ตอนที่ 221 นักแสดงที่ไม่เคารพ

ต๭นที่ 221 นักแสดงที่ไม่เคารพ “ฉันจะทำอะไรนะหรือ?” โม่เสี่ยวเป่าเห็นขาทั้งสองข้างของเย่จื่อหยางสั่นระรัว มองด้วยสายตาหวาดระแวง “ฉันก็ไม่ได้เย็นชาในฉากเลิฟซีนกับคุณสักหน่อย แม่คุณใช้ให้มาที่นี่มีอารมณ์กับผู้หญิงหรือไง? ทำอย่างกับฉันไม่เคยเห็นผู้ชายหน้าตาดีขนาดนี้มาก่อน ไม่เคยเจอคนหน้าไม่อายอย่างคุณเลย” พี่ชายหัวแข็งของเธอที่บ้านคนนั้น ยังสามารถกลายเป็นจ้านเนี่ยนเป่ยสามีของเธอได้ ผู้ชายสองคนนี้ถ้าเอามาเปรียบเทียบกันแล้ว ไม่มีใครจะเหมาะสมได้เท่าพวกเขาแล้ว เย่จื่อหยางเคยถ่ายละครกับเธอมาแล้วเรื่องหนึ่ง เธอเอาเขามาเข้าฉากนี้ด้วย ก็เพราะต้องการเห็นจ้านเนี่ยนเป่ยคนบ้านั่นรู้สึกเสียดายเธอ คิดไม่ถึงว่าข่าวจะถูกพี่ชายหัวแข็งปิดได้เร็วขนาดนั้น จ้านเนี่ยนเป่ยยังไม่ทันได้เห็นข่าว กลายเป็นว่าผู้ชายคนนี้คิดเองเออเองเอาว่าเธอคิดอะไรกับเขา ตายล่ะ ก็แค่ดาบจำลองในฉากเล่มเดียวทำให้เขาตกใจกลัวจนขาอ่อน แทบจะฉี่ราดกางเกงขนาดนี้ เธอไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนั้นเลย ผู้ชายที่เธอชอบต้องมาดแมนแบบจ้านเนี่ยนเป่ยคนนั้นต่างหากล่ะ ถึงแม้จะมีคนนับสิบหยิบปืนขึ้นมาจ่อเขา เขาก็จะไม่แม้แต่ขมวดคิ้วเลย ยิ่งคิด โม่เสี่ยวเป่ายิ่งรู้สึกว่าจ้านเนี่ยนเป่ยยิ่งหล่อ เพียงแค่หล่ออย่างเดียวแต่ไม่มีคนข้างกาย โชคดีที่เธอเล็งเขาอยู่ไม่เช่นนั้นแล้วชีวิตนี้เขาคงอยู่เป็นโสดไปจนตาย ในทางกลับกัน มีเพียงเธอผู้หญิงที่ทั้งสวย ฉลาดรอบด้าน บุคลิกสง่างามเช่นนี้ถึงจะคู่ควรกับเขา “Polaris ถ้างั้นคุณไปพักก่อนก็ได้ ผมจะซักซ้อมบทกับเย่จื่อหยางหน่อย” โม่เสี่ยวเป่าอารมณ์เสียแล้ว ผู้กำกับจึงต้องขอพักก่อน พวกเขาไม่รู้จักธาตุแท้ของ Polaris กันหรอก รู้เพียงว่าบริษัทนายหน้าของเธอคือเซิ่งเทียนเอ็นเตอร์เทนเม้นต์ มีเพียงคนที่อยู่ในวงการเท่านั้นที่รู้ว่าเซิ่งเทียนเอ็นเตอร์เทนเมนต์ไม่เซ็นต์สัญญากับใครง่ายๆ แต่ว่าคนที่เซ็นสัญญากับเขาแล้ว เขาจะปกป้องคุ้มครองศิลปินของพวกเขาจนถึงที่สุด ศิลปินที่อยู่ในสังกัดของเซิ่งเทียนต่างก็ยึดการแสดงหาเลี้ยงชีพ พวกเขาไม่เคยอาศัยวิธีเก็งกำไรแบบนั้น ใช้ความสามารถของตัวเองล้วนๆ คนที่สามารถเซ็นต์สัญญากับเซิ่งเทียนเอ็นเตอร์เทนเมนต์ได้ ถ้าไม่ใช่เพราะฝีมือการแสดงยอดเยี่ยม ก็อาจจะเป็นนักแสดงหน้าใหม่ที่ฉายแววชัดเจนมาจากโรงเรียนการแสดง ดูอย่าง Polaris คนที่แทบจะไม่มีพรสวรรค์ด้านการแสดงเลย ตอนแรกเริ่มไม่มีทักษะด้านการแสดงเลย ยังสามารถเซ็นต์สัญญาเข้าสังกัดเซิ่งเทียนเอ็นเตอร์เทนเมนต์ได้ ทุกคนต่างเดาว่ามีผู้มีอิทธิพลอยู่เบื้องหลัง