ตอนที่ 201 ชื่อจีนของคุณ

ต๭นที่ 201 ชื่อจีนของคุณ ค่ำคืนในเมืองเจียงเป่ย แสงสีมากมาย ทำให้เมืองอันไม่หลับใหลนี่ยิ่งมีบทบาทเต็มที่ โม่ข่ายยืนอยู่ที่ระเบียบ มองแสงไฟระยิบระยับด้านนอก สูบบุหรี่มวนแล้วมวนเล่าโดยไม่คิดจะพัก ถึงเขาจะไม่เคยสูบบุหรี่ต่อหน้ากู้เหยามาก่อน แต่หลังจากที่เขารู้ว่ากู้เหยาท้อง เขาก็เลิกบุหรี่เงียบๆ เหมือนกันเลย เมื่อสามปีก่อนเพราะจู่ๆกู้เหยาก็หายจากเขาไป เขาก็เริ่มกลับมาลิ้มรสบุหรี่อีกครั้ง เหมือนกับจะใช้วิธีนี้ทำให้ประสาทตนด้านชา เพียงแต่จะไม่สูบมันต่อหน้าเหยาเหยาน้อย คืนนี้ เขาสูบไปเกือบจะหมดซองแล้ว แต่ก็ไม่สามารถกดความหงุดหงิดไม่สบายใจลงไปได้ เขาและกู้เหยาอยู่ในเมืองเดียวกัน ทั้งๆที่ทั้งสองห่างกันเพียงเอื้อมมือ แต่เหมือนห่างกันเป็นสิบล้านลี้ กั้นด้วยอันตรายต่างๆ ทำให้เขาไม่มีทางเข้าหาเธอได้ “ประธานโม่ นี่เป็นข้อมูลที่คุณต้องการครับ” หลิวยงรีบเข้ามา ยื่นข้อมูลด้วยสองมือที่เตรียมไว้เรียบร้อยแล้วให้กับโม่ข่าย และถอยสองก้าวให้เกิดความห่างระหว่างกันอย่างรู้งาน โม่ข่ายดับปลายบุหรี่ในมือลง รีบเปิดไฟล์เอกสารแล้วอ่านคร่าวๆ ทุกหน้าที่เปิ สีหน้าโม่ข่ายยิ่งขุ่นมัวเรื่อยๆ เหมือนกับยักษ์ หลิวยงยืนอยู่หน้าโม่ข่าย มองสีหน้าโม่ข่าย ในใจก็ยิ่งกังวลและไม่สบายใจ สืบมาสามปี ไม่มีร่องรอยที่หาเจอเลย ตอนที่ความหวังในใจของพวกเขาริบหรี่ลงเรื่อยๆ คนที่หามาสามปีจู่ๆก็ปรากฏตัว ปรากฏตัวได้ฉับพลันมาก โดยไม่มีสัญญาณเลย และจากข้อมูลพวกนี้ที่ได้รับในวันนี้ เห็นได้ชัดว่ามีคนเล่นเกมแมวจับหนูกับพวกเขา ในเกมนี้ อีกฝ่ายคือแมว มันให้พวกเขาเป็นหนู โม่ข่ายไม่ได้พูดอยู่นานมาก หลิวยงไม่รอให้เขาสั่ง ก็อดไม่ได้ที่จะพูดออกมา “ประธานโม่ครับ พวกเราควรทำยังไงดีครับ?” โม่ข่ายทิ้งเอกสารในมือลง แล้วเอ่ยเสียงเย็นชา “หยุดการเคลื่อนไหวชั่วคราว” ความคิดของโม่ข่ายรอบคอบมาตลอด หลังจากเห็นข้อมูลพวกนี้ก็วิเคราะห์สาเหตุและผลลัพธ์อย่างรวดเร็ว สามปีก่อน เขาเคยสงสัย แต่เพราะหาหลักฐานที่แน่นอนไม่ได้ ไม่กล้าสรุปเอาง่ายๆ ไม่อยากเอาผิดกับคนในครอบครัวที่ตนเชื่อใจมากที่สุด แต่ทุกอย่างในวันนี้เขากระจ่างหมดแล้ว เหตุเกิดเพลิงไหม้เมื่อสามปีก่อนมีคนทำขึ้น อุบัติเหตุรถยนต์ก็มีคนทำขึ้นเหมือนกัน และก่อนที่เขารีบกลับเจียงเป่ยมาเผาศพกู้เหยา ก็เป็นวิธีอำพรางอย่างหนึ่ง และสามารถทำทั้งหมดได้สมบูรณ์แบบ นอกจากคุณปู่ที่เขาเคารพรักมากที่สุด