ตอนที่ 202 หัวใจที่อบอุ่นของตัวน้อยน่ารัก

ต๭นที่ 202 หัวใจที่อบอุ่นของตัวน้อยน่ารัก โม่ข่ายมองแก้มแดงๆของเหยาเหยาน้อยอยู่นาน อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือจิ้มลงไป “หมูน้อย ตื่นได้แล้ว!” “พ่อขา ไม่เอา......” เหยาเหยาพลิกตัว ร่างเล็กเหมือนกาวติดหนึบกับอ้อมอกของโม่ข่าย จุ๊บสองที หลับตาแล้วนอนต่อ โม่ข่ายหยิกแก้มเล็กเธอ แล้วเอ่ยเสียงอ่อนโยน “หมูน้อย ตื่นสายวันนี้จะไม่ได้ทานสตรอว์เบอร์รี่นะ” เหยาเหยาน้อยก็ลืมตาทันที เธอยู่ปากเล็ก ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ออกมา “คุณพ่อนิสัยไม่ดี.....” “คุณพ่อนิสัยไม่ดี เหยาเหยาก็ต้องเป็นเด็กดี แล้วก็จะได้ทานสตรอว์เบอร์รี่กับช็อคโกแลต” เห็นท่าทางน่าสงสารของลูกสาว โม่ข่ายก็ก้มศีรษะลงไปจุ๊บเธอ “เหยาเหยาตื่นสิลูก” เหยาเหยาตัวน้อยยื่นมือออกไปอยากให้คุณพ่อกอด “อืม พ่ออุ้มนะ เหยาเหยาของพ่อน่ารักจริงๆเลย” โม่ข่ายอุ้มเธอ ก้มศีรษะจุ๊บลงบนใบหน้าเล็กเธอสองสามที “งั้นเราไปล้างหน้าแปรงฟันกัน” โม่ข่ายไม่อยากให้หนูน้อยนอนในห้องทารกคนเดียว ดังนั้นเขาจึงพาลูกมานอนด้วยตลอดสามปี เป็นพ่อและแม่ในคนเดียว เรียกเหยาเหยาตัวน้อยให้ตื่นทุกเช้า เป็นช่วงเวลาที่เขามีความสุขมากที่สุดในหนึ่งวัน ได้ยินเธอเรียกคุณพ่อ เห็นเธอออดอ้อนในอ้อมกอดเขา จิตใจเย็นชาของเขาอบอุ่นเพราะเธอ โม่ข่ายประคองใบหน้าเล็กของเหยาเหยาน้อย แปรงฟันให้เธออย่างตั้งใจ เขาเป็นผู้ใหญ่ตัวโต แต่ทำเรื่องพวกนี้ได้อย่างอ่อนโยนมาก กลัวจะทำให้หนูน้อยเจ็บ เหยาเหยาน้อยกะพริบตามองตัวเองในกระจกและยิ้มออกมาอย่างมีความสุข “เหยาเหยาเป็นเด็กดี คุณพ่อเป็นเด็กดี” “แน่นอน เหยาเหยาเป็นลูกคุณพ่อนี่หน่า ต้องเป็นเด็กดีแน่นอน” แม้เหยาเหยาน้อยจะพูดไม่ชัดเจน แต่โม่ข่ายเข้าใจความหมายที่เธอจะสื่อ หนูน้อยจะบอกว่า เหยาเหยาและคุณพ่อดูดีมากทั้งคู่ ยังเด็กอยู่เลย ทำไมหลงตัวเองแบบนี้นะ เขาและกู้เหยาไม่ใช่คนที่หลงตัวเอง ไม่รู้เหมือนกันว่าหนูน้อยไปเอามาจากไหน คิดถึงกู้เหยา โม่ข่ายก็คิดถึงเรื่องราวที่เธออาจจะประสบเมื่อสามปีก่อนอย่างช่วยไม่ได้ หัวใจของโม่ข่ายเหมือนถูกคนจับไว้ เจ็บปวดจี๊ดขึ้นมาในใจ ราวกับว่าอยากกลืนเขาลงไป “พ่อขา——” เหยาเหยาน้อยยื่นมือเล็กออกไป ดึงฝ่ามือใหญ่ของพ่อเบาๆ กะพริบดวงตาสีอำพันเป็นประกาย ถูกมือเล็กนุ่มดึงเข้า ความอบอุ่นของเธอก็ส่งผ่านไปให้เขานิดหน่อย