ตอนที่ 199 เธอจำเขาไม่ได้

ต๭นที่ 199 เธอจำเขาไม่ได้ ลิฟต์ที่ตกลงมาอย่างรวดเร็วจู่ๆก็ชะงัก ไม่ได้ตกลงไปต่อ เสียงกรีดร้องในลิฟต์ก็หยุดลงในพริบตา แต่หมัดกู้เหยายังไม่หยุด เหมือนเธอได้รับความหวาดกลัวขีดสุด เห็นคนที่กอดเธอเป็นสัตว์ป่าดุร้าย โม่ข่ายกอดเธอไว้แน่น ปลอบเธอไม่หยุด “กู้เหยา ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ต้องกลัว ไม่มีอะไรแล้ว ไม่เป็นไรแล้ว ผมจะไม่ให้คุณเป็นอะไรอีก ผมจะไม่——” สามปีก่อน เขาทำเธอหายไป เขาเสียใจมากมาโดยตลอด ในวันนี้ได้พบเจอเธออีกครั้ง ไม่ว่าจะต้องจ่ายมากแค่ไหน เขาจะไม่ให้เธอบาดเจ็บแม้แต่นิดเดียว ใครก็ห้ามทำร้ายเธออีก โม่ข่ายกอดกู้เหยาไว้แน่น พลางกำชับไปด้วย “คนที่มีโทรศัพท์เอาโทรศัพท์ออกมาส่องไฟ แล้วรีบกดปุ่มขอความช่วยเหลือบอกคนส่วนกลาง” ได้ยินน้ำเสียงแน่วแน่ของเขา คนที่ถูกกดดันอยู่ในลิฟต์เหมือนกับกินยากล่อมประสาทลงไป ไม่มีใครโวยวายแล้ว บางคนก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมาส่องไฟ บางคนก็กดปุ่มขอความช่วยเหลือจากด้านนอก แต่ในอ้อมกอดของโม่ข่าย ร่างกายกู้เหยาของเขายังคงสั่นอยู่ ไฟโทรศัพท์ที่ส่องบนใบหน้าสวยงามของเธอ ทำให้เขาเห็นชัดๆว่าใบหน้าเธอซีดเซียวมาก ภายในระยะเวลาสามปี เธอผ่านเรื่องราวอะไรมาบ้างนะ ถึงทำให้เธอมีปฏิกิริยารุนแรงเมื่อเจอกับสถานการณ์แบบนี้? แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่ดีในการมาถามเรื่องพวกนี้ เขาต้องคิดหาวิธีทำให้เธอไม่หวาดกลัว รอให้หน่วยกู้ภัยมาช่วยพวกเขาออกไปก่อนค่อยคุย ถ้าตามลำดับการปฏิบัติปกติแล้ว น่าจะต้องรออย่างน้อยครึ่งชั่วโมงขึ้นไปพวกเขาถึงได้รับการช่วยเหลือ ดังนั้นโม่ข่ายจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาบอกหลิวยง ให้เขาหาคนมาจัดการ ทางด้านหลิวหยงพอได้รับข่าว ก็รีบแจ้งคน พอได้รู้ว่าโม่ข่ายติดอยู่ในลิฟต์ ก็ไม่มีใครกล้าเมินเฉย พนักงานซ่อมบำรุง นักดับเพลิง ตำรวจ หน่วยกู้ภัย ทุกคนต่างมาถึงสถานที่เกิดเหตุอย่างเร็วที่สุด ประมาณสิบกว่านาทีผ่านไป พวกเขาก็ถูกช่วยออกไปอย่างราบรื่น ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ แต่ทุกคนล้วนได้รับความหวาดกลัวไม่น้อย หลังจากพวกเขาได้รับการช่วยเหลือออกไปได้ หลิวยงและเหลียงฮุ่ยอี๋ที่รออยู่ด้านนอกนานสักพักก็วิ่งเข้ามาพร้อมกัน แล้วพูดอย่างเป็นห่วง “ประธานโม่ คุณเป็นอะ......