ตอนที่ 185 ซ่อนขอบ

ต๭นที่ 185 ซ่อนขอบ โม่ข่ายและกู้เหยาเพิ่งกลับเจียงเป่ย โม่ข่ายก็รับโทรศัพท์จากโม่เสียวเป่า บอกว่าพวกผู้ใหญ่ตระกูลโม่ได้ถึงบ้านแล้ว พอคุณปู่ตระกูลโม่ทราบว่าโม่ข่ายพากู้เหยาที่ท้องโตขนาดนั้นออกไปข้างนอก ก็โกรธมาก โกรธจนทุกคนไม่กล้าเข้าใกล้ เมื่อก่อนตอนที่คุณปู่ตระกูลโม่โกรธ แค่โม่เสียวเป่าได้พูดคุยข้างๆ รับรองว่าอีกเดี๋ยวเขาก็หายโกรธ ในวันนี้แม้แต่โม่เสียวเป่าเขาก็ไม่สนใจ คิดดูว่าโกรธแค่ไหน โม่เสียวเป่ารออยู่ประตูทางเข้าบ้าน คอชะเง้อจนจะยาวแล้ว ในที่สุดรถโม่ข่ายก็มาถึง รถยังจอดไม่สนิทดี เธอก็วิ่งไปพูดว่า “พี่ คุณปู่กำลังโกรธอยู่ เดี๋ยวเวลาพี่พูดก็ระวังหน่อยนะ อย่าไปขัดคุณปู่ล่ะ” คนในตระกูลโม่รู้ดี ปกติคุณปู่ตระกูลไม่ได้เป็นคนอารมณ์ร้อน แต่เวลาโกรธขึ้นมาก็ไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น ยังไงเขาก็เป็นผู้ใหญ่ที่อาวุโสมากที่สะในตระกูลโม่ ลูกหลานต้องเคารพเขา ได้ยินว่าคุณปู่ตระกูลโม่มาแล้ว กู้เหยาก็เผลอจับมือโม่ข่ายแน่น แล้วมองเขาอย่างกังวลนิดหน่อยหนึ่งที “ไม่เป็นไร ไม่ต้องกังวลนะ” โม่ข่ายนึกว่ากู้เหยากำลังกังวลว่าเขาจะถูกคุณปู่ด่า จึงลูบมือปลอบใจเธอ “อืม” กู้เหยาไม่ได้พูดอะไรมาก จับมือโม่ข่ายแน่น แค่เดินตามเขาไปก็พอแล้ว กลับมาถึงห้องนั่งเล่น ผู้ใหญ่ในครอบครัวก็มองมาเป็นอันดับแรก คุณแม่โม่สีหน้าไม่ดีอย่างมาก ดูเหมือนว่าเพราะไม่ได้รับการพักผ่อนที่เพียงพอเป็นเวลานาน ความสนใจของคุณพ่อโม่ไปอยู่ที่คุณแม่โม่ทั้งหมด สีหน้าก็ไม่ดีมากเหมือนกัน น่าจะเป็นห่วงคุณแม่โม่ ใบหน้าของคุณปู่ตระกูลโม่ไร้อารมณ์ แต่ก็มองออกว่าเขากลั้นความโกรธไว้ในใจ กู้เหยาและโม่ข่ายเป็นลูกเป็นหลาน ควรจะเป็นพวกเขาที่ทักทายพวกผู้ใหญ่ก่อน โม่ข่ายกำลังจะเอ่ยปาก คุณปู่ตระกูลโม่ก็พูดขึ้น “มู่จือ ภรรยาแกท้องตั้งเจ็ดเดือนแล้ว ยังจะพาเธอออกไปข้างนอกอี ถ้าเธอกับลูกเกิดอุบัติเหตุ แกว่าพวกฉันจะทำยังไง?” คุณปู่ตระกูลโม่สั่งสอนโม่ข่าย คนอื่นรู้สึกว่าเขากำลังสั่งสอนโม่ข่าย แต่กู้เหยารู้ดีว่าคุณปู่ตระกูลโม่กำลังพูดให้เธอฟัง โม่ข่ายเอ่ยเสียงทุ้ม “คุณปู่ครับ คุณหมอบอกว่าลูกในท้องมั่นคงมากแล้ว” สำหรับกู้เหยาและลูกในท้อง โม่ข่ายเป็นห่วงยิ่งกว่าใครอยู่แล้ว ถ้ามีโอกาสเกิดอันตรายล่ะก็ เขาจะไม่พากู้เหยาออกไปไหนแน่ “ลูกในท้องมั่นคงมากแล้ว? แกไม่รู้จักคำว่าอุบัติเหตุหรือไง?” น้ำเสียงชัดถ้อยชัดคำของคุณปู่ตระกูลโม่ดังกังวานในห้อง “พ่อครับ กู้เหยาก็กลับมาอย่างปลอดภัยแล้ว พ่ออย่าโมโหไปเลยครับ” คุณพ่อโม่รีบประนีประนอมแทนลูกชายและลูกสะใภ้ คุณปู่ตระกูลโม่เอ่ยอย่างไม่พอใจ “ฉันเป็นห่วงหลานสะใภ้ ห่วงเหลนฉันไม่ได้เลยหรือไง?” “คุณปู่คะ ต่อไปฉันจะระวังค่ะ ก่อนคลอดจะไม่ออกไปไหนซี้ซั้วอีกแล้วค่ะ” กู้เหยาแอบมองสีหน้าคุณปู่ตระกูลโม่หนึ่งที แล้วเอ่ยอย่างระมัดระวัง “อืม ฉันรู้ว่าเธอก็เป็นเด็กที่คิดเป็น มู่จือได้แต่งงานกับเธอถือว่าเป็นโชคดีของเขาแล้ว” คุณปู่ตระกูลโม่พูด คำพูดนี้ของคุณปู่ตระกูลโม่คนอื่นฟังแล้วก็เป็นเรื่องปกติ แต่กู้เหยาฟังแล้วรู้สึกได้ถึงความหมายอีกชั้นหนึ่ง คุณปู่ตระกูลโม่จริงๆอยากพูดว่าเธอคิดไม่เป็นล่ะสิ เพราะเธอไม่ได้เลิกกับโม่ข่ายตามความต้องการของคุณปู่ แถมท้องลูกของโม่ข่ายอีกด้วย คุณปู่ตระกูลโม่ไม่ได้เคลื่อนไหวมาสองสามเดือนแล้ว ตอนนี้มาเจอกันอีกครั้ง ท่าทางเขาดูเป็นคุณปู่โม่ที่ใจดี แต่ในใจเขาคิดอย่างไร ก็ไม่มีใครรู้หรอก กู้เหยาเดาว่าเขาอาจจะอยากให้สายเลือดตระกูลโม่คงอยู่ รอให้เธอคลอดลูกออกมา แล้วค่อยบังคับให้เธอเลิกกับโม่ข่าย คุณปู่ตระกูลโม่ดูถูกเธอเกินไปแล้ว ก่อนหน้านี้รู้ว่าเธอท้อง เธอยังไม่ยอมเลิกกับโม่ข่าย ไม่ต้องพูดถึงตอนนี้เลย กู้เหยาแอบเงยหน้ามองคุณปู่โม่ เธอสบตากับคุณปู่โม่พอดี สายตาเขาดุดันน่ากลัว แต่เพียงครู่เดียวก็ซ่อนมันไว้ คุณปู่โม่ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน กู้เหยาก็แสร้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน ยิ้มบางๆแล้วพูด “ขอบคุณค่ะคุณปู่!” “คุณปู่ ช่วงนี้เสียวเป่ามีเรื่องเยอะแยะอยากพูดกับคุณปู่ล่ะ คุณปู่ฟังเสียวเป่าพูดนะ” เสียวเป่าดึงคุณปู่มาอย่างออดอ้อน ที่จริงอยากช่วยพี่ชายกับพี่สะใภ้กู้สถานการณ์ “ได้ๆๆ ปู่จะฟังเสียวเป่าพูด ฟังสิว่าช่วงนี้เสียวเป่าเจอกับเรื่องแปลกๆอะไรมาบ้าง?” ตอนมองโม่เสียวเป่า รอยยิ้มคุณปู่โม่ถึงได้มาจากใจจริง ทั้งใจดีและเป็นมิตรอย่างนั้น “คุณพ่อ คุณแม่——” กู้เหยาทักทายคุณพ่อคุณแม่โม่ข่ายอีกครั้ง คุณแม่โม่ตบตำแหน่งข้างๆ ให้กู้เหยามานั่งข้างกาย