已经是第一章了
ตอนที่ 186 โชคที่ใหญ่ที่สุด
ตนที่ 186 โชคที่ใหญ่ที่สุด
“ลูก กำลังเตะแม่หรือกำลังบิดขี้เกียจ?” โม่ข่ายก้มศีรษะลงไปจุ๊บท้องกู้เหยา แล้วยิ้มอย่างมีความสุข
กู้เหยายิ้มขึ้นมาแล้วดูดีและอ่อนโยนมากจริงๆ แสงอาทิตย์ข้างนอกเมื่อเทียบกับเขาแล้วสีจืดจางไปเลย
เห็นรอยยิ้มของเขา กู้เหยาก็เอื้อมมือไปลูบใบหน้าเขา “นี่คุณชายโม่ รับปากฉันหนึ่งเรื่องได้ไหม?”
“เรื่องอะไรหรอ?” โม่ข่ายถาม
เขาไม่เคยสัญญาอะไรง่ายๆ แต่ถ้าเขาสัญญากับกู้เหยาแล้ว เขาจะพยายามทำให้ได้มากที่สุด
“คุณจะต้องยิ้มเยอะๆให้เหมือนวันนี้นะ ฉันชอบเวลาคุณยิ้มแบบนี้” กู้เหยาไม่ปิดบังความชอบของตัวเอง เธอชอบเขา ไม่มีอะไรต้องปิดบัง
ได้ยินกู้เหยาพูดแบบนี้ โม่ข่ายก็หุบยิ้มในพริบตา เบนหน้าหนีไปอย่างกระอักกระอ่วนไม่สนใจเธอ
กู้เหยาพุ่งเข้าไปตรงหน้าเขา แล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ “คุณไม่ยอมสัญญากับฉันหรอ?”
โม่ข่ายอุ้มเธอขึ้น “ไปอาบน้ำ”
กู้เหยา “……”
ชายคนนี้ก็ยังเป็นท่อนไม้ ไม่ยอมพูดเพราะกับเธอสักประโยคเดียว
อาบน้ำเสร็จ นอนลงบนเตียง ตอนที่กู้เหยากำลังจะหลับ ข้างหูก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำของโม่ข่าย “ตราบใดที่คุณกับลูกอยู่ข้างผม ผมจะพยายามนะ”
ได้ยินเสียงของเขา ปากกู้เหยาก็ยกขึ้นเล็กน้อย เธอยิ้มอย่างมีความสุข
……
ชั่วพริบตาเดียว เวลาก็ผ่านไปเกือบจะหนึ่งเดือนกว่าแล้ว กำหนดคลอดของกู้เหยาคือวันที่ยี่สิบเก้าเดือนหน้า เร็วมาก เธอจะได้เจอลูกตัวเองแล้ว
เพราะว่าผู้ใหญ่ตระกูลโม่อยู่ด้วย โดยเฉพาะคุณปู่ตระกูลโม่ ช่วงนี้กู้เหยาเลยไม่อยากออกจากห้อง ส่วนมากก็จะวาดรูปดอกไม้ใบหญ้าอยู่ที่ระเบียงห้องนอน
ตอนเธอวาดรูปอย่างกระตือรือร้น หลินเช่นเช่นก็โทรศัพท์มาหา ได้ยินหลินเช่นเช่นพูดว่า “เหยาเหยา ก่อนหน้านี้คุณนายหวังแนะนำลูกค้าคนหนึ่งมาให้ บอกว่าอยากให้เธอช่วยออกแบบชุดแต่งงานให้พวกเขาสามีภรรยา ฉันปฏิเสธจนไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไร เธอโอเคไหม?”
