ตอนที่ 187 ต้องการปกป้องเด็กไหม

ต๭นที่ 187 ต้องการปกป้องเด็กไหม โม่ข่ายไปทำงานนอกสถานที่แล้ว ก่อนหน้านี้สองสามวันโม่เสียวเป่าก็ไปถ่ายทำละครที่กองถ่าย สุขภาพร่างกายของคุณแม่โม่ก็ไม่ดีอีกแล้ว ภายในบ้านก็เย็นชาขึ้นมากในพริบตาเดียว กู้เหยาอยากช่วยดูแลคุณแม่โม่มากๆ แต่นับวันท้องตัวเองก็ยิ่งหนักขึ้นเรื่อยๆ คุณแม่โม่ก็เห็นอกเห็นใจเธอ ให้เธอได้พักผ่อนดีๆ กู้เหยาก็ไม่อยากออกไปเดินในสวนเจอคุณปู่แล้วกระทบจิตใจเธอ อยู่ในบ้านเบื่อมากจริงๆ และคิดถึงสาวคนนั้นหลินเช่นเช่น ไม่รู้เหมือนกันว่าหลินเช่นเช่นสาวคนนั้นกำลังยุ่งอะไรอยู่ ตอนเย็นเธอส่งวีแชทหาหลินเช่นเช่นหลายข้อความเธอก็ไม่ตอบ เธอโทรศัพท์ไปถามดีกว่า กู้เหยาถือโทรศัพท์ขึ้นมาโทรไป แต่ไม่มีคนรับสาย ทั้งสายไม่มีคนรับเลย เธอเลยโทรรอบสอง รอบสาม จนกระทั่งรอบที่สี่ถึงมีคนรับสาย ปลายสายในโทรศัพท์เป็นเสียงของเฉิงสวี้หยาง “กู้เหยา เธอมีอะไรหรอ?” จู่ๆได้ยินเสียงของเฉิงสวี้หยาง กู้เหยาก็อึ้ง จากนั้นก็พูดทันที “เฉิงสวี้หยาง เชี่ยนเชี่ยนอยู่ไหม? ฉันอยากคุยกับเธอ” “เชี่ยนเชี่ยนไม่สะดวกคุย” เฉิงสวี้หยางพูด เสียงเฉิงสวี้หยางทุ้มต่ำ ราวกับกำลังอดกลั้นอะไรอยู่อย่างเต็มที่ ตอนเย็นหลินเช่นเช่นไม่ตอบวีแชท วันนี้ก็ไม่รับโทรศัพท์ กู้เหยาเดาว่าอาจจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา จึงถามอีก “เฉิงสวี้หยาง นายทะเลาะกับหลินเช่นเช่นหรอ?” เมื่อก่อนพวกเขาทะเลาะกันบ่อย แต่ก็ดีกันอย่างรวดเร็ว หลินเช่นเช่นเป็นคนที่ไม่ทนความบาดหมาง เฉิงสวี้หยางจะถูกเธอจับกินตาย หลินเช่นเช่นอยากคืนดีก็คืนดี ไม่เคยบาดหมางกันข้ามคืน เฉิงสวี้หยางมองผู้ชายสองคนที่เฝ้าหลินเช่นเช่นอยู่ข้างเตียงผู้ป่วย พวกเขาขยับท่าทางทำมือบ่งบอกว่าถ้าเขาไม่ทำตามคำสั่งพวกเขา มันจะดึงออกซิเจนหลินเช่นเช่นออก เมื่อคืนวาน ก่อนที่หลินเช่นเช่นจะโคม่าประโยคสุดท้ายที่เธอพูดคือให้เขาอย่าบอกเรื่องนี้กับกู้เหยา เป็นห่วงกู้เหยาจะร้อนรนใจแล้วไปทำร้ายเธอและลูกในท้อง แต่สถานการณ์ตรงหน้านี้ เฉิงสวี้หยางไม่มีทางเลือกที่สองแล้ว ถ้าเขาไม่บอกความจริงกับกู้เหยาล่ะก็ ชีวิตหลินเช่นเช่นจะต้องตกอยู่ในอันตราย เฉิงสวี้หยางถูกบังคับอย่างหมดหนทาง ทำได้เพียงพูดความจริง “เมื่อวานบ่ายตอนใกล้จะเลิกงาน จู่ๆสตูดิโอก็ไฟไหม้ เชี่ยนเชี่ยนเธอ......” “เชี่ยนเชี่ยนเป็นยังไงบ้าง?” กู้เหยาลุกขึ้นมาอย่างร้อนรนใจ เพราะรีบลุกขึ้นมากเกินไป ทำให้ท้องเจ็บ แต่เธอกังวลมาเลยไม่ได้สังเกตถึง รออยู่นานสักพัก เฉิงสวี้หยางก็พูด “เชี่ยนเชี่ยนถูกไฟลวก ตอนนี้อยู่ห้องไอซียู อาจจะเป็นไปได้ว่า......” จะว่าไปก็บังเอิญเหมือนกัน ตอนที่คนพวกนั้นกำลังข่มขู่เขาให้โทรหากู้เหยา โทรศัพท์กู้เหยาก็มีคนโทรมาพอดี เขาอยากจะถ่วงเวลาอีกนิด ก็ไม่มีทางเลือก “เธออยู่โรงพยาบาลไหน เดี๋ยวฉันจะไปตอนนี้” ถึงจะรับปากโม่ข่ายไปแล้วว่าช่วงนี้ออกจากบ้านไม่ได้ แต่กู้เหยาคิดถึงหลินเช่นเช่นที่อยู่ห้องไอซียู เธอจะนั่งอยู่ได้อย่างไร “กู้เหยา เธอไม่ต้องมาหรอก หลินเช่นเช่นไม่อยากให้เธอเป็นห่วงมากที่สุดแล้ว” เฉิงสวี้หยางหวังอย่างมากว่ากู้เหยาจะเข้าใจคำใบ้ของเขา แต่เขาก็เข้าใจนิสัยของกู้เหยา หลินเช่นเช่นเกิดอุบัติเหตุเธอไม่สามารถเพิกเฉยได้ ถ้าจะโทษก็ต้องโทษการไฟไหม้ที่ฉับพลันขนาดนั้น เกิดอย่างไม่มีสัญญาณเตือนมาก่อน คนอื่นไม่มีอะไรทำ ไฟถึงได้ลามมาถึงเชี่ยนเชี่ยน “เฉิงสวี้หยาง เธอเจ็บสาหัสขนาดนี้ ฉันไม่ไปเยี่ยมเธอ ฉันยังเป็นคนอยู่ไหม?” คิดถึงในช่วงแรก ตอนที่เธอจากบ้านเกิดมา หลินเช่นเช่นก็เป็นคนที่อยู่เป็นเพื่อนเธอ จากปักกิ่งมาถึงเจียงเป่ย ตอนนี้เธอจะไม่ไปเยี่ยมได้อย่างไร “โรงพยาบาลเจียงเป่ย” เฉิงสวี้หยางบอกสถานที่ไป และมองไปที่คนสองคนที่คุมข้างเตียงหลินเช่นเช่น หนึ่งในนั้นพูดว่า “ให้ความร่วมมือเราดีๆ แล้วจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถ้ายังดิ้นรน ตอนจบมันจะไม่เหมือนกันนะ” เฉิงสวี้หยางกำหมัด ทั้งเกลียดโกรธและเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เขาในตอนนี้ทำได้แต่ภาวนาขอให้กู้เหยาปลอดภัย วางโทรศัพท์เสร็จ กู้เหยาก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วหันตัวเดินออกไปข้างนอก แต่พอเดินไปสองก้าว ท้องก็เจ็บขึ้นมา เธอเม้มปาก พูดอย่างอดกลั้นความเจ็บปวด “ลูกรัก อย่าซนนะ แม่จะไปเยี่ยมน้าหลินเช่นเช่น หนูสงบหน่อยได้หรือเปล่า?” ลูกในท้องราวกับฟังคำพูดกู้เหยารู้เรื่อง และเป็นเด็กดีขึ้นมานิดหน่อยจริงๆ ไม่ได้ทรมานเธออีก ช่วงสองสามวันนี้อาการคุณแม่โม่ไม่ค่อยดีมาก กู้เหยาก็ไม่ได้ไปรบกวนเธอ ตอนที่ลงมาข้างล่าง เธอเห็นคุณปู่โม่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ในห้องรับแขก