ตอนที่ 216 โลกทั้งใบของพี่ชาย

ต๭นที่ 216 โลกทั้งใบของพี่ชาย กู้เหยาคงจะเข้าใจความหมายของเหยาเหยาน้อย ในใจของเด็กน้อยคงจะอ้างว้าง แต่ว่าสิ่งที่ได้ยินเข้าหูผู้ใหญ่กลับเปลี่ยนความหมายไป กู้เหยาส่ายหน้า พยายามไม่ให้ตัวเองคิดมาก เธอช่วยอาบน้ำให้เหยาเหยาน้อยก่อน แล้วนอนเป็นเพื่อนเธอ จากนั้นเธอค่อยขอตัวกลับ “คุณกู้คะ นี่เป็นผ้าเช็ดตัวของเหยาเหยาน้อยคะ ชุดนอน......รบกวนคุณด้วยนะคะ ขอโทษด้วยจริงๆคะ” อาหลิงที่คอยดูแลเหยาเหยาน้อยอยู่เอาอุปกรณ์ที่ใช้อาบน้ำเหยาเหยาน้อยมอบให้กู้เหยาทั้งหมด หลังจากส่งมอบแล้วก็ถอยหลังออกไป กู้เหยาอุ้มเหยาเหยาน้อยเดินตรงไปทางห้องน้ำ เธอไม่ทันสังเกตตัวเองเลยว่าห้องขนาดใหญ่อย่างนี้ ทำไมเธอถึงรู้ว่าห้องน้ำอยู่ตรงไหน เหยาเหยาน้อยชอบเล่นน้ำมาก เธอนั่งอยู่ในอ่างของตัวเองใช้ขาตีน้ำดังตุ๋มหลายๆครั้ง จนน้ำกระเด็นใส่กู้เหยาทั้งตัว กู้เหยาลูบหัวเหยาเหยาน้อย พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า : “เหยาเหยาน้อย เล่นน้ำเดี๋ยวจะเป็นหวัดนะคะ เป็นหวัดน้ำมูกไหลแล้วไม่น่ารักแล้วนะคะ” เหยาเหยาน้อยหยุดเล่นทันที : “เหยาเหยาไม่อยากเป็นหวัดคะ เหยาเหยาต้องน่ารักเสมอ” กู้เหยาจึงบอกอีกว่า : “คะ ถ้างั้นเหยาเหยาเด็กดีไม่เล่นแล้วนะคะ ให้พี่สาวอาบน้ำให้นะ เสร็จแล้วพวกเราไปนอนกันเถอะ?” “คะ” เหยาเหยาน้อยพยักหน้าอย่างแข็งขัน กู้เหยาแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยดูแลเด็กเล็กขนาดนี้มาก่อน เนื้อจ้ำหม่ำของขาเล็กๆ แขนเล็กๆของเด็กตัวเล็กๆ ช่างน่ารักอะไรขนาดนี้ ตอนที่ช่วยเหยาเหยาน้อยอาบน้ำอยู่ กู้เหยาพลางนึกถึงคุณแม่ของเหยาเหยาน้อยขึ้นมา ผู้หญิงคนนั้นไม่รู้ไปอยู่ที่ไหน สามีที่บ้านดีขนาดนี้ ลูกสาวก็เชื่อฟังขนาดนี้ ทำไมเธอถึงได้ใจร้ายทิ้งพวกเขาไปได้ลงคอนะ? หรือว่าที่เธอเห็นเป็นแค่รูปลักษณ์ภายนอก ครอบครัวของพวกเขาลึกๆเป็นอย่างไร เธอเป็นแค่คนนอกจะไปรู้ตื้นลึกหนาบางได้อย่างไรกัน เหยาเหยาน้อยเล่นสนุกมาเกือบทั้งวัน ตอนกลางวันก็ไม่ได้นอน นี่เลยทำให้เธอง่วงแต่หัวค่ำ ตอนที่นั่งอยู่ในอ่างอาบน้ำ สัปงกแล้วสัปงกอีก ราวกับลูกเจี๊ยบกินข้าวอยู่แบบนั้น ด้วยความเป็นห่วงกลัวว่าเธอจะหนาว กู้เหยารีบหยิบผ้าเช็ดตัวห่อเธอไว้ เช็ดจนแห้งแล้วอุ้มเธอกลับเข้าห้อง วางเหยาเหยาน้อยไว้บนเตียง แล้วสวมชุดนอนให้เธอ กู้เหยาดึงผ้าห่มมาห่มให้เธอเรียบร้อย กำลังจะหันกลับไปเก็บของในห้องน้ำ เด็กน้อยกลับยื่นมือเล็กๆมาจับเธอไว้พลางเอ่ยว่า : “แม่คะ......” ได้ยินสองคำนี้ขึ้นมาทันที หัวใจของกู้เหยารู้สึกราวกับถูกอะไรบางอย่างทิ่มแทง เจ็บปวดเล็กๆ และเสียใจหน่อยๆ เหยาเหยาน้อยกลางวันไม่ได้คิดถึงแม่ แต่ว่าในฝันกลับคิดถึงแม่ขึ้นมา กู้เหยาถอยเท้ากลับมาครึ่งก้าว นั่งลงข้างๆเตียง จับมือเหยาเหยาน้อยไว้แน่น ก้มหน้าลงหอมแก้มเล็กๆของเธอ : “เหยาเหยาเด็กดี รีบนอนซะนะ” “พี่สะใภ้.......