ตอนที่ 215 ตรรกะของเด็ก

ต๭นที่ 215 ตรรกะของเด็ก ครั้งแรกที่เซียวหนิงอี้มาที่คฤหาสน์โน่หยวน คือเมื่อสามปีก่อนตอนที่กู้เหยาท้องใหญ่มากแล้ว ตอนนั้นกู้เหยายังระแวดระวังเขาเป็นพิเศษ ต่อมาหลังจากที่กู้เหยาหายตัวไป เขากลับมาบ่อยขึ้น ทุกครั้งที่มาก็คือมาเยี่ยมเหยาเหยาน้อย อย่ามองว่าเหยาเหยาน้อยนั้นยังเด็ก ตอนนี้เธออายุ 3 ขวบกว่าแล้ว แต่ว่าความเฉลียวฉลาดกลับไม่มีเด็กคนไหนสู้ได้เลย ใครๆต่างก็พูดว่า ตัวเล็กแต่ใจใหญ่ แต่ว่า ที่เหยาเหยาน้อยฉลาดขนาดนี้ ไม่ใช่ว่าไม่มีที่มาที่ไป พ่อของเธอเป็นถึงผู้บริหารใหญ่ของเซิ่งเทียน ตอนที่เรียนอยู่เคยข้ามชั้นไปหลายครั้ง ทุกวันนี้ยังไม่มีใครทำลายสถิติของเขาได้เลย ส่วนแม่ของเหยาเหยาน้อย สมัยเรียนหนังสือ เธอสอบได้ลำดับที่ 2 ไม่มีใครกล้าสอบได้ที่ 1 จึงถูกส่งเข้ามาอยู่ที่มหาวิทยาลัยที่ดีที่สุดของจิงตู ที่สำคัญมากที่สุดเลยก็คือ เซียวหนิงอี้รู้สึกว่าที่เหยาเหยาน้อยสมองดีขนาดนี้ เป็นเพราะมีเขาที่เป็นคุณลุงสมองไวอย่างนี้นั่นเอง ว่ากันว่าหลานสาวเหมือนคุณลุง เขารู้สึกว่าความฉลาดของเหยาเหยาน้อยใกล้เคียงเขามากที่สุด ยิ่งดูยิ่งเหมือน หลายเดือนแล้วที่ไม่ได้มาที่นี่เลย ยังคงเหมือนในความทรงจำ แต่ก็มีบางอย่างที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย ราวกับว่ารู้สึกอบอุ่นมากกว่าครั้งที่แล้วที่มา บางทีอาจไม่ใช่เพราะสถานที่แห่งนี้เปลี่ยนไป แต่ว่าภายในบ้านมีคนคนหนึ่งที่พวกเขาตามหากันมาถึงสามปีนั่งอยู่ด้วย เจ้านายหญิงที่แท้จริงของที่นี่กลับมาแล้ว เซียวหนิงอี้ถือเป็นแขกที่มาบ้านโม่เป็นประจำ เขาไม่ต้องให้คนรับใช้นำทาง ก็มาถึงห้องรับแขกเองได้ ยังไม่ทันถึงห้องก็ได้ยินเสียงนุ่มนวลของเหยาเหยาน้อยเอ่ยว่า : “พี่สาวคะ นอกจากคุณพ่อแล้ว เหยาเหยาชอบพี่ที่สุดเลยคะ นอกจากคุณพ่อแล้ว พี่ชอบเหยาเหยามากที่สุดเลยไหมคะ?” “ใช่แล้วจ้ะ พี่ชอบคุณพ่อที่สุด และก็ชอบเหยาเหยาน้อยคนนี้ด้วยจ้ะ” ที่กู้เหยาพูดจะต้องหมายถึงคุณพ่อของตัวเองอย่างแน่นอน อีกเสียงหนึ่งที่ลอดเข้ามาในหูของเซียวหนิงอี้ สามปีมาแล้วที่ไม่ได้ยินเสียงนี้ แต่เขาก็รู้ได้ทันทีว่า นอกจากกู้เหยาแล้วไม่มีทางเป็นคนอื่นได้อีก เซียวหนิงอี้เข้าไปในห้อง เห็นกู้เหยานั่งอยู่ที่พื้นเป็นเพื่อนเหยาเหยาน้อย ไม่รู้ว่าทั้งสองคนเล่นอะไรกันอยู่ แต่ดูตั้งอกตั้งใจมาก ไม่มีใครสังเกตเห็นเขาเลย สิ่งที่กู้เหยาพูด เหยาเหยาน้อยได้ฟังก็เข้าใจว่า พี่สาวชอบที่สุดคือคุณพ่อ รองลงมาจึงเป็นตัวเธอ แต่ว่าเธอรู้สึกว่าตัวเองนั้นน่ารักกว่าคุณพ่ออย่างเห็นได้ชัด มีเสน่ห์ดึงดูดมากกว่าคุณพ่อเสียอีก