ตอนที่ 226 ไม่รักพ่อแล้ว

ต๭นที่ 226 ไม่รักพ่อแล้ว “คุณชายครับ คุณPolaris คุณตาโทรมาครับ” จองคุนในมือถือโทรศัพท์ยืนอยู่ที่ประตูทางเข้า รายงานด้วยความเคารพ “จองคุน แกนี่มันปากมากจริงๆ ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ให้บอกที่บ้าน ตอนนี้ทุกคนรู้กันหมดแล้ว” โม่เสี่ยวเป่าตำหนิจองคุนไป พลางรับสาย “คะ คุณตา......” ไม่รู้ว่าคนที่อยู่ปลายสายนั้นพูดว่าอะไร เห็นแต่โม่เสี่ยวเป่าพยักหน้ารับไป พลางพูดว่า : “คุณตาคะ ไม่ต้องเป็นห่วงคะเสี่ยวเป่ามีพระดีคุ้มครองอยู่ ไม่ตายง่ายๆหรอกคะ” พูดไป โม่เสี่ยวเป่าก็กระโดดโลดเต้นไปด้วย : “คุณตา ได้ยินไหมคะ เสี่ยวเป่าวิ่งได้กระโดดได้ ไม่เห็นเป็นอะไรเลยคะคุณตาไม่ต้องเป็นห่วงแล้วล่ะคะ” “คุณตา สบายใจได้คะ เสี่ยวเป่าไม่เป็นอะไรจริงๆคะ ถ้าคุณตาไม่เชื่อ ถามพี่ชายดูสิคะ เขาก็อยู่ที่นี่ด้วยเหมือนกัน” โม่เสี่ยวเป่าเอาโทรศัพท์ยื่นให้โม่ข่าย โม่ข่ายเหลือบมองโทรศัพท์ครั้งหนึ่ง ในสายตาส่องประกายแหลมคมออกมา ไม่ยอมยื่นมือออกมารับโทรศัพท์ และไม่ยอมคุยกับคุณตา โม่ข่ายไม่รับสาย โม่เสี่ยวเป่าจึงต้องอธิบายกับคุณตาฉินเสียเอง : “คุณตา ไม่ต้องมาหรอกคะเหนื่อยเปล่าๆ อีกไม่กี่วันเสี่ยวเป่าก็จะกลับไปหาคุณตาที่อเมริกาแล้วคะ” โม่ข่ายอุ้มเหยาเหยาน้อยขึ้นมา พลางหันไปมองกู้เหยาที่ยืนอยู่ข้างๆ พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า : “พวกเราไปกันเถอะ” “คะ” กู้เหยาพยักหน้า เดินข้างๆเขา ไม่รู้ว่าทำไม เมื่อกี้กู้เหยาเห็นว่าในสายตาของโม่ข่ายซ่อนความหนาวเหน็บแสนจะเย็นชาเอาไว้ แต่ว่าเพียงชั่วพริบตาเดียวมันกลับหายวับไป โม่ข่ายกลับคืนสู่สภาพเดิมทั้งอ่อนโยนและสง่างามในแบบที่เธอเคยเห็น ราวกับว่าเธอนั้นตาฝาดไปเอง เธอดูผิดไปเองจริงหรือ? กู้เหยาอดไม่ได้ที่จะเงยหน้ามองโม่ข่ายที่อยู่ข้างๆครั้งหนึ่ง คนที่แสนจะอบอุ่นขนาดนี้ ทำไมถึงได้มีสายตาแบบนั้นได้นะ? เธอนับวันยิ่งจะสงสัยในตัวเขาแล้วสิ “คุณพ่อคะ คุณพ่ออุ้มหนูอยู่ จูงพี่สาวด้วยสิคะ” น้ำเสียงอ่อนโยนของเหยาเหยาน้อยดังขึ้นทันที กู้เหยาและโม่ข่ายต่างมองหน้ากันและกัน กู้เหยารีบหลบสายตามองไปทางอื่นอย่างเร็วที่สุด เด็กน้อยพูดจากใจจริง แต่ทำเอาผู้ใหญ่เขินจนทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว ที่เดินอยู่ข้างหน้าพวกเขาไม่ไกลเป็นพ่อแม่ลูกสามคน คุณพ่อมือขวาอุ้มลูก มือซ้ายจูงคุณแม่ เหยาเหยาน้อยที่ชาญฉลาดเห็นแล้วนึกภาพเป็นคุณพ่ออุ้มเธอไว้ แล้วก็จูงมือพี่สาวสิถึงจะถูกต้อง