คุณนาย?” คำพูดเป็นห่วงยังไม่ทันพูดจบก็เปลี่ยนเป็นประหลาดใจ เพราะพวกเขาเห็นคนที่อยู่ข้างๆโม่ข่าย——หญิงสาวที่อ่อนโยนเหมือนกับทะเลสาบฤดูใบไม้ผลิคนนั้น ผู้หญิงที่ทำให้โม่ข่ายตามหาอย่างเป็นห่วงตลอดสามปี ผู้หญิงที่สามปีก่อนกลายเป็นกระดูกไปแล้ว ตอนนี้ยืนอยู่ข้างโม่ข่าย เหมือนกับนกน้อยพึ่งพิงคน ดวงตางดงามน่าชม เหมือนเดิมเลย ทั้งสองเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง ไม่แน่ใจว่าภาพตรงหน้าคือความจริงหรือความฝันในชั่วขณะหนึ่ง โม่ข่ายมองพวกเขาทันที บ่งบอกให้พวกเขาถอยไป จากนั้นเขาก็พากู้เหยาของเขามาถึงรถกู้ภัยชั่วคราว ให้คุณหมอทำการตรวจตามปกติ เมื่อครู่หลิวยงหลุดปากว่าคุณนายออกไป Asteria ที่ยังไม่คืนสติจึงได้ยินไม่ชัด ในตอนนี้ ผ่านการตรวจแล้ว Asteria ก็กลับมาสงบเหมือนเดิม นึกถึงพฤติกรรมของตัวเองทั้งหมดเมื่อครู่ตอนอยู่ในลิฟต์ เธอก็กระสับกระส่ายอย่างมาก แล้วยิ้มอย่างรู้สึกผิดให้กับโม่ข่าย “คุณคะ ขอโทษด้วยนะคะ ฉันค่อนข้างกลัวลิฟต์น่ะค่ะ......” เธอกัดปาก ใบหน้าขาวเนียนของเธอก็ขึ้นสีเล็กน้อย แล้วพูดอีก “เมื่อกี้ตกใจแรงไปหน่อย คุณไม่บาดเจ็บใช่ไหมคะ?” โทนเสียงของเธอทั้งสุภาพและแปลกๆ สามส่วนขอโทษเจ็ดส่วนจริงใจ เห็นชัดว่ามีบุคลิกและคำพูดที่ไม่สามารถวิจารณ์ได้ ในทางกลับกัน น้ำเสียงนุ่มนวลนั้นเหมือนกับดาบอาบยาพิษ ทุกคำแทงเข้าไปในจิตใจของโม่ข่าย ความสุขที่ได้เจอกันอีกครั้งก็ถูกเฉือนออกทีละชั้น ความเป็นจริงที่อาบเลือดวางอยู่ตรงหน้าเขา——กู้เหยาของเขา จำเขาไม่ได้เลย โม่ข่ายจ้องเธอเขม็ง ไม่แน่ใจว่าในใจตนเองรู้สึกอย่างไร เธอจำเขาไม่ได้แล้ว ในความทรงจำเธอไม่มีการมีอยู่ของเขา ความทรงจำร่วมกันของพวกเขาเปลี่ยนไปเป็นภาพลวงตา...... เขาไม่พูดอะไร Asteria คิดว่าเขายังคงแคร์กับเรื่องเมื่อครู่ จึงพูดอีกครั้ง “คุณคะ ขอโทษจริงๆนะคะ! คือฉัน......” ท่าทางรีบร้อนขอโทษขอโพยของเธออยู่ในสายตาเขา โม่ข่ายแค่รู้สึกว่ามันบาดตาเหลือเกิน จึงอดไม่ได้ที่จะหันศีรษะหนี แต่ก็กลัวว่าการกระทำตัวเองจะทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ จึงรีบยกมุมปากขึ้นอย่างอ่อนโยน และพูดเสียงเบา “กลัวลิฟต์หรอครับ? หรือเคยประสบเหตุการณ์แบบนี้เหมือนกัน?” น้ำเสียงเขาเบาและนุ่มมาก ทั้งๆที่พวกเขาเพิ่งเจอกันวันนี้ แต่เขากลับให้ความรู้สึกเหมือนเป็นเพื่อนกันมานานกับเธอ รู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก เพียงแต่ Asteria ไม่เห็นมือที่กำแน่นอยู่ข้างตัวของโม่ข่าย