ตอนที่ 211 ช่วยเหลือคนคนนั้น

ต๭นที่ 211 ช่วยเหลือคนคนนั้น ครืน........ เพิ่งออกมาจากบ้านโม่ ท้องฟ้าก็เริ่มมีเสียงฟ้าร้อง เสียงของมันค่อยๆดังขึ้น ท้องฟ้ามืดสลัว ดูเหมือนว่าพายุฝนกำลังจะมา กู้เหยาควรจะกลับถึงบ้านนานแล้ว แต่ว่าเหยาเหยาตัวน้อยมัวแต่ชวนเธอเล่นอันนั้นบ้าง อันนี้บ้าง เล่นไปเล่นมาจนลืมเวลาไปเลย ดังนั้นดึกป่านนี้จึงเพิ่งจะกลับบ้าน กู้เหยาเดิมทีอยากจะเรียกรถกลับบ้านเอง แต่ว่าโม่ข่ายยืนยันว่าจะไปส่งเธอกลับบ้าน ไม่เพียงแต่โม่ข่ายเท่านั้น เหยาเหยาตัวน้อยก็อยากไปส่งเธอกลับบ้านด้วยเหมือนกัน เพราะฉะนั้น ตอนนี้กู้เหยานั่งอยู่ในที่นั่งด้านหลังทางขวาของรถ โม่ข่ายนั่งทางด้านซ้าย เหยาเหยาตัวน้อยและเหมียนเหมียนนั่งอยู่ระหว่างพวกเขาทั้งสองคน วันนี้เหยาเหยาตัวน้อยตื่นเต้นเป็นพิเศษ เดี๋ยวก็ปีนไปออเซาะโม่ข่าย เดี๋ยวก็ปีนมาอยู่กับกู้เหยา ราวกับว่าตัวเองเป็นเด็กที่มีทั้งพ่อและแม่อยู่นะ กู้เหยากลับรู้สึกจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะบรรยากาศใช่หรือไม่ เธอรีบร้อนอยากจะกลับบ้าน คุณพ่อโทรมาหาหลายครั้งแล้ว บอกให้เธอรีบกลับไปบ้าน แต่ว่าคนขับรถขับช้าเหลือเกิน กู้เหยารู้สึกว่าระดับความเร็วที่เธอวิ่งยังเร็วกว่าความเร็วรถเสียอีก ถ้าขืนขับช้าแบบนี้ต่อไป กู้เหยาคงจะถึงบ้านพรุ่งนี้เช้าแน่ๆ หลังจากมีเสียงฟ้าร้องอยู่หลายครั้ง ท้องฟ้าก็ปล่อยฝนห่าใหญ่ลงมา ฟ้ามืด ฝนตกหนัก รถอยู่บนถนนมีน้อยมาก ตรงหน้าสีดำมืดสนิท หลายต่อหลายคืน กู้เหยาต้องอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบนี้ ทั้งวิ่งและร้องตะโกน วิ่งไปก็ตะโกนไป ราวกับว่าขอเพียงรีบออกจากประตูแห่งเต๋านั้นไปได้ เธอก็จะเห็นแสงสว่าง ได้เจอกับคนคนนั้นที่เธอรอคอยมาตลอด แต่ไม่ว่าเธอจะพยายามวิ่งมากเท่าใด ก็ไปไม่ถึงจุดหมายปลายทางที่ต้องการได้สักที ราวกับว่ามีพลังบางอย่างที่มองไม่เห็นฉุดรั้งเธอเอาไว้ ความรู้สึกไม่สบายใจปรากฏขึ้นมาในใจเธอฉับพลัน เธอรู้สึกกลัว กลัวเสียจนต้องกำหมัดทั้งสองข้างเพื่อควบคุมอารมณ์ของตัวเองไว้ “พี่สาว ไม่ต้องกลัวนะ มีคุณพ่ออยู่ คุณพ่อจะคอยปกป้องทั้งเหยาเหยาและเหยาเหยาตัวน้อยด้วย” ว่ากันว่าเด็กๆไม่รู้เรื่องอะไรหรอก แต่ความจริงพวกเขารับรู้ได้ถึงสิ่งที่พวกผู้ใหญ่มองไม่เห็น เหยาเหยาตัวน้อยรู้ว่า วันนี้คุณพ่อมีความสุขมาก ก็เพราะกู้เหยาสิเขาถึงได้มีความสุขขนาดนั้น เหยาเหยาน้อยยื่นมือออกมาจับกำปั้นที่กู้เหยากำไว้แน่น กู้เหยาก็รู้สึกผ่อนคลายลงบ้าง มองเธอแล้วยิ้มให้ : “ขอบคุณค่ะ ฉันไม่รู้สึกกลัวแล้วล่ะ” เสียงนุ่มนวลของเหยาเหยาน้อยดังขึ้นอีกครั้งในพื้นที่แคบๆ : “พี่สาว