พี่สาวควรจะชอบเธอเป็นคนแรกไม่ใช่หรือ? หรือว่าวันนี้ตอนที่คุณพ่อออกไปแล้วบอกให้เธอร้องไห้ขี้มูกโป่งได้ พี่สาวได้ยินเข้า ดังนั้นเธอก็เลยไม่ชอบเราแล้วนะ? แต่ว่า ตอนที่มัวร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่ ก็น่ารักดีออก เห็นเด็กน้อยทำท่าราวกับถูกรังแกอีกแล้ว จะร้องไห้ออกมา กู้เหยารู้สึกว่าทั้งตลกและน่ารัก อกไม่ได้ที่จะบีบจมูกของเธอ : “เหยาเหยาน้อย งอนอะไรอีกละจ้ะ?” “พี่สาว ทำไมถึงไม่ชอบเหยาเหยาที่สุดละค่ะ? คุณพ่อไม่น่ารักเท่าเหยาเหยาสักหน่อย” เหยาเหยาน้อยกระพริบตาปริบๆ น้ำตาแห่งความไม่เป็นธรรมเอ่อล้นขึ้นมาในดวงตา เมื่อรู้ว่าเหยาเหยาน้อยกำลังเข้าใจผิด กู้เหยาอยากจะอธิบาย แต่ว่าคิดไปคิดมา ถึงเธออธิบายไป เหยาเหยาน้อยก็ไม่เข้าใจอยู่ดีนั่นแหละ เธอเอาเหยาเหยาน้อยมากอดไว้ในอ้อมแขน ลูบแก้มแดงอมชมพูของเหยาเหยาน้อย พลางกล่าวว่า : “พี่เหยาเหยาชอบเหยาเหยาน้อยคนนี้มากที่สุดเลยจ้ะ ไม่ชอบใครอีกเลย” ได้ฟังคำตอบแบบนี้ เหยาเหยาน้อยยิ้มอย่างพึงพอใจ : “อืมอืม เหยาเหยาน้อยก็ชอบพี่ที่สุดเหมือนกันคะ รองลงไปคือคุณพ่อ” “เหยาเหยาไม่ชอบคุณลุงแล้วหรือ?” ขณะที่พวกเขากำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน ทันใดนั้นก็มีเสียงของผู้ชายดังขึ้นมา กู้เหยาและเหยาเหยาน้อยหันหลังไปพร้อมกัน เหยาเหยาน้อยวิ่งเข้าไปทันที อ้าแขนเล็กๆทั้งสองข้างออกพร้อมกับตะโกนว่า : “คุณลุงกอดหนูหน่อยสิคะ” เซียวหนิงอี้เดินเข้ามาหา มือหนึ่งกอดเหยาเหยาตัวน้อยเอาไว้ พลางสัมผัสใบหน้าของเธอ : “เหยาเหยา ไม่คิดถึงลุงบ้างเลยใช่ไหมจ้ะ?” กู้เหยาไม่รู้จักคนคนนี้ ได้ยินเหยาเหยาน้อยเรียกว่าคุณลุง รู้ได้ทันทีว่าผู้ชายคนนี้คือคนในครอบครัวของคุณแม่เหยาเหยาน้อย มองเขาอยู่นานโดยไม่ตั้งใจ เซียวหนิงอี้สังเกตเห็นสายตาที่เธอมองเขา จึงส่งยิ้มให้เธอตามมารยาท : “สวัสดีครับ! คุณกู้” “สวัสดีคะ!” กู้เหยาพยักหน้า ในใจคิดว่าเพิ่งเจอหน้าคนคนนี้ครั้งแรก ทำไมเขาถึงรู้ว่าเธอแซ่กู้ล่ะ? “ก่อนที่ผมจะมาที่นี่ได้คุยโทรศัพท์กับคุณพ่อของเหยาเหยาน้อย เขาบอกว่าเหยาเหยาน้อยเชิญแขกคนสำคัญมากคนหนึ่งกลับมาบ้านด้วย ดังนั้นผมจึงรู้ว่าคุณแซ่กู้น่ะครับ” เซียวหนิงอี้มองปั๊บก็รู้เลยว่ากู้เหยาคิดอะไรอยู่ กู้เหยา : “........” “ผมแซ่เซียว ชื่อเซียวหนิงอี้” เซียวฉิงเหอบอกอีก “เป็นพี่ชายแท้ๆพ่อแม่เดียวกันกับแม่ของเหยาเหยาน้อยครับ” กู้เหยาพยักหน้า ไม่ได้พูดอะไรต่อ แค่รู้สึกว่าแปลกดีนะ ช่วงนี้ทุกๆคนที่ได้เจอ พวกเขาต่างก็พูดเรื่องส่วนตัวให้เธอฟังตั้งแต่แรกพบเลย ที่จริง เซียวหนิงอี้จะเกี่ยวข้องอย่างไรกับแม่ของเหยาเหยาน้อย ก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับกู้เหยาสักนิด เธอมาที่นี่ ก็เพราะชอบเหยาเหยาน้อยเท่านั้น ไม่ได้มีจุดประสงค์อื่นใด “คุณกู้ครับ สบายใจได้ ผมไม่ได้มีเจตนาที่ไม่ดีต่อคุณหรอก อีกอย่างเหยาเหยาน้อยดูคนออก ถ้าลองเธอชอบใครแล้วละก็ คนนั้นต้องเป็นคนดีอย่างแน่นอนครับ” หลังจากที่สนทนาในเรื่องทั่วๆไปกับกู้เหยาได้2-3ประโยค ตามประสบการณ์ที่ผ่านมาของเซียวหนิงอี้ เขารับรองว่ากู้เหยาสูญเสียความทรงจำในอดีตไปหมดแล้ว ไม่ได้แกล้งทำแบบนั้น “พี่สาวเป็นคนดีคะ เหยาเหยาชอบพี่สาว” เหยาเหยาน้อยอ้าแขน โอบกอดกู้เหยาไว้ “เหยาเหยาชอบให้พี่สาวกอดคะ” “เหยาเหยาน้อย หนูและพี่สาวยังไม่ได้ทานข้าวเลยนะ ให้ลุงทานข้าวเป็นเพื่อนพวกเธอดีไหมล่ะ?” เซียวหนิงอี้เอาเหยาเหยาน้อยไว้กับกู้เหยา แล้วเดินไปทางห้องอาหาร “ป้าเฉียนครับ รบกวนเตรียมข้าวให้สองที่หน่อยครับ” กู้เหยารับเหยาเหยามา แล้วนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง เมื่อสองวันก่อนตอนที่เจอโม่เสี่ยวเป่าก็เป็นแบบนี้ พวกเขาเอาเหยาเหยาน้อยมาไว้กับเธอ ราวกับว่าเธอคือคนที่ใกล้ชิดที่สุดของเหยาเหยาน้อย บนโต๊ะกินข้าว เซียวหนิงอี้กลับไม่มีคำถามอื่นๆที่จะถามอีก ก็แค่สองประโยคนั้น แต่ว่าแค่เพียงเท่านั้นสำหรับเขามันก็มากพอแล้ว หลังทานอาหารเสร็จ เซียวหนิงอี้ก็กลับไป บอกว่าจะออกไปเที่ยวกับเพื่อนสักหน่อย แต่ความจริงก็คือไปรายงานสถานการณ์ให้โม่ข่ายทราบ หลังจากที่มีพี่เหยาเหยาแล้ว เหยาเหยาน้อยก็ไม่สนใจคนรับใช้ในบ้านอีกเลย ทานข้าวเสร็จก็พากู้เหยาขึ้นไปข้างบนบอกว่าจะให้พี่เหยาเหยานอนกับเธอด้วย คนรับใช้จัดเตรียมห้องสำหรับแขกไว้สำหรับกู้เหยาแล้ว ตอนนี้ถูกเหยาเหยาน้อยพาเดินไป กู้เหยาก็ไม่กล้าปฏิเสธ ในใจคิดว่าเหยาเหยาน้อยคงจะมีห้องส่วนตัวนะ ถ้าอย่างนั้นเธออยู่เป็นเพื่อนเหยาเหยาน้อยก็คงไม่เป็นไรหรอก ใครจะไปรู้ว่าเหยาเหยาน้อยพาเธอเข้าไปในห้องนอนหลัก....... พอกู้เหยาเห็นเข้า ว่ามีโต๊ะอ่านหนังสืออยู่ติดกับระเบียงในห้องนั่งเล่น บนชั้นวางหนังสือมีหนังสืออยู่เต็มไปหมด ข้างโต๊ะอ่านหนังสือมีขาตั้งสำหรับใช่วาดภาพด้วย .......ราวกับเคยเห็นที่ไหนมาก่อน กู้เหยามือหนึ่งจับเหยาเหยาน้อยเอาไว้ พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า : “เหยาเหยาน้อย นี่เป็นห้องของคุณพ่อนี่คะ เราไปห้องของหนูกันดีกว่าไหมคะ?” “เหยาเหยานอนกับคุณพ่อคะ พี่เหยาเหยานอนกับเหยาเหยาน้อยสิคะ เรานอนด้วยกันที่นี่แหละคะ” เหยาเหยาน้อยมีห้องส่วนตัว แต่ว่าเธอไม่เคยไปนอนเลย สำหรับเธอแล้วห้องคุณพ่อก็เหมือนห้องตัวเองนั่นแหละ