ตอนที่ 225 แค่นิดเดียวก็สำเร็จ

ต๭นที่ 225 แค่นิดเดียวก็สำเร็จ กู้เหยาไม่ได้ต้องการที่จะหลบหน้าเขาหรอก เพียงแต่เธอจำเขาไม่ได้ จำลูกของพวกเขาไม่ได้เลย จำเรื่องราวในอดีตของพวกเขาไม่ได้เลย นี่คือเรื่องที่โม่ข่ายรู้และยอมรับได้ตั้งนานแล้ว แต่ทุกครั้งที่เจอหน้าเธอทีไร เขาก็ยังรู้สึกเจ็บปวดข้างในหัวใจทุกครั้ง หลังจากที่กำปั้นของเขากำแล้วคลาย คลายแล้วกำอยู่นานหลายครั้ง เขาจึงใช้น้ำเสียงปกติกล่าวขึ้น เขาบอกว่า : “หลายวันมานี้เหยาเหยาน้อยเอาแต่พูดถึงคุณอยู่ตลอด ถ้าเกิดคุณไปเจอเธอพร้อมกันกับผม เธอจะต้องดีใจมากแน่ๆเลยครับ” กู้เหยาคิดแล้วคิดอีก ยังไงๆเธอก็ไม่ได้คิดอะไรกับโม่ข่ายอยู่แล้ว ทำไมจะต้องหลบๆซ่อนด้วยล่ะ? อย่างนี้อาจจะทำให้คนอื่นรู้สึกว่าเธอทำอะไรผิด ทุกคนต่างก็รู้ดี ถ้าไม่ใช่เพื่อนกัน แต่เป็นแค่คนรู้จัก ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องหลบซ่อนอะไรเลย ไปเจอเหยาเหยาน้อยกับเขาอย่างเปิดเผยก็จบแล้ว หลังจากคิดได้แล้ว กู้เหยาจึงเงยหน้ายิ้มให้โม่ข่ายอย่างอ่อนโยน : “ได้คะ เราไปด้วยกันเถอะ ที่จริงฉันมาที่นี่ก็เพื่อมาเยี่ยมเหยาเหยาน้อยคะ แต่ว่าลืมไปแล้วว่าเธออยู่ชั้นไหน” กู้เหยายิ้มให้อย่างเจ้าเล่ห์หน่อยๆ ทะเล้นนิดๆ เห็นชัดๆว่าโกหก แค่โม่ข่ายก็ไม่ได้ว่าอะไร กู้เหยาของเขาก็เป็นแบบนี้ไม่ใช่หรือ บางครั้งก็ไม่ได้ดีกับเขาตลอด แถมยังละทิ้งเขาไม่พูดดีๆกับเธอบ้าง ส่วนใหญ่จะชอบทำท่าทะเล้นแต่ก็น่ารักดีเหมือนกัน ดังนั้นในตอนที่ทั้งคู่ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกันที่ห้องคนไข้โม่เสี่ยวเป่าเช่นนี้ โม่เสี่ยวเป่าคิดว่าสายตาของตัวเองนั้นมีปัญหาขึ้นอีกครั้ง เหยาเหยาน้อยบอกว่าพี่เหยาเหยายังโกรธคุณพ่ออยู่ไม่ใช่หรือ? ถ้าอย่างนั้นทั้งสองคนทำไมถึงมาด้วยกันได้ล่ะ? หรือว่าทั้งคู่คืนดีกันแล้วนะ? “คุณพ่อ......” เหยาเหยาน้อยไถลตัวลงจากเตียง โผเข้าหาโม่ข่ายอย่างรวดเร็ว โม่ข่ายรับร่างเล็กๆของเธอเอาไว้ อุ้มเธอขึ้นมาหอมซ้ายหอมขวา ลูบหัวเธออย่างนุ่มนวล : “เหยาเหยาเด็กดี” “คุณพ่อคะ พี่เหยาเหยาก็เด็กดีคะ” เหยาเหยาน้อยมองพี่เหยาเหยาที่อยู่ข้างๆคุณพ่อ “พี่สาว เหยาเหยาอยากให้พี่อุ้มคะ” กู้เหยารับเหยาเหยาน้อยมา มองสำรวจเธออย่างระมัดระวัง เพื่อให้แน่ใจว่าเหยาเหยาน้อยไม่ได้รับบาดเจ็บ เธอจึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก “พี่สาว อย่าหลบหน้าเหยาเหยาเลยได้ไหมคะ?” เหยาเหยาน้อยซบลงที่ใบหน้าของกู้เหยา คลอเคลียไปมา พลางจูจุ๊บลงที่ใบหน้าของกู้เหยาแล้วทิ้งรอยน้ำลายเอาไว้ด้วย