ตอนที่ 220ใครกล้าปฏิเสธเธอ

ต๭นที่ 220 ใครกล้าปฏิเสธเธอ แต่ว่ากู้เหยายังไม่ถึงกับหายใจหอบ โม่ข่ายก็ดึงเธอเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขน ราวกับว่าอยากจะฝังร่างเธอไว้ในตัวของเขา : “กู้เหยา ผมจะไม่ปล่อยให้คุณหนีผมไปไหนได้อีก” เขาพูดเสียงเบาๆราวกับพร่ำเพ้อ ยิ่งไปกว่านั้นเหมือนกับการซ้อมบทพูดซ้ำไปซ้ำมาเป็นพันๆรอบ ดูเป็นธรรมชาติและออกมาจากใจจริง กู้เหยาหยุดนิ่งลงทันที ในระหว่างที่รู้สึกสับสน เธอเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมโม่ข่ายถึงควบคุมตัวเองไม่ได้แบบนั้น เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ เธอจึงถอนหายใจออกมา แล้วพูดเบาๆว่า : “คุณโม่คะ ภรรยาของคุณ.....ก็ชื่อกู้เหยาเหมือนกันหรือคะ?” ท่าทีของโม่ข่ายไม่เหมือนกับคนที่เพิ่งรู้จักเธอเลย สายตาที่เขามองเธอตั้งแต่แรกพบก็แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง เพียงแต่กู้เหยาเพิ่งจะรู้ตัวก็ตอนนี้เอง บางทีอาจเป็นเพราะว่าเธอชื่อเหมือนกับภรรยาของเขา รูปร่างใกล้เคียงกัน เขาจึงได้เข้าใจผิดว่าเธอนั้นเป็นภรรยาของเขา แม้แต่เหยาเหยาน้อยก็อาจจะคิดเช่นนี้ด้วย ที่แท้ก็เป็นเพราะเหตุผลนี้นี่เอง อธิบายอย่างนี้ ข้อสงสัยที่มีอยู่ทั้งหมดก็กระจ่างขึ้นทันที พวกเขาต่างถือว่าเธอเป็นตัวแทนคนอีกคนหนึ่ง ที่กู้เหยาเหมือนกัน ที่พวกเขา......มองเห็น ไม่ใช่ตัวตนของเธอ โอ้...... ถึงแม้เธอจะไม่เกี่ยวข้องอะไรกับพวกเขาเลย แต่ว่าถูกวางตัวแทนที่คนอีกคน ในใจของกู้เหยารู้สึกอึดอัดใจอย่างมาก น้ำเสียงของเธออ่อยลง กู้เหยารู้สึกได้ว่าร่างกายของโม่ข่ายแข็งไปเล็กน้อย พละกำลังที่จับแขนเธอไว้เริ่มผ่อนลง “ใช่ ภรรยาของผมก็ชื่อกู้เหยา รูปร่างหน้าตาเหมือนกันคุณเปี๊ยบเลยครับ เมื่อสามปีก่อนผมทำเธอหายไป ตอนที่ได้พบเธออีกครั้ง เธออาศัยอยู่กับพ่อบุญธรรมที่เหี้ยมโหดราวกับสัตว์ป่าของเธอ นี่คือคำพูดที่อยู่ในใจโม่ข่ายที่ต้องการจะบอกเธอ แต่ว่าเขารู้ดีอยู่แก่ใจว่าเขาพูดอย่างนั้นกับเธอไม่ได้ เขายังไม่บอกเธอจะดีกว่า ไม่ว่าบอกไปแล้วเธอจะเชื่อหรือไม่แต่นั้นก็เป็นการซ้ำเติมรอยแผลเดิมเหมือนกับโรยเกลือลงบนบาดแผลเธออีก ถ้าเกิดว่าเธอเชื่อ เธอก็จำเหตุการณ์ที่ผ่านมาไม่ได้อยู่ดี ไม่เช่นนั้นแล้วเธออาจจะเป็นบ้าได้ ถ้ากู้เหยาไม่เชื่อ เธอก็อาจจะหนีเขาไปไกลแสนไกลอีก จนไม่ยอมเจอหน้าเขาอีกเลย ดังนั้น โม่ข่ายจึงค่อยๆผละผู้หญิงที่ตัวเองโหยหาด้วยความคิดถึงมาตลอด3ปีออกไปจากอ้อมกอดของตัวเอง เฝ้ามองเธอออกไปไกลจากเขาทุกทีๆ โม่ข่ายไม่รู้ว่าตัวเองควรจะพูดอะไรต่อ ท่าทางของกู้เหยาตอนนี้ก็ราวกับสัตว์ตัวน้อยที่หวาดกลัวอยู่ตลอดเวลา