已经是第一章了
ตอนที่ 184 อดีตพ่อแม่
ตนที่ 184 อดีตพ่อแม่
หลังจากเรื่องลักพาตัวเกิดขึ้น โม่ข่ายก็เกือบจะไม่อยู่ห่างจากกู้เหยาเลย แม้แต่ที่ทำงานก็มาทำที่บ้าน
กู้เหยาได้รู้จักพี่ชายตัวเองแล้ว ก็อยากไปไหว้สักการบูชาคุณพ่อคุณแม่ที่ปักกิ่ง โม่ข่ายก็ตัดสินไจไปกับเธออย่างไม่มีข้อกังขา
ระหว่างทางกลับปักกิ่ง เซียวหนิงอี้ก็เล่าความสัมพันธ์ในตระกูลเซียวให้กู้เหยาฟังคร่าวๆว่าเซียวหลิงคังมีพี่ชายสนิทหนึ่งคน
หลังจากที่เซียวหลิงคังเสียชีวิตจากอุบัติเหตุรถยนต์ เซียวหนิงอี้ก็ถูกคุณลุงตระกูลเซียวรับไปเลี้ยง เติบโตมาด้วยกันกับลูกสาวของคุณลุง คนในครอบครัวคุณลุงดีกับเขามาก เขาสนิทกับลูกพี่ลูกน้องมาก ราวกับเป็นพี่น้องกันแท้ๆ
หลังจากได้ยิน กู้เหยาก็รู้สึกหลากหลาย ที่จริงแล้วบนโลกใบนี้ก็ยังมีครอบครัวที่รักใคร่สนิทสนมกันมากมาย
มาถึงปักกิ่ง กู้เหยาก็ตามเซียวหนิงอี้ไปไหว้คุณพ่อเซียวหลิงคังก่อน จากนั้นก็ไปไหว้คุณแม่
ยืนอยู่หน้าหลุมศพของคุณแม่ มองดูก้อนหินอันเย็นเฉียบ กู้เหยาก็อดนึกถึงอดีตไม่ได้ นึกถึงรอยยิ้มแสนหวานของคุณแม่ในรูปใบนั้น
ที่แท้แม่ของเธอก็ยิ้มได้สวยมาก ตอนที่ยิ้มอย่างมีความสุข ตอนนั้นแม่เธอต้องมีความสุขมากแน่ๆ
ตั้งแต่เล็กจนโต สิ่งที่กู้เหยาจำแม่เธอได้มากที่สุดคือ การยอมรับความยากลำบาก ยอมโดนกู้เจิ้งเต๋อตบตี ถูกดุด่า คุณแม่ก็ได้แต่แอบร้องไห้อยู่ในห้อง
กู้เหยาไม่เคยรู้มาก่อน ที่แท้คุณแม่ก็มีคนรักที่งดงามมาก ครั้งหนึ่งมีผู้ชายที่รักเธอมาก
แต่ชีวิตอันงดงามนั้นแสนสั้นเกินไป ตอนที่คุณแม่เตรียมจะแต่งงานกับคนรักในวัยเด็กอย่างมีความสุข ก็ถูกกู้เจิ้งเต๋ออมนุษย์คนนั้นข่มขืน
คุณแม่อยากจะแจ้งตำรวจแต่กลับถูกคนในครอบครัวห้ามไว้ พวกเขาคิดว่าเรื่องนี้มันเป็นเรื่องอื้อฉาวในครอบครัวห้ามเผยออกไป ทำให้คุณแม่เก็บเรื่องนี้ไว้ในใจไม่กล้าบอกคนอื่นตลอดกาล ไม่ต้องพูดถึงคนในครอบครัวเซียว
และคุณแม่ที่นิสัยอ่อนแอขี้ขลาดนี้ ครั้งแรกที่ขัดขืนคำสั่งของคนในครอบครัว แอบไปบอกลากับเซียวหลิงคัง และโกหกคนในครอบครัวว่าเธอบอกเซียวหลิงคังเรื่องที่ตัวเองเสียความบริสุทธิ์ไปแล้ว สุดท้ายคนในครอบครัวก็โกรธและบังคับให้เธอแต่งงานกับอมนุษย์อย่างกู้เจิ้งเต๋อ
หลังจากแต่งงานกับกู้เจิ้งเต๋อ ฝันร้ายของคุณแม่ก็เริ่มต้นขึ้น ใช้ชีวิตอย่างขมขื่นวันเวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า สุดท้ายคุณแม่ก็ปกป้องเธอโดยการฆ่าตัวตายไม่ให้เธอโดนกู้เจิ้งเต๋อข่มขู่อีก
