ตอนที่ 200 ดูแลพ่อของตัวเอง

ต๭นที่ 200 ดูแลพ่อของตัวเอง โม่ข่ายหวังอย่างมากว่าให้เธอพูดมากกว่านี้ เขามีหลายคำที่อยากจะพูดกับเธอ อยากรู้ว่าสามปีก่อนเธอเป็นอย่างไรบ้าง? เขาอยากบอกเธอ เหยาเหยาตัวน้อยของพวกเขาสามขวบแล้วนะ น่ารักและรู้เรื่องมากๆ บางครั้งก็ทำให้ปวดหัวมากด้วย แต่เรื่องพวกนี้ ตอนนี้เขาพูดกับเธอไม่ได้เลย บางที เขาไม่รู้ว่าจะพูดออกไปอย่างไร ภรรยาของเขา กู้เหยาของเขา เธอลืมอดีตของพวกเขาไปแล้ว “Asteria หรอ?” โม่ข่ายทวนชื่อภาษาอังกฤษของเธอ เขายิ้มแล้วพูด “Asteria เป็นชื่อที่น่าสนใจและเพราะมากครับ เป็นเทพธิดาแห่งดวงดาวในตำนานกรีก ชื่อจีนคุณต้องเพราะเหมือนกันแน่ๆเลยครับ” จู่ๆได้ยินเขาถามชื่อจีนของเธอ Asteria ก็อดที่จะกระอักกระอ่วนไม่ได้ เธอลังเลในพริบตาแต่ก็พูดขึ้น “สองปีก่อนฉันป่วยหนักมาก ทำให้ลืมเรื่องในอดีตไปหมดเลย คุณพ่อไม่ได้บอกชื่อจีนกับฉันน่ะค่ะ แต่เขาเรียกฉันว่าเหยาเหยา” ——เหยาเหยา จากปลายลิ้นลงสู่ฟันล่าง มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย เอ่ยออกมาสองคำ คำง่ายๆแต่ยากที่จะลืม เหยาเหยาคนโตของเขากลับมาแล้ว ครั้งนี้กลับมาแล้วจริงๆ ปรากฏข้างกายเขาอย่างแท้จริง เขาไม่ได้ฝันไป “คือว่า วันนี้ขอบคุณนะคะ!” เธอพูด ถ้าวันนี้ไม่ได้เจอเขา เธอไม่รู้ว่าตัวเองจะบ้าคลั่งแค่ไหนในลิฟต์ อาจจะบาดเจ็บโดยไม่จำเป็นก็ได้ เธอเลยควรขอบคุณเขา “คุณก็ช่วยผมซื้อบัตรเข้าชมนะครับ คนที่ต้องขอบคุณควรจะเป็นผม” เขาพูด “ไม่เป็นไรค่ะ” เธอยิ้มอย่างเขินอาย “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ” “ต้องการให้ผมไปส่งบ้านไหมครับ?” เขาถามอย่างระมัดระวัง กลัวว่าเธอจะปฏิเสธ เธอส่ายศีรษะแล้ววาดยิ้ม “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันนั่งรถไฟใต้ดินกลับได้ค่ะ” “งั้น——” ขอช่องทางติดต่อคุณให้ผมได้ไหมครับ? คำพูดด้านหลัง โม่ข่ายไม่ได้พูดออกไป กังวลว่าแบบนี้จะทำให้เธอรู้สึกถูกล่วงเกิน สุดท้ายก็ทำได้เพียงกลืนคำพูดด้านหลังลงไป เขาพยักหน้า “เดินทางปลอดภัยครับ” “อืม ไว้เจอกันค่า” “อืม ไว้เจอกันครับ” เธอหันตัวเดินไป เดินไปอย่างง่ายดาย มองแผ่นหลังเธอเดินไปไกลอย่างช้าๆ โม่ข่ายไม่ได้เดินตามไปอีก แต่กำหมัดที่ตกอยู่ข้างกายแน่น ควบคุมอารมณ์และอดกลั้น