ตอนที่ 205 แม่ลูกอยู่ด้วยกัน

ต๭นที่ 205 แม่ลูกอยู่ด้วยกัน โม่ข่ายหยุดฝีเท้า มือซ้ายที่ว่างอยู่กำหมัดแน่น ภายในดวงตาที่หรี่เล็กน้อยมีคลื่นใต้น้ำที่เคลื่อนขึ้นลง เขาโกรธ ไม่ได้โกรธเธอ แต่โกรธตัวเอง ถ้าในตอนแรกเขาอยู่ข้างกู้เหยาในตอนนั้น คนพวกนั้นคงหาโอกาสดำเนินแผนการไม่ได้ เธอคงไม่จากเขาไปสามปี และคงไม่ลืมเขาและลูก เหยาเหยาน้อยก็รู้สึกเหมือนกันว่ามันแปลกๆแล้ว เธอปล่อยมือคุณพ่อ ก้าวเท้าน้อยๆเดินไปที่กู้เหยา ใช้มือเล็กจูงมือกู้เหยา “พี่สาว เหยาเหยาจูงพี่ จะได้ไม่ล้มค่ะ” กู้เหยาจับมือเล็กของเหยาเหยาน้อย ยิ้มบางๆและพยักหน้า “เหยาเหยา งั้นลูกเล่นกับพี่สาวนะ คุณพ่อยังมีธุระต้องทำเล่นกับพวกหนูไม่ได้” โม่ข่ายพูด เหยาเหยาน้อยยอเข้าใกล้เหยาเหยาคนโต เหยาเหยาคนโตก็ยอมเข้าใกล้เหยาเหยาน้อยเหมือนกัน งั้นเขาก็ให้พวกเธอสองแม่ลูกได้เดินไปทุกที่ตามลำพัง ไม่มีเขาอยู่กับพวกเธอ กู้เหยาคงจะได้เปิดใจบ้าง ไม่แน่ว่าบางทีเหยาเหยาน้อยอาจจะทำให้กู้เหยาจำเรื่องราวในอดีตได้บ้าง “ค่ะ คุณพ่อ” เหยาเหยาน้อยออกแรงพยักหน้าเล็ก แล้วพูดอย่างนุ่มนวล “เหยาเหยาน้อยดูแลเหยาเหยาคนโตได้ค่ะ” โม่ข่ายลูบศีรษะเธอ “คุณพ่อเชื่อใจหนู” มองกู้เหยาไปด้วย แล้วเอ่ยเสียงอ่อนโยน “ผมมีธุระ เดี๋ยวกลับมา” กู้เหยายิ้มแล้วพยักหน้า “คุณพ่อ ไปทำธุระเถอะค่ะ” เหยาเหยาน้อยจูงมือกู้เหยา เดินก้าวเท้าน้อยๆไปข้างหน้า ไม่มีคุณพ่ออยู่ข้างๆ เธอก็ไม่รู้สึกมีผลกระทบสักนิด รอให้โม่ข่ายเดินออกไปจากขอบเขตสายตาพวกเขา เหยาเหยาจับหางเปียบนหัวทันที แล้วมองกู้เหาด้วยใบหน้าคาดหวังและภูมิใจ “พี่สาว พี่ว่าเปียเหยาเหยาสวยไหมคะ?” เปียสองข้างที่เหมือนหางวัวของเหยาเหยาน้อย ที่จริงแล้วถักได้ไม่ค่อยสวย ถึงขั้นยุ่งนิดหน่อย แต่เพราะเหยาเหยาน้อยหน้าตาน่ารัก จึงยิ่งมีพลังน่าหลงใหลอย่างเห็นได้ชัด แต่อย่างไรก็ทำลายความมั่นใจของเด็กไม่ได้ กู้เหยาพยักหน้าอย่างฝืนใจ ยิ้มอย่างอ่อนโยน “สวยมากค่ะ” ไดยินคนอื่นชมว่าเปียของตัวเองสวย เหยาเหยาน้อยก็พูดอย่างภาคภูมิใจ “คุณพ่อถักเปียให้เหยาเหยาแหละ” กู้เหยาอึ้งไป......เธอไม่สามารถจินตนาการได้เลย ผู้ชายที่เหมือนเทพบุตรอย่างโม่ข่าย จะหวีผมให้ลูกได้อย่างไร? นึกภาพโม่ข่ายหวีผมให้ลูกอย่างเงอะงะ......