ตอนที่ 196 ต้องการเพื่อน

ต๭นที่ 196 ต้องการเพื่อน โม่ข่ายมองไปตามที่เหยาเหยาน้อยชี้ไป ก็ยังไม่เห็นอะไร สุดท้ายก็ส่ายศีรษะอย่างหมดหนทาง ช่วงนี้เขาเป็นอะไร? แค่เห็นปลาสเตอร์แปะแผลรูปหัวใจ ได้ยินคำพูดของเหยาเหยาน้อย เขาก็คิดไปถึงกู้เหยา “พ่อคะ เหยาเหยาหิวแล้ว อยากทานสตรอว์เบอร์รี่สีแดง ช็อคโกแลตหวานๆ” มือเล็กของเหยาเหยาน้อยยกขึ้นประคองใบหน้าคุณพ่อ ใช้น้ำเสียงนิ่มพูดอย่างจริงจัง เหยาเหยาน้อยก็จำเหยาเหยาคนโตเมื่อครู่ที่ช่วยเธอไม่ได้แล้วอย่างรวดเร็ว เพียงกระหายอยากทานอาหารอร่อยๆ “เหยาเหยาอยากทานอะไรครับ?” เห็นดวงตาเป็นประกายของลูกสาว โม่ข่ายก็อดไม่ได้ที่จะก้มศีรษะลงไปหอมแก้มแดงๆของเธอ “หอมแก้มห้าร้อยหยวนนะคะ” เหยาเหยาน้อยยื่นมือออกมา แล้วพูดเสียงนุ่ม “เอาเงินมาเลยค่ะ” โม่ข่ายพูด “เหยาเหยาอยากได้เงินหรอ? หรืออยากทานสตอรว์เบอร์รี่?” ได้ยินคำพูดคุณพ่อ เหยาเหยาก็เอียงศีรษะเล็กกะพริบดวงตากลมโตพิจารณาอย่างจริงจัง เงินเธอก็อยากได้ สตอรว์เบอร์รี่ก็อยากทาน จะเลือกอย่างไรดีล่ะ? หลังจากพิจารณาอย่างจริงจังแล้ว เหยาเหยาน้อยก็ยกมือเล็กขึ้นมาทำเลข 2 แล้วพูดอย่างนุ่มนวล “พ่อขา เหยาเหยาอยากได้สองอย่างเลย” โม่ข่ายส่ายศีรษะ “ไม่ได้ เลือกได้อย่างเดียวครับ” ถูกคุณพ่อปฏิเสธอย่างเคร่งขรึม เหยาเหยาน้อยก็รู้สึกน้อยใจเป็นพิเศษ ศีรษะซุกในอ้อมกอดคุณพ่อ ปากเล็กพูด “พ่อขา เหยาเหยาอยากได้เงิน แล้วก็อยากทานสตอรว์เบอร์รี่ด้วยค่ะ” เป็นกังวลว่าจะแกล้งลูกสาวจนร้องไห้ โม่ข่ายจึงรีบยกมือขึ้นยอมแพ้ “โอเคๆๆ สองอย่างก็สองอย่างครับ” “เหยาเหยารักคุณพ่อ” เหยาเหยาน้อยปีนขึ้นมา เงยหน้าจุ๊บบนหน้าคุณพ่อ “หนึ่งพันค่ะคุณพ่อ” “เหยาเหยาจุ๊บพ่อก่อนเพราะหนึ่งพันหรอครับ?” โม่ข่ายอุ้มเหยาเหยาขึ้นมา แล้วจุ๊บบนแก้มเล็กของเธอหลายที แล้วพูด “งั้นเหยาเหยาคำนวณสิ ตอนนี้พ่อต้องให้เหยาเหยาเท่าไหร่?” เหยาเหยาน้อยแยกนิ้วมือเล็กออกมา แล้วนับอย่างจริงจังมาก “หนึ่ง สอง สาม——มีอีกหนึ่ง สอง” เธอแยกนิ้วออกมานับหลายครั้ง ไม่ว่าจะนับอย่างไรก็ไม่แน่ใจว่าคุณพ่อต้องให้เธอเท่าไหร่กันแน่? เธอและพ่อมีสัญญาระหว่างกัน เธอจุ๊บคุณพ่อจะได้หนึ่งพัน คุณพ่อจุ๊บเธอได้ห้าร้อย ถ้าหยิกแก้มได้หนึ่งร้อย แล้วก็...... เธอและพ่อยังมีสัญญาลับระหว่างกันอีกมากมาย