ตอนที่ 210 ผู้หญิงอีกคน

ต๭นที่ 210 ผู้หญิงอีกคน โม่เสียวเป่าตัดสินใจแล้วว่าจะต้องโอกาสครั้งนี้ไว้ให้ได้ ได้กับจ้านเนี่ยนเป่ยก่อนค่อยว่ากัน ถึงตอนนั้นมันสายเกินกว่าจะแก้ ดูว่าเขาจะกล้าผิดสัญญาไหม เธอโอบเอวกำยำของเขา แล้วพูดอย่างภาคภูมิใจ “จ้านเนี่ยนเป่ย ตอนนี้คุณหนีไม่พ้นแล้ว” อย่างไรก็ตาม คำพูดของโม่เสียวเป่ายังพูดไม่จบ จ้านเนี่ยนเป่ยก็แกะมือเธอ แล้วหิ้วเธอขึ้นมา โม่เสียวเป่าไม่ใช่คนที่ยอมแพ้ง่ายๆ เธอยื่นมือออกไปคว้าแขนของจ้านเนี่ยนเป่ย “จ้านเนี่ยนเป่ย ฉันทำขนาดนี้แล้วถ้าคุณยังไม่แตะต้องตัวฉันล่ะก็ ฉันจะสงสัยว่าคุณมีปัญหาแล้วนะ” “ฉันมีปัญหามันก็เรื่องของฉัน” จ้านเนี่ยนเป่ยหิ้วโม่เสียวเป่าเหมือนหิ้วลูกไก่ตัวหนึ่ง “โตแล้ว เกิดความต้องการ ก็ไปหาแฟนที่อยากเล่นกับเธอสิ” พูดจบ จ้านเนี่ยนเป่ยก็โยนโม่เสียวเป่าออกไปอย่างโหดเหี้ยม โครม—— โม่เสียวเป่าล้มลงไปบนพื้นแข็งดังโครม เจ็บจนร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยงๆ “จ้านเนี่ยนเป่ย คุณ——” โม่เสียวเป่าเจ็บจนไม่มีแรงด่า เธอม้วนตัวกับพื้นแล้วกลิ้งสองที “จ้านเนี่ยนเป่ย ไอ้คนชั่ว นายไม่กลัวฉันไปหาชายคนอื่นจริงหรอ?” จ้านเนี่ยนเป่ย “นั่นก็เป็นอิสระของเธอ” ได้ยินคำพูดอวดดีของจ้านเนี่ยนเป่ย โม่เสียวเป่าก็คว้าอะไรได้ก็เขวี้ยงใส่ประตูห้องน้ำ “จ้านเนี่ยนเป่ย ไอ้ชั่ว!” เธอไม่เชื่อว่าเขาจะไม่มีความรักหนุ่มสาวกับเธอเลยสักนิด ถ้าไม่มีจริงๆล่ะก็ เขาคงไม่ยืดเยื้อไม่หาแฟนจนถึงอายุปูนนี้หรอก โม่เสียวเป่าโกรธจนกระทืบเท้า กระทืบโดนแผลที่เท้าอย่างไม่ระวัง เจ็บจนร้องไห้งอแงออกมา “เจ็บเพราะทำตัวเอง” จ้านเนี่ยนเป่ยอาบน้ำเสร็จแล้ว เอาผ้าขนหนูพันรอบเอวแล้วออกมาจากห้องน้ำ เดินไปด้วยพูดไปด้วย “สวมเสื้อผ้าดีๆแล้วออกไปจากที่นี่ หรือจะให้ฉันโยนเธอไปทั้งเปลือยๆแบบนี้ ก็เลือกเอา” โม่เสียวเป่าขดตัวเป็นลูกบอล ไม่พูดอะไรและไม่ขยับไปไหน ในใจก็ก่นด่าเขาหลายครั้ง ตาบ้าน่ารังเกียจ ทำไมโหดร้ายกับเธอแบบนี้ วันนี้เธอถูกขัง บาดเจ็บ แล้วก็ถูกเขาโยน พบเจอความทรมานสาหัสขนาดนี้ ทำไมถึงไม่ยอมรามืออีกนะ “อยากให้ฉันโยนเธอออกไปหรอ?” โม่เสียวเป่าไม่ตอบ จ้านเนี่ยนเป่ยมองเธอแวบหนึ่งโดยไม่แสดงความรู้สึกอะไรให้เธอสักนิด