ตอนที่ 198 ช่วยนำทางให้เธอ

ต๭นที่ 198 ช่วยนำทางให้เธอ เพราะมีความหวัง แต่ก็ผิดหวังมานับไม่ถ้วน ครั้งนี้ โม่ข่ายไม่ได้เคลื่อนไหวทันที แต่มองผู้หญิงคนที่เหมือนกับกู้เหยาของเขาเดินไปไกลเรื่องๆอย่างเงียบๆ ตอนที่เธอเลี้ยว หลังจากหายตัวไปจากสายตาเขา โม่ข่ายก็คิดอะไรไม่ออกแล้ว จึงพุ่งตัวออกไปจากกลุ่มคนที่ล้อมรอบเขาอยู่ ไม่ว่าคนคนนั้นจะคือกู้เหยาของเขาหรือไม่ แม้ว่าเขาจะต้องผิดหวังในความเป็นจริง เขาจะต้องยืนยันด้วยสายตาตัวเอง เขายอมที่จะผิดหวังอีกครั้ง แต่ไม่สามารถปล่อยโอกาสความเป็นไปได้ใดๆที่จะหาเธอเจอได้ ทันทีที่โม่ข่ายวิ่งไป คนอื่นก็ไม่รู้ วิ่งตามเขาไปหมด “ประธานโม่——” คนที่ส่งเสียงเรียกเขาคือหลิวยง หลังจากเสร็จธุระที่นี่ ยังมีประชุมสำคัญมากอีกหนึ่งงาน เขาไม่มีเวลาชักช้าอยู่ที่นี่ “อย่าตามมา” โม่ข่ายพูดโดยไม่หันศีรษะกลับมา พอเขาพูด หลิวยงก็ทำได้เพียงกันกลุ่มคนไว้ ส่งสายตาให้กับเหลียงฮุ่ยอี๋แล้วไม่ได้ตามเขาไป โม่ข่ายขายาว วิ่งเร็วมาก เขาตามถึงผู้หญิงคนนั้นอย่างรวดเร็ว วันนี้อากาศดีมาก หลังจากเดินออกมาจากสถานีโทรทัศน์ เธอเงยหน้ามองท้องฟ้า เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วทำมือสู้ๆออกมา โม่ข่ายเห็นแผ่นหลังของเธอ กลืนน้ำลายอย่างกังวล กู้เหยาของเขาชอบทำท่าพวกนี้มากที่สุด ดูเหมือนปัญญาอ่อน แต่ว่าน่ารักมาก สายตาของเขา มองไปที่เธออย่างแน่วแน่ มองเธอหยิบแผนที่หนึ่งแผ่นออกมาจากกระเป๋าเป้ ก้มศีรษะมองอย่างจริงจังสักพัก แล้วหันศีรษะมองรอบๆ ตอนที่เธอมองมาทางเขา ตอนที่ได้เห็นใบหน้านั้นชัดเจน โม่ข่ายก็ตัวแข็งทื่อไปเลย—— นั่นคือใบหน้าที่เขาคิดถึงในฝันทั้งวันทั้งคืน ใบหน้านั้นทั้งๆที่เขาจำได้อย่างชัดเจน แต่มักจะนึกไม่ออก นั่นคือเธอ คือเธอ ภรรยาที่เขาคิดถึงตลอดเวลา กู้เหยาของเขา—— บางทีสายตาเขาอาจจะประหลาดใจเกินไป บางตรงทางเข้าประตูใหญ่นี้นอกจากเธอแล้วก็มีแค่เขาคนเดียว เธอเลยเห็นการมีอยู่ของเขา ระหว่างพวกเขาสองคนห่างกันเพียงไม่กี่ก้าว เพียงแค่เขาก้าวไปสองก้าว ก็จะถึงตัวเธอ ก็จะกอดเธอไว้เหมือนแต่ก่อน รับรู้ลมหายใจของเธอ รับรู้หัวใจเธอเต้น รับรู้ทั้งหมดของเธอ—— แต่โม่ข่ายกลับยืนอยู่ที่เดิม