ถ้าในตอนนั้นคุณแม่ไม่ถูกกู้เจิ้งเต๋อข่มขืน ก็จะไม่ถูกคนในครอบครัวบังคับให้แต่งงานกับกู้เจิ้งเต๋อ โชคชะตาทั้งหมดก็จะเปลี่ยนไป
ตอนนี้แม่เธอคงจะได้ใช้ชีวิตอย่างดี ได้อยู่กับพ่อเธอหลายๆปี ใช้ชีวิตสามีภรรยากันอย่างเรียบง่าย
แต่มันไม่มีคำว่าถ้า เรื่องทั้งหมดเปลี่ยนไปตอนที่กู้เจิ้งเต๋อลงมือทำร้ายแม่ กู้เจิ้งเต๋อเปลี่ยนทั้งชีวิตของแม่ และเปลี่ยนทั้งชีวิตของกู้เหยา
แต่กู้เหยาโชคดีกว่าแม่เธอ เธอได้เจอโม่ข่าย ผู้ชายที่มีคุณค่าให้เธอไว้วางใจชีวิตทั้งชีวิต
บางทีอาจจะเพราะนิสัยเธอแข็งแกร่งกว่าคุณแม่ ชีวิตของเธอ เธอไม่ให้ใครหน้าไหนมาสั่ง ถึงได้มีโอกาสมาเจอกับโม่ข่าย
กู้เหยาหายใจเข้าลึกๆ ฝ่ามือโม่ข่ายเอื้อมมาโอบเอวเธอไว้ทันที เสียงทุ้มต่ำเซ็กซี่ของเขาดังข้างหูเธอ “กู้เหยา คุณต้องใช้ชีวิตอย่างมีความสุข นั่นเป็นสิ่งที่แม่คุณอยากเห็นมากที่สุด”
กู้เหยาหันศีรษะไปมองขา เขายังคงสวมแว่นตากรอบทอง นัยน์ตาภายใต้กรอบแว่นหรี่เล็กน้อย ใบหน้านั้นยังคงดูดี เผยความสง่างามออกมาตั้งแต่หัวจรดเท้า
เขาโดดเด่นขนาดนี้ โดดเด่นจนยากที่จะลืม โดดเด่นจนหลังจากเขาเป็นของเธอแล้ว ก็ยังทำให้เธอรู้สึกว่ามันคือความฝันอันสวยงาม
กู้เหยากุมมือโม่ข่ายไว้ มองไปที่หลุมศพขอคุณแม่อีกครั้งแล้วพูด “แม่คะ แม่เห็นแล้วใช่ไหม ผู้ชายคนนี้ดีกับเหยาเหยามากมาโดยตลอด. เหยาเหยาจะต้องมีความสุขตลอดไปแน่นอนค่ะ”
“พวกเรารู้ว่าคุณมีความสุขมาก และรู้ว่ามู่จือรักคุณมาก ดังนั้นอย่ามาอวดความรักกันต่อหน้าคนโสดอย่างฉันได้ไหม” จู่ๆเซียวหนิงอี้ที่อยู่ด้านหลังพวกเขาก็พูดขึ้น
กู้เหยาหันศีรษะไป เลิกคิ้วพลางยิ้มบาง “งั้นพี่ก็รีบหาพี่สะใภ้ให้ฉันสิคะ ถึงตอนนั้นพี่จะได้อวดต่อหน้าฉันได้”
“ผู้หญิงเป็นสิ่งมีชีวิตที่เรื่องมาก พี่ไม่อยากทรมานตัวเอง” เซียวหนิงอี้เหลือบมองโม่ข่ายหนึ่งทีแล้วพูด “เธอดูผู้ชายข้างเธอสิ แต่ก่อนเป็นผู้ชายเย็นชามาก ตอนนี้กลายเป็นทาสเมียไปแล้ว”
“ฉันพอใจ” โม่ข่ายพูดออกไปเรียบๆหนึ่งประโยค บุคลิกเย็นชาทำให้คนไม่กล้าเข้าใกล้ แต่สายตากลับอ่อนโยนมาก
“ดี ความพอใจที่ซื้อไม่ได้ด้วยเงิน” สองวันก่อนได้เห็นวิธีการด้านมืดของโม่ข่าย ไหล่ของเซียวหนิงอี้ก็ยังเจ็บอยู่ตอนนี้ ดังนั้นตอนหยอกล้อก็ค่อนข้างกังวลนิดหน่อย
