ตอนที่ 195 เหยาเหยาใหญ่แสนสวย

ต๭นที่ 195 เหยาเหยาใหญ่แสนสวย สาวน้อยมอง Asteria ด้วยใบหน้าที่ตกใจ จากนั้นก็ยื่นมือออกไปชี้ Asteria “พี่คือเหยาเหยาคนโต” แล้วชี้ไปที่ตัวเอง “หนูคือเหยาเหยาน้อย” จากนั้นก็ชูนิ้วอวบขึ้นมาเป็นเลข 2 “เราสองคน เหยาเหยาสองคน!” ท่าทางของเหยาเหยาน้อยน่ารักมาก เหยาเหยาคนโตอดหัวเราะออกมาไม่ได้ “นี่เหยาเหยาน้อย ทำไมคนที่บ้านไม่มาอยู่เป็นเพื่อนหนูล่ะคะ?” เด็กน่ารักขนาดนี้ถูกทิ้งให้อยู่ที่นี่ ถ้าไม่ใจดี Asteria ก็อยากจะอุ้มเด็กคนนี้กลับบ้านไปเลี้ยงจริงๆนะ “น้าหลิงหลิงอยู่ตรงนั้น พี่อาคุณก็อยู่ตรงนั้นเหมือนกันค่ะ” เหยาเหยาน้อยชี้ไปด้านหลังไม่ไกล ตรงนั้นมีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ และมีบอดี้การ์ดสองสามคน สายตาพวกเขาจ้องมาทางนี้เขม็ง พวกเขาไม่เคลื่อนสายตาไปจากพวกเขาเลย Asteria เข้าใจในพริบตาเดียว ไม่ใช่ไม่มีใครดูเธอ แต่มีคนดูเธออยู่เยอะมากเลย บางทีเจ้าหนูอาจจะไม่อยากให้คนมาอยู่กับเธอเยอะขนาดนี้ คนพวกนั้นเลยมองดูจากไกลๆ ค่อยๆโตทีละนิด ก็มีความคิดเป็นของตัวเอง โตขึ้นไปไม่รู้ว่าจะเปลี่ยนไปเป็นอย่างไร Asteria กำลังจะพาเหยาเหยาน้อยไปส่งคืนให้คนพวกนั้น แต่โทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาก่อน เธอหยิบโทรศัพท์ออกมา พ่อเธอนั่นเอง Asteria ไม่ได้รับทันที แล้วยิ้มให้สาวน้อยอย่างรู้สึกผิด เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เหยาเหยาน้อยจ๊ะ เหยาเหยาคนโตต้องไปทำงานแล้วน้า วันหลังมาเล่นกับหนูใหม่ดีไหม?” “ดีค่ะ!” สาวน้อยรับปาก “คุณพ่อชอบเหยาเหยามากที่สุดเลย เหยาเหยาสองคน คุณพ่อต้องมีความสุขแน่!” Asteria ส่ายศีรษะ เพียงอยากพูดว่าเหยาเหยาคนนี้ไม่ใช่เหยาเหยาอ่า แต่เด็กน่ารักขนาดนี้ ทำไมต้องบอกเธอด้วยล่ะ? “เหยาเหยาคนโต ขอบคุณที่มาช่วยเหยาเหยาช่วยน้องสาวนะคะ” เหยาเหยาน้อยมองไปที่เหยาเหยาคนโต ยิ้มอย่างน่ารักสดใส “ดูท่าน้องสาวเหยาเหยาจะชอบเหยาคนโต” “บ๊อกๆๆ——” ลูกสุนัขเห่าบ๊อกๆสองสามที แสดงออกว่ามันชอบเหยาเหยาคนโต “อืม ฉันก็ชอบหนูๆเหมือนกัน นี่เหยาเหยาน้อย ไว้เจอกันนะ!” เหยาเหยาคนโตบอกลาเหยาเหยาน้อย และอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปหยิกแก้มเล็ก มองดูเหยาเหยาน้อยแล้ว หัวใจของเหยาเหยาคนโตก็รู้สึกไม่อยากจากไปอย่างบอกไม่ถูก เด็กที่สวยน่ารักคนนี้ มองแล้วอย่างงับสักสองที ไม่ว่าใครเห็นก็ต้องอยากอุ้มเธอกลับบ้าน คิดไปก็เท่านั้น เธอลุกขึ้นมา แล้วบอกลาเหยาเหยาน้อยอีกครั้ง โลกอันกว้างใหญ่ใบนี้ ลาก่อน......อาจจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วล่ะมั้ง …… ตึกใหญ่ของบริษัทเซิ่งเทียน แลนด์มาร์กแห่งใหม่ของเมืองเจียงเป่ยในวันนี้ กลายเป็นสำนักงานใหญ่ของบริษัทเซิ่งเทียนในประเทศ ในวันนี้ได้ใช้งานทั้งหมด ตึกใหญ่มีทั้งหมดแปดสิบแปดชั้น ชั้นที่แปดสิบห้าถึงแปดสิบแปด เป็นที่พักผ่อนหย่อนใจของนักท่องเที่ยว ชั้นที่แปดสิบห้าถึงชั้นที่แปดสิบเจ็ด เป็นเขตบันเทิงพักผ่อนของพนักงานในบริษัท ชั้นที่แปดสิบแปดเป็นที่พักผ่อนหย่อนใจของนักท่องเที่ยว มีสนามเด็กเล่นด้วย พูดตามตรงว่าชั้นนี้เป็นที่พักผ่อนหย่อนใจที่ประธานบริษัทเซิ่งเทียน LeoMo เป็นคนเตรียมให้ลูกสาวตัวเอง ตอนที่เขาพาเธอมาทำงานด้วย จะได้มีที่ให้เธอเล่น เธอจะได้ไม่เบื่อ หลายครั้งที่โม่ข่ายพาลูกสาวมาทำงานด้วย ตอนเขาทำงานก็ให้แม่นมพาเธอไปเล่นด้วยกัน วันนี้โม่ข่ายเพิ่งทำงานนอกสถานที่กลับมาสำนักงานใหญ่ หลังจากกลับมาก็เข้าร่วมการประชุมสำคัญ งานยุ่งตลอดเวลา เลยให้คนพาเหยาเหยาน้อยที่กำลังจะเบื่อตายแล้วออกไปเล่นข้างนอกสักพัก เขาประชุมเสร็จค่อยไปรับเธอ ภายในห้องประชุมสว่างและกว้างใหญ่ มีบรรยากาศที่กังวลอย่างมาก เพราะใบหน้าโม่ข่ายขุ่นมัว ผู้บริหารระดับสูงที่อยู่รอบโต๊ะห้องประชุมจึงระมัดระวังเป็นพิเศษ กลัวว่าจะทำอะไรไม่เหมาะสมออกไปแล้วทำให้ BOSS ใหญ่ไม่พอใจ ในฐานะคนบรรยายการประชุมวาระนี้ คนที่มีหน้าที่รับผิดชอบเปิดโปรเจ็คที่ดินทางฝั่งตะวันตกยิ่งตกใจกลัว ทุกประโยคที่เขาพูดใบหน้า BOSS ใหญ่ก็ยิ่งขุ่นมัว ทำให้อดคิดไม่ได้ว่าตัวเองต้องทำอะไรผิดอย่างแน่นอน ตอนที่บรรยายไปสองส่วนสามแล้ว เขาก็บรรยายต่อไม่ได้ เช็ดเหงื่อแล้วพูดขึ้น “ประธานโม่ครับ ถ้าผมผิดตรงไหน รบกวนบอกได้ตรงๆนะครับ” พูดออกมาตรงๆยังดีเสียกว่า อย่าใช้สายตาเย็นชาและใบหน้าขุ่นมัวแบบนั้นให้กลัวได้ไหม ความกล้าหาญของเขาถูกทำลายหมดแล้ว “รายละเอียดโปรเจ็คดีมาก พูดต่อเลย” โม่ข่ายพูด สีหน้าเขายังคงขุ่นมัว น้ำเสียงก็เย็นชา แต่กลับเอ่ยชมออกมา ยิ่งทำให้ผู้รับผิดชอบโปรเจ็คทางฝั่งตะวันตกกลัวเข้าไปใหญ่ เขาคิดอยู่สักพัก