ตอนที่ 213 กินข้าวด้วยกัน

ต๭นที่ 213 กินข้าวด้วยกัน มาถึงเจียงเป่ยได้เพียงไม่กี่วัน กู้เหยารู้สึกว่าคนรู้จักในสองสามวันนี้ มากกว่าคนที่เธอรู้จักเมื่อสองสามปีที่ผ่านมานี้เสียอีก อีกอย่างทุกคนที่เจอต่างก็มีทีท่ากระตือรือร้นขนาดนั้น ราวกับว่าพวกเขาคุ้นเคยกับเธอมาเป็นอย่างดี เหมือนเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันนานหลายปี พูดถึงเรื่องหลินเช่นเช่นที่เจอกันเมื่อเช้านี้ก็ได้ กอดเธอดีใจร้องไห้จนน้ำมูกน้ำตาไหล ร้องไห้อยู่ตั้งนานจึงจะยอมหยุดคนอื่นคงคิดว่าเธอรังแกหล่อนละมั้ง ถึงแม้จะรู้สึกแปลกๆหน่อย แต่เห็นท่าทางหลินเช่นเช่นเป็นห่วงเธอมากขนาดนั้น......กู้เหยาก็รู้สึกอบอุ่นใจแบบแปลกๆ โม่ข่ายเอย? หลินเช่นเช่นเอย? ไหนจะโม่เสี่ยวเป่าและเหยาเหยาน้อยอีกล่ะ? กู้เหยาเอ่ยชื่อเหล่านี้ขึ้นมาในใจอยู่หลายครั้ง คิดแล้วคิดอีก แต่ก็ยังคิดไม่ออกว่าในความทรงจำของตัวเองเคยมีคนกลุ่มนี้ปรากฏขึ้นบ้างไหม กู้เหยาส่ายหน้า รู้สึกว่าทั้งน่าขำและไม่มีทางเลือก นอกจากนี้เธอยังรู้สึกกังวลเล็กน้อย.......เกี่ยวกับความทรงจำที่หายไปเหล่านั้น คุณพ่อไม่ยอมเล่าเรื่องราวในอดีตให้เธอฟัง แต่ถ้ามันไม่มีอะไรจริงๆ ทำไมเขาจะต้องปิดบังความทรงจำเหล่านั้นด้วยนะ? ตรืดตรืด....... ขณะที่กู้เหยากำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้น โทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานก็ดังขึ้น เธอหยิบมันขึ้นมาดู ที่ปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์ก็คือคำสามคำ “เหยาเหยาน้อย” เห็นว่าเป็นเหยาเหยาน้อยโทรมา กู้เหยาอดที่จะอมยิ้มขึ้นมาไม่ได้ พลางรับสาย : “เหยาเหยาน้อยหรือจ้ะ?” “ใช่แล้วคะ เหยาเหยาน้อยอยู่ที่นี่คะ” เสียงนุ่มนวลของเหยาเหยาน้อยลอดเข้ามาในหูโทรศัพท์ ได้ยินแค่เสียงของเธอก็สามารถจินตนาการถึงท่าทางอันน่ารักในขณะที่เธอพูดโทรศัพท์อยู่ได้ “พี่สาว เหยาเหยาอยากชวนพี่มาทานข้าวด้วยกันจังเลยคะ” “เหยาเหยาน้อย พี่กำลังทำงานอยู่นะจ้ะ เอาไว้วันหลังพี่ค่อยไปกินข้าวกับหนูได้ไหมจ้ะ?” กู้เหยาใจจริงไม่อยากปฏิเสธเด็กผู้หญิงน่ารักคนนี้หรอก แต่ว่าเธอยังต้องทำงาน ไม่ปฏิเสธได้อย่างไรล่ะ “แต่ว่าแต่ว่า เหยาเหยารอพี่อยู่ที่ชั้นล่างนี้แล้วนะคะ” เสียงนุ่มนวลของเหยาเหยาน้อยแสดงความกังวลออกมานิดหน่อย ราวกับว่าถ้ากู้เหยาปฏิเสธเธออีก เธอคงจะร้องไห้ออกมาทันที “หนูอยู่ใต้ตึกที่ไหนจ้ะ” “ใต้ตึกพี่นั่นแหละคะ” กู้เหยาเหลือบมองดูเวลา ใกล้จะเที่ยงแล้ว ได้เวลาทานอาหารกลางวัน เธอจึงพูดว่า : “เหยาเหยาน้อย หนูรอพี่สักครู่นะคะ เดี๋ยวพี่จะลงไปหาหนู” ลงมาถึงชั้นล่าง