ตอนที่ 222 ไม่ตกหลุดพลางนี้

ต๭นที่ 222 ไม่ตกหลุดพลางนี้ “Polaris ต่อไปฉากที่อันตรายแบบนี้เราจะใช้นักแสดงแทนดีกว่านะ” โม่เสี่ยวเป่าไม่ได้ว่าอะไร จองคุนที่อยู่ข้างเธอมาโดยตลอดเป็นห่วงแทน เขาเคยเตือนโม่เสี่ยวเป่าไม่รู้กี่ครั้งแล้วว่า ถ้ามีฉากเสี่ยงๆให้ใช้ตัวแสดงแทน แต่ว่าโม่เสี่ยวเป่าไม่ยอมฟังเลย แถมยังบอกว่านักแสดงแทนเขาก็มีพ่อมีแม่เหมือนกัน อย่าถือว่ามีเงินแล้วจะยัดเยียดความเสี่ยงไปให้แต่คนอื่น ทุกครั้งที่เห็นโม่เสี่ยวเป่าเข้าฉากที่ต้องใช้ลวดสลิง จองคุนลุ้นด้วยความเป็นห่วงเธอจนเหงื่อแตกพลั่ก ครอบครัวโม่ออกจะรวย เงินที่ได้มาทุกปีของโม่เสี่ยวเป่าเพียงพอที่จะเลี้ยงคนจำนวนหนึ่งไปได้หลายชั่วโคตร ไม่รู้ว่าเธอจะเอาตัวเองไปเสี่ยงเพื่ออะไร เห็นรอกกำลังถูกยกขึ้นอย่างช้าๆ ไม่รู้ว่าทำไม จองคุนวันนี้ใจคอไม่ค่อยดี รู้สึกเหมือนว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นสักอย่าง ได้ยินเสียงเอี๊ยดอ๊าดของเชือก ทุกครั้งที่ได้ฟัง หัวใจของจองคุนเหมือนถูกบีบไว้จนแน่น สายตาทั้งคู่จับจ้องตามโม่เสี่ยวเป่าในทุกการเคลื่อนไหวโดยตลอด ทันใดนั้นเชือกที่ยึดสลิงเอาไว้ก็ขาดลง สายตาของจองคุนจ้องมองโม่เสี่ยวเป่าที่ลอยคว้างอยู่กลางอากาศจากนั้นเธอก็ตกลงมาอย่างรวดเร็ว เธอร้องตกใจเสียงหลง : “อ้า............” ทีมงานในกองถ่ายต่างพากันตกตะลึง ต่างคนต่างทำอะไรไม่ถูก บ้างก็กรีดร้อง ตอนนี้ทุกอย่างสับสนวุ่นวายไปหมด จองคุนเห็นโม่เสี่ยวเป่าตกลงมาจากกลางอากาศรวดเร็วขนาดนั้น เขาแทบจะวิ่งไปข้างหน้าทันที คิดว่าจะเข้าไปรับโม่เสี่ยวเป่าตอนที่เธอตกลงมาพอดี แต่ว่า ถึงแม้เขาจะพยายามสุดความสามารถแล้วก็ตาม แต่เขาก็ไม่สามารถเข้าไปรับโม่เสี่ยวเป่าได้ทัน สายตาได้แต่มองเธอตกลงมาต่อหน้าต่อตาเขา เสียงดังสนั่น ฝุ่นบนพื้นฟุ้งกระจาย “ไอ้หยา แม่จ๋า.......” โม่เสี่ยวเป่ารู้สึกเจ็บจนหน้าถอดสี ราวกับว่าทั่วทั้งร่างเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ “Polaris......” จองคุนรีบโผเข้าไปหาทันที คุกเข่าลงไปข้างๆร่างของโม่เสี่ยวเป่า “คุณเป็นอย่างไรบ้าง?” “ฉันคิดว่าฉันจะตายซะแล้ว” ก็เกือบตายแล้วล่ะ โม่เสี่ยวเป่าตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยได้รับบาดเจ็บถึงขนาดนี้ อยากจะจับทีมงานพวกนั้นลากมาจัดการซะจริงๆ ให้พวกมันลองมาเจ็บดูบ้าง “คุณอย่าเพิ่งขยับนะครับ เดี๋ยวผมรีบเรียกรถพยาบาลมาให้” จองคุนปลอบเธอพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา “จองคุน คุณเป็นห่วงฉันมากเลยหรือ?” “คุณอย่าเพิ่งพูดอะไร เก็บแรงไว้ก่อนนะ” “จองคุน เอาโทรศัพท์ให้ฉันก่อน” “Polaris คุณอย่าเพิ่งขยับสิครับ เราโทรเรียกรถพยาบาลให้แล้วครับ” คนในกองละครต่างเข้ามารายล้อม ไม่มีใครกล้าแตะต้องโม่เสี่ยวเป่าเลย ว่ากันว่าคนที่ตกลงมาอย่าเคลื่อนไหวร่างกายเลยจะดีที่สุด รอให้พยาบาลเฉพาะทางมาก่อนค่อยว่ากัน “จองคุน เอาโทรศัพท์มานี่” โม่เสี่ยวเป่าอยากจะกรีดร้องออกมาดังๆ หลังของเธอเจ็บแทบตายแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะเธอคิดขึ้นมาได้ฉับพลันที่จะเอาเรื่องนี้ขึ้นมาเป็นข้ออ้างเรียกให้จ้านเนี่ยนเป่ยกลับมาละก็ เธอคงทนไม่ได้ถึงป่านนี้หรอก จองคุนเป็นห่วงเอ่ยขึ้นว่า : “คุณจะเอาโทรศัพท์ไปทำอะไรครับ?” “เถอะน่า มัวแต่พูดอยู่ได้ ส่งมาให้ฉันเร็วๆเข้า” ถ้าไม่ใช่เพราะว่าตอนนี้กระดูกกระเดี้ยวแตกร้าวจนแทบขยับไม่ได้ โม่เสี่ยวเป่าจะต้องลุกขึ้นตีคนแน่ๆ จองคุนเนี่ยนะ อยู่กับเธอมาก็ตั้งหลายปีแล้ว ยังติดนิสัยหัวแข็งจากพี่ชายคนนั้นอยู่ได้ เข้มงวดไม่เข้าเรื่อง นิสัยไม่เคยเปลี่ยน ชอบทำให้เธออารมณ์เสียอยู่เรื่อยเลย จองคุนแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยขัดคำสั่งของโม่เสี่ยวเป่าเลย รีบเอาโทรศัพท์ส่งให้ในมือเธอ พลางมองเขาด้วยสายตาไม่ค่อยพอใจ : “คุณจะทำอะไรน่ะ ให้ผมช่วยก็ได้นะ” โม่เสี่ยวเป่าไม่อยากสนใจเขาเท่าไหร่ ใช้นิ้วจิ้มเลือกแอพwechat กดบันทึกวิดีโอ จากนั้นหันกล้องมาถ่ายตัวเอง พลางพูดอย่างน่าสงสารว่า : “จ้านเนี่ยนเป่ย เดิมทีคืนนี้ว่าจะพาคุณไปเลี้ยงข้าว แต่ว่าได้รับบาดเจ็บในระหว่างถ่ายละคร จะตายหรือเปล่าก็ยังไม่รู้......เห็นฉันอาการหนักขนาดนี้ คุณต้องมาเยี่ยมฉันด้วยนะคะ ฉันรู้ว่าคุณดีที่สุดแล้วสำหรับฉันคุณคงไม่ทำให้ฉันผิดหวังใช่ไหมคะ?” พูดจบ โม่เสี่ยวเป่ากดส่งวิดีโอออกไป โทรศัพท์ลื่นหลุดจากมือเธอ เธอครางเบาๆว่า : “จองคุน เรื่องที่ฉันได้รับอุบัติเหตุจนบาดเจ็บนี้ ห้ามบอกพี่ชายฉันนะ และห้ามบอกคุณตากับคุณพ่อคุณแม่ด้วย ฉันไม่อยากให้พวกเขาต้องเป็นห่วง” พี่ชายหัวแข็งของเธอคนนั้นกำลังปวดหัวกับเรื่องของพี่สะใภ้ เธอไม่อยากหาเรื่องให้เขาอีก คุณตาก็อายุมากแล้ว เธอไม่อยากให้คนแก่ต้องเป็นกังวล ส่วนคุณแม่ร่างกายท่านก็ไม่ค่อยแข็งแรง คุณพ่อต้องคอยดูแลเธออยู่ไม่ห่าง เธอไม่อยากให้พวกเขาต้องมากังวลเรื่องเธออีก ดังนั้นก็เหลือแค่จ้านเนี่ยนเป่ยคนเดียวที่เธอจะรบกวนได้ เธออยากจะก่อกวนเขา จองคุน : “แต่ว่า......” “แต่ว่าอะไร?” โม่เสี่ยวเป่าคำราญอย่างดุร้ายตัดบทจองคุน เจ็บปวดจนต้องพูดอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟันว่า “ถามกองถ่ายดูสิว่ารถพยาบาลมาหรือยัง? ถ้าฉันตายที่นี่ พวกเขาชดใช้ไหวหรือ?” โม่เสี่ยวเป่าไม่รู้จริงๆว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง? เธอกำลังเข้าฉากอยู่ดีดี