ก็คิดไม่ออกว่าตัวเองทำอะไรให้ BOSS ใหญ่ไม่พอใจกันแน่? เขาถึงได้ทรมานเขาแบบนี้? ผู้รับผิดชอบโปรเจ็คกลัวจนกลืนน้ำลายแล้วพูด “ประธานโม่ คือผม......” โม่ข่ายเลิกคิ้ว แล้วพูดอย่างติดรำคาญ “โปรเจ็คนี้ส่งให้เจียงหย่งรับผิดชอบ ส่วนนายเป็นผู้ช่วย และมีโปรเจ็คทางฝั่งของหลี่เฟยอีก ไม่ว่าจะใช้วิธีไหนก็ต้องคว้าไว้ให้ได้ กำไรห้ามลดลงแม้แต่จุดเดียว” โม่ข่ายพูดอย่างรวดเร็ว เลขาสองสามคนข้างๆรีบจดที่เขาพูดอย่างละเอียด พูดจบ เขาก็หันตัวเดินออกไป เหลียงฮุ่ยอี๋และหลิวยงตามไปทันที หลิวยงพูดขึ้น “ประธานโม่ เจียงหย่งไม่เคยทำงานด้านนี้มาก่อน ให้เขารับงานนี้ไป เกรงว่า......” “ได้หรือไม่ได้ ลองดูเดี๋ยวก็รู้” โม่ข่ายพูดจบก็โบกมือบ่งบอกว่าไม่ให้พวกเขาเดินตามมา เขากลับไปห้องทำงาน ลากเก้าอี้ออกมานั่งลง เอื้อมมือไปนวดหว่างคิ้วที่ปวดเล็กน้อย ขณะที่เหม่อลอย ในหัวก็คิดถึงเงาคนคนหนึ่งทั้งๆที่ชัดเจนมาก แต่ก็รู้สึกเลือนรางมาก ระยะเวลาสามปี สามปีเต็ม เขาคิดถึงเธอทุกวัน ฝันถึงเธอทุกคืน แต่รูปร่างเธอกลับค่อยๆเลือนราง เขาเกือบจะจำไม่ได้แล้วว่าเธอมีรูปร่างอย่างไรกันแน่ บนโต๊ะทำงานเขามีกรอบรูปหนึ่งวางอยู่ รูปในกรอบนั้นคือลูกสาวเขาเหยาเหยาน้อย มีเหมียนเหมียนตัวน้อยและเขา ขาดคนนั้นเพียงคนเดียว คนนั้นไม่อยู่แล้ว คนที่ทำให้เขามีความสุขก็คือเหยาเหยาน้อยผู้น่ารัก พวกเขาจากกันเป็นเวลาระยะหนึ่งแล้ว เขาต้องรีบไปดูเธอ ไม่งั้นสาวน้อยคนนั้นจะโกรธเขาอีก ตอนที่โม่ข่ายมถึงสวนหย่อมไม่ไกลจากบริษัท เหยาเหยาน้อยกำลังเหม่อมองไปที่ไหนสักที่ เขาเดินมาถึงเธอแล้ว เธอก็ยังไม่รู้เลย เขาเอื้อมมือไปหยิกแก้มเธอเบาๆ ดึงความสนใจของเหยาเหยาน้อยกลับมาได้ทันที “เหยาเหยากำลังมองเหยาเหยาคนโตอยู่ค่ะ” เหยาเหยาน้อยพุ่งเข้าไปในอ้อมกอดของคุณพ่อ และถูไปมา “เหยาเหยาคนโตกับเหยาเหยาน้อยสวยเหมือนกันเลยค่ะ” โม่ข่ายมองไปทางที่เหยาเหยาน้อยเพิ่งมองไป เขามองรอบข้าง ที่ไหนมีเหยาเหยาคนโตล่ะ ถึงจะมีอยู่ในฝันเขาเท่านั้นแหละ “พ่อคะ น้องสาวเจ็บ” ขณะทีเหยาเหยาน้อยดีใจ ก็ยังไม่ลืมน้องสาวที่กำลังนอนเจ็บอยู่ข้างๆ เหมียนเหมียนน้อยบาดเจ็บ บนขามีปลาสเตอร์แปะแเผลอู่ โม่ข่ายถามขึ้น “ใครช่วยแปะแผลให้เหมียนเหมียนเนี่ย?” “เหยาเหยาคนโตค่ะ” เหยาเหยาคนเล็กชี้ไปทางที่เหยาเหยาคนโตหายไป “เหยาเหยาคนโตคนสวย”