Polaris ผู้มีอิทธิพลที่อยู่เบื้องหลังเธอนั้นคือใคร ผู้คนต่างเดาไปต่างๆนานา แต่ว่าไม่มีใครเดาออกเลยสักคน “พักผ่อนทำไมกัน? เขามีเวลามากมาย แต่ฉันไม่มัวมาเสียเวลากับเขาหรอก ลองใหม่อีกครั้ง ถ้ายังไม่ผ่านก็เปลี่ยนตัวไปเลย” ถ้าถ่ายละครจบได้ 2 ฉากวันนี้ โม่เสี่ยวเป่าก็จะเอาเวลาไปคิดหาทางทอดสะพานให้จ้านเนี่ยนเป่ยแล้ว มีเวลามานั่งรอคนพวกนี้ที่ไหนกันเล่า “คุณชายเย่ รบกวนคุณช่วยตั้งใจอีกสักนิด ถ้าเกิดรอบนี้ยังไม่ผ่านอีกละก็......” ผู้กำกับหยุดลงแค่นั้น คนที่อยากจะเป็นนักแสดงจะควรต้องตั้งสติด้วย “ที่นี่คือกองถ่าย ไม่ใช่ที่บ้านสักหน่อย เรื่องเปลี่ยนตัวแค่เธอบอกว่าให้เปลี่ยนก็ทำได้เลยหรือไง?” เพราะว่าเบื้องหลังมีนักลงทุนให้การสนับสนุนอยู่ เย่จื่อหยางจึงไม่กังวลว่าตัวเองจะถูกคัดออก ในสายตาของคนส่วนใหญ่ โม่เสี่ยวเป่าที่เซ็นต์สัญญาภายใต้สังกัดเซิ่งเทียนเอ็นเตอร์เทนเมนต์ นั่นถึงจะแปลว่าเธอมีคนสนับสนุนอยู่ แต่คนที่อยู่เบื้องหลังเธอก็ไม่รู้แน่ชัดว่าเป็นใคร เขาปิดบังตัวเองไว้ ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาจริงๆใครจะไปสนใจเธอ “หน้าตาก็ไม่ได้ดีเด่นอะไร การแสดงก็ห่วยแตก ยังมีหน้ามาต่อปากต่อคำกับฉันที่นี่อีก เชื่อไหมละว่าฉันแน่ว่าแก?” ถ้าไม่ใช่เพราะมีเวลาน้อย โม่เสี่ยวเป่าคงเปลี่ยนตัวนักแสดงไปแล้ว ต้องมาร่วมงานกับนักแสดงกระจอกๆแบบนี้ เธอรู้สึกว่าเกรดของตัวเองตกไป เวลาโม่เสี่ยวเป่าโกรธขึ้นมา ก็อยากจะท้าตีท้าต่อยกันคนไปทั่ว โม่เสี่ยวเป่าเคยมีเรื่องตบตีกับคนอื่น เหตุผลที่แท้จริงไม่มีใครรู้ชัดเจน เพราะว่าเรื่องถูกปิดเงียบไปโดยเร็ว เย่จื่อหยางรู้ว่าเธอทำได้เลยอย่างที่พูด อดทนไปก่อนเถอะ ไว้มีโอกาสเมื่อไหร่ค่อยแก้แค้น หลังจากถูกโม่เสี่ยวเป่าด่าเอา เย่จื่อหยางแสดงได้ดีขึ้นทันที ถ่ายจบไปหนึ่งฉาก ถึงแม้จะไม่ได้สวยงามเลิศหรู แต่ก็พอเอาไปใช้ได้ ต่อไป โม่เสี่ยวเป่าต้องแสดงฉากสำคัญที่ต้องใช้ลวดสลิง เธอต้องเล่นกับยิ่นถิงพระรอง ความจริงยิ่นถิงที่แสดงบทพระรองมีฝีมือการแสดงที่ดีกว่าเย่จื่อหยางที่รับบทพระเอกมาก อาจเพราะเขาไม่มีคนสนับสนุน บริษัทนายหน้าที่เขาเซ็นต์สัญญาด้วยไม่มีพลังมากพอ ดังนั้นแสดงมาตั้งหลายปีก็ยังคงเป็นแต่พระรองพระรองแล้วก็พระรอง แค่ฝีมือการแสดงของเขาเพียงอย่างเดียวไม่อาจทำให้เขาเจิดจ้าได้ในวงการนี้ โม่เสี่ยวเป่าเห็นพระรองคนนี้เข้าตา นอกจากถ่ายละครแล้วพวกเขายังคุยกันถูกคอด้วย เมื่อก่อนทั้งสองเคยเล่นละครด้วยกันแล้วเรื่องหนึ่ง เคยดื่มเหล้าด้วยกัน เรียกได้ว่าเป็นเพื่อนเมาเลยทีเดียว “Polaris พวกเรามาซ้อมบทกันก่อนดีกว่าไหม