กู้เหยาลูบหัวของเธอ ยิ้มให้อย่างอบอุ่น : “ต่อไปพี่จะไม่หลบหน้าเหยาเหยาอีกแล้วจ้ะ เหยาเหยาน้อยมาเล่นกับพี่เมื่อไหร่ก็ได้นะ” ได้ยินพี่เหยาเหยาบอกเหยาเหยาน้อยว่าจะไปหาเธอเมื่อไหร่ก็ได้ เหยาเหยาน้อยดีใจมาก พลางถามต่อว่า : “คุณพ่อด้วยหรือเปล่าคะ?” เหยาเหยาน้อยชอบพี่เหยาเหยา คุณพ่อก็ชอบพี่เหยาเหยาเหมือนกัน ถ้าเกิดว่าพี่เหยาเหยามาอยู่กับพวกเขาตลอดเวลาได้ก็ดีสินะ กลางคืนมีคุณพ่อนอนข้างซ้าย พี่เหยาเหยานอนข้างขวา เหยาเหยาน้อยนอนอยู่ตรงกลาง แค่คิดเหยาเหยาน้อยก็มีความสุขมากแล้ว กู้เหยาแตะลงที่ใบหน้าของเหยาเหยาน้อย พลางเอ่ยว่า : “คุณพ่อเป็นผู้ใหญ่ ผู้ใหญ่ก็ต้องทำงานสิคะ เหยาเหยาน้อยมาเล่นกับพี่ก็พอแล้วจ้ะ” “ก็ได้คะ” เหยาเหยาน้อยหันไปสบตาคุณพ่อทีหนึ่ง พลางรับสัญลักษณ์จากสายตาคุณพ่อมา เธอเข้าใจความหมายนั้นอย่างรวดเร็ว ออกแรงดึงสร้อยที่ห้อยคอเธอไว้ออกมา “พี่สาว เหยาเหยามอบให้พี่คะ” สร้อยเส้นนั้นความจริงแล้วก็คือเครื่องรางที่ทำจากไม้หอม เหยาเหยาน้อยคลอดออกมาได้ไม่นาน คุณย่าของเธอทำมาให้เธอ เป็นของที่รักที่ติดตัวเธอมาตลอดไม่เคยถอดออกตั้งแต่เล็กจนโต “นี่คือสิ่งที่เหยาเหยาห้อยติดตัวมาตลอด พี่จะรับไว้ได้อย่างไรจ้ะ” ถ้าจะบอกว่าให้เป็นของขวัญ กู้เหยาเองควรจะเป็นคนให้เธอมากกว่าไม่ใช่หรือ ทำไมกลับกลายเป็นว่าเหยาเหยาน้อยมอบให้เธอได้ล่ะ “เหยาเหยารักพี่คะ อยากมอบให้พี่” เหยาเหยาน้อยยังคงยืนหยัดที่จะสวมมันให้กู้เหยา กู้เหยาหันไปมองโม่ข่ายครั้งหนึ่งตามสัญชาตญาณ เขาพยักหน้าให้เธอ พลางกล่าวอย่างอ่อนโยนว่า : “เหยาเหยาน้อยให้คุณ ถ้าคุณไม่รับ เธอก็จะร้องไห้ให้คุณดูอยู่ดี” “พี่สาว......” โม่ข่ายเพิ่งจะพูดจบ เสียงของเหยาเหยาน้อยที่เริ่มสั่นเคลือก็ดังขึ้นมา ดวงตากลมโตปรากฏแววน้ำตา “เหยาเหยาไม่ร้องนะคะ ของขวัญของหนู พี่รับไว้แล้วนะ” กู้เหยาโผเข้าไปใกล้ๆศีรษะของเธอ พลางจูบลงที่หน้าผาก“ขอบคุณค่ะ เหยาเหยา!” เหยาเหยาน้อยหยุดร้องทันที พูดด้วยความดีใจว่า : “พี่สาวใส่มันสิคะ เหยาเหยาให้พี่แล้ว ห้ามเก็บเอาไว้อย่างเดียวนะคะ” “อืม พี่จะใส่จ้ะ ไม่เก็บหรอก” กู้เหยาใส่สร้อยเส้นนั้นต่อหน้า “อืม ของขวัญของเหยาเหยาน้อยสวยมากเลยจ้ะ” เหยาเหยาน้อยหันไปมองโม่ข่ายที่ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ เหมือนจะบอกว่า : พ่อคะ เหยาเหยาเชื่อฟังมากเลยใช่ไหมหน้าที่ที่พ่อมอบให้ เหยาเหยาทำสำเร็จแล้ว โม่ข่ายพยักหน้าให้ลูกสาวด้วยความพอใจ แถมยังแอบยกนิ้วแสดงความชื่นชมเธอด้วย 1 ครั้ง “ไอ้หยา