หลังจากไหว้บรรพบุรุษแล้ว สองสามีภรรยาและเซียวหนิงอี้ก็ไปรับประทานอาหารกันหนึ่งมื้อ และเตรียมกลับเจียงเป่ย
ก่อนจะแยกจากกัน เซียวหนิงอี้ก็ดึงกู้เหยามาพูด “กู้เหยา อยากให้พี่ช่วยอะไรเมื่อไหร่ตอนไหน ก็มาหาพี่ได้ทุกเมื่อนะ”
“อืม ได้เลยค่ะ ขอบคุณค่ะพี่!” กู้เหยาพยักหน้าแล้วกอดเซียวหนิงอี้หนึ่งที เธอถูบนหน้าอกเขา ขอบตาร้อนผ่าวน้ำตาจะไหลลงมา และไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ช่วงนี้นับวันเธอจะยิ่งรู้สึกอ่อนไหวขึ้นมาก
“ไม่ต้องขอบคุณพี่หรอก จริงๆพี่ว่างมาก ชอบให้คนมารบกวนบ้าง ตอนนี้ไม่ง่ายที่จะหาคนที่เหมาะสม พี่ต้องขอบคุณเธอถึงจะถูก” เซียวหนิงอี้ลูบหลังกู้เหยา แล้วผลักเธอออกมาจากอ้อมกอด ไม่กล้ากอดเธอไม่ปล่อยมืออีกแล้ว ดูสิ สายตาขุ่นมัวของโม่ข่ายข้างๆมองมาอีกแล้ว
“นี่น้องเขย ต่อไปนี้ก็ดูแลน้องสาวฉันให้ดี ฉันก็ขอโทษแทนคุณพ่อและคุณแม่กู้เหยาด้วยที่เคยทำอะไรผิดไป” ก่อนที่โม่ข่ายจะแย่งเธอกลับไป เขาก็คืนเธอให้เขาก่อน
“กู้เหยาเป็นภรรยาของฉัน” โม่ข่ายเอ่ยเสียงทุ้ม
ภรรยาของเขา เขาดูแลอย่างดีอยู่แล้ว ไม่ต้องให้คนอื่นมาพูดหรอก
“พวกคุณสองคนไม่ใช่เพื่อนสนิทที่เรียนด้วยกันมาหรอ?” กู้เหยามองชายทั้งสองคนตรงหน้า พูดพลางยิ้ม “ทำไมบรรยากาศตอนนี้ที่พวกคุณพูดกันมันอึมครึมกันขนาดนี้?”
“ไปแล้วนะ เดี๋ยวจะขึ้นเครื่องแล้ว” โม่ข่ายโอบกู้เหยาเดินไป ไม่แม้แต่คิดจะเอ่ยลากับเซียวหนิงอี้
กู้เหยาหันไปโบกมือ เดินไปด้วยพูดไปด้วย “พี่คะ พวกเราไปก่อนนะ วันหลังพี่มาเจียงเป่ยอีก ฉันจะต้อนรับอย่างดี”
“อืม รู้แล้ว” เซียวหนิงอี้โบกมือให้เธอ ยืนส่งพวกเขาจากที่เดิม
ได้รู้จักน้องสาวคนนี้ เป็นความปรารถนาในใจของคุณพ่อที่ยังไม่สำเร็จ ในวันนี้เขาได้ทำแทนคุณพ่อสำเร็จแล้ว คุณพ่อคงตายตาหลับแล้ว
“คุณชายโม่ ทำไมฉันรู้สึกว่านับวันคุณยิ่งขี้เหนียวล่ะ?” กู้เหยาดึงโม่ข่ายไว้ แล้วพูดอย่างขำขัน
นั่นคือพี่ชายเธอนะ แถมเขาเป็นคนพามาให้เธอได้รู้จักด้วย เขาจะอิจฉาไม่เลือกได้อย่างไร
โม่ข่าย “......”
ไม่ใช่ว่าเขายิ่งนับวันยิ่งขี้เหนียว แต่เพราะนับวันเขายิ่งแคร์เธอ แคร์มากจนแค่คิดว่าจะสูญเสียเธอไป เขาก็รู้สึกว่าตัวเองไม่มีทางยอมรับได้แน่
พวกนี้คือความคิดในใจของโม่ข่าย เขาไม่ได้พูดออกไป
แม้ว่าช่วงนี้เขาจะพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองอย่างมาก แต่เนื้อแท้ของเขายังเป็นโม่ข่ายคนนั้นที่พูดคำหวานไม่เป็น
已经是最新一章了
加载中
