ตอนที่ 204 วัดตัวตัดชุดราตรี

ต๭นที่ 204 วัดตัวตัดชุดราตรี ในใจกู้เหยาปฏิเสธจะไปทานอาหารกับเขา โม่ข่ายก็ไม่ตื้ออีก เขานั่งลงก่อน แล้วเอ่ยอย่างนุ่มนวล “งั้นเรามานั่งคุยเรื่องการออกแบบชุดกันครับ” กู้เหยาพยักหน้า และนั่งลงข้างๆ หยิบสมุดขึ้นมาจด แล้วพูดอย่างจริงจัง “คุณชายโม่คะ ลองพูดรายละเอียดความต้องการของคุณ แล้วเดี๋ยวฉันจะจด” เห็นท่าทางจริงจังของเธอ โม่ข่ายก็เหมือนเห็นกู้เหยาแต่ก่อน ตอนทำงาน เธอมักจะตั้งใจทำงานอย่างเหมาะสม ไม่เคยสะเพร่า ผ่านไปหลายปีแล้ว เธอสามารถทำให้บริษัท PM จ้างเป็นหัวหน้าดีไซน์เนอร์ภายในประเทศด้วยเงินเดือนที่สูงขนาดนี้ นั่นก็คือผลลัพธ์จากความพยายามอย่างมากของเธออย่างแน่นอน “คุณชายโม่คะ?” เห็นโม่ข่ายจ้องมองตน แล้วไม่พูดอะไร กู้เหยาก็ลองเรียกเขาหนึ่งที โม่ข่ายได้สติกลับมาแล้วพูด “ผมไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับด้านการออกแบบ และไม่รู้ว่าควรพูดรายละเอียดความต้องการยังไงดี รบกวนคุณแนะนำผมได้ไหมครับ ให้ผมได้พิจารณาสักหน่อย” กู้เหยาคิดและถาม “งั้นรบกวนคุณชายโม่บอกฉันได้ไหมว่าภรรยาคุณกับลูกคุณหน้าตายังไง? ฉันจะคาดการณ์คร่าวๆ” โม่ข่ายพอได้ยิน ในสมองก็เกิดแสงแวบ และพูดอย่างตื่นเต้นเล็กน้อย “อันนี้ผมสามารถบรรยายให้เป็นรูปธรรมได้ครับ คุณ Asteria ถ้าคุณไม่ว่าอะไร คุณกลับไปดูลูกผมด้วยกันไหมครับ?” ดีไซน์เนอร์ระดับโลกที่ต้องตัดชุดตามความต้องการมากที่สุด เมื่อก่อนกู้เหยาไปที่บ้านลูกค้าน้อยมาก คิดแล้วก็พยักหน้ารับปาก ไปดูเด็กเสียหน่อย สำรวจดูขนาดตัวของเด็ก แบบนี้เธอจะได้ทำมันออกมาดียิ่งขึ้น มาถึงข้างรถของโม่ข่าย เดิมทีเธออยากนั่งด้านหลัง แต่ก็รู้สึกว่าไม่สุภาพ จึงนั่งที่ที่นั่งโดยสารด้านหน้า โม่ข่ายอยากจะเอื้อมมือไปคาดเข็มขัดให้เธอโดยสัญชาตญาณ แต่พอเข้าใกล้เธอ เธอก็รีบเอนหลบไปที่หน้าต่างรถ แล้วมองเขาอย่างระมัดระวัง โม่ข่ายชักมือกลับอย่างช่วยไม่ได้แล้วพูด “เมื่อก่อนตอนผมขับรถ ภรรยาผมนั่งตรงนี้แล้วชอบลืมคาดเข็มขัด เมื่อกี้ผมลืมไปว่าคนที่นั่งไม่ใช่เธอ” คนที่นั่งข้างเขาก็คือภรรยาเขานั่นแหละ แต่เธอแค่ลืมไปแล้ว พอโม่ข่ายพูด กู้เหยาก็หน้าแดงอย่างกระอักกระอ่วน รีบดึงเข็มขัดมาคาดไว้ แล้วยิ้มให้เขาอย่างสุภาพ ขับรถประมาณครึ่งชั่วโมง ไม่มีใครพูดขึ้นมาเลย