เดี๋ยวเวลาเข้าฉากคุณจะตกใจจนลืมบทซะก่อน” ยิ่นถิงนั่งลงข้างๆโม่เสี่ยวเป่า พลางหยอกเล่น “สบายใจได้ ฉันจำบทขึ้นใจอยู่แล้ว ถึงจะตกใจจนฉี่ราดกางเกง ฉันก็ไม่มีวันลืมบทละครของฉันหรอก” อย่ามองว่าโม่เสี่ยวเป่าทั้งวันเอาแต่เล่นไปเรื่อย เหมือนไม่จริงจังอะไร แต่ว่าเวลาทำงานเธอเอาจริงเอาจังทุกครั้ง เธอไม่เคยใช้อภิสิทธิ์ของตัวเธอเลย หลังจากที่เข้ามาในวงการควรปฏิบัติอย่างไรเธอก็ทำแบบนั้น ตั้งอกตั้งใจทำงานมากกว่าใคร แน่นอนถ้าผู้ใหญ่ในบ้านยิ่งดูแลเธอเข้มงวดมาก เพื่อที่จะไม่ปล่อยให้พวกเขาเป็นห่วง เธอจึงต้องยอมรับสิทธิพิเศษนั้น ยิ่นถิงยิ้มให้ พลางกล่าวว่า : “ถ้าคุณมั่นใจขนาดนี้แล้ว ผมไม่รบกวนคุณแล้วล่ะ คุณเตรียมตัวเถอะ เดี๋ยวก็จะถึงฉากของพวกเราแล้ว” “ไม่มีปัญหา” โม่เสี่ยวเป่าพูดพลางส่งภาษามือว่า ok ให้ รอจนยิ่นถิงเดินออกไปแล้ว เธอรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปตัวเองไว้แล้วส่งไปให้จ้านเนี่ยนเป่ย .....จ้านเนี่ยนเป่ย คุณดูสิฉันแต่งชุดโบราณเป็นอย่างไรบ้างคะ? สวยสะดุดตาคุณบ้างไหม? ฉันรู้ว่าคุณไม่ยอมตอบ แต่ว่าไม่เป็นไรค่ะ ฉันรู้ว่าในใจคุณกำลังชมฉันว่าสวยอยู่ก็พอแล้วคะ ......จ้านเนี่ยนเป่ย คุณต้องไม่รู้แน่เลยว่า ความจริงแล้วทุกครั้งที่ฉันแสดงบทที่เกี่ยวกับความรัก ฉันมักจะคิดว่าฝ่ายตรงข้ามคือคุณอยู่เสมอ ถ้าอย่างนั้นแล้วฉันก็จะกอดได้ จูบได้คะ .....จ้านเนี่ยนเป่ย ไม่รู้นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้เจอหน้าคุณ วันนี้ถ่ายละครจบแล้ว ฉันเลี้ยงข้าวคุณเองคะ ......ฉันรู้ว่าคุณคงไม่ยอมตอบฉันหรอก แต่ว่าใครจะไปสน ฉันจะไปถ่ายละครต่อแล้วคะ ฉากนี้ต้องใช้ลวดสลิงด้วยเดี๋ยวฉันถ่ายเสร็จแล้วจะมาคุยด้วยนะ ตอนที่ฉันไม่ได้อยู่เคียงข้างคุณ คุณคงจะคิดถึงฉันมากเลยสินะคะ ตามสบายเลยนะคะ จุ๊บ! ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าจ้านเนี่ยนเป่ยทางนั้นไม่ตอบ ทุกๆวันเวลาว่าง โม่เสี่ยวเป่าก็ยังส่งข้อความผ่าน wechatไปหาจ้านเนี่ยนเป่ย ทั้งตัวอักษรและข้อความเสียงเต็มไปหมด ฮัมเพลง....... เธอคิดจะใช้วิธีนี้แสดงตนในชีวิตเขาทุกๆวัน จนเขาชิน ถ้าวันไหนเธอไม่ได้ก่อกวนเขา เขาก็จะรู้สึกแปลกไปเอง “Polaris ใกล้จะถึงบทเธอแล้วนะ เตรียมตัวได้เลย” ผู้ช่วยกล่าวขึ้น “Ok” โม่เสี่ยวเป่าตอบกลับไป พลางอัดวิดีโอสั้นๆส่งให้จ้านเนี่ยนเป่ย “จ้านเนี่ยนเป่ย อย่าลืมคิดถึงฉันด้วยนะ” เพราะว่าในใจกำลังคิดถึงจ้านเนี่ยนเป่ยอยู่ โม่เสี่ยวเป่าจึงอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ปกติเธอมักจะรู้สึกกลัวนิดหน่อย วันนี้ตอนใช้ลวดสลิง กลับรู้สึกไม่ค่อยกลัวเท่าไหร่