ไอ้หยา เจ็บเจียนตายแล้วฉัน” โม่เสี่ยวเป่าที่ถูกทอดทิ้งมาตลอดทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว พวกเขาสามคนครอบครัวเดียวกันอบอุ่นซะขนาดนั้น ไม่แคร์ความรู้สึกของเธอบ้างเลยหรือไร? เธอยังคงนอนป่วยอยู่บนเตียง ซี่โครงหักสองท่อน ตอนนี้ลุกจากเตียงไม่ได้ แต่ว่ากลับไม่มีใครสนใจเธอเลยสักนิด เธอรู้สึกว่าตัวเองน่าสงสารมาก น่าสงสารเหลือเกิน เป็นสัตว์ที่น่าสงสารที่สุดในโลกนี้ ไม่มีใครรัก ไม่มีใครคอยเอาใจแถมต้องมาเห็นพี่ชายหัวรั้นมีครอบครัวที่อบอุ่นอีก “เธอไม่ต้องมาร้องหรอก แผลแค่นั้นน่ะ ไม่ถึงกับลุกจากเตียงไม่ได้มั้ง” โม่ข่ายนานๆทีจะพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงร่าเริง “อะไร?” โม่เสี่ยวเป่าคำรามขึ้นด้วยความไม่พอใจ “ฉันซี่โครงหักสองซี่เนี่ยนะพี่ว่ายังไม่หนักอีก? ถ้างั้นอะไรถึงเรียกว่าหนักละคะ? ต้องถึงขนาดว่าฉันพูดไม่ได้ กินข้าวไม่ได้งั้นสิ ถึงจะเรียกว่าหนักใช่ไหม?” “ใครบอกว่าเธอซี่โครงหักสองซี่?” โม่ข่ายถามกลับ ถ้าโม่เสี่ยวเป่าซี่โครงหักถึง 2 ซี่ เขาจะส่งเหยาเหยาน้อยมาดูแลเธอแค่นั้นหรือ? เชิญหมอเฉพาะทางมาดูไม่ดีกว่าหรือไหนเลยจะยอมปล่อยให้โม่เสี่ยวเป่านอนเดียวดายอยู่คนเดียวแบบนั้น “จ้านเนี่ยนเป่ยโกหกฉัน?” โม่เสี่ยวเป่าโกรธจนเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง หลังจากลุกขึ้นมาแล้ว เธอพบว่าบาดแผลที่เมื่อครู่เหมือนจะเจ็บจนขยับตัวไม่ได้นั้น ตอนนี้ไม่ต้องการยารักษาใดๆแล้ว เธอขยับแล้วขยับอีก ช่างปาฏิหาริย์จริงๆ เมื่อกี้ได้ยินว่ากระดูกซี่โครงของตัวเองหัก 2 ชิ้น เธอรู้สึกว่าเจ็บปางตายเลยทีเดียว แต่ตอนนี้ได้ยินว่าตัวเองไม่ได้เป็นอะไร ทั่วทั้งร่างกายไม่เจ็บตรงไหนเลย กระโดดลงจากเตียงทันที วิ่งไปมาสองรอบก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย โม่เสี่ยวเป่าวิ่งเข้ามาอุ้มเหยาเหยาน้อย หอมเข้าที่แก้มของเธออย่างแรงสองฟอด : “หนูน้อย อาหายเร็วขนาดนี้ ก็เพราะหนูรักษาอาเลยนะจ้ะเนี่ย” เหยาเหยาน้อยแบมือให้โม่เสี่ยวเป่า : “แบงค์ร้อยสิบใบคะ คุณอา หนูขอเก็บเงินด้วย” “เด็กขี้งก รู้จักวิธีขอเงินอาซะด้วย ทำไมไม่ขอเงินคุณแม่บ้างละค่ะ?” โม่เสี่ยวเป่ากระซิบไปพลาง แตะแก้มเหยาเหยาน้อยไป “ต่อไปมรดกของบ้านโม่ก็คือของหนูทั้งหมดแหละ หนูจะมาขออะไรนิดๆหน่อยๆกับอาละค่ะ” “อย่ามัวแต่โม้อยู่เลย เรียกคนมารับกลับได้แล้ว พวกเราจะกลับกันก่อน” โม่ข่ายต้องขอบคุณโม่เสี่ยวเป่าด้วย วันนี้ถ้าไม่ได้ความคิดของโม่เสี่ยวเป่า กู้เหยาก็คงไม่มาปรากฏตัวที่นี่ได้