ไม่ขยับเท้าไปไหนด้วยความตื่นเต้น หัวใจเต้นระรัวราวกับจะหลุดออกมาจากลำคอ เธอเดินมาทางเขา เม้มปากแล้วยิ้มให้กับเขาอย่างสุภาพแล้วพูดขึ้น “คุณชายคะ คุณทราบไหมคะว่าตึกระฟ้าต้องเดินไปทางไหน?” มีแต่คนบอกว่าดีไซน์เนอร์ดูพิมพ์เขียวต่างๆเก่งมาก แต่เธอไม่เข้าใจแผนที่ และไม่มั่นใจทิศทาง ในแผนที่บอกว่าตึกระฟ้าห่างจากที่นี่ไม่ไกล เดินเพียงสิบกว่านาทีก็ถึงแล้ว แต่เธอไม่แน่ใจว่าควรเดินไปทางซ้ายหรือขวา จู่ๆได้ยินเสียงเธอ เสียงที่คุ้นเคยอย่างมาก สมองโม่ข่ายเหมือนกับขึ้นสนิม เหนียวหนืด มึนงง เขายื่นมือชี้ไปทางขวาอย่างทึ่มๆ “ขอบคุณค่ะ!” หลังจากพูดขอบคุณ เธอก็ยิ้มให้กับเขา แล้วเดินจากไป ยิ้มของเธอยังคงหวานเยิ้ม หวานจนเข้ามาในใจคนได้ เพียงแค่เห็นรอยยิ้มเธอ จิตใจขุ่นมัวของเขาก็ไร้กังวลในพริบตา หลังจากเธอเดินจากไปสักครู่หนึ่ง โม่ข่ายก็เดินไปข้างหน้าอย่างสับสน ห่างจากด้านหลังเธอหลายสิบเมตร ระหว่างทาง เธอมองดูตรงนี้สัมผัสตรงนั้น ที่ที่เธอดูและสัมผัส เขาก็ไปดูและสัมผัส ได้ไปกับเธอด้วยวิธีที่ต่างกัน เขาไม่กล้าเข้าใกล้เธอมากเกินไป และไม่กล้าไปจับเธอ เขากลัวว่าพอไปจับตัวเธอแล้ว กู้เหยาของเขาจะหายตัวไปต่อหน้าเขานับไม่ถ้วนเหมือนแต่ก่อน ดังนั้นเขาเลยเดินตามเธอจากไกลๆ มองเธอ แม้ว่าไม่มีการสัมผัสใดๆ เดินตามหลังเธอไกลขนาดนี้ เขาก็มีความสุขเกินบรรยาย เดินไปประมาณสิบกว่านาที ก็ถึงจุดหมายปลายทางของเธอ——ตึกระฟ้า ตึกระฟ้าครั้งหนึ่งเคยเป็นแลนด์มาร์กของเมืองเจียงเป่ย ถึงแม้ตอนนี้แลนด์มาร์กของเมืองเจียงเป่ยจะถูกตึกบริษัทเซิ่งเทียนแทนที่ไปแล้ว แต่ความนิยมของสถานที่ท่องเที่ยวตึกระฟ้านี้ก็ยังไม่หายไป นักท่องเที่ยวมากมายที่มาถึงเจียงเป่ย ก็ยังคงมาเที่ยวที่นี่ ถ้าไม่มาเที่ยวที่ตึกระฟ้าหนึ่งรอบ ตอนจากไปก็เหมือนตัวเองมาไม่ถึงเจียงเป่ย โม่ข่ายดูเธอไปซื้อบัตรเยี่ยมชม เขาก็เดินตามไปเหมือนกัน ไปซื้อบัตรตามเธอ ราคาบัตรหนึ่งร้อยหยวน สำหรับเขาไม่ถือว่าแพง แต่เขาไม่เคยพกเงินติดตัวมาก่อน ตอนที่ไม่มีผู้ช่วยตามมาด้วย ของราคาหนึ่งรอยหยวนเขาก็ซื้อไม่ได้ “คุณอยากไปเยี่ยมชมหรอคะ? ไม่ได้นำเงินมาหรอคะ?” เธอยืนข้างเขา ถามเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนไพเราะ โม่ข่ายมองเธอ แล้วพยักหน้าอย่างทึ่มๆ “อืม” “ขอบัตรผู้ใหญ่หนึ่งใบค่ะ” เธอพูดกับคนขายบัตร แล้วหยิบหนึ่งร้อยหยวนขึ้นมา ซื้อบัตรแล้วส่งให้เขา “ขอบคุณที่บอกทางฉันนะคะ” โม่ข่ายมองบัตรที่เธอยื่นให้เขา แต่ได้ยื่นมือออกไป ราวกับว่าเขาไม่กล้าหยิบมัน กู้เหยาในวันนี้เหมือนจริงมาก เหมือนกับมีอยู่จริงอยู่ข้างๆเขา เขายังอยากอยู่กับเธออีกสักพัก ไม่กล้าไปแตะตัวเธอ กลัวว่าเธอจะหายไปต่อหน้าเขาทันทีอีก เขาไม่ยื่นมือออกไปรับ เธอก็รู้สึกกระอักกระอ่วน เธอวางบัตรไว้ตรงเคาน์เตอร์ แล้วตัวเองก็ไปต่อแถวขึ้นลิฟต์ โม่ข่ายคว้าบัตรมา และไปต่อแถวตามหลังเธอ แต่เขาไม่กล้าเข้าใกล้เธอเกินไป เขาห่างเธอประมาณสองคนได้ คนด้านหลังที่มาต่อแถวเห็นว่าระหว่างพวกเขามีพื้นที่อยู่ อยากจะเข้าไปแทรกตรงกลาง โม่ข่ายจ้องมองอย่างเย็นชา คนที่อยากมาแทรกกลางจึงถอยไปด้านหลัง ลิฟต์สามารถจุคนได้สิบกว่าคนในหนึ่งครั้ง พอประตูลิฟต์เปิด คนก็อัดเข้ามาในลิฟต์ เดิมทีโม่ข่ายอยากจะเว้นระยะห่างจากเธอ ถูกคนเบียดมา เขาก็สัมผัสโดนเธอแล้ว เขายืนข้างเธอ ในลิฟต์มีสิบกว่าคน แต่สายตาเขาเห็นเธอเพียงคนเดียว ได้ยินเธอเพียงคนเดียว กู้เหยาที่แสนอบอุ่น กู้เหยาที่มีลมหายใจ กู้เหยาที่พูดได้—— เขากันคนอื่นไม่ให้มาเบียดเธอ และเขามีระยะห่างจากเธอที่แน่นอน ปกป้องเธอภายใต้ปีกของเขา ทันใดนั้น ไม่รู้ว่าใครออกแรงเบียดมา โดนแขนของเขา แขนเขาเลยไปโดนเธออย่างไม่ระวัง มือของเธอเย็นเฉียบ แต่สัมผัสกลับเหมือนจริงมาก หรือว่านี่ไม่ใช่ความฝันของเขา กู้เหยาของเขาปรากฏตัวข้างเขาจริงๆงั้นหรอ? เขาไม่กล้าเชื่อ อยากไปกุมมือเธอให้แน่ใจอีกครั้ง ตอนนี้ไฟลิฟต์กระพริบ จู่ๆไฟในลิฟต์ก็มืดลง ตัวลิฟต์ตกลงไปข้างล่างอย่างรวดเร็ว เสียงกรีดร้องในลิฟต์ดังขึ้นต่อเนื่อง “อ๊า ไม่เอานะ ไม่เอา——” Asteria ส่งเสียงคำรามเหมือนเป็นลูกสัตว์ป่า หวาดกลัวจนตัวสั่น โบกมือไปมาสะเปะสะปะ ไม่อนุญาตให้ใครเข้าใกล้เธอ ท่ามกลางความมืด โม่ข่ายคว้ามือเธอที่โบกไปมา แล้วกอดเธอไว้ในอ้อมอก พยายามทำให้เธอสงบลง พยายามไม่ให้เธอหวาดกลัว แต่อ้อมกอดเขากลับยิ่งทำให้เธอขัดขืน เธอต่อยหมัดไปที่ตัวเขา แทบจะร้องขาดใจออกมา “ปล่อยฉันนะ อย่าแตะตัวฉัน——”