ลวดสลิงก็ดันขาดลงมากะทันหัน เธอตกลงมาราวกับลูกบอลลูกหนึ่ง เร็วๆนี้เธอทำอะไรผิดกับเทพองค์ไหนหรือ ถึงได้ซวยขนาดนี้ ไม่มากเกินไปหน่อยหรือ โม่เสี่ยวเป่าเป็นคนที่มีจิตใจเข้มแข็ง มักจะคิดถึงเรื่องวุ่นวายต่างๆมาให้กำลังใจตัวเอง แต่ว่า เธอไม่ใช่เหล็กกล้า กำลังใจจะดีแค่ไหนแต่ตอนนี้ร่างกายจะไม่ไหวแล้ว เธอบอกอีกว่า : “จองคุน ฉันจะเป็นลมแล้ว แต่คุณไม่ต้องตกใจนะ อย่าลืมเรื่องที่ฉันบอกไว้ล่ะ” พยายามกัดฟันพูดจนจบแล้ว โม่เสี่ยวเป่าก็สบายใจแล้วสลบลงไป หลังจากนั้นโม่เสี่ยวเป่าก็ไม่รู้ตัวอีก ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองต้องถูกส่งไปโรงพยาบาล และไม่รู้ว่าอาการของตัวเองนั้นหนักแค่ไหน แถมไม่รู้ด้วยว่าตัวเองหลับไปนานเท่าไหร่ เมื่อเธอตื่นแล้วลืมตาขึ้นมา ก็เห็นใบหน้าอันเด็ดเดี่ยวผ่านการสู้รบมามากมายนั้นของจ้านเนี่ยนเป่ย เขายังคงสวมชุดทหาร เพียงแต่ไม่พูดอะไรออกมา ดูเหมือนจะเป็นมิตรที่ดีที่สุดในโลกคนหนึ่ง โม่เสี่ยวเป่าคิดว่าตัวเองตาฝาด รีบทำท่าจะยกมือขึ้นมาขยี้ตา แต่ใครจะรู้ว่ากิริยานั้นออกแรงมากเกินไป ไม่ทันได้ระวังบาดแผลในร่างกาย เจ็บปวดจนใบหน้าบูดเบี้ยว แต่น้ำเสียงของความโอดครวญไม่มีเลยสักนิด : “เจ็บขนาดนี่ใครจะไปรับไหว” “กระดูกซี่โครงหัก 2 ชิ้น อีกหลายวันกว่าจะออกจากโรงพยาบาลได้ เก่งจริงๆนะเราน่ะ” จ้านเนี่ยนเป่ยยืนอยู่หน้าเตียงของโม่เสี่ยวเป่า ทิ้งท้ายไว้สองประโยคนี้ด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “กระดูกหัก 2 ชิ้นหรือ?” โม่เสี่ยวเป่าถลึงตามองไปที่จ้านเนี่ยนเป่ย “จ้านเนี่ยนเป่ย คุณไม่คิดสงสารเห็นใจกันบ้างก็แล้วแต่คุณ หัวหน้ากองทหารของเขตทหารเจียงเป่ยอย่างคุณ ความรู้สึกเห็นอกเห็นใจเพื่อนมนุษย์ด้วยกันถูกหมาคาบไปกินแล้วหรือ?” จ้านเนี่ยนเป่ย : “ความรู้สึกเห็นอกเห็นใจคืออะไร? มันกินได้ไหมหรือเปลี่ยนเป็นเงินได้หรือเปล่า?” โม่เสี่ยวเป่า : “คุณ......ฉันอยากให้คุณมาลองโดนแบบฉันบ้างจริงๆเลย” ด่าเขาก็ไม่ได้ ตีเขาก็ไม่ได้ เธอไม่มีทางเอาชนะเขาได้เลย ชั่วชีวิตนี้ถ้าฝากชีวิตไว้กับเขา ถึงจะไม่มีความสัมพันธ์ใดๆเลย ขอแค่เป็นเขา เธอยินดีที่ยอมแพ้ จ้านเนี่ยนเป่ยเดินเข้าไปนั่งลงข้างๆโม่เสี่ยวเป่า ยื่นมือไปจับมือที่กำลังขยับของเธอไว้ : “ถ้าคุณยังเอะอะโวยวายแบบนี้อยู่อีก คงไม่ต้องรอถึงวันที่ผมจะมีจุดจบร่วมกับคุณหรอก ผมจะช่วยเตรียมโลงไว้ให้คุณล่วงหน้าเลย” โม่เสี่ยวเป่า : “.......” ตกลงผู้ชายคนนี้หัวใจทำด้วยอะไรกันนะ? ทำด้วยเหล็กหรือ? พูดดีดีกับเธอสักประโยคหนึ่งจะตายไหมเนี่ย? ถ้าไม่ตาย แล้วทำไมไม่ยอมพูดล่ะ? จ้านเนี่ยนเป่ย : “อย่าใช้สายตาแบบนั้นมองผม มันไม่มีประโยชน์อะไร”