คุณกู้คะ ฉันก็ว่าทำไมประตูห้องไม่ยอมปิด ที่แท้คุณก็อยู่ที่นี่คอยดูแลเหยาเหยาน้อยนี่เอง พี่ชายฉันล่ะ? อาบน้ำอยู่หรือคะ?” โม่เสี่ยวเป่าพูดไปพลางเดินเข้ามาใกล้ แถมยังยื่นหน้าเข้าไปดูห้องน้ำอีก “พี่ชายคุณไปทำงานต่างจังหวัดคะ เหยาเหยาน้อยให้ฉันมาอยู่เป็นเพื่อน นี่ก็เพิ่งจะหลับไปเองคะ” ได้ยินคนอื่นพูดแบบนี้ กู้เหยารู้สึกอึดอัดใจนิดหน่อย แต่ว่าไม่มีใครกลัวเงาของตัวเองหรอก เธอไม่ได้มีเจตนาอื่นใด จึงไม่กลัวว่าจะถูกใครตำหนิเอาได้ “ชุดของคุณเปียกหมดแล้ว เดี๋ยวฉันไปหาชุดนอนมาให้ดีกว่า” “ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันจะไปอาบน้ำที่ห้องรับรองแขก ใช้ไดร์เป่าผมเป่าหน่อยก็แห้งแล้วคะ” โม่เสี่ยวเป่าหันหลังเดินไปยังตู้เสื้อผ้าในห้องของโม่ข่าย ในนั้นเต็มไปด้วยเสื้อผ้าใหม่ที่เตรียมไว้สำหรับกู้เหยาในทุกฤดูกาล ดังนั้นจะหยิบชุดไหนมาให้เธอก็ใส่ได้ทั้งนั้น โม่เสี่ยวเป่าหยิบมา1ชุด พลางกล่าวว่า : “เสื้อผ้าพวกนี้สั่งตัดมาตามขนาดตัวของพี่เลยคะ” “ตามขนาดตัวของพี่?” “ไม่ใช่อย่างนั้นคะ ฉันหมายความว่าพี่สะใภ้ของฉันรูปร่างใกล้เคียงกับพี่เลย พี่น่าจะใส่ได้คะ” ใส่เสื้อผ้าของคนอื่นรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ กู้เหยาลังเลเล็กน้อย ยังไม่ยอมยื่นมือออกไปรับ “นี่เป็นเสื้อผ้าใหม่ทั้งนั้นเลยคะ ยังไม่เคยใส่เลยคะ” โม่เสี่ยวเป่าเอาเสื้อผ้ายัดใส่ในมือของกู้เหยา พลางกล่าวว่า “พี่ไม่ต้องเกรงใจพวกเราขนาดนั้นหรอกคะ ไหนๆพี่ก็มาที่นี่แล้ว ที่นี่ก็เป็นบ้านของพี่เหมือนกัน” กู้เหยายิ้มเจื่อนๆ เสื้อผ้าที่อยู่ในมืออ่อนนุ่มและลื่นสบาย แต่ว่ากลับไม่มีคนเคยใส่มัน คิดแล้วคิดอีก กู้เหยาอดไม่ได้ที่จะมองหน้าโม่เสี่ยวเป่า ก้มหน้าเอ่ยถามว่า : “แม่ของเหยาเหยาน้อยละค่ะ? ทำไมไม่มีแม้แต่รูปของเธอเลย?” หลังจากที่เธอมาที่นี่ก็พบเรื่องแปลกๆอย่างหนึ่ง........ในบ้านหลังนี้ ไม่มีรูปภาพของคุณผู้หญิงอยู่เลย ดูท่าทางโม่ข่ายคงจะรักภรรยาของตัวเองเอามากๆ แต่ว่าบ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ กลับไม่มีรูปเลยแม้แต่รูปเดียว นี่คือแม่ที่ “บินอยู่บนท้องฟ้า” ตามที่เหยาเหยาน้อยบอก........เหมือนว่าไม่มีร่องรอยใดๆของเธอหลงเหลืออยู่เลย ได้ยินดังนั้น โม่เสี่ยวเป่าได้แต่อึ้ง สีหน้าตะลึง จะพูดว่าอย่างไรดีนะ? ให้บอกว่าคุณก็คือแม่ของเธองั้นหรือ? เพราะว่าต้องการหลอกให้คุณกลับมา ดังนั้นจึงต้องเก็บรูปภาพเหล่านั้นไว้ก่อนงั้นหรือ? ไม่ได้สิไม่ได้......