เต็มไปด้วยความหวาดระแวง ตอนที่เจอกันครั้งแรกเมื่อหลายปีก่อน เธอยังไม่เคยใช้สายตาแบบนี้มองเขาเลย ยิ่งกว่ามองคนแปลกหน้าเสียอีก คิดให้ละเอียดถี่ถ้วน การกลับมาของกู้เหยาในช่วงนี้ สำหรับโม่ข่ายแล้ว ก็เปรียบได้กับความทรมานอย่างโหดเหี้ยมและรุนแรงที่ยาวนาน จากกันไปแล้วกลับมาพบกันอีก พบกันแล้วก็จากกันไปอีก ยินดีแล้วก็สิ้นหวัง เจอสวรรค์แล้วก็กลับสู่นรก ต่อเนื่องกันไปไม่มีที่สิ้นสุด แต่ว่าถึงแม้จะต้องเสียใจเช่นนี้ แต่เขาก็ยังแอบดีใจที่ตัวเองได้พบกับเธออีกครั้ง จดจำไว้ไม่มีวันลืม ก็เป็นอย่างนี้แหละ กู้เหยานะกู้เหยา คุณจะรู้ไหมว่า ผมคิดถึงคุณมากขนาดไหน? ถึงแม้คุณจะอยู่ตรงหน้าผมแล้ว แต่ว่าผมก็ยังคิดถึงคุณยิ่งกว่าเวลาไหนๆเสียอีก โม่ข่ายยอมปล่อยกู้เหยาไป พร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปาก กู้เหยาเห็นรอยยิ้มนั้นแล้วสบสายตาที่เป็นประกายของโม่ข่ายเข้า รอยยิ้มนี้ไม่เหมือนว่ามีความสุข แต่เป็นรอยยิ้มที่ไม่รู้จะทำอย่างไรดี เหมือนแมงเม่าบินเข้ากองไฟ รนหาที่เอง “ขอโทษครับ” โม่ข่ายเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเล็กน้อย แต่ยังคงความอ่อนโยนบางอย่างเอาไว้ “ผมผิดเอง” กู้เหยาพูดไม่ออกทันที ในใจลึกๆมีเสียงโหวกเหวก กำลังโวยวาย มีอะไรบางอย่างที่อยากจะตะโกนมันออกมา แต่ว่ามันถูกดึงกลับลงไปในหัวใจลึกๆ ที่ที่เงียบสงบ เธอควรจะโมโหสิ ถูกจูบแทนที่อีกคนหนึ่งอย่างไร้เหตุผล เธอควรจะโกรธสิ แต่ว่าทำไม ไม่รู้สึกโกรธเลยล่ะ “คุณไปพักผ่อนเถอะครับ” โม่ข่ายบอก เดินออกจากห้องไปอย่างช้าๆ “คุณไม่ต้องเป็นห่วง จะไม่มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีกแน่นอน” เขายืนอยู่ที่ประตูรับประกันกับเธอ โดยไม่หันกลับมาเหลียวมองกู้เหยา จากนั้นจึงเดินออกไป เบื้องหลังอันโดดเดี่ยวทำให้เธออยากจะฉุดรั้งเขาไว้ กู้เหยามองอยู่ เธอมองอยู่นาน ไม่ขยับเขยื้อนไปไหน ...... ที่โต๊ะทานอาหารเช้า โม่ข่ายสีหน้าขุ่นมัว ไม่เพียงไม่สนใจโม่เสี่ยวเป่า แม้แต่เหยาเหยาน้อยเขาก็ไม่สนใจ เห็นท่าไม่ค่อยดี โม่เสี่ยวเป่าจึงทานข้าวไม่ลง ลุกขึ้นพลางพูดว่า : “ที่รัก คุณอามีธุระต้องทำ อีก 2 วันค่อยกลับมาเจอกันดีไหมจ้ะ?” “คุณอาคะ เหยาเหยามีพี่เหยาเหยาเป็นเพื่อนแล้วคะ” ที่ผ่านมา เวลาโม่เสี่ยวเป่าจะออกไป เหยาเหยาน้อยจะงอแงทุกครั้ง แต่วันนี้กลับโบกมือเล็กๆอย่างดีใจเป็นพิเศษ “มีแม่แล้วก็ไม่สนใจคุณอาคนนี้เลยนะ” โม่เสี่ยวเป่าอดไม่ได้ที่จะกระซิบที่ข้างหูเธอ รีบออกไปอย่างรวดเร็ว หายตัวไปรวดเร็วขนาดนี้ ก็เพราะโม่เสี่ยวเป่าไม่อยากเห็นสีหน้าบึ้งตึงของโม่ข่ายอีก ที่กลัวก็เพราะว่ารู้สึกผิดนั่นเอง กังวลว่าเมื่อวานตัวเองเจตนาดีแต่ทำเสียเรื่อง