ตอนที่ 219 ไม่มีความคิดร้ายๆ

ต๭นที่ 219 ไม่มีความคิดร้ายๆ กู้เหยาจ้องมองโม่ข่าย ดวงตาทั้งคู่สีดำสนิท ราวกับว่าเธอกำลังมองดวงดาวที่ส่องประกายอยู่ อดใจไม่ไหวที่จะอยากเข้าไปค้นหา แต่ว่าที่ปลายสุดของดวงดาวนั้นมีแสงอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ เหี้ยมโหดรุนแรงอย่างไร้ขอบเขต แถมยังเต็มไปด้วยความสับสน ถึงแม้แสงไฟในห้องจะไม่สว่างจ้า แต่ว่าเธอแน่ใจว่าตัวเองตาไม่ฝาดแน่......ในสายตาของโม่ข่าย กำลังโลดเต้นราวกับดีใจกับอะไรบางอย่าง ความรู้สึกอันลึกซึ้งที่ควรจะมีให้กับผู้หญิงอีกคนหนึ่ง กลับตกมาอยู่ในสายตาเขาที่จ้องมองเธออยู่ ความรู้สึกแบบนี้......ไม่ดีแน่! เขาใช้สายตาแบบนั้นมองมาที่เธอ หรือว่าเขาเห็นเธอเป็นภรรยาของเขานะ? หรือว่าเขาเข้าใจผิด เธอคิดอะไรกับเขาอยู่นี่? โม่ข่ายจ้องมองกู้เหยา อยากจะหลบสายตาออกไป แต่ว่าเขาทำไม่ได้ สายตาของเขาราวกับจ้องมาที่ใบหน้าของเธอคอยสังเกตสีหน้าของเธอที่เปลี่ยนไป เขาเห็นความตื่นกลัวในเสี้ยววินาทีนั้นของเธอ พลางขมวดคิ้วแน่น ตะขิดตะขวงใจหลบสายตามองไปทางอื่น “ถ้าอย่างนั้นคุณโม่ คุณกลับมาแล้วหรือคะ คือฉันมาอยู่เป็นเหยาเหยาน้อยน่ะคะ เมื่อกี้ฉัน.......” กู้เหยาพูดติดๆขัดๆด้วยความหวาดกลัว ความอึดอัดที่อยู่ในใจแทบจะล้นออกมาทันที นายผู้ชายกลับมาบ้าน เธอกลับนอนอยู่บนเตียงของเขา เรื่องนี้คิดอย่างไรก็รู้สึกอึดอัดใจอยู่ดี กู้เหยาต้องการจะบอกอะไร โม่ข่ายฟังไม่ชัดเจน พูดอย่างหนักแน่น ได้ยินเธอพูดว่า “คุณโม่คะ” แค่เพียงคำสามคำหลังจากนั้นเขาไม่อยากฟังอะไรอีก คุณโม่! ก็คุณโม่นะสิ! สามคำที่เหมือนกันเป๊ะ ตอนนี้กลับสุภาพอย่างคนแปลกหน้า ทุกๆคำที่พูดออกมานั้นเย็นชาจนน่าเบื่อ โม่ข่ายรู้สึกได้ว่าเส้นเลือดที่หน้าผากกำลังโลดเต้น เลือดลมในร่างกายกำลังพลุ่งพล่าน ราวกับว่ากำลังจะทำลายแนวป้องกันทั้งหมดของเขา โดยไม่สนใจความรู้สึกของเธออีกต่อไป ไม่สนใจว่าเธอจะจำได้หรือไม่ แค่อยากจะเอาเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอด จูบอย่างเร่าร้อน อยากจะบอกเธอเหลือเกินว่า : “กู้เหยา คุณเป็นภรรยาของผมครับ” ความชั่วร้ายที่อยู่ในใจวนเวียนอยู่หลายรอบ ทั่วทุกหนทุกแห่ง แต่ว่าในที่สุดแล้ว โม่ข่ายยังสามารถสะกดกลั้นทุกสิ่งเอาไว้ได้ ยิ้มเล็กๆก่อนเอ่ยว่า : “เป็นเพราะเด็กน้อยไม่เคยอยู่ห่างผม เสร็จธุระแล้วผมจึงต้องรีบกลับมา เหยาเหยาน้อยรบกวนคุณมามากแล้ว” “เหยาเหยาน้อยน่ารักมากคะ” กู้เหยาเหลือบมองไปที่เหยาเหยาน้อยที่นอนอยู่บนตัวเธอ เห็นเธอกำลังหลับสนิท ส่งยิ้มเจื่อนๆให้โม่ข่าย แล้วค่อยๆอุ้มเหยาเหยาน้อยวางลงที่ข้างๆ เปิดผ้าห่มออกลุกลงจากเตียง “ถ้าอย่างนั้นมอบเหยาเหยาน้อยให้คุณเลยดีกว่านะคะ ฉันขอตัวไปพักผ่อนก่อน” โม่ข่ายพยักหน้าด้วยท่าทางสุภาพและมีมารยาท พลางพูดต่อว่า : “ครับ รบกวนคุณมามากแล้ว” “ไม่เป็นไรค่ะ” กู้เหยายิ้มตอบด้วยความสุภาพ พลางเอ่ยว่า : “คุณทำงานเหนื่อยมาทั้งวัน รีบพักผ่อนหน่อยก็ดีนะคะ” พูดจบ กู้เหยาก็หันหลังเดินออกไป เธอเดินไปอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าข้างหลังมีสัตว์ร้ายคอยไล่ตามเธออยู่ “คุณกู้ครับ.....” ขณะที่เธอกำลังจะเดินออกจากประตูห้องไป โม่ข่ายเรียกเธอขึ้นมาทันที กู้เหยาหันกลับมา พร้อมรอยยิ้มอย่างเกรงใจ : “คุณโม่ มีอะไรหรือเปล่าคะ?” โม่ข่ายดึงผ้าห่มมาห่มให้เหยาเหยาน้อยเรียบร้อยแล้ว จึงก้าวเดินอย่างสง่างามตรงมาทางเธอ : “ขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้ไหมครับ ไม่ทราบว่าคุณยินดีที่จะให้โอกาสสักครั้งไหมครับ?” สายตาของเขาหยุดนิ่งลงที่ร่างของเธอ กู้เหยาอยากจะหลบหนี แต่ว่าสายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่เธออย่างเดียว เธอไม่รู้จะหนีไปไหนดี สายตาที่ส่องประกายเช่นดวงดาวคู่นั้น ราวกับว่าไล่ตามเธอมาหลายร้อยพันปีแล้ว ไม่มีทางรอดพ้นไปได้ไม่ว่าเวลาไหนก็ตาม แต่ว่า......ดึกดื่นป่านนี้แล้วชายหนึ่งหญิงหนึ่งยังมีเรื่องอะไรต้องคุยกันอีก? แล้วที่เขาพูดว่าให้โอกาสเขาได้หรือไม่นั้นมันหมายความว่าอย่างไรนะ? เขาคงไม่ได้คิดอะไรมากละมั้ง อาจจะแค่คิดว่าเธอน่าสนใจแค่นั้นเอง สบายใจได้ ตอนนี้เธอทุ่มเทไปกับเรื่องงานทั้งหมด ไม่มีกะจิตกะใจจะคิดเรื่องความรักหรอก ยิ่งไปกว่านั้นจะไม่เข้าไปแทรกแซงความรักของคนอื่นด้วย แต่ว่า ไหนๆโม่ข่ายก็เอ่ยปากแล้ว ถ้างั้นเธอถือโอกาสนี้คุยกับเขาอย่างเปิดเผยไปเลยดีกว่า ต่อไปถ้าไม่เจอหน้ากันได้ก็อย่าเจอกันอีกเลย กู้เหยาพยักหน้า : “ได้สิคะ” ได้ยินกู้เหยาตอบรับ หัวใจของโม่ข่ายรู้สึกดีใจขึ้นมาทันที นี่เป็นก้าวแรกของเขาที่จะได้ใกล้ชิดเธอ ขอเพียงมีก้าวแรกต่อไปถ้าอยากจะใกล้ชิดเธอก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร แต่ว่าอารมณ์เบิกบานของโม่ข่ายยังไม่ทันจะบานเต็มที่ ก็ถูกประโยคต่อมาของกู้เหยาทำเอาเขาอึ้งแน่นิ่งไปทันที “คุณโม่คะ ฉันรับปากเหยาเหยาน้อยไว้ว่าจะมาที่บ้านคุณ ก็เพราะว่าฉันชอบเธอ อีกอย่างรู้ว่าคุณไปต่างจังหวัดไม่กลับมา ฉันรู้คะว่าคุณรักภรรยาของคุณมาก คุณสบายใจได้เลย ฉันไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับคุณคะ” โม่ข่าย : “.......” น้ำเสียงของเธอช่างอ่อนโยน แต่ว่าทุกคำที่พูดออกมากลับหนักแน่น ทั้งค้อนและหมัดถาโถมเข้ามาในหัวใจของโม่ข่าย เลือดเนื้อกระจายไปทั่วทุกทาง เจ็บปวดเกินคำบรรยาย ก็เขาอย่างจะคิดเกินเลยกับเธอนะสิ ยิ่งมากเท่าไหร่ยิ่งดี ทำไมถึงไม่มีทางเป็นไปได้ล่ะ เห็นโม่ข่ายไม่ตอบอะไร กู้เหยาย้ำมีดลงอีกแผลโดยไม่ได้ตั้งใจ กล่าวต่อไปว่า : “คุณโม่คะ พรุ่งนี้เช้าฉันจะไปแล้วสำหรับเรื่องที่ให้ช่วยออกแบบชุดสำหรับครอบครัวคุณ 3 คน ฉันจะรีบให้คนร่างแบบมาให้คุณดูก่อน ถ้ามีตรงไหนไม่ถูกใจก็บอกคนนั้นไว้ให้เขามาบอกฉันอีกทีก็ได้แล้วคะ” กู้เหยาพูดออกมายาวเหยียดรวดเดียว แต่ว่าโม่ข่ายไม่อยากฟังอีกต่อไปแล้ว ความโกรธที่ระงับไว้อย่างง่ายดาย กลับปะทุขึ้นมาอีกครั้งในตอนนี้ เกรี้ยวกราดมากกว่าเดิม แถมยังเกินจะควบคุมมากกว่าเดิมอีก โม่ข่ายขาดสติแล้ว เขาจับศีรษะของเธอไว้มือหนึ่ง ขณะที่เธอไม่ทันได้ขัดขืน ดึงเธอเข้ามาหาตัวเอง แล้วก้มลงจูบเธออย่างเร่าร้อน ผู้ชายที่หิวกระหายมาถึง 3 ปี จูบลงที่กู้เหยาราวกับสัตว์ป่าที่หิวโหยตัวหนึ่ง ดุร้ายราวกับว่าอยากจะชดเชยหนี้ที่เธอติดไว้ที่เขา 3 ปีให้หมดไป ความคิดถึงเป็นเวลา 3 ปี ความโดดเดี่ยวตลอดเวลา 3 ปี ความสิ้นหวังตลอดเวลา 3 ปี......ถูกรวบรวมเอาไว้ในจูบนี้แล้ว ความเข้มแข็งที่มีอยู่ในสายเลือดนั้นเกินจะบรรยาย “อู้อี้......” คำพูดของกู้เหยาถูกเขาปิดกั้นเอาไว้ เหลือแค่พยางค์ที่คลุมเครือไม่กี่คำ กู้เหยาจ้องมองด้วยดวงตาทั้งสองข้าง มองใบหน้าหล่อเหลาอันกว้างใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าแบบคาดไม่ถึง สักพักหนึ่งเธอลืมไปว่าตัวเองถูกข่มเหงรังแกและควรจะผลักเขาออกไป จนกระทั่งเธอรู้ตัวว่าถูกละเมิด คิดจะผลักเขาออกไป แต่ว่าไม่สามารถทำได้ แรงของโม่ข่ายมากเกินกว่าที่เธอคิดเอาไว้ เขาสวมแว่นตา ดูแล้วสุภาพอ่อนโยน แต่ว่าในร่างกายเขากลับมีพละกำลังเหลือล้น ไม่ว่าเธอจะดิ้นอย่างไร ก็ดิ้นไม่หลุดจากเขาสักที ผลักเขาไม่ออก กู้เหยายกขาขึ้นเตะเขาอย่างแรง แต่ว่าเขากลับไม่รู้สึกอะไร แถมยังจูบเธอต่อไม่ยอมหยุด กู้เหยาโกรธขึ้นมาบ้างแล้ว เธอเริ่มโมโห ก่อนหน้านี้ เธอยังคิดว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษที่ดีคนหนึ่ง ทำไมตอนนี้ถึงได้ทำกับเธอแบบนี้ได้ล่ะ? เขาไม่รักภรรยาของเขาอย่างลึกซึ้งหรอกหรือ? หรือว่าพวกผู้ชายชอบกินในชาม แต่คิดถึงในหม้องั้นหรือ? ขณะที่กู้เหยาทำอะไรไม่ถูกอยู่นั้น โม่ข่ายในที่สุดก็ปล่อยเธอลง