กู้เหยาเพียงคิดว่าเป็นภาพที่งดงามเกินไป ไม่กล้ามองตรงๆ แต่กลับรู้สึกอบอุ่นและมีความสุขมาก ภรรยาของเขาต้องมีความสุขแน่ๆใช่ไหม? มีสามีที่รู้จักรักคนอื่นแบบนี้ คิดแบบนี้แล้ว กู้เหยาก็อดยิ้มออกมาไม่ได้จริงๆ ค่อนข้างชื่นชมนิดหน่อย แต่หยุดเพียงแค่ความชื่นชมเท่านั้น เห็นกู้เหยายิ้มงดงามออกมา เหยาเหยาน้อยก็อดไม่ได้ที่จะพุ่งไปเกาะต้นขากู้เหยา กะพริบดวงตากลมโตสุกใส “พี่สาว มีความสุขไหมคะ?” ออกเสียงชัดเจน น้ำเสียงนุ่มนวล บวกกับดวงตากลมโตของเธอ นุ่มนิ่มจนทำให้อยากอุ้มมาฟัดซักที ไม่ต้องพูดถึงเปียเล็กๆนี่เลย เด็กน่ารักขนาดนี้ ให้โลกทั้งใบยังได้เลย กู้เหยาอดไม่ได้ที่จะบีบแก้มเล็กของเด็กน้อย “มีความสุขจ้ะ” “คุณพ่อก็มีความสุขเหมือนกันค่ะ!” เหยาเหยาน้อยตอบรับ “หืม?” กู้เหยาไม่เข้าใจ “คุณพ่อมีความสุขมาก!” เหยาเหยาน้อยหยุดไป แล้วเสริมอีก “วันนี้มีความสุข” “หืม?” กู้เหยากะพริบตารัวๆ “เมื่อก่อนไม่มีความสุขหรอคะ?” “เมื่อก่อน เมื่อก่อน......คุณพ่อคิดถึงคุณแม่ วันนี้มีเหยาเหยาคนโตแล้ว คุณพ่อจึงมีความสุข!” “……” เด็กน้อยพูดไปตามประสา คิดอะไรก็พูดอย่างนั้น แต่กู้เหยากลับรู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกๆแล้ว......แต่เธอกับกู้เหยาเจอกันเพียงครั้งเดียว คงไม่ได้มีเหตุผลอื่นหรอกมั้ง? แค่เป็นคำพูดเพ้อเจ้อของเด็กน้อยเท่านั้น “แล้วแม่หนูล่ะคะ?” แต่กู้เหยาก็อดถามออกไปไม่ได้ “คุณแม่บินขึ้นสวรรค์แล้วค่า～” เหยาเหยาน้อยกางมือสองข้างพัดขึ้นลง เหมือนปีกน้อยๆ “คุณพ่อกับเหยาเหยารอเธอกลับมาอยู่ค่ะ” เหยาเหยาน้อยพูดได้อย่างน่ารักใสซื่อ แต่กู้เหยาฟังแล้วก็ไม่สบายใจอย่างมาก เธออดไม่ได้ที่จะลูบศีรษะเหยาเหยาน้อย “เหยาเหยาน้อย ใครบอกหนูว่าแม่บินขึ้นสวรรค์คะ?” “คุณน้าเล็กบอกเหยาเหยาค่ะ” เหยาเหยากะพริบตา แล้วชี้ไปบนฟ้า “คุณน้าเล็กบอกว่าคุณแม่ไม่ระวังตัวบินไปไกล รอให้เหยาเหยาเชื่อฟังและโตก่อน คุณแม่ที่บินขึ้นไปจะกลับลงมาค่ะ” กู้เหยาย่อตัวลงตรงหน้าเหยาเหยาน้อย หยิกแก้มอมชมพูของเหยาเหยาน้อยแล้วพูดเสียงอ่อนโยน “เหยาเหยาน้อยคะ เหยาเหยาคนโตอยากกอดหนู ได้ไหม?” เหยาเหยาน้อยอ้าแขนเข้าไปในอ้อมกอดของกู้เหยา “เหยาเหยาคนโตกอดได้ตลอดเลยค่ะ เหยาเหยาน้อยไม่คิดเงิน” กู้เหยากอดเหยาเหยาน้อยไว้ ออกแรงกระชับ และไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ตอนที่ได้ยินเหยาเหยาน้อยพูดถึงคุณแม่ ใจเธอก็รู้สึกแย่เกินบรรยาย เหยาเหยาน้อยชี้ไปที่บ้านเล็กๆตรงหน้า แล้วพูดอย่างดีใจ “พี่สาวคะ นั่นคือสนามเด็กเล่นของเหยาเหยาและน้องสาวค่ะ” “แปลว่าเหยาเหยาน้อยอยากพาเหยาเหยาคนโตไปดูสนามเด็กเล่นของหนูหรอคะ?” “ใช่ค่ะ” กู้เหยาอุ้มเหยาเหยาน้อยมาถึงสนามเด็กเล่น มีสิ่งก่อสร้างเล็กๆหนึ่งหลังอยู่ข้างๆสิ่งก่อสร้างหลัก บ้านการ์ตูนสีชมพู เหมือนกับที่เห็นในการ์ตูนเลย “พี่คะ เข้ามาค่ะ” เหยาเหยาน้อยดึงกู้เหยาเดินเข้ามาในปราสาทเล็กอย่างกระตือรือร้น ราวกับเป็นเจ้าหญิงน้อยต้อนรับกู้เหยา เธอไม่ใช่ไม่เคยเจอคนแปลกหน้า แต่ไม่ได้อบอุ่นแบบนี้กับคนแปลกหน้าทุกคน และไม่ได้บอกคนอื่นทุกเรื่อง โดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่อนุญาตให้คนอื่นเข้ามาในอาณาจักรเทพนิยายของเธอ ที่เธอต้อนรับกู้เหยาอย่างอบอุ่นนี้ ไม่เพียงเพราะกู้เหยาช่วยน้องสาวเธอ แต่เพราะเธอชอบเหยาเหยาคนโตอย่างมาก สนามเด็กเล่นที่เป็นอาณาจักรเทพนิยายของเหยาเหยาน้อย ที่จริงแล้วเป็นบ้านย่อส่วน สิ่งของในบ้านทุกชิ้นล้วนย่อเป็นขนาดเล็ก มีห้องอาหารแบบจำลอง ห้องนอนแบบจำลอง ทุกอย่างในแบบจำลองเล็กๆ ให้สะดวกกับเหยาเหยาน้อยได้เรียนรู้การดูแลตัวเอง ทุกอย่างภายในห้องวิจิตรประณีตมาก มองออกว่าคนที่ตกแต่งนั้นตั้งใจมาก เหยาเหยาน้อยดึงกู้เหยามา หลังจากแนะนำให้เธอหนึ่งรอบแล้ว ดวงตาสุกใสก็กะพริบปริบๆถาม “พี่สาว ชอบไหมคะ?” กู้เหยาพยักหน้า “ชอบจ้ะ ชอบมากเลย” เหยาเหยาน้อยพูดอีก “พวกนี้คุณพ่อทำหมดเลยค่ะ” ได้ยินเสียงนุ่มนิ่มของเหยาเหยาน้อย กู้เหยาก็รู้สึกแย่ในใจเกินบรรยาย มองเหยาเหยาน้อยด้วยสายตาที่อ่อนโยนขึ้นอีก คุณพ่อของเหยาเหยาน้อยรักเหยาเหยาน้อยมาก เหยาเหยาน้อยก็น่ารักและรู้เรื่องมากๆ แต่บนโลกใบนี้ ไม่มีสิ่งใดแทนที่รักของแม่ได้ “พี่สาวคะ......” เหยาเหยาน้อยดึงปลายเสื้อของกู้เหยา มีของดีบางอย่างอยากแนะนำให้กู้เหยา “เหยาเหยาน้อย พี่ขอจุ๊บหนูได้ไหมคะ?” กู้เหยาถาม กู้เหยาแอบอยากจุ๊บแก้มเหยาเหยาน้อยตั้งนานแล้ว คิดอยู่นาน ไม่มีคนอื่นนอยู่ด้วยเลยรวบรวมความกล้าพูดออกไป ใครจะไปรู้ว่าพอเธอพูดจบ เหยาเหยาน้อยก็เข้ามาจุ๊บแก้มเธอจนเกิดเสียงหนึ่งที “เหยาเหยาจุ๊บพี่สาวเอง” จู่ๆถูกปากนุ่มของเหยาเหยาน้อยจุ๊บเข้า บนแก้มเธอมีรอยน้ำลายของเหยาเหยาน้อยทิ้งไว้นิดหน่อย กู้เหยาเพียงรู้สึกว่าหัวใจตัวเองอ่อนยวบ ละลายไปแล้ว...... เธอประคองหน้าเล็กของเหยาเหยาน้อย แล้วจุ๊บลงบนแก้มเหยาเหยาน้อยอย่างระมัดระวัง แล้วกระชับกอดเหยาเหยาน้อย