ตอนที่ 223 ผู้ชายที่ไม่มีศักดิ์ศรี

ต๭นที่ 223 ผู้ชายที่ไม่มีศักดิ์ศรี น้ำเสียงของจ้านเนี่ยนเป่ยดูสงบนิ่งมาก ท่าทีไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ ในสายตาของเขาโม่เสี่ยวเป่ามองไม่เห็นถึงความเอื้ออาทรเหมือนในอดีตที่ผ่านมาที่เขาเคยมีให้เธอเลย ครั้งหนึ่ง เธอเคยล้มลงได้รับบาดเจ็บ เขาตื่นเต้นยิ่งกว่าเธอเสียอีก มีอยู่ครั้งหนึ่ง เธอหกล้มจนหัวเข่าถลอก เขายืนยันให้คุณหมอตรวจร่างกายเธอให้หมดทุกส่วน เขาบอกว่า : “ผู้ชายอย่างพวกเราหนังหนาหกล้มแค่นี้ไม่เป็นไรหรอก แต่ว่าหนูเป็นที่รักของพวกเราทุกคนในครอบครัวเป็นสีสันของพวกเราทุกคน ห้ามเป็นอะไรเด็ดขาด” เขายังบอกอีกว่า : “เด็กน้อย เธอคือคนที่พระเจ้าประทานให้ลงมาช่วยน้าสินะ ไม่ว่าน้าจะมีเรื่องทุกข์ใจอะไร แต่พอเห็นเธอเข้าทีไรก็หายเป็นปลิดทิ้งทุกที” ครั้งหนึ่ง โม่เสี่ยวเป่ารู้สึกว่าตัวเองคือโลกทั้งใบของจ้านเนี่ยนเป่ย ถ้าไกลจากเธอแล้ว เขาคงมีชีวิตอยู่ไม่ได้ ครั้งหนึ่ง โม่เสี่ยวเป่าเข้าใจว่าขอเพียงเธอเติบโตเป็นผู้ใหญ่ ก็จะสามารถอยู่ด้วยกันกับจ้านเนี่ยนเป่ยได้โดยหลักการ แต่ว่า ความเป็นจริงไม่ใช่แบบนั้น หลังจากที่เธออายุครบ18ปีบริบูรณ์แล้ว จ้านเนี่ยนเป่ยก็หลบหน้าเธอมาตลอด หลบมาตลอดหลายปี เธอสารภาพกับเขานับครั้งไม่ถ้วน แต่ว่าทุกครั้งเขาตอบกลับมาอย่างไม่มีเยื่อใยว่า : “คุณชอบผม แล้วมันเกี่ยวกับผมตรงไหนล่ะ?” ครั้งหนึ่งเธอคิดว่า เธออยู่ใกล้เขามาก แต่ว่าตอนนี้เขากลับมาอยู่ข้างๆกายเธอ แต่ว่าเธอกลับคว้าเขาไว้ไม่ได้ และไม่สามารถรักษาเขาไว้ได้ คิดถึงตรงนี้ จิตวิญญาณของโม่เสี่ยวเป่าห่อเหี่ยวลงทันที เธอเอ่ยเสียงอ่อยๆว่า : “จ้านเนี่ยนเป่ย ถ้าเกิดครั้งนี้ฉันตกลงมาตาย คุณจะรู้สึกดีใจใช่ไหม?” ไม่ทันรอคำตอบของจ้านเนี่ยนเป่ย โม่เสี่ยวเป่าก็พูดต่อว่า : “ฉันตายแล้ว คงไม่มีใครตามรังควานคุณอีก ชีวิตคุณคงจะสงบสุข ดังนั้นในใจคุณคงคิดสินะว่า ตกลงมาแค่กระดูกหัก 2 ชิ้น ทำเป็นสำออย ถ้าตกลงมาตายได้ก็คงดีสิ” ได้ยินโม่เสี่ยวเป่าพูดแบบนี้ จ้านเนี่ยนเป่ยแกล้งทำเป็นหรี่ตาลง กล่าวว่า : “ผมคิดว่าคุณไม่รู้เสียอีก คิดไม่ถึงว่าคุณก็รู้ตัวเหมือนกันนี่” โม่เสี่ยวเป่าที่เมื่อกี้ยังหดหู่อยู่ เลือดขึ้นหน้าขึ้นมาทันที ถลึงตาใส่จ้านเนี่ยนเป่ยกัดฟันเอ่ยว่า : “จ้านเนี่ยนเป่ย คุณมันไม่ใช่คน!” เธอก็แค่พูดเล่น เพราะอยากได้ยินคำปลอบโยนที่น่าฟังจากเขา ทำไมเขาถึงได้ตอบเธอแบบนี้ล่ะ ผู้ชายคนนี้อยากจะทำให้เธออกแตกตายหรือยังไงกันห๊ะ? จ้านเนี่ยนเป่ยยักไหล่อย่างเย็นชา : “ด่าผมว่าเป็นอมนุษย์ ถ้าคุณไม่ใช่คนแรก ก็ต้องเป็นคนสุดท้ายเหมือนกันนั่นแหละ” โม่เสี่ยวเป่าทนไม่ได้ต่อปากต่อคำกับเขาอีก : “สารเลว! จ้านเนี่ยนเป่ย เราจะได้เห็นดีกัน!” จ้านเนี่ยนเป่ยยื่นแขนออกไปกดตัวของโม่เสี่ยวเป่า เธอร้องด้วยความเจ็บปวดขึ้นมาทันที : “จ้านเนี่ยนเป่ย คุณมันไม่ใช่คน” เธอเจ็บหนักขนาดนี้ เขายังกล้ามากดแผลเธออีก ผู้ชายคนนี้ไม่มีความเป็นคนหลงเหลืออยู่เลยจริงๆ ทำไมเธอถึงดูคนผิดไปได้นะ? ไม่ใช่สิ เมื่อก่อนผู้ชายคนนี้แกล้งทำเป็นดี ดีต่อเธออย่างมาก ปล่อยให้เธอตกหลุมแห่งความอ่อนโยนของเขา เมื่อเธอตกหลุมเขาแล้ว เขาจึงไม่แยแสเธอเลยสักนิด อยากเล่นเกมส์กับเธอนักใช่ไหม? คอยดูละกัน! ฝากไว้ก่อน รอให้เธอหายดีก่อนเถอะ คอยดูว่าเธอจะทำอย่างไรกับเขา จ้านเนี่ยนเป่ย : “เจ็บไหมล่ะ? อยากให้ผมปล่อยมือไหม?” สีหน้าของโม่เสี่ยวเป่าซีดลงซีดลงเพราะความเจ็บปวด : “เลว คุณปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!” จ้านเนี่ยนเป่ยดึงมือกลับ : “โม่เสี่ยวเป่า เธอแพ้ฉันอีกแล้ว” โม่เสี่ยวเป่าโมโห : “แพ้ที่ไหนเล่า? ..วย!! จ้านเนี่ยนเป่ย ผู้ชายอย่างคุณ ถือโอกาสทำร้ายคนบาดเจ็บ หน้าไม่อาย? ฉันนอนอยู่บนเตียงแทบจะขยับตัวไม่ได้ ยังมีหน้ามารังแกฉันอีก! ช่างกล้า รอให้ฉันหายดีก่อนเถอะเราค่อยมาสู้กันใหม่!!” จ้านเนี่ยนเป่ย : “หน้าจะอายหรือไม่ขึ้นอยู่กับสิ่งที่ตัวเองทำ ไม่ใช่คนอื่นทำ หน้าของผม จะอายหรือไม่มันก็เรื่องของผมชิงลงมือก่อนตอนที่คุณอ่อนแอที่สุด ผมก็ไม่ต้องออกแรงอะไรมากมายคุณก็ต้องแพ้อยู่ดีนั่นแหละ เรื่องอะไรต้องรอจนคุณหายดีแล้วล่ะครับ?” โม่เสี่ยวเป่าทำหน้าแบบไม่อยากจะเชื่อ : “จ้านเนี่ยนเป่ย คุณช่างไม่มีศีลธรรมเอาซะเลย พ่อแม่คุณที่ตายไปแล้วจะรู้บ้างไหมเนี่ย? หัวหน้าคุณรู้บ้างไหม? แล้วลูกน้องคุณล่ะรู้ไหม? น้องสาวที่รักคุณล่ะ เขารู้ไหม?” จ้านเนี่ยนเป่ยตอบด้วยสีหน้าเคร่งเครียดว่า : “นี่คือยุทธศาสตร์ของการสู้รบ! ศีลธรรมคืออะไร? กินได้ไหม? ทำเงินได้ไหม?” โม่เสี่ยวเป่า : “.......” นี่คือตัวตนที่แท้จริงของจ้านเนี่ยนเป่ยสินะ ผู้ชายที่ไม่มีศีลธรรมคนหนึ่ง ผู้ชายอย่างจ้านเนี่ยนเป่ยคนนี้ ภายนอกดูเป็นคนเที่ยงตรงน่าเอาอย่าง เหมือนไม่เคยทำเรื่องน่าอายอะไรเลย โม่เสี่ยวเป่าตัดสินใจแล้วว่าต่อไปจะไม่ไปถ่ายละครอีกแล้ว เขียนหนังสือเล่มหนึ่ง ชื่อว่า “คุณอา! คุณลุง!” น้ำเสียงอ่อนโยนของเหยาเหยาน้อยดังลอดเข้ามาจากประตู