ทั้งๆที่คนตรงหน้าเป็นภรรยาเขาแท้ๆ เป็นแม่ของลูกเขา แต่สำหรับเธอเขาเป็นเพียงชายแปลกหน้าที่เจอกันเพียงครั้งเดียวเท่านั้น แม้แต่ประโยคบอกลาที่เธอเพิ่งพูดกับเขา ก็ยังเป็นคำเอ่ยลาอย่างมีมารยาทเท่านั้น ไม่ได้คิดอยากเจอเขาอีกจริงๆ ครั้งหนึ่ง เขาเคยคิดภาพต่างๆมากมายตอนที่เขาเจอเธออีกครั้ง เขาเคยคิด ตอนที่เขาเจอเธอ เขาจะต้องกอดเธอแน่นอน และไม่ปล่อยมืออีกต่อไป แล้วเอาเธอมาไว้ในที่ที่เขาไม่คลาดสายตาอยู่เสมอ เขาเคยคิด เมื่อพบกันอีกครั้ง เธอจะโผเข้ากอดเขาอย่างมีความสุขมากๆ แล้วใช้เสียงอันไพเราะของเธอถามเขาว่าคิดถึงเธอบ้างไหม? เขาเคยคิดภาพเหตุการณ์สิบล้านรูปแบบมากมายตอนที่พบเธออีกครั้ง ยกเว้นเสียแต่ภาพในวันนี้—— เธอลืมเขาอย่างหมดจด ลืมลูกของพวกเราไปหมดจด ลืมอดีตของพวกเราไปหมดจด ราวกับว่าเขาไม่เคยมีร่องรอยใดในชีวิตเธอมาก่อน เรื่องทั้งหมดแค่เขาฝันไป หลังจากตื่นจากฝัน เขาก็อยู่ตัวคนเดียว ไม่มีญาติสนิทมิตรสหายข้างกายคนไหนสามารถเข้ามาในใจเขาและทำให้จิตใจเย็นชาเขาอบอุ่นได้ ถ้าไม่มีเหยาเหยาน้อยอยู่ข้างเขาทุกวัน ใช้เสียงนุ่มนวลส่งเสียงเรียกเขาว่าพ่อ แม้แต่เขาก็ต้องสงสัยว่าในชีวิตเขาเคยมีคนชื่อกู้เหยาปรากฏตัวมาก่อนหรือไม่ หลังจาก Asteria จากไปนานแล้ว โม่ข่ายก็ละสายตากลับมาย่างย่ามใจ เขายกมือขึ้นเรียกหลิวยง “ส่งลูกน้องบอดี้การ์ดที่ดีที่สุดของนายไปดูแลเธอยี่สิบสี่ชั่วโมง เดี๋ยวไปสถานีโทรทัศน์ ฉันอยากได้ช่องทางติดต่อของเธอ และอยากรู้สามปีที่ผ่านมาทั้งหมดของเธอให้เร็วที่สุด” …… ระหว่างทางกลับบ้าน ในสมองของ Asteria คิดถึงแต่ชายคนที่เจอในวันนี้อยู่ตลอดเวลา เธอคุ้นหน้ามา แต่นึกไม่ออกว่าเคยเจอเขาที่ไหนมาก่อน จนกระทั่งเงยหน้าขึ้นมองหน้าจอโทรทัศน์ภายในรถไฟใต้ดิน ในนั้นมีโฆษณาใหม่กำลังแนะนำนักธุรกิจหนุ่มที่มีชื่อเสียงมากที่สุดระดับโลก LeoMo บริษัทเซิ่งเทียน ชื่อจีนคือโม่ข่าย—— ทุกภาพของเขาเหมือนกับที่เธอเจอในวันนี้ เสื้อเชิ้ตสีขาวกับชุดสูทสีดำ เสริมด้วยแว่นกรอบทอง ดูแล้วสุขุมและเก็บตัว สิ่งเดียวที่ไม่เหมือนก็คือ ในรูปเขาดูเย็นชาเย่อหยิ่ง แต่ในชีวิตจริงของเขาดูอ่อนโยนเข้าถึงง่าย เกือบจะเหมือนทึ่มๆนิดหน่อย หลังจากเห็นข่ายนี้แล้ว Asteria ก็เข้าใจว่าความรู้สึกคุ้นเคยกับเขาในวันนี้มันมาจากไหน