โม่เสียวเป่าคลานขึ้นมาจากพื้น เม้มปาก เห็นจ้านเนี่ยนเป่ยยังไม่หันศีรษะไป ก็ทำท่าทางน่าสงสารสุดๆออกมา “จ้านเนี่ยนเป่ย ฉันแค่ชอบคุณ คุณไม่ต้องทำให้ฉันอับอายแบบนี้ก็ได้......” เธอเหมือนกำลังร้องไห้ ในใจก็รู้สึกภาคภูมิใจมาก เหอะ จ้านเนี่ยนเป่ย มาดูการแสดงของฉันหน่อยเป็นไง “ไม่ต้องมาเสแสร้ง ไม่ต้องมาทำหน้าตาน่าสงสารแบบนั้นต่อหน้าฉัน” จ้านเนี่ยนเป่ยแฉการเสแสร้งของเธออย่างโหดร้าย “เสแสร้งหรอ? ใครเสแสร้งกับคุณ?” โม่เสียวเป่าโกรธจนกัดฟันกรอด ครั้งหนึ่ง การแสดงของเธอยังไม่ดีเท่าตอนนี้ แต่เธอแสดงอย่างไรเขาก็เชื่ออย่างนั้น ตอนนี้การแสดงเธอดีมากขนาดนี้ เธอเล่นตัวละครไหนก็สมบทบาทหมด แต่จ้านเนี่ยนเป่ยกลับไม่ยอมเชื่อเธอ เขาไม่ยอมใส่ใจเธออีก ความอ่อนโยนของเขาดูเหมือนว่าจะไม่เหลือให้เธออีก—— คิดเรื่องพวกนี้แล้ว สีหน้าโม่เสียวเป่าก็ขุ่นมัวทันที บางทีเขาคงคิดว่าเธอเป็นเด็กผู้หญิงน่าไม่อายล่ะมั้ง แก้ผ้าต่อหน้าผู้ชายตามอำเภอใจ ไม่ใช่ว่าเธอหน้าไม่อาย แต่เธอชอบเขามากจริงๆ ชอบถึงขนาดที่ว่าแค่เขายิ้มให้เธอ เธอก็จะยอมทิ้งทุกอย่างแล้วเดินไปกับเขา เธอใช้วิธีของเธอมัดเขาไว้ วิ่งตามเขาไปมาโดยตลอด แต่ดูเหมือนว่าวิธีพวกนี้มันจะไม่ได้ผล ยิ่งเธอไล่ตาม เหมือนเขาก็ยิ่งห่างออกไป ความรู้สึกแบบนี้โม่เสียวเป่าไม่ชอบสักนิด เธอเลยพยายาม พยายามจับจ้านเนี่ยนเป่ยให้อยู่หมัด ให้เธอกลายเป็นคนของเธอเร็วๆ จะได้ไม่มีใครกล้ามาแย่งเขาไป “ในเมื่อคุณเชื่อว่าฉันเสแสร้ง งั้นก็ถือว่าฉันเสแสร้งแล้วกัน” โม่เสียวเป่าสูดจมูก น้ำตาเม็ดโตกลิ้งไหลลงมาจากขอบตา เธอรีบยกมือขึ้นปาดมัน เหมือนกับไม่อยากให้จ้านเนี่ยนเป่ยเห็น เมื่อก่อนเธอร้องไห้เพราะมีจุดประสงค์ จงใจร้องไห้ให้คนอื่นเห็น แต่วันนี้แอบร้องไห้ไม่อยากให้ใครเห็น เหมือนกับไม่ได้เล่นละคร แต่เสียใจจริงๆ จ้านเนี่ยนเป่ยเดินออกไปหยิบเอาเสื้อผ้าเธอขึ้นมาส่งให้เธอแล้วพูด “อย่าร้อง ใส่เสื้อผ้าดีๆ ฉันจะไปส่งเธอ” โม่เสียวเป่าคว้าที่คอจ้านเนี่ยนเป่ยอย่างรวดเร็ว เข้าไปจูบเขาอย่างแนบแน่น จ้านเนี่ยนเป่ยอึ้งเล็กน้อย ริมฝีปากถูกโม่เสียวเป่ากัดอย่างแรง เธอกัดจนริมฝีปากเขาแตก ดูดเลือดเขา เหมือนกับใช้วิธีนี้แก้แค้นเขา เห็นใบหน้าขุ่นเคืองของเธอ จ้านเนี่ยนเป่ยจะดึงมือเธอให้หยุด เปลี่ยนเป็นคว้าเอวเธอแล้วอุ้มลอยขึ้นมาให้เธอกัดเขาสะดวกขึ้น แค่กัดเขาจะพอที่ไหน โม่เสียวเป่าเอื้อมมือไปข่วนอกและหลังจ้านเนี่ยนเป่ยจนเลือดออก แบบนี้ถึงจะปล่อยเขาด้วยความพอใจ จ้านเนี่ยนเป่ยพูด “รีบใส่เสื้อผ้า ฉันจะไปส่งเธอ” โม่เสียวเป่าพูดอย่างอวดดี “ไม่” จ้านเนี่ยนเป่ยเปลี่ยนเสื้อผ้าต่อหน้าเธออย่างไม่ปิดบัง หยิบเสื้อโค้ทเตรียมจะออกไป โม่เสียวเป่าดึงเขาไว้ “ฉันจะอยู่ที่นี่ คุณจะไปไหน?” จ้านเนี่ยนเป่ย “เพราะเธออยู่ที่นี่ ฉันเลยจะออกไป” “ดึกขนาดนี้แล้ว คุณจะไปไหน?” โม่เสียวเป่าเพิ่งถามออกไป จู่ๆก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น “เนี่ยนเป่ย อาหารเย็นทำเสร็จแล้วนะคะ” เสียงอ่อนหวานของผู้หญิงดังมาจากนอกประตู ได้ยินเธอพูดแล้ว โม่เสียวเป่าก็ตัวแข็งทื่อ หรือว่าจ้านเนี่ยนเป่ยจะมีแฟนแล้วจริงๆ? จ้านเนี่ยนเป่ยมองโม่เสี่ยวเป่าหนึ่งที เปิดประตูแล้วเดินออกไป แล้วกระแทกประตูอย่างแรง ทิ้งโม่เสียวเป่าไว้คนเดียวในห้อง โม่เสียวเป่าอยากจะตามออกไปดูว่ายัยจิ้งจอกตัวไหนกล้ามาแย่งผู้ชายของเธอ แต่ร่างกายไม่ได้สวมอะไรเลย พอเธอสวมเสร็จแล้วตามออกไปทางเดินก็ว่างเปล่าแล้ว ไม่รู้ว่าจ้านเนี่ยนเป่ยไปไหนกับผู้หญิงคนนั้นแล้ว “จ้านเนี่ยนเป่ย ออกมาหาฉันนะ!” เธอยืนตะโกนอยู่ที่ทางเดิน แต่ก็ไม่ได้เสสียงตอบรับใดๆ จ้านเนี่ยนเป่ยไปกับผู้หญิงคนหนึ่งแล้ว ไปแล้วจริงๆ ไม่ได้ล้อเล่นกับเธอด้วย โม่เสียวเป่าเข้าใจอย่างช้าๆทีละนิด เธอคิดมาตลอดว่าจ้านเนี่ยนเป่ยหลบเธอ เพราะความสัมพันธ์สถานะของเราทั้งสอง แต่ตอนนี้ดูแล้วไม่น่าจะเป็นอย่างนั้น วันนี้ได้ยินคนคุมบอกว่าจ้านเนี่ยนเป่ยมีแฟนแล้ว โม่เสียวเป่าไม่เชื่อสักนิด แต่เมื่อครู่นี้เธอได้ยินเสียงผู้หญิงตามหาเขากับหูตัวเอง แถมยังเรียกอย่างสนิทสนมอีกด้วย คืนนี้เขาไปกับผู้หญิงคนหนึ่งแล้ว จะไปไหนได้ล่ะ? ตามนิสัยของโม่เสียวเป่า เธอสามารถไปเคาะประตูทุกตึกได้ จนกว่าจะเจอจ้านเนี่ยนเป่ย แต่ทรมานมาทั้งคืนแล้ว โม่เสียวเป่าก็เหนื่อยแล้วเหมือนกัน ไม่สู้กับเขาแล้ว แต่เธอไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอกนะ ครั้งนี้ไม่ได้ผล ก็ยังมีครั้งหน้า ต้องเสียเวลากับจ้านเนี่ยนเป่ยกี่ปี เธอก็เต็มใจ