ตอนที่ 189 หนึ่งกล่องเถ้ากระดูก

ต๭นที่ 189 หนึ่งกล่องเถ้ากระดูก ห้องผ่าตัดอันเลือดเย็น กู้เหยาที่หมดสติไปแล้วนอนอยู่บนเตียงผ่าตัด คุณหมอสองสามคนหยิบมีดผ่าตัดขึ้นมาผ่าท้องกู้เหยาด้วยความชำนาญและรวดเร็ว เพียงครู่เดียวก็เอาเด็กออกมาได้อย่างราบรื่น “อุแว้——” เสียงเด็กร้องไห้ดังขึ้นในห้องผ่าตัดเย็นยะเยือก ดังขึ้นอย่างชัดเจนเป็นพิเศษ ราวกับรู้ว่าเพราะตัวเองถึงทำให้คุณแม่บาดเจ็บ พยาบาลคนหนึ่งนำเด็กใส่เข้าไปในตู้อบที่เตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว อุ้มออกไปก็บอกกับผู้ใหญ่ฉินที่คุมอยู่หน้าประตูห้องผ่าตัด “คนท้องเสียชีวิตช่วยไว้ไม่ได้ เด็กรอด เป็นเด็กผู้หญิง แต่เด็กคลอดก่อนกำหนด เราต้องเอาไปใส่ตู้อบตรวจสอบสักระยะหนึ่ง คนในครอบครัวห้ามอุ้มเธอชั่วคราว ” สุขภาพร่างกายคุณแม่โม่ไม่ดีอยู่แล้ว พอได้ยินว่าคนท้องเสียชีวิต ยังไม่ทันเห็นหลานสาวก็เป็นลมไปก่อน คุณพ่อโม่รีบอุ้มภรรยาไว้ และรีบขอความช่วยเหลือจากคุณหมอที่โรงพยาบาล และไม่ได้สนใจกู้เหยาที่เสียชีวิตในห้องผ่าตัด “รบกวนพวกคุณช่วยพวกเราดูแลเด็กที ตอนนี้ฉันเข้าไปดูผู้เสียชีวิตได้ไหม?” คุณปู่โม่พูดกับพยาบาล พยาบาลพูด “คุณหมอยังเย็บแผลให้ผู้เสียชีวิตอยู่ พวกคุณรอสักนิด” ครึ่งชั่วโมงกว่าผ่านไป คุณปู่โม่และคุณพ่อโม่ก็เห็นกู้เหยาที่ไร้ลมหายใจนานแล้วบนเตียงผ่าตัดอันเย็นยะเยือก คุณพ่อโม่เพียงมองหนึ่งที แล้วเบนศีรษะออก ไม่มีกระจิตกระใจจะมองอีก คุณปู่โม่พูด “ได้บอกมู่จือหรือยัง?” คุณพ่อโม่ส่ายศีรษะ “ยังครับ เรื่องนี้จะบอกเขายังไง ตอนเขาไปก็ฝากพวกเราดูแลภรรยา จากไปเพียงไม่กี่วัน——” คุณปู่โม่พูดอีก “งั้นก็ไม่ต้องบอก เรารีบเผาศพกู้เหยาก่อน หลังจากเขากลับมาไม่เห็นศพจะได้ไม่ต้องเสียใจมาก” คุณพ่อโม่มองคุณปู่โม่ แล้วส่ายศีรษะ “พ่อครับ ไม่ให้มู่จือเห็นหน้ากู้เหยาเป็นครั้งสุดท้ายหรอครับ?” คุณปู่โม่พูด “เห็นแล้วยังไงล่ะ? เห็นกู้เหยาเป็นแบบนี้ เขาจะยิ่งเจ็บปวด เราต้องรีบเอาเขาออกมาจากความโศกเศร้าก่อน ตัดไฟตั้งแต่ต้นลม” คุณพ่อโม่ “แต่ว่า——” คุณปู่โม่ขัดเขา “ไม่มีแต่ เรื่องนี้ฟังฉันเตรียมการ ยิ่งจัดการไวเท่าไหร่ยิ่งดี พยายามลดความเจ็บปวดโม่ข่ายให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้” เขาพูดด้วยน้ำเสียงมีพลัง