โม่ข่ายก็นึกคนอื่นไม่ออกอีกเลย มีเพียงจุดหนึ่ง ที่เขาอยากจะเข้าใจ เรื่องนั้นเป็นการกระทำของคุณปู่เขา แต่ทำไมกู้เหยาถึงตกไปอยู่ในมือของกู้เจิ้งเต๋อล่ะ? ทำไมถึงลืมเรื่องในอดีตทั้งหมด? ระหว่างคุณปู่และกู้เจิ้งเต๋อมีความลับอะไรที่ไม่อยากให้คนรู้กันแน่? พวกเขาทำอะไรกับกู้เหยากันแน่...... คิดถึงตรงนี้ โม่ข่ายก็หายใจเอาอากาศเย็นเข้าปอด นิ้วกำแน่นจนเห็นข้อกระดูกชัดเจน ความเจ็บปวดใจโจมตีเข้ามาเป็นระลอก แต่ตอนนีไม่มีเวลาให้เขาได้เจ็บปวดใจ มีเรื่องสำคัญยิ่งกว่าที่รอเขาทำอยู่ กู้เจิ้งเต๋ซ่อนกู้เหยาไว้สามปี ตอนนี้พาเธอกลับมาเจียงเป่ย ให้กู้เหยาปรากฏตัวต่อหน้าเขา เขาก็มั่นใจในเหตุผลว่ากู้เจิ้งเต๋อต้องคิดจะใช้กู้เหยาเอาอะไรจากเขาแน่นอน กู้เหยาลืมเรื่องในอดีตทั้งหมด กู้เจิ้งเต๋อจึงคว้าจุดอ่อนของกู้เหยานี้ไว้ ให้กู้เจิ้งเต๋อนับถือโจรเป็นพ่อ ความคิดกู้เหยาในวันนี้ สำหรับเธอโม่ข่ายเป็นเพียงคนแปลกหน้าเท่านั้น ส่วนกู้เจิ้งเต๋อก็เป็นคนที่เธอสนิทและเชื่อใจมากที่สุด ดังนั้นโม่ข่ายจึงทำอะไรกู้เจิ้งเต๋อไม่ได้ และไม่สามารถบังคับพากู้เหยากลับมาจากกู้เจิ้งเต๋อได้ ในตอนนี้ เขาต้องคิดหาวิธีทำให้กู้เหยาจำเรื่องราวในอดีตได้ ต้องรู้จุดประสงค์ที่แท้จริงของกู้เจิ้งเต๋อ ถึงจะสามารถปกป้องกู้เหยาไม่ให้เจ็บตัวได้ และกลับมาอยู่ข้างเขาด้วยความเต็มใจ กู้เหยาอาจะบังเอิญเจอโม่ข่าย แต่กู้เจิ้งเต๋อไม่ได้บังเอิญสักนิด เพราะเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันนี้เขาเตรียมการมาอย่างดี เขาสืบถึงรายการโทรทัศน์ที่โม่ข่ายไปออกในวันนี้ และทำทุกวิถีทางให้กู้เหยารรับรายการโทรทัศน์นี้ ตราบใดที่พวกเขาได้ปรากฏตัวที่เดียวกันในวันเดียวกัน โอกาสในการเจอกันก็มีมาก วันนี้เขาสังเกตการณ์อยู่ด้านนอกสถานีโทรทัศน์อยู่ตลอด มองโม่ข่ายตามกู้เหยาออกไปด้วยตาของตัวเอง เห็นโม่ข่ายเดินตามกู้เหยาไป และรู้ด้วยว่าพวกเขาเกิดอุบัติเหตุลิฟต์ด้วยกัน เดิมทีเขาก็กังวลนิดหน่อย กังวลว่าอุบัติเหตุนี้อาจจะทำให้แผนการเขาผิดพลาดได้ แต่ตอนเย็นเห็นสีหน้าท่าทางของกู้เหยา ความกังวลใจทั้งหมดของเขาก็หมดไป ตราบใดที่กู้เหยาจำเรื่องในอดีตไม่ได้ เธอก็ยังเป็นอาวุธที่มีกำลังในมือเขา โม่ข่ายสืบรู้แล้วว่าเขาอยู่เจียงเป่ย และยังไม่กล้าลงมือกับเขา ตอนนี้กู้เจิ้งเต๋อยืนอยู่ข้างหน้าต่าง มองพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวบนท้องฟ้า เหมือนกับมองเห็นเงาคนคนหนึ่งในแสงจันทร์ เหมือนกับได้ยินเสียงดูถูกเหยียดหยาม “ตระกูลกู้งั้นหรอ? มีค่าอะไรกันล่ะ?” “ตระกูลกู้เมื่อสิบปีก่อนเป็นตระกูลที่เก่าแก่และมีชื่อเสียง แต่ตระกูลกู้ในวันนี้เป็นเพียงตระกูลที่ยากลำบาก ความสามารถของกู้เจิ้งเต๋อนั้น เขาจะไม่มีวันทำให้ตระกูลกู้กลับไปเป็นอย่างเมื่อก่อนได้” “ความสามารถของกู้เจิ้งเต๋อน่ะหรอ?” กู้เจิ้งเต๋อทวนประโยคนี้ ทวนอีกครั้งและอีกครั้ง เขาต้องใช้ความสามารถตัวเองสร้างตระกูลกู้อันยอดเยี่ยมอีกครั้ง ต้องให้ทุกคนได้รู้ว่าตระกูลกู้เป็นตระกูลที่เก่าแก่และมีชื่อเสียงอย่างแท้จริง คืนนี้ เรื่องที่เขาต้องทำคือนอนหลับให้เต็มอิ่ม พรุ่งนี้ถึงจะมีความกระตือรือร้นไปทำเรื่องที่ตัวเองอยากทำ วันต่อมา กู้เจิ้งเต๋อก็ตื่นเช้าตรู่เหมือนปกติ จัดเตรียมของอะไรเสร็จเรียบร้อยตั้งแต่เช้า และสวมชุดสูทที่เขาซื้อมาใหม่ ชุดสูทเป็นสินค้าใหม่ฤดูใบไม้ผลิแบรนด์อาร์มานี่ในปีนี้ เขาเตรียมไว้ให้ตัวเองโดยเฉพาะ ในวันนี้เขาเป็นคุณพ่อของดีไซน์เนอร์ผู้มีชื่อเสียง จะต้องมีเกียรตินิดหน่อย “พ่อคะ วันนี้พ่อต้องไปร่วมประชุมอะไรหรอคะ?” ในความทรงจำอันน้อยนิดของ Asteria เธอไม่เคยเห็นกู้เจิ้งเต๋อสวมชุดเป็นทางการมาก่อน จึงอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ “วันนี้พ่อจะไปช่วยลูกคุยเรื่องบริษัทใหม่ ถ้าคุยกันเรียบร้อย ก็จะได้เซ็นสัญญา ลูกก็จะได้ทำงานอย่างแป็นทางการ” กู้เจิ้งเต๋อนั่งหน้าโต๊ะอาหาร แล้วพูดขึ้น “เหยาเหยา นั่งลงสิ พ่อมีเรื่องอะไรจะบอกลูก” “อะไรหรอคะพ่อ?” Asteria นั่งลงฝั่งตรงข้ามแล้วเอ่ยถาม กู้เจิ้งเต๋อพูดอีก “เมื่อก่อนพ่อไม่อยากบอกลูกมาตลอด ว่าทำไมลูกถึงป่วยสาหัสเมื่อสามปีก่อน และไม่ได้บอกว่าชื่อจีนลูกชื่อว่าอะไร” Asteria มองกู้เจิ้งเต๋อ “พ่อคะ ที่พ่อไม่อยากบอกหนู พ่อคงมีเหตุผลของพ่ออยู่แล้ว หนูก็ไม่อยากรู้เหมือนกันค่ะ” เธอเดาว่าหลังจากตัวเองป่วยสาหัสเลยทำให้ลืมเรื่องในอดีตไป ความทรงจำในอดีตคงใช่เรื่องที่ดีอย่างแน่นอน เรื่องไม่ดีไม่ไปคิดมันขึ้นมาก็ดีแล้ว เธอในตอนนี้ แม้ว่าจะรู้สึกก้นบึ้งหัวใจว่างเปล่า เหมือนกับขาดอะไรบางอย่าง แต่แค่ตังใจทำงาน ความว่างเปล่าอันสับสนพวกนั้นก็หายไป ดังนั้นสำหรับเรื่องราวในอดีต เธอจึงไม่ได้สนใจมันมาก และไม่เคยถามคุณพ่อ กู้เจิ้งเต๋อลูบมือกู้เหยาแล้วพูด “ชื่อจีนลูกคือกู้เหยา ต่อไปนี้ก็ใช้ชื่อนี้ในประเทศนะ จะได้สะดวกขึ้นบ้าง” “กู้เหยาหรอคะ?” กู้เหยาทวนอีกครั้ง “พูดแล้วก็คล่องปากดีค่ะ”