มือคู่นั้นที่ข้อต่อชัดเจนในตอนนี้กำแน่นจนเส้นเลือดปูดและซีดเซียว เหมือนกับว่าใช้พละกำลังทั้งร่างในการอดทนอะไรบางอย่างอยู่ ได้ยินเสียงอ่อนโยนของเขา เห็นสีหน้าหวังดีของเขา เธอก็หายใจเข้าลึกๆ อดพูดออกไปไม่ได้ “ไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอกค่ะ” เธอยิ้มอีกครั้ง “สองสามปีก่อนฉันติดอยู่ในลิฟต์โรงพยาบาล หนึ่งคืนเต็มน่ะค่ะ เกือบขาดใจตาย” Asteria เอ่ยอย่างเรียบเฉย แต่ความจริงกลับไม่ได้รู้สึกผ่อนคลาย ในตอนนั้นเธอเพิ่งฟื้นจากอาการป่วยสาหัส เพิ่งจะเดินได้ไม่นาน มีความสุขได้ไม่นานก็ติดอยู่ในลิฟต์โรงพยาบาล ตอนนั้น ไม่มีใครมาช่วยเลย อากาศก็เบาบางอยู่ภายในพื้นที่ปิด กำแพงเย็นรอบข้างก็เหมือนกับจะกดลงมาตลอดเวลา บีบเธอให้เป็นเนื้อสับ เธอสวมชุดผู้ป่วย ขดตัวอยู่ในมุม แค่รู้สึกว่าความมืดอันตรายทุกรอบด้าน ความหมดหวังแทบจะกลับมาโคม่าอีกครั้ง ตัวเองวิ่งท่ามกลางความมืดอย่างไรก็มองไม่เห็นทาง......กรีดร้อง วิ่งอย่างบ้าคลั่งคนที่เธอรอก็ไม่มาในที่สุด แต่คนที่รอ คือใครล่ะ? เธอไม่รู้ เรื่องที่ถูกติดในลิฟต์ เธอไม่เคยบอกใครมาก่อน เพราะกลัวคุณพ่อจะเป็นห่วง เธอเลยไม่ได้บอกแม้กระทั่งคุณพ่อ เพียงตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เธอเลยมีปมเกี่ยวกับลิฟต์ อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นในวันนี้ ความทรงจำในความมืดหวนคืนมาอีกครั้ง เลยสูญเสียการควบคุมในพริบตาเดียว โชคดีที่มีคนช่วย ไม่เช่นนั้นก็ไม่รู้จริงๆว่าตัวเองจะบ้าคลั่งแค่ไหน คิดไปก็เท่านั้น Asteria ก็อยากส่งยิ้มให้กับโม่ข่ายอีกครั้ง เธอเอ่ยอย่างใจเย็นมาก ราวกับว่าไม่เป็นอะไรจริงๆ แต่โม่ข่ายรู้ดีว่ามันไม่ง่ายอย่างนั้น ถ้าไม่ใช่ว่ากลัวจนลืมไม่ลง เมื่อครู่เธอคงไม่สูญเสียการควบคุมอย่างนั้น ยิ่งไปกว่านั้น เธอเป็นคนนิสัยแบบนี้มาโดยตลอด แม้ว่าภายในใจจะอยู่ในสภาพที่เลวร้ายแค่ไหน ใบหน้าก็ยังคงส่งยิ้มให้คนสบายใจ รอยยิ้มนี้......ครั้งหนึ่ง เคยหลอกเขามาแล้ว เขาอยากจะกอดปลอบเธอสักหน่อย จะบอกเธอว่าต่อไปนี้คุณมีผมอยู่ ผมจะไม่ให้คุณน้อยใจเลยสักนิด แต่เขาทำไม่ได้ เขากลัวว่าการกระทำที่ฉับพลันของเขาจะทำให้เธอตกใจ กลัวว่าเธอคิดว่าเขาเป็นคนโรคจิตจะคุกคามเธอ คิดอยู่นานสักพัก โม่ข่ายก็กดความเจ็บปวดในใจอันมากมายลงไป แกล้งทำเป็นพูดอย่างผ่อนคลาย “ผมชื่อโม่ข่าย คุณล่ะ?” “Asteria ค่ะ” เขาถาม เธอตอบ อย่างรวดเร็วและตรงไปตรงมาโดยไม่มีความสับสนเลย แต่เป็นการหยุดคำพูดอื่นของเขาไปเลย