กู้เหยาแว่บแรกก็มองเห็นเหยาเหยาน้อย เด็กคนนั้นวิ่งไปมาอยู่ที่ประตูของบริษัทเธอ แววตาเป็นประกายสอดส่องชะเง้อมองหา ดูแล้วน่ารักเหลือเกิน ข้างๆเธอไม่มีพ่อของเธออยู่ด้วย มีเพียงพี่เลี้ยงมาด้วยคนหนึ่ง เหยาเหยาน้อยวิ่งเข้ามา พี่เลี้ยงก็วิ่งตาม เป็นห่วงกลัวเธอจะหกล้มหน้าคะมำ “พี่สาว.....” เหยาเหยาน้อยเห็นกู้เหยาแล้ว โผเข้ามากอดเธอด้วยความดีใจ พลางเอาริมฝีปากเล็กๆหอมลงที่ใบหน้าของกู้เหยา “เหยาเหยาน้อยหอมแก้มพี่เหยาเหยาไม่คิดเงินคะ” กู้เหยาอุ้มเหยาเหยาน้อยขึ้นมา แล้วหอมแก้มแดงอมชมพูของเธอบ้าง : “พี่เหยาเหยาหอมเหยาเหยาน้อยไม่คิดเงินเหมือนกันคะ” เหยาเหยาน้อยประคองใบหน้าของกู้เหยา แล้วเอ่ยถามอย่างจริงจังทันที : “พี่เหยาเหยาหอมคุณพ่อคิดกี่บาทคะ?” กู้เหยา : “.......” เหยาเหยาน้อย : “พี่สาว พี่จะคิดเท่าไหร่..........ดีคะ” เหยาเหยาน้อยคิดว่าตัวเองน่ารักมากที่สุด ดังนั้นพี่เหยาเหยาหอมเธอจึงไม่กล้าคิดเงิน ถ้าหอมคุณพ่อบ้างจะต้องคิดแพงแน่ๆ แต่ว่าก็ไม่เป็นไร คุณพ่อมีเงินมากมายอยู่แล้ว กู้เหยาได้แต่ยิ้ม ก็แค่คำพูดของเด็ก ใครจะไปคิดจริงจัง เหยาเหยาน้อยเชิญกู้เหยาไปทานอาหารกลางวัน ที่ร้านอาหารใกล้ๆกับที่ทำงานแห่งหนึ่งในโรงแรมปั่ยเหอ โดยเปิดห้องสูทหมายเลข 1808 ไว้ .........ที่ห้อง 1808 ซึ่งเคยสร้างความทรงจำเอาไว้มากมาย เมื่อผลักประตูเข้าไป กู้เหยาถึงได้รู้ว่าคุณพ่อของเหยาเหยาน้อยก็อยู่ด้วย เขากำลังคุยโทรศัพท์อยู่ เมื่อเห็นพวกเขามา เขายิ้มให้อย่างเกรงใจ แล้วพูดกับปลายสายอีก 2-3 ประโยค จากนั้นจึงวางสายไป โม่ข่ายดึงเก้าอี้ออกมา เชิญกู้เหยาลงนั่ง แล้วเอาเหยาเหยาน้อยวางลงในที่นั่งของเด็กโดยเฉพาะ แล้วจึงพูดว่า : “เหยาเหยาน้อยร้องว่าอยากมาทานอาหารกลางวันกับคุณมาตลอด ผมก็เลยต้องตามใจเธอ ให้คนพาเธอไปหาคุณกู้ครับ เหยาเหยาน้อยไปรบกวนคุณหรือเปล่าครับ?” “เปล่าเลยคะ” กู้เหยาส่ายหน้าทันที ความจริงเธอมีความสุขมากที่ได้อยู่กับเหยาเหยาน้อย ก็แค่ไม่คิดว่าคุณพ่อของเหยาเหยาน้อยจะอยู่ด้วย เธอรู้สึกเขินอายเล็กน้อย อากัปกิริยาเขินอายของกู้เหยา ลอดเข้ามาในสายตาของโม่ข่ายอย่างชัดเจน แต่ว่าเขารักษามารยาทเอาไว้ พูดเบาๆว่า : “คุณแม่ของเหยาเหยาน้อยไม่ได้อยู่กับเธอมาตั้งแต่เล็ก ผมก็เลยอยากตามใจเขามากหน่อยครับ ไปไปมามาเธอก็เลยกลายเป็นเด็กเอาแต่ใจแบบนี้เลยครับ” “คุณพ่อตามใจลูกสาวก็ไม่เห็นจะมีอะไรเสียหายเลยนี่คะ อีกอย่างฉันรู้สึกว่าเหยาเหยาน้อยเป็นเด็กที่น่ารักมาก ไม่เห็นจะงอแงตรงไหน” กู้เหยาลูบหัวเหยาเหยาน้อยไปพลางเอ่ย “เหยาเหยาน้อยว่านอนสอนง่ายน่ารักที่สุดเลยจ้ะ” กู้เหยาไม่รู้ตัวเลยว่าตอนที่โม่ข่ายบอกว่าเหยาเหยาน้อยเป็นเด็กเอาแต่ใจ น้ำเสียงของเธอรู้สึกไม่พอใจมากแค่ไหน เธอก็ไม่มีแม่ สามปีมานี้ถึงแม้จะมีพ่อคอยดูแลอยู่เคียงข้าง แต่ว่าบางครั้งก็ยังคงหวังว่าจะมีแม่มาอยู่เคียงข้าง...... ตัวเธอเองก็โตมาเป็นแบบนี้ แล้วทำไมเหยาเหยาน้อยก็ต้องมาเป็นแบบนี้ด้วยนะ? ได้ยินโม่ข่ายเล่าว่า แม่ของเหยาเหยาน้อยน่าจะยังอยู่ แต่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน.....ไม่รู้ว่าเธอคิดยังไง? มีสามีและลูกสาวที่แสนดีขนาดนี้ ทำไมถึงยังจะหนีไปไหนอีก “ใช่ เหยาเหยาน่ารักที่สุด คุณพ่อไม่เป็นเด็กดี” เหยาเหยาน้อยไม่รู้หรอกว่ากู้เหยากำลังคิดอะไรอยู่ รู้เพียงว่าได้ยินกู้เหยาชื่นชมเธอ เธอรู้สึกภูมิใจมาก เข้าข้างกู้เหยาหัวเราะฮิฮิ ราวกับว่ากู้เหยาเป็นคนในครอบครัวเดียวกับเธอ โม่ข่ายคือคนอื่น “ใช่สิ เหยาเหยาของบ้านเราน่ารักที่สุด พ่อเองที่เป็นเด็กดื้อ” โม่ข่ายลุกขึ้น หอมแก้มเหยาเหยาน้อย “เหยาเหยาเด็กดีถ้างั้นเวลาพ่อออกไปทำงานต่างจังหวัด อย่ามาร้องไห้ขี้มูกโป่งก็แล้วกันนะ” เหยาเหยาน้อยได้ยินดังนั้น ทำหน้าตกใจมองไปหาโม่ข่าย.......แย่ล่ะ! ตกหลุมพรางพ่อเสียแล้ว เธอเริ่มสลดลงทันที ทำอย่างไรดีล่ะ? ต้องหาวิธีทำให้คุณพ่อหายไปจากตรงหน้าเธอสักพัก โม่ข่ายลูบสันจมูกโด่งๆเล็กๆของเหยาเหยาน้อย แล้วมองไปทางกู้เหยา พลางพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า : “ที่บริษัทยังมีงานต้องทำ ผมจะไปต่างจังหวัดหลายวัน ต้องขอตัวก่อนนะครับ พวกคุณค่อยๆทานกันตามสบายนะครับ” “อา......” อาหารมาพร้อมแล้ว ทำไมไม่ทานก่อนค่อยไปล่ะ กู้เหยาอยากจะพูดแบบนั้น แต่ว่าพอนึกได้ว่าตัวเองและเขาไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นเสียหน่อย จึงกลืนคำพูดนั้นลงไป ส่งยิ้มพลางพยักหน้าให้ โม่ข่ายเห็นเธอส่งยิ้มให้ หายใจไม่เป็นจังหวะ รีบหันหน้าหนี โน้มตัวลงมาหอมลงที่แก้มเหยาเหยา เป็นการบอกลา “คุณพ่อหอมแก้มเหยาเหยาแล้ว หอมแก้มพี่เหยาเหยาด้วยสิคะ.....” เหยาเหยาน้อยกระพริบตาปริบๆ พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พอเหยาเหยาน้อยพูดออกมาแบบนั้น โม่ข่ายและกู้เหยาหันมามองหน้ากันโดยบังเอิญ ในสายตาของโม่ข่าย กู้เหยาเห็นแสงบางอย่างที่ไม่ควรจะอยู่ตรงนั้น แววตาที่น่าหมั่นไส้ จนทำให้คนอื่นทนไม่ได้ เธอรีบหลบทันที แกล้งกระพริบตาอย่างไว ทำเป็นไม่เห็นอะไร เห็นกู้เหยาไม่เล่นด้วย โม่ข่ายเสียความมั่นใจเล็กน้อย ที่โรงแรมปั่ยเหอเหมือนกัน ห้องหมายเลข 1808 เหมือนกัน เธอนั่งอยู่ที่เดิมตรงที่เคยนั่ง แต่หน้ากลับไม่แดงเหมือนตอนแรกที่เจอเขา แต่ว่าไม่เป็นไรหรอก ทั้งหมดกำลังจะกลับสู่จุดเริ่มต้นอีกครั้ง