ดึงมือเธอมาแล้วพูดขึ้น “เหยาเยา ทุกวันนี้ลำบากหนูแย่เลย” กู้เหยาส่ายศีรษะ “แม่คะ หนูไม่ลำบากเลยค่ะ สีหน้าคุณแม่สิคะไม่ค่อยดีเลย กลับไปพักผ่อนที่ห้องหน่อยเถอะค่ะ” “สุภาพแม่ก็เป็นแบบนี้แหละลูก ป่วยออดๆแอดๆบ่อย” พูดถึงสุขภาพของตัวเอง คุณแม่โม่ก็หันศีรษะไปมองสามีหนึ่งที ช่วงปีนี้คนที่ลำบากกว่าเธอก็เขานี่แหละ ถึงแม้คนที่ป่วยจะเป็นเธอ แต่คนที่เป็นห่วงก็คือเขา ทุกครั้งที่สุขภาพเธอไม่ดี คุณพ่อโม่ก็มักจะร้อนใจมากกว่าเธอ “หนูก็อย่าฝืน กลับห้องไปพักผ่อนกับแม่นะ” คุณพ่อโม่ประคองคุณแม่โม่ขึ้นมา แล้วพูดกับกู้เหยา “กู้เหยา พวกลูกก็เพิ่งกลับกันมา ไปพักผ่อนกันก่อนสักหน่อย คุณปู่มีเสียวเป่าอยู่เป็นเพื่อนแล้ว” “ค่ะ” กู้เหยาลุกขึ้นมา อยากจะช่วยประคองคุณแม่โม่ แต่กลับถูกโม่ข่ายดึงไว้ เขาจูงเธอกลับห้อง “ทำไมสีหน้าแย่แบบนี้?” “คงเพราะเหนื่อยล่ะมั้ง ฉันไปอาบน้ำนอนก่อนนะ” กู้เหยาบอกโม่ข่ายไม่ได้ว่าเธอหวาดกลัวคุณปู่โม่ สีหน้าเลยแย่แบบนี้ “อุ๊ย——” ได้ยินเสียงร้องของกู้เหยา โม่ข่ายก็รีบมาประคองเธอ แล้วเอ่ยอย่างกังวล “เป็นอะไร?” “โม่ข่าย อย่าเสียงดังสิ——” กู้เหยายืนนิ่งไม่ขยับราวกับว่ารู้สึกถึงอะไรบางอย่างเงียบๆ ผ่านไปหลายวินาที เธอดึงมือโม่ข่ายมาวางไว้บนท้องกลม แล้วพูดอย่างตื่นเต้น “โม่ข่าย ลูบดูเร็วสิ ลูกเพิ่งเตะฉันล่ะ จริงด้วย เขาเตะฉัน เตะฉันหลายทีเลย” โม่ข่ายพูดอย่างกังวล “ลูกเตะคุณหรอ? เจ็บมากไหม?” กู้เหยาพูด “ไม่เจ็บหรอก แต่เป็นความรู้สึกวิเศษมาก” โม่ข่ายรีบก้มศีรษะเอาหูแนบท้องกลมของเธอทันที พอแนบลงไป เขาก็รู้สึกว่าลูกน้อยกำลังเตะเขาหนึ่งที เขายิ้ม “กู้เหยา ผมก็รู้สึก” เขายิ้มอย่างมีความสุข เผยฟันขาวเป็นระเบียบ เหมือนกับเด็กชายพระอาทิตย์ เมื่อก่อนเวลาเขายิ้มจะไม่ได้มาจากข้างในจริงๆ ถ้าไม่ได้สังเกตก็จะมองไม่ออกว่าเขายิ้ม เป็นครั้งแรกที่เห็นเขายิ้มอย่างมีความสุขขนาดนี้ กู้เหยาละสายตาไปไม่ได้ โม่ข่ายก็ไม่ได้สังเกตท่าทางเปิ่นๆของเธอ เขาแนบท้องเธอฟังอีกครั้ง แล้วพูดขึ้น “ลูกต้องเชื่อฟังนะ ห้ามเตะคุณแม่” เห็นท่าทางโม่ข่ายที่น่าตกตะลึงแล้ว กู้เหยาก็หัวเราะออกมา “คุณชายโม่ ท่าทางคุณตอนนี้น่ารักมาก จะบอกให้นะ ที่จริงแล้วลูกไม่ได้เตะฉันหรอก เขาอาจจะเพิ่งตื่นเลยกำลังบิดขี้เกียจอยู่น่ะ”