กู้เหยามองไปด้านหน้าอย่างเงียบๆ เพลิดเพลินกับวิวทิวทัศน์สองข้างทาง บ้านของโม่ข่ายหรูหรากว่าที่กู้เหยาจินตนาการไว้ เข้าประตูใหญ่ไปต้องเดินไปสิบกว่านาทีถึงจะเดินถึงตัวบ้าน โม่ข่ายเดินช้ามาก ตั้งใจให้เดินพร้อมกับเธอ เดินไปด้วยแนะนำวิวรอบข้างไปด้วย ทำให้กู้เหยารู้สึกว่าชายคนนี้เป็นสุภาพบุรุษมาก “พ่อคะ กลับมาแล้วหรอคะ” ห่างกันระยะหนึ่ง มีหนึ่งร่างเล็กวิ่งเข้ามาหาโม่ข่าย โม่ข่ายรับร่างเล็กของเธอไว้ อุ้มเธอขึ้นมาจุ๊บ “เหยาเหยาบอกคุณพ่อสิว่าคิดถึงคุณพ่อไหม?” “เหยาเหยาคิดถึงคุณพ่อค่ะ คิดถึงจนหิวแล้ว” เหยาเหยาน้อยพูดไปด้วยพลางลูบท้องไปด้วย แล้วทำท่าทางน่าสงสาร “งั้นให้ป้าหลิงชงนมให้เหยาเหยาดื่มดีไหม?” “เหยาเหยาไม่อยากดื่มนม เหยาเหยาโตแล้ว โตแล้วไม่ดื่มนม” “ต้องดื่มนมครับ ตอนบ่ายค่อยทานสตรอว์เบอร์รี่นะ” เห็นท่าทางสนิทสนมของสองพ่อลูก ในใจกู้เหยาก็อบอุ่น กู้เหยาจำได้และจำได้อย่างแม่นยำมาก หนูน้อยสวยน่ารักคนนี้ เธอเคยเจอเมื่อไม่กี่วันก่อน เธอชื่อเหยาเหยาน้อย คุณพ่อหล่อขนาดนี้ ไม่แปลกใจที่ลูกสาวจะสวยขนาดนี้ แต่เธอจำได้ลางๆว่าเหยาเหยาน้อยได้บอกกับเธอว่าแม่ของเธอได้ขึ้นสวรรค์ไปแล้ว—— คิดถึงตรงนี้ กู้เหยาก็รู้สึกแย่ในใจ ดวงตาสุกใสมองไปที่ใบหน้าโม่ข่าย เธอคิดถึงคำพูดของโม่ข่ายในวันนี้ เขาบอกว่ารอภรรยาเขากลับมาอยู่ข้างเขา เขาอยากจะสวมชุดเจ้าสาวให้เธอเองกับมือ สรุปเกิดอะไรขึ้นกันแน่? คุณแม่ของเหยาเหยาน้อยหายไป หรือว่าไม่อยู่แล้วกันแน่? พอคิดถึงเด็กเล็กขนาดนี้ไม่มีคุณแม่ ทันใดนั้นกู้เหยาก็สงสาร สายตาไม่อยากละไปจากเหยาเหยาน้อย โม่ข่ายสังเกตเห็นสายตาของกู้เหยา เขาแอบคิดในใจ หรือเธอจะจำลูกของพวกเราได้? แม้จะจำได้สักนิดก็ยังดี รออยู่นาน กู้เหยามองไปที่เหยาเหยาน้อยอยู่ตลอดเวลา โม่ข่ายจึงเอ่ยถาม “อยากอุ้มไหมครับ?” “ฉะ ฉันอุ้มได้หรอคะ?” กู้เหยาอยากอุ้ม อยากอุ้มมากๆ “เหยาเหยา ให้คุณน้าคนสวยอุ้มได้ไหมครับ?” โม่ข่ายแนะนำกู้เหยาให้กับลูกสาว สายตาเหยาเหยาน้อยจึงมองมาที่กู้เหยา เด็กน้อยที่จำอะไรไม่ค่อยได้อยู่เสมอ ตอนมองเธอกลับมีใบหน้าที่ตื่นเต้น “เหยาเหยาคนโตหรอคะ?” “คุณพ่อขา พี่สาวคนนี้คือเหยาเหยาคนโตค่ะ เธอคือคนที่ช่วยน้องสาวของเหยาเหยา” “เหยาเหยาน้อย