เย็นชาเหมือนเคียวมีดของมัจจุราช …… โม่ข่ายรีบกลับมาจากที่อันแสนไกลภายในคืนเดียว ตอนที่เขารู้ว่ากู้เหยาประสบอุบัติเหตุรถยนต์ เขาก็รีบกลับบ้านเป่ยจิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่แม้ใบหน้าสุดท้ายของกู้เหยาเขาก็ไม่เห็น ตอนนี้สิ่งที่วางอยู่ตรงหน้าเขาก็คือกล่องเถ้ากระดูกหนึ่งกล่อง คนในครอบครัวเขาบอกเขา เพราะกู้เหยาร้อนรนเรื่องที่หลินเช่นเช่นบาดเจ็บ ระหว่างที่รีบไปโรงพยาบาลก็รถชน เธอได้รับบาดเจ็บสาหัส ให้พวกเขาปกป้องลูกของพวกเขาไว้ให้ได้ เด็กมีชีวิตรอด แต่กู้เหยาไม่รอด หายไปอย่างหมดจด ไม่ ไม่ใช่หายไปอย่างหมดจด ยังมีกล่องเถ้ากระดูกอยู่ตรงหน้าเขา พวกเขาบอกนี่คือกู้เหยาของเขา จะเป็นกู้เหยาของเขาได้อย่างไร เขาไม่ได้ตาบอด ภายในคืนเดียวภรรยาที่นอนเตียงเดียวกับเขาก็จำไม่ได้งั้นหรอ? กู้เหยาของเขาเดิน วิ่ง ขยับ หัวเราะและร้องไห้ได้ และทำให้เขาหัวเสียได้เหมือนกัน บางครั้งเธอก็ด่าเขาว่าทึ่ม ด่าเขาว่าโง่ แถมยังบอกว่าเขาเป็นท่อนไม้ ตอนที่โกรธมากๆ ก็จะหยิกเขา ตีเขา เตะเขา—— “พี่ พี่ไม่ทานไม่ดื่มอะไรเลยได้ยังไง? มันคืออุบัติเหตุ พี่สะใภ้ก็ไม่อยากหรอก ถ้าเธอเห็นพี่เป็นแบบนี้ ไม่รู้ว่าเธอจะทุกข์ใจมากแค่ไหน” โม่เสียวเป่ายืนอยู่เป็นเพื่อนเขาอยู่นานสักพัก อดไม่ได้ที่จะพูดโน้มน้าวเขา โม่ข่ายยืนตัวตรง ราวกับเป็นรูปปั้นไร้ชีวิต ไม่ได้สนใจโม่เสียวเป่าข้างกายอย่างสิ้นเชิง ใช่แล้ว กู้เหยาของเขาต้องโกรธเขาแน่นอน โกรธที่ลูกจะคลอดอยู่แล้ว เขายังไปทำงานที่ไกลๆอีก เธอต้องโกรธเพราะเหตุผลนี้แน่นอน เลยซ่อนตัวไม่อยากเจอเขา เป็นสาวทึ่มที่น่ารักจริงๆ เธอคิดว่าซ่อนตัวไป แล้วเขาจะหาไม่เจองั้นหรอ? เขายังอยู่ที่นี่ เธอจะไปซ่อนที่ไหนล่ะ? ไม่แน่เธออาจจะซ่อนตัวแอบอยู่มุมไหนซักมุม อยากแน่ใจว่าเขาจะเสียใจเพราะเธอไหม? คิดถึงตรงนี้แล้ว เขาส่ายศีรษะแล้วยิ้มอย่างหมดหนทาง “กู้เหยา อย่าซน รีบออกมาเร็ว เราไปดูลูกของเราด้วยกัน!” มุมปากเขายกขึ้น สายตามองไปรอบๆอย่างอ่อนโยน เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นในห้อง แถมยังทุ้มต่ำเซ็กซี่ น่าฟังจนทำให้คนท้องได้ ครั้งหนึ่งกู้เหยาบอกเขาว่า “คุณชายโม่ ไม่อนุญาตให้คุณยิ้มให้ผู้หญิงคนอื่น ห้ามใช้เสียงน่าฟังแบบนี้คุยกับผู้หญิงคนอื่น ห้ามให้ผู้หญิงคนอื่นรู้ข้อดีของคุณ” ครั้งหนึ่งกู้เหยาบอกเขาว่า “คุณชายโม่ ทำยังไงดี? ฉันอยากซ่อนคุณไว้จัง ซ่อนคุณไว้ในที่ที่ไม่มีใครเห็น แบบนั้นก็จะไม่มีใครแย่งคุณไปจากฉันได้” ครั้งหนึ่งกู้เหยาบอกเขาว่า “คุณชายโม่ ฉันแคร์คุณมากนะ คุณไม่รู้หรอ? แคร์คุณจนกระทั่งฝันว่าคุณบอกเลิกฉัน ฉันกลัวมากเลย เสียใจและรู้สึกแย่” ครั้งหนึ่งเธอเคยบอกเขาหลายอย่าง เวลาส่วนใหญ่ที่พวกเขาอยู่ด้วยกันเธอมักจะพูด และเขาก็ฟังเธอพูดเงียบๆ จำคำพูดทุกประโยคที่เธอพูด เสียงเธอชัดเจนและไพเราะน่าฟัง และมีความโหดเหี้ยมน่าเอ็นดู ทุกครั้งที่ได้ยิน เขาอดไม่ได้ที่จะจับเธอมาฟัด ให้เธอหลอมรวมกับเขาเป็นหนึ่งเดียว ไม่ให้แยกออกจากกัน “กู้เหยา——” เขาเรียกชื่อเธออีกครั้ง แล้วมองไปรอบๆ “ไม่ต้องซ่อนแล้ว รีบออกมาเร็ว ไม่งั้นผมจะโกรธแล้วนะ” พูดจบเขาก็รอ แต่รออยู่นาน กู้เหยาก็ไม่ตอบเขา เขาเดาว่าเธอไม่อยู่ที่นี่ ช่วงนี้เธอมักจะวาดรูปอยู่ในห้อง วาดดอกไม้ใบหญ้า บางครั้งก็วาดเขา และยังวาดรูปลูกของพวกเราจากการอนุมานของเธออีกด้วย โม่ข่ายกลับไปที่ห้อง ภายในห้องเต็มไปด้วยกลิ่นที่กู้เหยาทิ้งไว้ ทุกมุมห้องมีของตกแต่งที่เธอเป็นคนซื้ออย่างพิถีพิถัน เขาเห็นเธอแล้ว เธอยืนอยู่ที่ระเบียง หันศีรษะกลับมามองเขาแล้วยิ้ม “คุณชายโม่ ในที่สุดคุณก็กลับมาแล้ว วันที่รอคุณมันทรมานจริงๆเลย ดูสิ ฉันคิดถึงคุณจนผอมไปหลายกิโลแล้ว” โม่ข่ายพยักหน้า “อืม ผมกลับมาแล้ว” เขาเดินไปหมายจะดึงเธอกอดไว้ในอ้อมอก แต่กลับคว้าเพียงอากาศ กู้เหยาของเขาหายไปในพริบตาเดียว เขาพูดอย่างร้อนรนใจ “กู้เหยา——” “คุณชายโม่ ฉันอยู่นี่” เสียงของเธอดังจากด้านหลังเขา และยังกะพริบตาให้เขาอย่างเจ้าเล่ห์ “กู้เหยา ยัยพุงโต ห้ามซนนะ” เขาหันศีรษะและเข้าไปใกล้เธอ คราวนี้เดินอย่างเชื่องช้าเป็นพิเศษ นานมากกว่าจะเดินถึงตัวเธอ “คุณจับฉันสิ จับฉัน ฉันไม่ดื้อกับคุณอีกแล้ว” เธอยิ้มมีความสุขมาก ราวกับเป็นเด็กซนไม่กี่ขวบ โม่ข่ายคว้ามือไปจับอีกครั้ง ครั้งนี้ก็เหมือนนครั้งที่แล้ว พอสัมผัสเธอ เธอก็หายไป เร็วจนเขายังไม่ทันได้โต้ตอบ “กู้เหยา อย่าซน!” เขาส่ายศีรษะอย่างหมดหนทาง รอยยิ้มบนใบหน้ายิ่งดูออดอ้อนขึ้น “ออกมาเร็ว เราไปทานอาหารกลางวันกัน”