ตอนที่ 183 รู้จักพี่ชายที่แท้จริงๆ

ต๭นที่ 183 รู้จักพี่ชายที่แท้จริงๆ กู้เหยากังวลมากว่าโม่ข่ายกับเซียวหนิงอี้แค่ช่วยกันจัดฉาก พวกเขาแค่ทำความปรารถนาของเธอให้เป็นจริง ทำให้เธอมีความสุข กู้เหยาไม่ได้โต้ตอบกลับไปนานมาก โม่ข่ายค่อนข้างร้อนใจ หรือว่าเรื่องนี้จะฉับพลันเกินไป เธอรับไม่ได้หรอ? โม่ข่ายลูบใบหน้าเธอ แล้วเอ่ยอย่างกังวล “กู้เหยา——” “ฉันไม่เป็นไร” กู้เหยาส่ายหน้า และมองทั้งสองคนอีกครั้ง หลังจากมองอยู่นาน เธอก็เอ่ยถามอย่างระมัดระวัง “พวกคุณแน่ใจหรอคะ?” แน่ใจว่าเซียวหนิงอี้คือพี่ชายต่างแม่ของเธอจริงๆ? พวกเขาห้ามให้ความหวังเธอ แล้วทำให้เธอผิดหวัง ไม่งั้นเธอยอมไม่รับรู้เรื่องราวในวันนี้ดีกว่า “จริงแท้แน่นอน” เซียวหนิงอี้ส่งเอกสารหนึ่งฉบับให้กู้เหยา แล้วพูด “พวกเราเพิ่งเจอเอกสารนี้ตอนที่เก็บของย้ายบ้าน ถึงได้รู้ว่าเธอคือน้องสาวฉัน ตอนฉันเห็นเอกสารฉบับนี้ก็เพิ่งรู้ว่าในปีนั้นพ่ออยากให้พวกเธอสองแม่ลูกกลับมาใช้ชีวิตใหม่ตั้งนานแล้ว แต่ทำเรื่องไม่ทัน ก็เสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุรถยนต์เสียก่อน เรื่องนี้เลยยืดเยื้อไปอีก ยืดเยื้อไปยี่สิบกว่าปี” กู้เหยาพลิกเอกสารด้วยมือที่สั่น ที่เห็นเป็นอันดับแรกคือรูปภาพใบหนึ่ง เป็นภาพถ่ายของแม่และผู้ชายคนหนึ่ง ในรูปแม่ยังสาวมาก ใบหน้าสวมรอยยิ้มหวานมีความสุข ดูแล้วมีความสุขมาก และผู้ชายข้างกายเธอ ดูใบหน้ายิ้มของเขา สายตาดูตกอยู่ในภวังค์ แต่ดูได้ไม่ยากว่าสายตาเขาอ่อนโยนและสุภาพมาก ตอนที่ผู้ชายคนหนึ่งหลงรักผู้หญิงคนหนึ่งก็คงมีสายตาแบบนี้ กู้เหยาพลิกเอกสารไปอีกก็เจอจดหมายฉบับหนึ่งที่เขียนด้วยมือ ชื่อผู้ส่งคือเซียวหลิงคัง หลังจากดูเอกสารฉบับนี้จบ ในใจกู้เหยาก็เกิดความตกตะลึงจนพูดไม่ออก ที่แท้แม่ของเธอก็เคยมีความรักอันสวยงาม แต่ความงดงามนั้นกลับถูกอมนุษย์อย่างกู้เจิ้งเต๋อทำลายทิ้งไป เพราะคุณแม่คิดว่าตัวเองไม่เหมาะสมกับคนรักในวัยเด็ก เธอกลืนความขมขื่นลงท้องคนนเดียว บอกเลิกกับคนรัก แล้วถูกคนในครอบครัวบังคับให้แต่งงานกับอมนุษย์อย่างกู้เจิ้งเต๋อ กู้เหยาหายใจเข้าลึกๆ แล้วเงยหน้ามองเซียวหนิงอี้ อ้าปากอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ “กู้เหยา ไม่ว่าเธอจะจำพี่ชายคนนี้ได้ไหม