ทันใดนั้นโม่ข่ายก็มีสติกลับมา แล้วกอดเหยาเหยาตัวน้อยไว้แน่น “พ่อคะ ยิ้มสิคะ” เหยาเหยาน้อยตัวเล็ก แต่ความคิดอ่อนไหวมาก เธอมองออกว่าตอนนี้พ่อเธอเหมือนไม่มีความสุข “มีเหยาเหยาอยู่ พ่อมีความสุขมากเลย” “เหยาเหยาอยากให้คุณพ่อยิ้ม” “ได้สิ ยิ้มก็ยิ้ม งั้นเหยาเหยาแบ่งสตรอว์เบอร์รี่ให้พ่อครึ่งหนึ่ง เหยาเหยาจะยอมไหม?” “เหยาเหยายอมค่ะ” ถึงเหยเหยาจะชอบทานสตรอว์เบอร์รี่มาก แต่ยังไงคุณพ่อก็สำคัญกว่าสตรอว์เบอร์รี่ ตราบใดที่คุณพ่อมีความสุข เธอก็ยอมแบ่งสตรอว์เบอร์รี่ให้คุณพ่อแน่นอน “เป็นเด็กดีจัง! งั้นเราไปทานสตรอว์เบอร์รี่กัน” โม่ข่ายอุ้มเหยาเหยาน้อยลงข้างล่าง เพราะหนูน้อยชอบทานสตรอว์เบอร์รี่มาก ในครัวก็คิดหาวิธีใช้สตรอว์เบอร์รี่มาทำของทานต่างๆมากมายทุกวัน ทำให้เจ้าหญิงตัวน้อยของพวกเขามีความสุข ตอนที่พวกเขามาถึงห้องอาหาร บนโต๊ะก็มีสตรอว์เบอร์รี่ปั่นที่เหยาเหยาน้อยชอบวางไว้อยู่แล้ว โม่ข่ายวางเหยาเหยาน้อยนั่งลงบนที่นั่งสำหรับเด็กโดยเฉพาะ สวมผ้ากันเปื้อนให้กับเธอด้วยมือของตัวเอง ส่งช้อนให้เธอ ให้เธอทานเอง เหยาเหยาน้อยหยิบช้อนขึ้นมาตักทานสองคำโตๆ แล้วตักขึ้นมาหนึ่งช้อน “คุณพ่อทานสิคะ” โม่ข่ายอ้าปากทานลงไป พยักหน้าอย่างพอใจ “อืม อะไรที่เหยาเหยาป้อนพ่อก็อร่อยหมดเลย” เหยาเหยาตักอีกช้อน “น้องสาวทานสิ” ตอนทานอาหาร เหยาเหยาน้อยก็ไม่ลืมที่จะพาเหมียนเหมียนที่โตมาด้วยกันกับเธอมาทานด้วย “บ๊อกๆๆ......” เหมียนเหมียนที่อยู่บนเก้าอี้อีกตัวเห่าตอบรับความเป็นห่วงของเหยาเหยาน้อย โม่ข่ายหยิบกระดาษชำระมาเช็ดให้กับสตรอว์เบอร์รี่ปั่นที่เลอะปากเหยาเหย้าน้อย เขาพูด “เหยาเหยาทานได้ แต่น้องสาวทานอันนี้ไม่ได้ครับ ทานแล้วจะปวดท้อง” ได้ยินว่าถ้าน้องสาวกินแล้วจะปวดท้อง เหยาเหยาก็ตักสตรอว์เบอ์รี่ปั่นเข้าปากตัวเอง แล้วพูดอย่างนุ่มนวล “เหยาเหยาไม่อยากให้น้องสาวปวดท้องค่ะ” โม่ข่ายลูบศีรษะเล็กของเธอ “อืม งั้นเหยาเหยารีบทานนะครับ” หลายครั้ง โม่ข่ายจะเห็นเงาของกู้เหยาที่เหยาเหยาน้อย โดยเฉพาะดวงตาสุกใสคู่นั้น ราวกับแกะสลักมาจากกู้เหยาเลย “เหยาเหยา——” ได้ยินเสียงไพเราะของผู้หญิง เหยาเหยาน้อยก็รีบหันศีรษะไปมอง ก็เห็นคุณน้าเล็กคนสวย เธอโบกมือให้กับเด็กสาว “คุณน้า ฟู่ๆ” โม่เสียวเป่าถอดแว่นตากันแดดออกส่งให้จงคุณข้างกายเอ วิ่งมาอุ้มเหยาเหยาน้อยหมุนสองรอบ “เหยาเหยาคิดถึงคุณน้าเล็กคนนี้ไหมคะ?” เหยาเหยาน้อยยื่นมือไปประคองหน้าของโม่เสียวเป่า