พี่จดเบอร์โทรของเหยาเหยาไว้นะคะ กลับบ้านแล้วโทรมาหาเหยาเหยาด้วยนะคะ” “ได้สิจ้ะ” กู้เหยาพยักหน้า หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ฟังเหยาเหยาน้อยท่องตัวเลขออกมาชุดหนึ่ง หลังจากบันทึกเรียบร้อยแล้ว ก็ได้ยินเหยาเหยาน้อยพูดอีกว่า “นี่คือเบอร์โทรของคุณพ่อคะ พี่สาวคิดถึงเหยาเหยาขึ้นมาเมื่อไหร่ก็โทรหาเหยาเหยาที่โทรศัพท์คุณพ่อได้เลยนะคะ” “ได้เลยจ้ะ” กู้เหยาพยักหน้าอีกครั้ง เงยหน้าขึ้นมองโม่ข่าย บังเอิญสบตากับเขาเข้าพอดี สายตาของเขามองเธอด้วยความอ่อนโยน เขาพยักหน้าให้เธอพลางส่งยิ้มให้ แต่ไม่ได้พูดอะไร หลังจากผ่านไปราวครึ่งชั่วโมงกว่า ในที่สุดกู้เหยาก็มาถึงบ้าน หลังจากส่งพ่อลูกบ้านโม่ออกไปทางสายตาแล้ว เธอก็หันกลับขึ้นชั้นบนไป ....... กลางดึกอันมืดมิด รถยนต์ยี่ห้อ Bentley สีขาวสว่างไสววิ่งห้อต่อไปท่ามกลางสายฝน ที่นั่งด้านหลัง มีโม่ข่ายรูปร่างหล่อเหลาสูงใหญ่นั่งอยู่ มีเหยาเหยาน้อยที่น่ารักเหมือนกับตุ๊กตานั่งอยู่บนตักของโม่ข่ายเหยาเหยาน้อยอุ้มสุนัขพันธุ์ปอมเปอเรเนี่ยนสีขาว 1 ตัวไว้ในอ้อมกอดด้วย “เหยาเหยา อีกสักพักหนึ่งจึงจะกลับถึงบ้าน ลูกเอาเหมียนเหมียนวางลงก่อนดีไหม แล้วลูกมานอนหลับในอ้อมกอดของพ่อดีกว่าไหมครับ?” โม่ข่ายหอมแก้มเหยาเหยาน้อย เอ่ยขึ้นอย่างอ่อนโยน เหยาเหยาน้อยเงยหน้าขึ้น เม้มปากส่งเสียงใส่หน้าโม่ข่าย แล้วกล่าวด้วยเสียงนุ่มนวลว่า : “พ่อคะ เหยาเหยาอยากจะเล่นกับเหมียนเหมียนสักพักหนึ่งก่อนคะ” “ได้สิ แต่ให้เล่นแค่แป๊บเดียวนะครับ” 3 ปีมานี้ โม่ข่ายทนไม่ได้ที่จะปฏิเสธการร้องขอของลูกสาวเลย ไม่ว่าจะไปที่ไหนเขาก็จะเอาเหยาเหยาน้อยไปด้วยเสมอ พร้อมด้วยเหมียนเหมียน ก่อนหน้านี้เขาทำเหยาเหยาคนโตหายไป เหมียนเหมียนตัวใหญ่ก็ไปสวรรค์แล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่ปล่อยให้ใครมีโอกาสทำร้ายเหยาเหยาน้อยและเหมียนเหมียนน้อยได้อีก “น้องสาว เหยาเหยาชอบเหยาเหยาคนโต เธอก็ชอบหล่อนด้วยไหมล่ะ?” เหยาเหยาน้อยมองที่เหมียนเหมียนน้อยถามอย่างตั้งใจ “บ๊อกๆๆ......” เหมียนเหมียนน้อย นี่คือความหมายว่าชอบจ้ะ เหยาเหยาน้อยลูบหัวของมัน พลางหอมมันด้วย : “พี่เหยาเป็นพี่สาวของเธอและเหยาเหยาด้วยนะ” ตายแล้ว！ ทันใดนั้น คนขับหยุดรถลงกะทันหัน โม่ข่ายกอดเหยาเหยาไว้ในอ้อมแขนอย่างมั่นคง ถามด้วยน้ำเสียงขุ่นมัวว่า : “เกิดอะไรขึ้น?” คนขับหันกลับมาบอกว่า : “ท่านประธานครับ ข้างหน้ามีคนนอนเลือดอาบอยู่คนหนึ่งครับ” “ก็ขับอ้อมไปสิ!” โม่ข่ายสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา ปกติเขาเป็นที่ไม่ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่นเท่าไหร่ คนอื่นจะเป็นจะตายยังไงเขาก็ไม่สนใจหรอก “ครับ” คนขับเคลื่อนรถต่อไป หมุนพวงมาลัยไปทางซ้าย อ้อมทางซ้ายของเด็กผู้ชายที่นอนอยู่กับพื้น ขับออกไป “พ่อคะ ช่วยพี่ชายคนนั้นเถอะคะ......” เหยาเหยาน้อยเอ่ยขึ้นฉับพลัน แสงไฟบนท้องถนนส่องลงมายังร่างของเด็กผู้ชายที่นอนอยู่บนพื้น ตอนที่รถขับผ่านร่างเขาไป เหยาเหยาน้อยเหลือบไปมองโดยไม่ตั้งใจ เห็นเด็กผู้ชายร่างใหญ่คนนั้นเนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือด เธอรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที จึงเอ่ยปากเรียกพ่อให้ช่วยพี่ชายคนนั้นที “เหยาเหยา จะให้ช่วยพี่ชายคนนั้นจริงๆหรือ?” โม่ข่ายลูบหัวเหยาเหยาน้อย พลางถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนมาก “คะ ช่วยพี่ชายคนนั้นเถอะคะ” เธอพยายามพยักหน้าอย่างออกแรง แสดงท่าทียืนยันอย่างหนักแน่น “ได้สิ เหยาเหยาว่ายังไงก็อย่างนั้นแหละ” โม่ข่ายหอมแก้มลูกสาว แล้วมองไปที่เด็กผู้ชายที่นอนอยู่บนพื้น สั่งคนขับรถว่า “พาเขาไปส่งโรงพยาบาลด้วย” เด็กผู้ชายคนนั้นอายุราว 15 -16 ปี มีแผลถูกทำร้ายตามร่างกายหลายแห่ง ตอนนี้ยังมีลมหายใจอยู่บ้าง ถ้าช่วยเขาได้ทันเวลา เขาก็จะปลอดภัย “พ่อคะ พี่ชายจะเป็นอะไรไหมคะ?” เหยาเหยาน้อยกะพริบตาปริบๆหยดน้ำใสๆเอ่อล้นในดวงตา มองไปที่คุณพ่อผู้มีอำนาจทุกอย่างอย่างมีความหวัง โม่ข่ายบอกว่า : “ขอเพียงเหยาเหยาคิดว่าเขาไม่เป็นไร เขาก็จะไม่เป็นไรครับ” เหยาเหยาน้อยพยักหน้าอย่างหนักแน่น : “ขอให้พี่ชายปลอดภัย” “ได้เลย” โม่ข่ายตอบรับ ก็เพราะเหยาเหยาน้อยต้องการให้พี่ชายใหญ่หายดี ประโยคนี้เอง ถึงมีหมอที่ดีที่สุดให้การรักษาเขาอย่างเร่งด่วนช่วยชีวิตเขาเอาไว้ได้ ....... ฝนยังคงตกอยู่ พลอยทำให้คนจิตใจห่อเหี่ยวไปด้วย หลังจากทานยาแล้ว กู้เหยาก็เข้านอน แต่ว่าทำไมถึงนอนไม่หลับ ในสมองคิดถึงก็แต่ใบหน้าเล็กๆที่สวยงามนั้นของเหยาเหยาน้อย คิดถึงรอยยิ้มแสนหวานของเธอ คิดถึงน้ำเสียงอ่อนหวานของเธอ คิดถึงทุกๆอากัปกิริยาของเธอ ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยเจอเด็ก และก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน พอเห็นเหยาเหยาตัวน้อยทีไร หัวใจของเธอแทบจะละลาย เหยาเหยาน้อยก็ชอบเธอเหมือนกัน ตอนที่เธอออกจากบ้านโม่มา เหยาเหยาน้อยไม่ยอมให้เธอกลับ สุดท้ายก็เลยต้องพาเธอออกมาด้วยกับคุณพ่อ เพื่อมาส่งเธอ เมื่อครู่ตอนลงจากรถ เหยาเหยาน้อยยังอดไม่ได้ที่จะรั้งเธอไว้ บอกเธอว่าอีก 2 วันต้องไปหาเธออีกให้ได้ กู้เหยาตกปากรับคำเชิญของเหยาเหยาน้อยโดยไม่ทันได้คิด แถมยังจดจำเรื่องนี้เอาไว้ได้ขึ้นใจอีกด้วย