ต้องขออภัยที่เธอยังเด็กเกินไป เยอะจนคิดไม่ออกตอนนี้ “สิบร้อยค่ะ” เหยาเหยาน้อยแยกนิ้วออกมานับนานมาก สุดท้ายก็ได้คำตอบนี้ออกมา แล้วยิ้มให้พ่ออย่างภูมิอกภูมิใจ ราวกับจะบอกพ่อว่า “พ่อคะ รีบชมเหยาเหยาสิคะ เหยาเหยานับถูกแล้วน้า” “โอเค สิบร้อย เหยาเหยาต้องจำที่พ่อติดหนี้หนูไว้นะ วันหลังพ่อจะคืนให้” โม่ข่ายอุ้มเหยาเหยาน้อยด้วยมือเดียว มืออีกข้างอุ้มเหมียนเหมียนขึ้นมาจากพื้น “เหยาเหยา เหมียนเหมียน กลับบ้านกัน” เหยาเหยาน้อยเข้าใกล้หูพ่อแล้วพูด “พ่อคะ มีอีกสิบร้อยของน้องสาวด้วยค่ะ” โม่ข่ายยิ้ม “อืม ได้ เหยาเหยาพูดอะไรก็ตามนั้นเลยครับ” บอดี้การ์ดและแม่บ้านที่เดินตามหลังพวกเขาเห็นสองพ่อลูก ไม่สิ ต้องสามพ่อลูก ในสายตาของเจ้านายพวกเขา ตัวนั้นเหมือนเหมียนเหมียนเหมียนเหมียนตัวนั้นเกิดเวลาไล่เลี่ยกับเหยาเหยาเลย มันเป็นลูกสาวเขาเหมือนกัน ทุกวันนี้ในตระกูลโม่ สิ่งที่ล้ำค่ามากที่สุดก็คือพี่สาวตัวน้อยของพวกเขาอย่างโม่เยว่เหยา รองลงมาคือเหมียนเหมียนสุนัขพันธุ์ปอมเมอเรเนียนที่โตมากับพี่สาวตัวน้อย หนึ่งคนและหนึ่งสุนัขที่ไม่มีใครกล้าทำให้ไม่พอใจ ทุกคนในบ้านล้วนรักพวกเขาเหมือนไข่ในหิน สามปีก่อนที่กู้เหยาเกิดอุบัติเหตุ โม่ข่ายก็เปลี่ยนคนทั้งหมดในสวนโน่ ไม่เพียงแต่เปลี่ยนคนรับใช้ที่ทำงานให้ตระกูลโม่มาสิบปีเท่านั้น แม่บ้านที่ดูแลเหยาเหยาน้อยก็ไม่ใช่ที่ผู้ใหญ่ตระกูลโม่เลือก แต่เป็นคนที่เขาเลือกเอง ตอนนี้บอดี้การ์ดพวกนี้ที่ดูแลเหยาเหยาน้อยทั้งหมดล้วนเป็นคนที่เคยอยู่กับเขาตอนอยู่ที่อมริกา เขาเปลี่ยนคนทั้งหมดที่อยู่กับเขาเป็นคนที่เขาไว้ใจมากที่สุด คนอื่นไม่ต้องการ เหยาเหยาน้อยสามขวบกว่าแล้ว ตอนเธอสามขวบเต็ม โม่ข่ายได้เชิญครูสอนเทควันโดมาสอนเธอที่บ้าน ทุกวันที่เขาเลิกงานกลับบ้าน ก็จะฝึกซ้อมกับเหยาเหยาน้อยหนึ่งชั่วโมง ไม่ว่าเหยาเหยาน้อยจะทำอะไร เขาก็จะทำด้วยอย่างอดทน ตอนที่รอคุณแม่ของเหยาเหยาน้อยกลับมา เขาจะได้เล่าการเติบโตทีละนิดของเหยาเหยาน้อยให้เธอฟัง จะบอกเธอว่าลูกของพวกเขาเก่งทุกอย่าง แค่ขาดคุณแม่กลับมาอยู่กับเธอเท่านั้น เปลี่ยนเป็นชุดเทควันโดสีขาว เหยาเหยาน้อยก็เตะสองทีอย่างมีแบบแผน โม่ข่ายปรบมือ แล้วเอ่ยปลุกใจ “เหยาเหยาสุดยอดมาก!” ได้รับคำชมจากคุณพ่อ เหยาเหยาน้อยก็เรียนกับครูฝึกอย่างตั้งใจมากขึ้น แม้ว่าแขนขาจะเล็ก แต่ทุกครั้งที่ทำท่าก็เหมือนกับทหารสาวตัวน้อยเลย หลังจากเรียนเสร็จแล้ว เหยาเหยาก็พุ่งเข้าอ้อมอกของพ่อ อุ้มขวดน้ำเด็กมาดื่มหลายอึก “พ่อคะ วันหลังเหยาเหยาจะปกป้องคุณพ่อและน้องสาวค่ะ” “อืม เด็กดี” โม่ข่ายหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดเหงื่อบนศีรษะให้เธอ มองใบหน้าเธอที่เหมือนกับกู้เหยาประมาณสองสามส่วน ก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงภรรยาของเขา ถ้ากู้เหยาอยู่กับพวกเขา เธอจะพาลูกสาวพวกเขาทำอะไรกันนะ? “ประธานโม่ งั้นผมไปก่อนนะครับ” ครูฝึกหนุ่มพูด “อืม” โม่ข่ายพยักหน้า “คุณครูคะ ลาก่อนค่ะ!” เหยาเหยาน้อยโบกมือลาครูฝึกสอน แล้วเอ่ยอย่างนุ่มนวล “ลาก่อนครับเหยาเหยา!” ครูฝึกสอนโบกมือลาเธอเหมือนกัน ได้สอนเด็กที่สวยน่ารักขนาดนี้ เพียงแค่มุมเดียวก็เพลิดเพลินแล้ว “พ่อขา เหยาเหยาหิวแล้ว” โม่ข่ายมองดูเวลา เพราะว่าวันนี้ช้าไปนิดหน่อย เลยเวลาทานอาหารของเหยาเหยาน้อยแล้ว ไม่แปลกใจที่สาวน้อยจะร้องหิว เขาอุ้มเธอขึ้นมา “ไป ไปทานข้าวกัน” “พ่อคะ เหยาเหยามีพี่ชายได้ไหมคะ?” ทุกวันมีน้องสาวที่เล่นกับเธอ เธอรู้สึกเบื่อมาก ถ้ามีพี่ชายอีกคนมาเล่นกับพวกเธอน่าจะดี “เหยาเหยาอยากได้พี่ชายหรอ?” ตราบใดที่ลูกสาวเขามีความสุข งั้นเขาก็คิดว่าจะไปรับเลี้ยงเด็กอีกคนมาเติบโตขึ้นพร้อมกับเธอ เหยาเหยาน้อยแยกนิ้วมือออกมา ใช้น้ำเสียงนุ่มนวลพูด “เหยาเหยาอยากมีพี่ชายเยอะๆ อยากมีพี่สาวเยอะๆ แต่อยากมีคุณพ่อคนเดียว” โม่ข่ายเข้าใจแล้ว เหยาเหยาน้อยไม่ใช่อยากมีพี่ชายหรือพี่สาว แต่อยู่คนเดียวเหงาเกินไป อยากมีเพื่อนมาเล่นด้วย คืนนั้น หลังจากกล่อมเหยาเหยาน้อยให้นอนแล้ว โม่ข่ายก็คิดเรื่องนี้ คิดไปคิดมา เขาก็ตัดสินใจจะส่งเหยาเหยาน้อยไปที่โรงเรียนอนุบาลเขตทหารเจียงเป่ย มาตรการความปลอดภัยของที่นั่นดีกว่าโรงเรียนอนุบาลของผู้ดีด้านนอก สามปีก่อนเขาได้เสียกู้เหยาไปแล้ว เขาจะไม่เสียลูกสาวของตนไปเด็ดขาด “เหยาเหยา——” เห็นใบหน้าหลับใหลสงบนิ่งของเหยาเหยาน้อย โม่ข่ายก็เรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน และไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเรียกเหยาเหยาคนโตของเขาผ่านเหยาเหยาน้อยหรือเปล่า