กู้เหยาก็เห็นภาพพ่อแม่ลูกที่เดินอยู่ข้างหน้าพวกเขาด้วยเช่นกัน นั่นคือครอบครัวสามคนสินะ คุณพ่อ คุณแม่และลูกแต่ไม่เหมือนพวกเขาสักหน่อย คุณพ่อ คนแปลกหน้าและลูก เหยาเหยาน้อยเด็กโง่เอ๋ย! เธอไม่มีวันรู้หรอกว่า ถ้าเกิดคุณพ่อตอนนี้เปลี่ยนเป็นจูงมือผู้หญิงอีกคนหนึ่ง คุณแม่ของเธอก็จะไม่มีวันกลับมาได้อีก แม้แต่คุณพ่อของเหยาเหยาน้อยก็เถอะ เขารักภรรยาของเขาซะขนาดนั้น รอคอยวันที่ภรรยาเขาจะกลับมาอยู่ตลอด จะไปจูงมือผู้หญิงคนอื่นได้อย่างไรล่ะ กู้เหยาถอนหายใจเงียบๆ : “คุณโม่คะ ตอนบ่ายฉันต้องกลับไปทำงานต่อ ฉันขอตัวก่อนนะคะ” “พี่สาว ไม่อยู่ทานข้าวกลางวันเป็นเพื่อนเหยาเหยาก่อนหรือคะ ไม่อยู่เล่นกับเหยาเหยาอีกหน่อยหรือคะ?” ครั้งนี้ไม่ต้องรอให้คุณพ่อส่งสัญญาณ เหยาเหยาน้อยพูดในสิ่งที่คุณพ่อต้องการให้พูดออกไปทันที นั่นเป็นเพราะเธอต้องการอยากจะอยู่กับพี่เหยาเหยาจากใจจริงนั่นเอง กู้เหยายิ้มอย่างอ่อนโยน พลางกล่าวว่า : “พี่ต้องไปทำงานนี่จ้ะ เอาไว้วันหยุดพี่จะมาเล่นกับเหยาเหยาดีไหมคะ?” “พี่สาวไม่ต้องไปทำงานหรอกคะ คุณพ่อมีเงินเยอะแยะเลย” เหยาเหยาน้อยพูดไป พลางพยักหน้าอย่างหนักแน่น แถมกระพริบดวงตากลมโตที่สวยงามปริบๆให้คุณพ่อ ราวกับจะบอกว่า : คุณพ่อรีบช่วยหนูรั้งพี่เขาเอาไว้เร็วๆสิคะ ขอเพียงคุณพ่อบอกว่ามีเงินมากมาย พอที่จะเลี้ยงเหยาเหยาน้อยและพี่เหยาเหยา พี่เหยาเหยาจะได้อยู่บ้านเล่นกับเหยาเหยาน้อยได้ทุกวัน ไม่ต้องไปทำงานอีกแล้ว แต่ว่าแต่ว่า สายตาน้อยๆของเหยาเหยาที่ขอความช่วยเหลือไม่ได้รับการตอบสนองจากผู้เป็นพ่อ พ่อของเธอได้แต่นิ่งเงียบ เธอรู้สึกว่าคุณพ่อขี้งก เห็นชัดๆว่ามีเงินตั้งมากมาย ทำไมให้พี่เหยาเหยาใช้บ้างไม่ได้? เฮ้อ........ เหยาเหยาน้อยทำท่าเหมือนตัวเองได้รับความเจ็บปวดแสนสาหัส เธอตัดสินใจว่าวันนี้ทั้งวันจะไม่รักคุณพ่อขี้งกอีกแล้วช่วงเวลาสำคัญก็ไม่ยอมช่วยเธอรั้งพี่เหยาเหยาเอาไว้ “เด็กโง่เอ๋ย!” กู้เหยาลูบหัวเหยาเหยาน้อยอย่างเอ็นดู พลางบอกกับโม่ข่ายว่า “คุณโม่คะ ฉันขอตัวก่อนนะคะ” โม่ข่ายพยักหน้า : “ระวังตัวด้วยนะครับ!” กู้เหยาโค้งรับ พลางจับมือเหยาเหยาน้อย : “เหยาเหยาน้อย ลาก่อนนะจ้ะ!” เหยาเหยาน้อย : “.....” ดวงตากลมโตของเหยาเหยาน้อยจ้องมองกู้เหยาจากไปด้วยสายตาไม่เป็นธรรมและสีหน้าตกตะลึง จนกระทั่งกู้เหยาเดินลับสายตาไป เหยาเหยาน้อยร้องไห้โฮเสียงดังออกมา ราวกับหัวใจแตกสลาย โลกแตกลงทั้งใบ ราวกับจะทำให้ทั้งโรงพยาบาลพากันร้องไห้ไปด้วย “เหยาเหยา