และทักทายคุณปู่โม่อย่างสุภาพ “คุณปู่คะ ฉันมีธุระต้องไปข้างนอกนิดหน่อย” คุณปู่โม่จ้องมองเธอหลายวินาที ยิ้มแล้วพูดอย่างใจดี “เดินทางระวังด้วย กลับมาเร็วหน่อยล่ะ” รอยยิ้มของคุณปู่ใจดีเป็นพิเศษ ราวกับว่าเขาสวมหน้ากากแกะสลักอันวิจิตรสวยงาม ใจดีและใจเย็นอย่างสมบูรณ์แบบ แต่ก็ดูปลอมเหลือเกิน กู้เหยาอึ้งไป รู้สึกว่ารอยยิ้มแบบนี้ของคุณปู่โม่น่ากลัวมาก แต่ก็พยักหน้าพูด “ได้ค่ะ” กู้เหยาให้คนขับรถที่บ้านไปส่งเธอที่โรงพยาบาลเจียงเป่ย กู้เหยาไม่รู้ว่าห้องผู้ป่วยของหลินเช่นเช่นมีคนคุมอยู่ จนกระทั่งเฉิงสวี้หยางบอกสถานการณ์เธอ ทางโรงพยาบาลก็ให้ยากับหลินเช่นเช่นต่อ “คุณนาย นั่งดีแล้ว เดี๋ยวสักครู่อาจจะเกิดอะไรขึ้นเล็กน้อย แต่ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ไม่ทำร้ายคุณกับลูกหรอก” ตอนที่รถขับมาถึงถนนหลักในเมือง คนขับรถก็มองกู้เหยาจากกระจก จู่ๆก็พูดประโยคนี้ขึ้นมา “หมายความว่ายังไง?” กู้เหยารู้สึกไม่สบายใจลางๆ แต่ไม่ได้โต้ตอบกลับไป จู่ๆข้างๆก็มีรถสองสามคันมาขนาบข้าง รถที่เธอนั่งอยู่ไม่ได้ถูกชน แต่ถูกบีบไว้ตรงกลางขับไปไหนไม่ได้ “เกิดอะไรขึ้น?” กู้เหยาเผลอกุมท้องไว้ พอพูดจบ ประตูรถก็ถูกเปิดออก ผู้ช่วยของคุณปู่โม่ก็มานั่งข้างเธอ “คุณ คุณจะทำอะไร?” กู้เหยาไม่คิดเลยว่าผู้ช่วยของคุณปู่โม่จะปรากฏตัวที่นี่ สักพักก็เหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง แต่ก็สายไปแล้ว เธอได้ตกหลุมพรางที่คนอื่นวางแผนไว้เรียบร้อยแล้ว ผู้ช่วยพูด “เด็กกับเธอช่วยได้คนเดียว เธอจะช่วยใคร?” กู้เหยากัดฟัน แล้วจ้องผู้ช่วยอย่างโกรธแค้น “ลูกต้องไม่เป็นอะไร ฉันก็ต้องไม่เป็นอะไรเหมือนกัน เราสองคนต้องอยู่ทั้งคู่” “คุณท่านสั่งมาแล้ว ว่าให้ช่วยได้คนเดียว” ผู้ช่วยยิ้มเย็นชาแล้วพูด “ถ้าเธอยืนกรานว่าจะปกป้องตัวเองล่ะก็ งั้นพวกเราก็จะทำร้ายลูกในท้องเธออย่างไม่แคร์แล้วนะ” “ใครกล้าก็ลองดู!” กู้เหยาแอบคลำโทรศัพท์ อยากจะแอบโทรหาโม่ข่าย ตอนนี้มีเพียงโม่ข่ายที่สามารถช่วยเธอและลูกได้ คนอื่นเธอไม่กล้าเชื่อใจ แต่พอเธอขยับ ผู้ช่วยก็คว้ามือเธอไว้และแย่งโทรศัพท์มา เขาพูด “โอกาสครั้งนี้ คุณท่านรอมานานครึ่งปี อย่าคิดว่าจะโชคดีอีก” กู้เหยากัดฟัน แล้วมองผู้ช่วยอย่างขุ่นเคือง “กล้าดียังไง!” ผู้ช่วยพูด “ให้โอกาสเธอเป็นครั้งสุดท้าย อยากปกป้องลูกของเธอไหม?”