ดีใจมากที่ได้เจอหนูอีกนะคะ” กู้เหยายิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วพูดขึ้น วันนั้นตอนที่บอกเหยาเหยาน้อยกว่าไว้เจอกันอีกครั้ง กู้เหยาก็คิดว่าโลกกว้างใหญ่ขนาดนี้คงไม่เจอกันอีก ไม่คิดว่าผ่านไปไม่กี่วันก็ได้เจอกันอีกแล้ว โม่ข่ายก็เข้าใจแล้ว ที่แท้วันนั้นที่ไปรับเหยาเหยาน้อยที่สวนหย่อม เหยาเหยาคนโตของเขาก็มาจริงๆ เพียงแต่เขาไม่อยากจะเชื่อเท่านั้น เหยาเหยาน้อยอ้าแขนเล็กให้กับกู้เหยา แล้วพูดอย่างนุ่มนวล “เหยาเหยาคนโตอุ้มเหยาเหยาน้อยไม่คิดเงินค่ะ” “เหยาเหยาน้อย หนูดีจัง” กู้เหยาอุ้มเยาเหยาน้อยขึ้นมากอด ภายในใจก็สับสนวุ่นวาย เด็กที่สวยน่ารักคนนี้ ไม่ชอบไม่ได้เลย เห็นพวกเธอสองแม่ลูกแล้ว สายตาโม่ข่ายอบอุ่นจนละลาย ให้มองพวกเธอสองแม่ลูกแบบนี้ แม้ว่าจะต้องมองทั้งชีวิตเขาก็ยอม “พี่สาวคะ หนูอยากพาพี่ไปที่หนึ่ง พี่ยินยอมไหมคะ?” เหยาเหยาน้อยชอบเหยาเหยาคนโต จึงอยากแบ่งปันที่ดีๆที่หนึ่งกับเธอ กู้เหยาพยักหน้า “ไปไหนหรอคะ?” “คุณไปกับเหยาเหยาสิ เหยาเหยาจะพาคุณไป” เหยาเหยาจูงมือกู้เหยา “พี่สาวคะ เดินดีๆนะคะ อย่าสะดุดล้มน้า” “จ้า พี่จะเดินดีๆ” เหยาเหยาน้อยจูงกู้เหยาเดินไปไม่กี่ก้าว จู่ๆก็คิดว่ามันแปลกๆแล้ว จึงหันศีรษะไปมองพ่อที่มองพวกเธออยู่ เธอพูดขึ้น “พ่อคะ พ่อก็มาเดินด้วยกันกับเหยาเหยา” “โอเค คุณพ่อจะเดินเป็นเพื่อนเหยาเหยาน้อย” โม่ข่ายก็กำลังรอให้เหยาเหยาน้อยพูดแบบนี้ เขาเดินหน้าไปจูงมืออีกข้างของเหยาเหยาน้อย เขาจูงมือซ้ายของเหยาเหยาน้อย กู้เหยาจูงมือขวาของเหยาเหยาน้อย ร่างเล็กของเหยาเหยาน้อยอยู่ตรงกลางระหว่างพวกเขา เป็นภาพที่มีความสุขและอบอุ่น โม่ข่ายอยากให้เวลาหยุดตรงนี้ เราสามคนพ่อแม่ลูกจูงมือเดินกันไปตลอด เดินไปจนพวกเขาสามีภรรยาแก่เฒ่า เดินไปจนเหยาเหยาน้อยเติบโตเป็นผู้ใหญ่ ตอนที่โม่ข่ายกำลังเพ้อฝันอยู่ กู้เหยาก็ชักมือตัวเองออกมาอย่างแนบเนียน จูงมือกับสองพ่อลูกแบบนี้ เธอรู้สึกว่ามันกระอักกระอ่วนใจมาก เหยาเหยาน้อยไม่ได้สังเกตว่ามือขวาโดนปล่อยแล้ว โม่ข่ายกลับเห็นตั้งแต่ครั้งแรก ความคิดชั่วร้ายในร่างกายของโม่ข่ายจู่ๆก็ถลาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ราวกับอยากทะลุผ่านเส้นป้องกันของเขาออกมา เขาอยากจะทำการกระทำที่ง่ายๆและหยาบคาย อุ้มเธอขึ้นบ่ากลับบ้านไป และไม่ให้เธอหนีไปอีกเลย