แล้วพูดอย่างจริงจัง “เหยาเหยาคิดถึงคุณน้าเล็กค่ะ คิดถึงคุณน้าเล็ก ฟู่ๆ” “ฟู่ๆ——” โม่เสียวเป่าเป่าลมใส่เหยาเหยาน้อยสองที แล้วหยิกแก้มน้อยของเธอ “เหยาเหยาน้อย คุณน้าเล็กว่าหนูยิ่งโตยิ่งสวย ยิ่งโตยิ่งเหมือนคุณน้าเล็กเลย” เหยาเหยาน้อยพูด “เหยาเหยาสวยกว่าคุณน้าเล็ก” โม่เสียวเป่ายู่ปาก ทำท่าเหมือนจะร้องไห้ “เหยาเหยาน้อยจะสวยกว่าคุณน้าเล็กได้ไงคะ คุณน้าเล็กเสียใจมากเลย” โม่เสียวเป่าในตอนนี้ได้รับรางวัลดาราหญิงแล้ว เรื่องการแสดงนั้น ถ้าเป็นคนที่ไม่คุ้นเคยกับเธอ ก็จะคิดว่าเธอทะเลาะกับเด็กคนหนึ่งจริงๆ “คุณน้าเล็กไม่ร้องสิคะ น้าสวยเหมือนเหยาเหยาเลย” ตราบใดที่เป็นคนที่ดีกับตัวเอง เหยาเหยาน้อยจะไม่ทำให้พวกเขาเสียใจ โม่เสียวเป่ายิ้มขึ้นมา แล้วหยิกแก้มขาวเนียนของเหยาเหยาน้อย “ไม่จริง ครอบครัวเราเหยาเหยาน้อยสวยที่สุด คุณน้าเล็กขี้เหร่กว่าเหยาเหยาเยอะเลย” พ่อแม่ของเหยาเหยาน้อยหน้าตาดีมาก เหยาเหยาน้อยมียีนส์ที่สมบูรณ์แบบของทั้งสองในเวลาเดียวกัน จะไม่สวยได้อย่างไรล่ะ “คุณน้าเล็ก หยิกแก้มแก้มละห้าร้อยหยวนค่ะ ให้เงินหนูเลย” จู่ๆเหยาเหยาน้อยก็พูดออกมาหน้าตาย “ห้าร้อยหยวนจะพอที่ไหนล่ะ อย่างน้อยต้องห้ามหมื่นหยวนสิ วันหลังพ่อหนูหยิกครั้งหนึ่ง ก็ขอเขาห้าหมื่นหยวนเลย” โม่เสียวเป่าพูด “ห้าหมื่นหยวน......” เหยาเหยาน้อยทำท่าเหมือนปวดหัวมาก ห้าร้อยหยวนคือห้า ห้าหมื่นหยวนก็ห้าเหมือนกัน มันต่างกันอย่างไรนะ? “เธอมาทำอะไร?” ทานอาหารเสร็จ วางตะเกียบลงแล้ว โม่ข่ายก็เช็ดปากอย่างสง่างมแล้วเอ่ยถาม “ถ่ายละครเสร็จแล้ว มาอยู่เป็นเพื่อนเจ้าหญิงน่ะ” โม่เสียวเป่าพูด หลังจากที่กู้เหยาเกิดเรื่องเมื่อสามปีก่อน นอกจากเหยาเหยาน้อยแล้ว โม่ข่ายก็เย็นชากับทุกคน ต่อหน้าคนในครอบครัว เขายิ่งพูดน้อยกว่าแต่ก่อน ยิ่งอยู่ห่างจากพวกเขา ยิ่งเหมือนเทพที่แตะต้องไม่ได้ ผู้ใหญ่ตระกูลโม่อยู่อเมริกากันหมด หลังจากโม่เสียวเป่าเรียนจบก็ถ่ายละครในประเทศตลอดปีถึงได้มาที่โน่เยวียนบ่อยๆ ได้สนิทกับเหยาเหยาน้อยมากขึ้น “พ่อขา เหยาเหยาไปเล่นกับคุณน้าเล็กนะคะ” โม่เสียวเป่าชอบเล่นกับเหยาเหยาน้อยเหมือนเด็กคนหนึ่ง เหยาเหยาน้อยจึงชอบคุณน้าเล็กคนนี้ โม่ข่ายเดินมา จุ๊บแก้มเหยาเหยาน้อย “เหยาเหยาเล่นกับคุณน้าเล็กที่บ้านนะครับ คุณพ่อไปทำงานก่อน ตอนคิดถึงพ่อก็โทรมาหาพ่อนะ” “ไว้เจอกันค่ะคุณพ่อ!” “เจอกันครับเหยาเหยา!”