โม่เสี่ยวเป่าและจ้านเนี่ยนเป่ยมองไปทางประตูพร้อมกันเห็นเหยาเหยาน้อยมากับอาหลิง เดินก้าวเล็กๆเข้ามา แกว่งมือน้อยๆเดินเข้ามาหาพวกเขา จ้านเนี่ยนเป่ยก้าวไปข้างหน้า 2 ก้าว มือหนึ่งอุ้มเหยาเหยาน้อยขึ้นมา : “ว่าไงจ้ะ เหยาเหยาน้อยน่ารักของลุง” “คุณลุง จ่ายเงินมาด้วยคะ!” ลัลลา เหยาเหยาน้อยท่าทางฉลาดเอาเรื่อง อย่าคิดว่าอุ้มเธอได้เพราะความน่ารัก เธอไม่ลืมคิดเงินที่เธอให้เขาอุ้มด้วย “เหยาเหยาน้อย คิดเงินตลอดทั้งอุ้มทั้งหอมแก้มใครเป็นคนสอนหนูเรื่องนี้จ้ะ?” จ้านเนี่ยนเป่ยไม่เชื่อว่าโม่ข่ายจะเป็นคนสอนเธอเรื่องนี้ แต่ว่าลองคิดดูดีดีแล้ว ผู้ชายตัวคนเดียวเงียบขรึมนานเกินไป ไม่ระบายออกมาบ้าง น่าจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปจากความเงียบขรึม โม่ข่ายคงกลายเป็นพวกล้าหลังไปแล้ว โม่เสี่ยวเป่าถามว่า : “เหยาเหยาน้อย หนูมาได้อย่างไรจ้ะ?” “คุณพ่อบอกว่าคุณอาไม่เชื่อฟัง เลยตกลงมาจากที่สูง ได้รับบาดเจ็บน่ะคะ” เหยาเหยาน้อยบอก พลางแสดงท่าทางการตกลงมาจากที่สูงประกอบด้วย “เหยาเหยามาช่วยรักษาตรงที่คุณอาได้รับบาดเจ็บคะ” ได้ยินเหยาเหยาน้อยพูดแบบนั้น จ้านเนี่ยนเป่ยอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเสียงดังขึ้นมา : “ฮ่าฮาฮา.....เหยาเหยาน้อย เธอนี่ช่างฉลาดเสียจริง อีกหน่อยคุณอาของเธอก็จะมีคู่แข่งแล้วล่ะ” โม่เสี่ยวเป่ามองค้อนจ้านเนี่ยนเป่ย พลางคว้าหมอนปาไปทางจ้านเนี่ยนเป่ย แต่ว่าปาไม่โดนเขา แต่กลับเจ็บแผลเสียเอง : “จ้านเนี่ยนเป่ย ฉันกับคุณเราขาดกัน” “ได้เลย” จ้านเนี่ยนเป่ยเอาเหยาเหยาน้อยวางลงข้างๆเตียงโม่เสี่ยวเป่า “เหยาเหยาน้อย คุณอาของหนูได้รับบาดเจ็บหนูลองหาวิธีรักษาเธอดูหน่อยสิ” “อืมคะ เหยาเหยาจะลองดูคะ” เหยาเหยาน้อยพยักหน้าอย่างแข็งขัน เธอจะต้องรักษาคุณอาให้หายให้ได้ จ้านเนี่ยนเป่ยลูบหัวเหยาเหยาน้อย พลางหันหลังเดินจากไป โม่เสี่ยวเป่าเอ่ยขึ้นว่า : “จ้านเนี่ยนเป่ย คุณจะไปไหนน่ะ?” จ้านเนี่ยนเป่ย : “ก็คุณบอกผมเองว่าเราขาดกันแล้ว ผมก็ต้องออกไปสิ” โม่เสี่ยวเป่าโกรธจนแยกเขี้ยวยิงฟัน สักครู่หนึ่งจึงพูดออกมาว่า : “หยุดเดี๋ยวนี้นะ! จ้านเนี่ยนเป่ย คุณมันโง่!” เหยาเหยาน้อยตกใจมองโม่เสี่ยวเป่าที่กำลังอารมณ์ขึ้นตาไม่กระพริบ โอ๊ยโอ๊ย คุณอาตอนโมโหน่ากลัวจริงๆเลย นั่นมันไข่อะไรหรือ? กินได้หรือเปล่านะ? โม่เสี่ยวเป่าเพิ่งรู้ตัวว่าทำให้เหยาเหยาน้อยตกใจ รีบฉีกยิ้มเปลี่ยนสีหน้าทันที พูดเสียงอ่อนโยนว่า : “ที่รัก คุณพ่อให้หนูมาดูแลอา ถ้างั้นหนูไม่ไปช่วยคุณพ่อตามคุณแม่แล้วหรือจ้ะ?”