พี่สะใภ้ตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงสงสัย ขืนบอกความจริงออกไปตอนนี้ มีหวังทำให้เธอตกใจจนหนีเตลิดไปแน่ๆ......ถึงตอนนั้นทำให้พี่ชายที่ขื่อโม่ข่ายเสียหน้ามีหวังเธอต้องถูกส่งไปสวรรค์แน่ๆ......... หลังจากที่คิดรอบคอบแล้ว เสี่ยวเป่าทำท่าจริงจังกล่าวว่า : “เรื่องนี้......คือว่าพี่สะใภ้ของฉันจากไปด้วยสาเหตุบางอย่าง พี่ชายกลัวว่าจะทำให้นึกถึงอดีตเลยให้เก็บรูปภาพของเธอออกไปทั้งหมดน่ะคะ” กู้เหยาพยักหน้าราวกับตกอยู่ในภวังค์ ได้แต่คิดว่าบางทีระหว่างโม่ข่ายและภรรยาของเขาอาจจะมีเรื่องราวบางอย่างขัดแย้งกัน ดังนั้นจึงแยกทางกัน สงสารก็แต่เหยาเหยาน้อยคนนี้แหละ “คุณกู้คะ แต่ว่าพี่ชายของฉันไม่ได้ทำอะไรที่ไม่ดีกับภรรยาของเขาเลยนะคะ” เห็นกู้เหยาไม่พูดอะไร โม่เสี่ยวเป่ากลัวว่ากู้เหยาจะเข้าใจผิด รีบเอ่ยคำอธิบายออกมาทันที “พี่ชายของฉันและพี่สะใภ้ต้องแยกจากกันเพราะว่าสวรรค์ลิขิตมาให้เป็นแบบนั้น ไม่ใช่เรื่องของความรักอย่างแน่นอนคะ!” เธอกล่าวอย่างรวดเร็วและรีบร้อน กลัวว่ากู้เหยาจะคิดว่าโม่ข่ายเป็นผู้ชายเจ้าชู้เย็นชาไร้หัวใจ กู้เหยายิ้มให้อย่างทำอะไรไม่ถูก ตอบกลับไปลอยๆว่า : “ฉันทราบแล้วคะ” “ไม่หรอก พี่ไม่รู้หรอก!” ไม่รู้ว่าทำไมพอเห็นกู้เหยาสงบนิ่งแบบนี้ ในใจเสี่ยวเป่าเกิดอารมณ์ขึ้นมาทันที “พี่สะใภ้ไม่อยู่หลายปี พี่ชายของฉันน่าสงสารมาก ตั้งแต่ฉันโตมาก็เพิ่งเคยเห็นพี่ชายจิตใจเหม่อลอยแบบนี้เป็นครั้งแรกเลย ความรู้สึกเหมือนท้องฟ้ามืดมน ถ้าไม่ใช่......ถ้าไม่ใช่เพราะว่ามีเหยาเหยาน้อย.......พี่ชายของฉันก็อาจจะอยู่ต่อไปไม่ไหวแล้ว” เสี่ยวเป่าเงียบไปครู่หนึ่ง หยดน้ำในตาไม่รู้ทำไมถึงไหลออกมา เธอมองกู้เหยาอย่างสงบนิ่ง แววตาเต็มไปด้วยความเศร้าโศกที่จริงใจ : “พี่สะใภ้ของฉันเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของพี่ชาย เป็นโลกทั้งใบของของเขา พี่เข้าใจไหมคะ?” กู้เหยาและเสี่ยวเป่าไม่ได้คุ้นเคยกันมาก แต่จากที่เคยพูดคุยกันหลายครั้ง ก็พบว่าเด็กคนนี้เป็นเด็กที่ร่าเริงและมองโลกในแง่ดี ตอนนี้น้ำตาของเธอเอ่อล้นออกมา ราวกับว่าเธอแบกความทุกข์แสนสาหัสเอาไว้บนบ่า กดดันจนแทบจะทำให้เธอล้มไปเมื่อไหร่ก็ได้ กู้เหยาอดไม่ได้ที่จะตบไหล่ของเสี่ยวเป่า อยากจะปลอบใจเธอ แต่ก็ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี บางที......เสี่ยวเป่าอาจคิดว่าเธอมีความหมายกับพี่ชายละมั้ง ดังนั้นจึงพูดเรื่องเหล่านี้ให้เธอฟัง หวังว่าเธอคงจะเข้าใจบ้าง ในใจของโม่ข่ายมีเพียงพี่สะใภ้คนนั้นที่ไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ไหน หวังว่าเธอจะไม่คิดกับโม่ข่ายไปในทางอื่น