พี่ชายหัวแข็งของเธอคงจะรู้เรื่องที่เธอพูดไว้หมดแล้ว ไหนว่าเขาออกไปทำงานต่างจังหวัดไง ทำไมจู่ๆเช้านี้มาอยู่ที่โต๊ะทานอาหารเช้าได้ล่ะ เมื่อคืนพี่สะใภ้ก็อยู่จนดึกดื่น แต่เช้านี้หายไปไหนแล้วล่ะ โม่เสี่ยวเป่าใช้หัวแม่เท้าคิดก็ยังรู้เลยว่า เมื่อคืนระหว่างสองคนนั้นต้องเกิดอะไรขึ้นแน่ๆ เช้านี้บรรยากาศถึงได้เป็นแบบนี้ แต่ว่าหลายปีมานี้ เธอได้เรียนรู้มากขึ้นหลายอย่าง ถ้าเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับพี่สะใภ้ละก็ เธอไม่ควรเข้าไปยุ่งเลย อย่าเอากองไฟสุมตัวเอง ....... “คัต.....” ไม่รู้ว่านี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่ผู้กำกับสั่งคัต ความอดทนที่มีให้โม่เสี่ยวเป่าที่ไม่ได้เรื่องหมดลงแล้ว ผู้กำกับสั่งว่า : “เย่จื่อหยาง ตอนนี้คุณแสดงบทเป็นพระเอก ผู้หญิงที่คุณจูบเป็นผู้หญิงที่คุณรักเธอมาก คุณทำหน้าเศร้าแบบนั้นทำไม?” แสดงได้แย่ขนาดนี้ หน้าตาดีหรือก็ไม่เท่าไหร่ ไม่น่าเชื่อว่าจะเกิดมาโชคดีขนาดนี้ แน่นอนคำพูดเหล่านี้อยู่ในใจของผู้กำกับ เขาไม่ได้พูดมันออกมาหรอก เย่จื่อหยางบอกว่า : “ผู้กำกับครับ ฉากเลิฟซีนขอข้ามไปก่อนได้ไหมครับ?” เป็นเพราะคราวที่แล้วมีเรื่องซุบซิบนินทากัน บริษัทนายหน้าของเย่จื่อหยางจึงสั่งให้เขาห้ามเกี่ยวข้องใดๆกับ Polaris ละครเรื่องนี้เซ็นสัญญากันก่อนที่จะมีข่าวซุบซิบอีก ต้นฉบับที่ได้รับมาก่อนหน้านี้ก็ไม่มีฉากเลิฟซีน ไม่รู้ว่าทำไมพอเข้าฉากจริงกลับมีบทเลิฟซีนเต็มไปหมด หลังจากที่มีข่าวซุบซิบออกมา เย่จื่อหยางไม่ได้โง่ ทำไมจะไม่รู้ว่ารูปภาพนั้น Polaris เป็นคนเผยแพร่ออกไป ดังนั้นเขาจึงเดาว่าฉากเลิฟซีนนี้ เป็นเพราะ Polaris ขอให้เพิ่มบทลงไป เขาไม่ได้คิดอยากจะเกี่ยวข้องใดๆกับ Polaris เลย เขาไม่อยากให้อนาคตอันสว่างไสวของเขามาจบลงที่ตัวผู้หญิงคนนี้เพียงคนเดียว ถึงแม้ตอนนี้ Polaris จะดังกว่าเขามาก อาจจะทำให้เขาดังมากขึ้นได้ แต่ว่า Polaris เป็นคนอารมณ์ร้อน แถมเบื้องหลังไม่ขาวสะอาดด้วย ถ้ามัวหมกมุ่นอยู่กับคนอย่างเธอละก็ ไม่นานก็คงพากันลงเหวแน่ ดังนั้นอยู่ห่างๆเธอเอาไว้จะดีกว่า โม่เสี่ยวเป่าเพราะฉากนี้ไม่ผ่าน ชักจะไม่สบอารมณ์ขึ้นมาแล้ว แต่ว่าเขาก็ยังมีความเป็นมืออาชีพอยู่บ้าง ไม่แสดงอารมณ์โกรธออกมา และไม่มีเสียงฟึดฟัดใดๆด้วย คิดไม่ถึงว่าผู้ชายคนนี้จะกล้าเย็นชากับเธอได้ขนาดนี้ ในโลกนี้ นอกจากผู้ชายคนนั้นที่ชื่อจ้านเนี่ยนเป่ยกล้าปฏิเสธเธอแล้ว ยังมีคนที่กล้าทำแบบนี้กับเธอด้วยหรือ นี่เป็นสิ่งที่โม่เสี่ยวเป่ารับไม่ได้ เธอเอาดาบซึ่งเป็นอุปกรณ์ในการแสดงอย่างหนึ่ง จ่อเข้าที่คอของเย่จื่อหยาง เย่จื่อหยางตกใจอุทานออกมาว่า : “Polaris คุณคิดจะทำอะไรน่ะ?”