หยุดร้องไห้ได้แล้ว พี่เหยาเหยามีงานต้องทำ อยู่กับลูกตลอดไม่ได้หรอกนะ” โม่ข่ายปลอบลูกด้วยความอดทน แต่ว่าเสียงร้องไห้ของเหยาเหยาน้อยไม่ได้ลดลงเลย โม่ข่ายตบหลังของเหยาเหยาน้อยเบาๆ พลางกล่าวว่า : “เหยาเหยา ถ้าอย่างนั้นคุณพ่อจะพาลูกตามพี่เหยาเหยาไปดีไหมครับ?” “ไม่เอา.......” เหยาเหยาน้อยยกมือกลมๆเล็กๆขึ้นปาดน้ำตา ร้องไห้หนักกว่าเดิม เสียงร้องไห้จ้าราวกับแผ่นดินไหวที่โรงพยาบาลแห่งนี้ โอ๊ยโอ๊ยโอ๊ย....... ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ? เรื่องราวทำไมกลายเป็นแบบนี้ได้ล่ะ? พี่เหยาเหยาบอกว่าเธอเป็นเด็กโง่ แต่ว่าเธอไม่ได้โง่สักหน่อย พี่เหยาเหยาไม่ชอบเธอแล้วหรือ? พี่เหยาเหยาออกจะชอบเธอมาตลอด ทำไมถึงได้รู้สึกว่าเธอเป็นเด็กโง่ขึ้นมาได้ล่ะ ไม่ชอบเธอแล้วละสิ? โอ๊ยโอ๊ยโอ๊ย....... ต้องเป็นเพราะคุณพ่อใจร้ายของเธอแน่ๆ คุณพ่อมีเงินมากมายแต่ไม่ยอมให้พี่เหยาเหยาเลย ไม่ยอมช่วยเธอรั้งพี่เหยาเหยาไว้ด้วย ตอนนี้เหยาเหยาน้อยรู้สึกว่าตัวเองได้รับความทุกข์แสนสาหัส ถ้าตัวเองมีเงินมากมายขนาดนั้นก็ดีสิ ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องให้คุณพ่อช่วยแล้ว เธอจะได้รั้งพี่เหยาเหยาไว้ได้ด้วย เหยาเหยาน้อยร้องไห้ไปพลางพูดแบบน้อยใจว่า : “คุณพ่อไม่เด็กดีเลย เหยาเหยาไม่รักคุณพ่อแล้ว......แง้ๆๆๆๆ.....” “เหยาเหยาเด็กดีสิครับ ไม่ร้องไห้นะ เด็กๆถ้าร้องไห้มากๆแล้วไม่น่ารักเลยรู้ไหม” โม่ข่ายปลอบลูกสาวตัวเอง ทั้งปวดใจและไม่รู้จะทำอย่างไรดี “เหยาเหยาไม่น่ารักแล้ว......แง้ๆๆๆ......” “เอาล่ะๆ พอได้แล้ว ที่รักของคุณพ่อน่ารักจ้ะ” “เหยาเหยาไม่เอาคุณพ่อ......แง้ๆๆๆๆๆ......” เหยาเหยาน้อยไม่เคยเอาแต่ใจตัวเองขนาดนี้มาก่อน โม่ข่ายปลอบอย่างไรเธอก็ไม่ยอมหยุดร้องเสียที เขาได้แต่เดินวนไปวนมา ....... โม่เสี่ยวเป่าเดิมทีก็เป็นคนอยู่ไม่ติดที่อยู่แล้ว ยิ่งรู้ว่าตัวเองไม่ได้กระดูกหักเหิกอะไร มีแค่รอยถลอกเล็กน้อย ให้ตายเธอก็ไม่ยอมนอนอยู่ที่โรงพยาบาลเด็ดขาด พอคุยโทรศัพท์กับคุณตาฉินจบแล้ว เธอรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า เตรียมตัวกลับไปที่กองถ่ายเพื่อเริ่มงานใหม่อีกครั้ง จองคุนเดินตามหลังเธอ รั้งอย่างไรก็รั้งเธอไว้ไม่ได้ ขณะที่ทั้งสองออกมาด้วยกัน ก็พลันเห็นโม่ข่ายที่ออกมาก่อนกำลังปลอบลูกสาวอยู่ แต่ว่าทำไมถึงปลอบไม่สำเร็จล่ะ เห็นท่าทางโม่ข่ายปลอบเหยาเหยาน้อยเท่าไหร่ก็ไม่สำเร็จสักที ในสายตาของโม่เสี่ยวเป่าก็พลันหลั่งน้ำตาออกมาบ้าง