“ได้สิ ได้แน่นอน” ไม่ได้ทำงานมานาน กู้เหยาคันไม้คันมือนานแล้ว ได้ข่าวจากหลินเช่นเช่น ทำให้เธอดีใจสุดๆ
ไม่รอให้หลินเช่นเช่นได้พูดอะไร กู้เหยาก็พูดอย่างเร้งเร้า “เชี่ยนเชี่ยน รีบส่งความต้องการของลูกค้ามาในอีเมลฉันเลยนะ ฉันจะรีบเปิดคอมพิวเตอร์ดูทันที”
หลินเช่นเช่นพูด “ฉันหางานให้เธอตอนนี้ สามีเธอจะเคืองฉันไหมเนี่ย”
“ไม่หรอก เขาจะรีบมาขอบคุณเธอเลยด้วย” โม่ข่ายเป็นห่วงว่าเธอจะเบื่อทั้งวัน หาวิธีทำให้เธอมีความสุขทั้งวัน มีงานทำก็เป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะทำให้เธอมีความสุข
“เหยาเหยา กำหนดคลอดเธอใกล้แล้วใช่ไหม คิดว่าเธอใกล้เป็นแม่คนแล้ว ฉันตื่นเต้นมากเลย” สำหรับชีวิตกู้เหยาในตอนนี้ หลินเช่นเช่นทั้งอิจฉาทั้งสุขใจ
“อีกไม่นานเธอก็จะแต่งงานกับเฉิงสวี้หยางแล้ว หลังแต่งงานก็รีบมีลูกสิ ต่อไปลูกเราสองคนก็จะได้เป็นเพื่อนกัน” กู้เหยาพูด
หลินเช่นเช่นกรอกตาใส่กู้เหยาหนึ่งที แล้วส่งเสียงไม่พอใจ “ถ้าเธอคลอดลูกชาย ต่อไปก็จะได้เป็นคนสืบทอดกิจการของบริษัทเซิ่งเทียน ถ้าคลอดลูกสาว ก็จะเป็นคุณหนูตระกูลโม่ สถานะแบบนั้น คนธรรมดาอย่างพวกเราจะไปเข้าใกล้ได้ยังไง”
“ไม่ว่าลูกจะมีสถานะยังไง ก็เป็นลูกของฉัน เธอพี่น้องฉัน ก็ต้องเป็นน้าของลูกฉัน” กู้เหยาอุ้มเหมียนเหมียนที่อยู่ข้างเท้าขึ้นมา ลูบหัวมัน “เหมียนเหมียน น้าเชี่ยนเชี่ยนพูดไม่ดีเลย พวกเราควรลงโทษเธอไหม?”
“โบ๋วๆ——” เหมียนเหมียนส่งเสียงร้องสองทีอย่างเกียจคร้าน หรี่ตาลงเล็กน้อย ราวกับไม่ค่อยอยากสนใจ
“เหมียนเหมียนเป็นอะไร?” หลินเช่นเช่นได้ยินเสียงเหมียนเหมียนเหมือนไม่ค่อยพอใจในโทรศัพท์ “เจ้าหนู ฟังเสียงน้าแล้วไม่พอใจหรอ?”
“มันโกรธฉันน่ะ” สองวันก่อนโม่ข่ายพากู้เหยาออกไปเดินเล่นแถวนี้สองวันเลย ไม่ได้เอาเหมียนเหมียนไปด้วย ตอนออกไปลืมบอกเหมียนเหมียน กลับมาถึงเจ้าหมาน้อยก็งอนตุ๊บป่อง
หลินเช่นเช่นพูด “มันโกรธเธอหรอ งั้นก็ส่งมาให้ฉันเลี้ยงที่นี่สักสองสามวันสิ”
“บ๊อกๆๆ——” ได้ยินหลินเช่นเช่นพูดว่าจะเอามันไป เหมียนเหมียนก็กระตือรือร้นทันที แล้วมองโทรศัพท์ในมือกู้เหยาอย่างระมัดระวัง
มันแค่อยากอยู่กับแม่เท่านั้น ถ้าใครกล้าพามันไป มันจะกัดแน่นอน ช่วงปีนี้มันไม่เคยกัดใคร คนอื่นอาจจะลืมไปแล้วว่ามันกัดได้
“เหมียนเหมียนไม่ต้องเป็นห่วงนะ น้าไม่ให้หนูไปจากแม่หรอก” หลินเช่นเช่นหัวเราะแล้วพูด “เหยาเหยา รายการนี้ไม่รีบ อยากส่งงานเมื่อไหร่ก็ได้”