ตอนอยู่มิลาน คุณพ่อชอบดูข่าวเกี่ยวกับคนนี้ บางครั้งเธอก็เห็นเขาในโทรทัศน์เหมือนกัน ทุกครั้งที่เห็นข่าวเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้ พวกข่าวการลงทุนเอย ข่าวเกี่ยวกับเศรษฐีเอย ไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะได้มายุ่งเกี่ยวกะเขาได้ ระหว่างที่ได้สติ เธอก็ถึงสถานีปลายทาง หลังจากลงรถ Asteria หายใจเข้าลึกๆ ขยับกล้ามเนื้อใบหน้า ยกยิ้มให้กับตัวเอง เรื่องที่พบเจอที่สถานีโทรทัศน์ในวันนี้ และเรื่องที่พบเจอประธานบริษัทเซิ่งเทียน เธอซ่อนพวกมันไว้ในใจแล้วกัน พรุ่งนี้เริ่มทำงานใหม่อย่างจริงจัง ในวันนี้ งานเธอมีจุดเริ่มใหม่ เธอต้องขยันให้มากขึ้น ออกแบบผลงานที่ดีขึ้น ให้ตัวเองยืนอยู่ในโพเดียมที่สูงขึ้น กลับถึงบ้าน ก็ได้กลิ่นกับข้าวอันแสนหอมหวาน คุณพ่อเห็นเธอกลับมา ก็มองมาด้วยสายตาที่เป็นห่วง แล้วพูดอย่างกังวล “เหยาเหยา ออกจากสถานีโทรทัศน์แล้วไปไหนมา? ลูกยังไม่ชินกับสถานที่ผู้คนในเจียงเป่ย พ่อเป็นห่วงลูกมาก” “พ่อคะ หนูแค่ไปเดินเล่นทุกที่ ต่อไปต้องใช้ชีวิตอยู่ในเมืองนี้ ต้องคุ้นเคยกับมันก่อน” เธอเปลี่ยนรองเท้า เดินไปตรงหน้าคุณพ่อ “หนูไม่ใช่เด็กเล็กแล้วนะ หนูไม่เดินหลงหรอกค่ะ พ่อคะ วางใจเถอะค่ะ” กู้เจิ้งเต๋อส่งเสียงถอนหายใจแล้วพูด “หลังจากลูกป่วยสาหัส ก็ลืมทุกเรื่องไปหมด พ่อเป็นห่วงกลัวลูกหลง แล้วหาลูกไม่เจออีก” “พ่อคะ......” จู่ๆ Asteria ก็พูดไม่ออก ตัวเธอก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว ควรดูแลคุณพ่อได้แล้ว แต่กลับต้องทำให้คุณพ่อเป็นห่วงทุกเรื่อง ก่อนออกจากบ้านคุณพ่อต้องกำชับเธอหลายครั้ง ให้เธอกินข้าว ให้กลับบ้านตรงเวลา ถ้าธุระล่าช้ากลับไม่ได้ คุณพ่อก็จะออกมารับเธอ สองสามปีที่ผ่านมา ทุกวันเป็นแบบนี้ ตอนนี้ผมคุณพ่อก็ขาวหมดแล้ว แต่เธอก็ยังเหมือนเด็กคนหนึ่ง ทำให้เขาเป็นห่วง กู้เจิ้งเต๋อหันไปส่งยาบนโต๊ะให้กับเธอ ส่งแก้วน้ำมาให้ “ทานยาก่อน เดี๋ยวค่อยทานข้าว” Asteria รับยาและน้ำมาดื่ม ยิ้มให้กับกู้เจิ้งเต๋อ “พ่อคะ ต่อไปเรื่องทานยาไม่ต้องเป็นห่วงหนูแล้วนะคะ หนูจะจำเรื่องการทานยา” กู้เจิ้งเต๋อลูบศีรษะเธอแล้วพูด “เด็กโง่ พ่อเป็นพ่อลูกนะ จะให้เป็นห่วงลูกได้ยังไง” Asteria ยิ้ม มีพ่อที่ดูแลตนอย่างนี้ ดีจัง!