินเสียง กู้เหยาก็หันไปมองตามเสียง ก็เห็นโม่ข่ายที่สวมเสื้อเชิ้ตสีเทาชุดสูทสีดำเดินนำหลิวยงและเหลียงฮุ่ยอี๋ลงมา พวกเขาเดินตามหลังเขา และกำลังพูดเรื่องานกับเขา โม่ข่ายพยักหน้า “โอเค งั้นพวกนายไปทำธุระก่อน” “มู่จือ ไม่เจอกันนานเลยนะ!” เซียวหนิงอี้ทักทายกับโม่ข่ายก่อน “ไม่เจอกันนานเลยนะ!” โม่ข่ายพยักหน้าอย่างเย็นชา เขาชินกับการทำท่าทางเย็นชากับคนภายนอก เขาพูดอีก “น้าหลิวครับ รบกวนเตรียมชากับของว่างมาที่ห้องรับแขกหน่อย” เซียวหนิงอี้พูด “พวกเราเป็นเพื่อนเก่าแก่กันมาหลายปี อย่าลำบากเลย อีกอย่างนายก็รู้ว่าฉันไม่ชอบทานของหวาน” “กู้เหยาชอบทาน” คำตอบโม่ข่ายตรงไปตรงมาอย่างมาก ไม่ต้องให้อีกฝ่ายได้คิดอะไรมาก เขาไม่ได้เตรียมให้กับเขา แต่เตรียมให้กับภรรยาของตนเอง เซียวหนิงอี้ “……” ยังเป็นท่อนไม้อันแสนคุ้นเคยจริงๆ โม่มู่จือที่คุ้นเคย “เชิญทางนี้” โม่ข่ายทำมือเชิญ จูงกู้เหยา ปัดปอยผมตรงหน้าผากทัดข้างหูให้เธอ “คุณด้วย” “พี่ ฉันก็ไปด้วย” โม่เสียวเป่าอยากตามไปด้วยเหมือนกัน แต่ถูกสายตาเย็นชาของโม่ข่ายมองหนึ่งที ฝีเท้าก็นิ่งไปเลย ยู่ปากอย่างไม่ยอม พูดอย่างไม่พอใจ “คนขี้เหนียว พี่สะใภ้กับลูกก็ปลอดภัยหมดแล้ว ยังโกรธฉันอยู่อีก” ภายในห้องรับแขก ป้าเฉินก็นำขนมและชามาเสิร์ฟ โม่ข่ายยกตะเกียบขึ้นมา แล้วคีบขนมส่งที่ปากกู้เหยา “ทานก่อนนิดนึง อย่าปล่อยให้หิว” เซียวหนิงอี้มองโม่ข่ายตรงหน้า ตาสองข้างเบิกกว้าง นี่คือโม่มู่จือคนนั้นที่เขารู้จักจริงๆหรอ? ชายที่เย็นชาคนนั้น มีใบหน้าที่อ่อนโยนเห็นอกเห็นใจคนอื่นแบบนี้จริงๆหรอ ยากที่จะเชื่อเหลือเกิน เซียวหนิงอี้นั่งฝั่งตรงข้าม โม่ข่ายทำแบบนี้ กู้เหยาก็พูดอย่างเขินอายเล็กน้อย เธอพูด “ฉันไม่หิว ถ้าพวกคุณมีเรื่องจะคุยกัน ฉันออกไปก่อนก็ได้นะ” “กู้เหยา ไม่ต้องออกไป เรื่องที่พวกเราคุยกันเกี่ยวกับเธอ” คนที่พูดคือเซียวเจิ้นจือ และคราวนี้ไม่ได้เรียกว่าคุณนายโม่อีกแล้ว แต่เรียกชื่อกู้เหยาตรงๆ กู้เหยาก็สังเกตได้ และมองเขาอย่างสงสัย “เกี่ยวกับฉันหรอคะ?” เธอไม่ได้ติดต่อกับเซียวหนิงอี้เป็นการส่วนตัว เขาบอกว่าเรื่องนี้เกี่ยวกับเธอ หรือว่าเธอป่วยแล้วตัวเองไม่รู้กันนะ? “คุณไม่ต้องกังวลจนเกินไป มีมู่จืออยู่ที่นี่ ผมไม่กินคุณหรอก” เซียวหนิงอี้พูดด้วยโทนเสียงสบายๆ ราวกับว่าไม่มีเรื่องใดเลยที่ทำให้เขาเคร่งเครียด แต่เขาก็พูดถูก มีโม่ข่ายอยู่ที่นี่ เธอยังกลัวเขาจะกินเธออีก หลังจากกู้เหยาคิดแบบนี้แล้ว เธอก็เกี่ยวมือเข้ากับฝ่ามือของโม่ข่าย ให้เขากุมมือเธอไว้แน่น ไม่ว่าจะตอนไหน เพียงแค่เขาอยู่ข้างเธอ กุมมือเธอไว้แน่นๆ เธอก็จะไม่หวาดกลัวอีก “ขนมพวกนี้ดูแล้วน่าอร่อยมาก ฉันก็อยากชิมมากเหมือนกัน” เซียวหนิงอี้เลิกคิ้วเล็กน้อย ยิ้มแล้วพูด “กู้เหยา ฉันขอชิมได้ไหม?” “คุณชายเซียว เชิญทานได้เลยค่ะ” ในฐานะเป็นเจ้าของบ้าน กลับให้แขกพูดแบบนี้ กู้เหยารู้สึกกระอักกระอ่วนเป็นพิเศษ แต่โม่ข่ายกลับไม่รู้สึกสักนิด เซียวหนิงอี้ก็ไม่รู้สึก เขารู้จักกับโม่ข่ายมาหลายปีแล้ว และเข้าใจนิสัยของโม่ข่ายดี ถ้าเขายิ่งสุภาพกับคุณล่ะก็ คุณจะยิ่งไม่คุ้นเคย เซียวหนิงอี้ใช้มือหยิบขนมใส่ปากหนึ่งชิ้น หลังจากนั้นก็พูดด้วยใบหน้าไม่แยแส “ไม่ว่าผู้หญิงของพวกคุณชอบทานของหวานยังไง ของหวานพวกนี้ก็ไม่เหมาะกับผู้ชายอย่างพวกเราจริงๆ” “คุณชายเซียวชอบทานอะไร บอกได้นะคะ ตอนเย็นฉันจะเข้าครัวทำให้คุณด้วยตัวเอง” กู้เหยาพูด “ได้ทานอาหารที่น้องสาวตัวเองได้ทำ นั่นก็ดีมากสุดๆแล้ว” เซียวหนิงอี้พูด “เอ๋——” กู้เหยาไม่ได้ตอบรับ เธอไม่เข้าใจคำพูดของเซียวหนิงอี้ “ฉันชื่อเซียวหนิงอี้ เป็นลูกชายคนโตของพ่อเธอเซียวลิ่งคาง และเป็นพี่ชายของเธอด้วย” จู่ๆเซียวหนิงอี้ก็เปลี่ยนจากท่าทางสบายๆอย่างเคยเป็นพูดจริงจังอย่างมาก “อะ อะไรนะคะ?” กู้เหยามองเซียวหนิงอี้อย่างประหลาดใจ เห็นสีหน้าเขาจริงจัง ไม่เหมือนกับพูดโกหก เธอมองโม่ข่ายอีกครั้ง โม่ข่ายโอบเธอไว้ และพยักหน้าให้กับเธอ “เขาพูดความจริง” “ฉันกับเขา——” กู้เหยาตกตะลึงสุดขีด ตกตะลึงจนพูดอะไรไม่ออกเลย เรื่องนี้มันฉับพลันเกินไป กู้เหยาไม่ได้เตรียมใจไว้สักนิด เลยมองเซียวหนิงอี้และโม่ข่ายด้วยสายตาอึ้งๆ ตั้งแต่ที่รู้ว่าตัวเองไม่ใช่ลูกสาวของกู้เจิ้งเต๋อ กู้เหยาก็อยากรู้มาตลอดว่าพ่อของตัวเองคือใคร? ในครอบครัวมีใครอีกบ้าง? พวกเขาเป็นคนอย่างไรกันแน่? ช่วงนี้เธอคิดเยอะมาก ไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเองจะเจอพี่ชายก่อนจะหมดปี และดูท่าทางของเซียวหนิงอี้แล้ว เขาไม่ได้ไม่ยอมรับเธอ แต่กลับยอมรับในสถานะเธอ ทุกครั้งที่เห็นโม่เสียวเป่าและโม่ข่าย กู้เหยาก็แอบคิดในใจ ถ้าตัวเองมีพี่ชายที่คอยรักและเอาอกเอาใจตน น่าจะเป็นเรื่องที่สวยงามมาก ตอนนี้ ความฝันอันสวยงามเป็นจริงแล้ว เธอกลับไม่อยากจะเชื่อเลย