กู้เหยายิ้มพลางพูด “เชี่ยนเชี่ยน เธอว่าชาติที่แล้วฉันทำบุญมาดีปะ? ชาตินี้เลยได้มาเจอเธอ”
“บุญเธอทั้งหมดใช้ไปกับการเจอคุณชายโม่หมดแล้ว เขาถึงได้เป็นความโชคดีที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเธอ” สำหรับหลินเช่นเช่น เธอแค่อยู่ข้างกายกู้เหยาตอนกู้เหยายากลำบากเท่านั้น แต่คนที่ดึงกู้เหยาออกมาจากความยากลำบากนั้น——คือโม่ข่าย
กู้เหยาพูดอีก “พวกเธอเป็นผลบุญชาติที่แล้วของฉันทั้งหมด แต่เธออย่าเพิ่งชวนฉันเม้า รีบส่งข้อมูลกับความต้องการของลูกค้ามาให้ฉันเร็ว”
หลินเช่นเช่นพูด “รับทราบจ้า คุณนายโม่”
หลังจากเม้ากับหลินเช่นเช่นแล้ว กู้เหยาวางสายเสร็จก็รีบเปิดคอมพิวเตอร์เช็คอีเมล์
หลายเดือนแล้วที่หลินเช่นเช่นไม่จัดงานให้เธอ ทำให้เธอหดหู่จะตายอยู่แล้ว งานนี้ เธอต้องเสร็จล่วงหน้าให้ได้ ให้เขาได้เห็นว่าคนท้องโตอย่างเธอก็ทำงานหาเงินได้
กู้เหยาเพิ่งเปิดคอมพิวเตอร์ โม่ข่ายก็เข้ามา เขากอดเธอไว้ในอ้อมอก แล้วจูบหน้าผากเธอ
“โม่ข่าย เป็นอะไร?” จู่ๆเขาก็ทำแบบนี้ ทำให้กู้เหยาตกใจ
โม่ข่ายพูด “กู้เหยา ทางฝั่งตะวันตกเกิดเรื่องนิดหน่อย ผมต้องไปจัดการ อย่างเร็วที่สุดหนึ่งอาทิตย์ถึงจะกลับมา”
ได้ยินว่าโม่ข่ายต้องไปทำงานนอกสถานที่ กู้เหยาก็ตื่นตระหนก ไม่อยากให้เขาจากไปตอนนี้ แต่พอคิดอีกที ทุกวันนี้เขาก็อยู่เป็นเพื่อนเธอที่บ้าน ถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญมากเป็นพิเศษ เขาคงไม่ออกจากบ้านในตอนนี้หรอก
กู้เหยายิ้มแล้วพูด “คุณออกไปทำงานเถอะ ฉันกับลูกจะรอคุณกลับมาที่บ้านนะ”
“กู้เหยา ลูกใกล้จะคลอดแล้ว ผม——” โม่ข่ายในตอนนี้ไม่อยากจากกู้เหยาสองแม่ลูกเลยสักนิด แต่ทางฝั่งตะวันตกครั้งนี้เกิดเรื่องที่เคร่งเครียดมาก ลูกน้องไม่สามารถรับมือได้แล้ว ต้องให้เขาไปจัดการ เขาก็เลยต้องไป
กู้เหยาพูด “อีกเดือนหนึ่งลูกถึงจะคลอด คุณวางใจเถอะ ฉันอยู่บ้านทุกวัน จะไม่ไปที่ไหน ต้องไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่นอน”
โม่ข่ายคว้ามือเธอขึ้นมาจูบ “กู้เหยา คุณกับลูกรอผมสองสามวันนะ ผมจะรีบกลับมา”
ท่าทางเป็นกังวลของเขาทำให้กู้เหยาตลก “คุณชายโม่ คุณแค่ไปทำงานนอกสถานที่ไม่กี่วันเอง อย่าทำเหมือนเราจะไม่ได้เจอกันอีกได้ไหม?”
พอเธอพูดออกไป ก็ถูกโม่ข่ายจูบแนบแน่น คำพูดที่เป็นลางร้ายแบบนี้ เขาไม่อนุญาตให้เธอพูด
已经是最新一章了
加载中