แต่พี่จำน้องสาวอย่างเธอได้นะ” เซียวหนิงอี้พูดอย่างจริงจังมาก “ตะ แต่ว่าพี่ไม่โทษแม่ฉันกับฉันหรอคะ?” กู้เหยาเอ่ยพึมพำอย่างระมัดระวัง แม้ว่าแม่และเซียวหลิงคังเคยเป็นคนรักกันมาก่อน แต่พวกเขาเลิกกันแล้ว หลังจากเลิกกันต่างคนก็ต่างแต่งงาน ไม่ได้มีความสัมพันธ์กันอีก สองสามปีต่อมาเซียวลิ่งคางมีลูกกับคนก่อน ภายใต้สถานการณ์ปกติ ภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายคงไม่ให้อภัยแน่ ทำไมเซียวหนิงอี้ถึงได้อยากให้น้องสาวคนนี้อย่างเธอกลับไปแทนพ่อเขา? กู้เหยาไม่เข้าใจ แต่เซียวหนิงอี้เข้าใจดีว่าเธออยากพูดอะไร เขาถอนหายใจออกมาแล้วพูด “พ่อแม่ของพี่แต่งงานกันเพราะผลประโยชน์ หลังแต่งงานก็ให้เกียรติกันและกัน ใช้ชีวิตอย่างเป็นหนึ่งเดียวกัน ต่อมาเพราะคุณแม่ป่วยและเสียตอนอายุยังน้อย คุณพ่อก็ไม่ได้แต่งงานใหม่ จนกระทั่งเกิดเรื่องนี้ขึ้น” โม่ข่ายโอบกู้เหยาแล้วพูด “กู้เหยา คุณแม่ของคุณยังมีคุณพ่อของคุณ พวกเขาเป็นคนดีมาก พวกเขาไม่เคยทำให้ครอบครัวคนอื่นแตกแยก” “อืม ฉันรู้” กู้เหยาพยักหน้า เลิกคิ้วแล้วยิ้ม “ขอบคุณนะโม่ข่าย! เซียว——” กู้เหยาหายใจเข้าลึกๆ ราวกับว่าใช้แรงมหาศาลก่อนพูดอีกครั้ง “พี่ ขอบคุณพี่เหมือนกันนะคะ” ขอบคุณที่พวกเขานำข่าวดีขนาดนี้มาบอกเธอ ให้เธอได้เข้าใจ การเกิดมาของเธอไม่ได้ขาดจิตสำนึกอย่างนั้น แม่และพ่อของเธอล้วนเป็นคนดีมาก “งั้นพี่ขอกอดเธอได้ไหม คุณนายโม่?” เซียวหนิงอี้ลุกขึ้น แล้วแสดงสีหน้าท่าทางสบายๆเหมือนเคยอีกครั้ง “ได้สิคะ คุณชายเซียว” กู้เหยาก็ลุกขึ้นมาเหมือนกัน แล้วยิ้มให้กับเขา เซียวหนิงอี้อ้อมโต๊ะชาเดินไปที่กู้เหยา กอดกู้เหยาขณะที่โม่ข่ายมองอยู่ ลูบหลังเธอแล้วพูด “ตอนนี้เธอก็มีคนช่วยแล้วนะ ถ้าต่อไปมู่จือรังแกเธอล่ะก็ เธอโทรหาพี่ได้เลย พี่รับรองว่าจะจัดการเขาแทนเธอให้” “อืม ฉันมีคนช่วยแล้ว” ความรู้สึกของการมีพี่ชายโดยฉับพลันมีความสุขมากจริงๆ กู้เหยายิ้มสดใสมากเหลือเกิน เธอมั่นใจว่าแม่ที่อยู่บนสวรรค์ เห็นเธอกับพี่ชายรู้จักกัน เธอจะต้องมีความสุขแทนเธอแน่ๆเลยล่ะ เซียวหนิงอี้กอดกู้เหยาไม่ปล่อยมือ กู้เหยาก็ไม่ได้ออกจากอ้อมกอดเขา โม่ข่ายที่อยู่ข้างๆก็ไม่พอใจแล้ว เขาแย่งกู้เหยากลับมา แล้วโอบเอวกู้เหยาอย่างเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ “กู้เหยาหิวแล้ว เราไปทานอาหารกลางวันกันก่อน” “มู่จือ ฉันเป็นพี่ชายเธอนะ แค่ฉันกอดเธอนายก็อิจฉาหรอ ขี้เหนียวเกินไปแล้ว” เซียวหนิงอี้ส่ายศีรษะแล้วก็ถอนหายใจ “แล้วยังไง?” โม่ข่ายพูดอย่างเย็นชา เป็นพี่ชายแล้วอย่างไร ตอนนี้กู้เหยาเป็นภรรยาของเขา เขาจะต้องปกป้องดูแลเธอให้ดี ไม่ปล่อยให้เซียวหนิงอี้มีโอกาสได้โอ้อวดเด็ดขาด “คุณชายโม่ พี่ชายฉันพูดถูก คุณขี้เหนียวเกินไปแล้ว” กู้เหยามายืนข้างๆเซียวหนิงอี้ มีพี่ชายแล้ว บางครั้งเธอจะได้ดื้อบ้าง ได้แกล้งโม่ข่ายบ้าง โม่ข่ายทำหน้าเย็นชา ไม่พอใจสุดขีด เห็นสีหน้าท่าทางโม่ข่ายที่โดนแกล้ง เซียวหนิงอี้ก็ยิ้มกว้างอย่างพอใจ “มู่จืออ่า กรรมตามสนองแล้ว ในที่สุดก็มีศัตรู” เมื่อก่อนตอนเรียน โม่ข่ายก็แกล้งพวกเขาไม่น้อย ตอนนี้มีคนจัดการเขาได้แล้ว ความรู้สึกนี้โคตรดี โม่ข่ายวางมือบนไหล่ของเซียวหนิงอี้ ออกแรงเล็กน้อย ได้ยินเสียงกระดูกดังขึ้น แล้วก็ได้ยินเสียงร้องโหยหวนของเซียวหนิงอี้ดังขึ้นทันที “มู่จือ ฉันผิดไปแล้ว ฉันผิดไปแล้วจริงๆ แกแรงเยอะขนาดนี้ เมตตาให้อภัยฉันเถอะ ฉันไม่ล้อแกแล้ว ไม่ล้อแกอีกต่อไป” เขาจะลืมได้อย่างไร แรงของโม่ข่ายคนนี้สามารถสู้กับสามคนขึ้นไปได้ ทำให้เขาโกรธจะต้องจบไม่สวยแน่ กู้เหยาไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น มองพวกเขาสองคนอย่างสับสน “พวกคุณเล่นปริศนาทายคำอะไรกันหรอ?” โม่ข่ายดึงมือกลับมา แล้วลูบศีรษะเธอ “ไม่มีอะไร เดี๋ยวเชิญให้คุณชายเซียวทานมื้อใหญ่” ตอนที่พูด นัยน์ตาโม่ข่ายก็ยิ้มบางๆ ดูแล้วสุขใจมาก กู้เหยาก็สุขใจไปกับเขา พยักหน้าอย่างหนักแน่น “ดีค่ะ เชิญพี่ชายทานมื้อใหญ่ด้วยกัน” สองสามีภรรยาเดินไปข้างหน้าอย่างสุขใจ ใบหน้าทุกข์ใจของเซียวหนิงอี้ที่อยู่ด้านหลังจะหล่นพื้นแล้ว เขาเอื้อมมือไปลูบหัวไหล่ที่ถูกโม่ข่ายบีบเมื่อครู่ แค่แตะนิดเดียวก็รู้สึกเจ็บจนกัดฟัน เขาเข้าใจในที่สุด ยั่วโมโหใครก็ได้ แต่อย่าไปยั่วโมโหโม่ข่าย ไม่ต้องพูดถึงท่าทางที่เย็นชาเพิกเฉยผู้อื่นเป็นปกติของโม่ข่าย แต่พอโหดขึ้นมา ก็เป็นปีศาจที่ฆ่าคนอื่นอย่างโหดเหี้ยม แต่เขาก็สุขใจมากเหมือนกัน โม่ข่ายโหดกับคนอื่น แต่รักกู้เหยาคนเดียว ในฐานะที่เป็นพี่ชายกู้เหยา เขาก็มีความสุขเหมือนกัน