ตอนที่ 227 รับประกันความปลอดภัยของเธอ

ต๭นที่ 227 รับประกันความปลอดภัยของเธอ สิ่งที่โม่ข่ายกำลังทำอยู่ตอนนี้ โม่เสี่ยวเป่าไม่เคยคาดคิดมาก่อน ผู้ชายที่ยืนอยู่บนยอดของปิรามิดคนนั้น ผู้ชายที่เป็นผู้กุมชะตาด้านธุรกิจแห่งเซิ่งเทียนคนนั้น ผู้ชายที่คนส่วนใหญ่ไม่กล้าเข้าใกล้เพราะความเย็นชาของเขาคนนั้น ผู้ชายที่เคยแต่สั่งให้คนอื่นทำนู่นทำนี่อยู่ตลอด....... เรื่องดูแลเหยาเหยาน้อยเหล่านั้นเขาสามารถยกให้คนรับใช้ไปจัดการทั้งหมดได้ แต่ว่าเขาไม่ได้ทำแบบนั้น เรื่องที่เกี่ยวข้องกับเหยาเหยาน้อย ส่วนใหญ่เขาดูแลเองทั้งหมด โม่เสี่ยวเป่าเคยรู้มาอย่างหนึ่งว่า พี่ชายของเธอคนนี้ตลอดชีวิตกลัวว่าจะต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวคนเดียวจนแก่ ดังนั้นเธอจึงคิดหาหนทางพาผู้หญิงมาให้เขาเลือกไม่หยุดหย่อน ต่อมา เขาก็ได้แต่งงาน และมีลูก...... เมื่อโม่เสี่ยวเป่ารู้สึกว่าพี่ชายหัวรั้นของเธอในที่สุดก็มีความสุขของเขาเองเสียที ผู้หญิงที่สามารถให้ความสุขกับเขาได้คนนั้นก็หายไปซะดื้อๆ ทิ้งไว้เพียงกล่องอัฐิใบเดียว โม่เสี่ยวเป่าเห็นกับตาตัวเองว่าพี่ชายหัวแข็งคนนั้นของเขาได้ตกลงมาจากความสุขอันสูงสุด จนร่างแหลกเป็นชิ้นๆเลือดเนื้อกระจัดกระจาย ถ้าไม่ใช่เพราะมีเหยาเหยาน้อยอยู่ เขาคงจะไม่อยู่แล้ว....... คิดถึงตรงนี้ โม่เสี่ยวเป่ารีบเข้าไปเอาเหยาเหยาน้อยเข้ามากอดไว้ : “คุณพ่อไม่เด็กดี เหยาเหยาไม่เอาคุณพ่อแล้ว แล้วเหยาเหยาเอาคุณอาไหมจ้ะ?” “เหยาเหยาไม่เอาคุณพ่อ เอาคุณอาคะ......” เหยาเหยาน้อยยกมือเล็กๆของเธอขึ้นมาเช็ดน้ำตา พูดอย่างน่าสงสาร “พี่ พี่สะใภ้ไปแล้ว พี่ก็ไปทำงานของพี่เถอะ เหยาเหยาน้อยให้ฉันช่วยดูแลได้คะ” ทิ้งท้ายไว้แค่นั้น โม่เสี่ยวเป่าก็อุ้มเหยาเหยาน้อยเดินจากไป เห็นเหยาเหยาน้อยร้องไห้เสียใจขนาดนั้น โม่เสี่ยวเป่าเดาออกว่า ต้องเป็นเพราะการจากไปของพี่เหยาเหยา ว่ากันว่าเลือดย่อมข้นกว่าน้ำ สายสัมพันธ์ของคนเป็นแม่ คำพูดนี้จริงแท้ยิ่งกว่าสิ่งใด พอพี่เหยาเหยากลับมา เหยาเหยาน้อยก็เกาะติดโดยอัตโนมัติ ถ้าเกิดเหยาเหยาน้อยนั้นคิดถึงแม่ เธอก็แค่พาเด็กน้อยไปหาคุณแม่สิ เรื่องแค่นี้เองง่ายจะตายไป มีเพียงพี่ชายหัวแข็งโง่ๆของเธอเท่านั้นแหละที่ไม่รู้จะทำอย่างไร ....... กู้เหยาเพิ่งมาถึงบริษัท โม่เสี่ยวเป่าก็พาเหยาเหยาน้อยที่ร้องไห้จนตาทั้งคู่แดงเหมือนกระต่ายตามมาได้ทัน โม่เสี่ยวเป่าเอาเหยาเหยาน้อยยัดเยียดใส่อ้อมแขนของกู้เหยา พูดอย่างมีอารมณ์หน่อยๆว่า : “เหยาเหยาน้อยเสียใจถึงขนาดนี้แล้ว คุณช่วยจัดการหน่อยเถอะ” ทิ้งท้ายไว้แค่นั้น แล้วโม่เสี่ยวเป่าก็หันหลังเดินจากไป ทิ้งให้กู้เหยากอดเด็กน้อยไว้แบบนั้น ยืนงงๆอยู่ที่เดิมไม่รู้จะทำอย่างไรต่อดี ได้ยินน้ำเสียงของโม่เสี่ยวเป่าเมื่อครู่ เหมือนว่าที่เด็กน้อยร้องไห้ ก็เพราะเป็นความผิดของเธอทั้งหมด เหยาเหยาน้อยไม่อยากให้พี่เหยาเหยามองเธอในแง่ลบ ทั้งๆที่เสียใจแทบตาย แต่ว่าตอนนี้กลับอดทนไว้ไม่ร้องออกมา “เหยาเหยาน้อย......” เมื่อเห็นเหยาเหยาน้อยร้องไห้จนตาแดง ในใจของกู้เหยาปวดร้าวถึงที่สุด เอาเด็กน้อยเข้ามากอดไว้แน่น “ถ้าอย่างนั้นเหยาเหยาน้อยไปทำงานเป็นเพื่อนพี่กันเถอะนะคะ” “พี่สาว เหยาเหยาไม่ได้โง่นะคะ” เหยาเหยาน้อยเบ้ปาก พลางซบหน้าลงบนบ่าของกู้เหยา ท่าทางน่าสงสารเหมือนกำลังจะร้องไห้ออกมาอีกรอบ เหยาเหยาน้อยตัดสินใจแล้วว่า ถ้าพี่เหยาเหยายังพูดว่าเธอโง่อีกละก็ เธอจะร้องไห้ให้พี่เขาดูทันทีเลย เหมือนกับที่ร้องไห้ให้คุณพ่อดูเมื่อกี้ “เหยาเหยาน้อยน่ารักขนาดนี้ ฉลาดขนาดนี้ ไม่โง่หรอกจ้ะ” กู้เหยาลูบศีรษะของเธออย่างอ่อนโยน เธอไม่รู้ว่า ในสมองของเด็กน้อยคนนี้วันวันคิดอะไรอยู่บ้างนะ? “พี่สาวชอบเหยาเหยาไหมคะ?” เหยาเหยาน้อยสูดลมหายใจเข้า พลางเอ่ยถามอย่างนุ่มนวล “พี่ชอบเหยาเหยาแน่นอนสิจ้ะ มากกว่าที่เหยาเหยาชอบพี่อีกหลายเท่าเลยล่ะ” กู้เหยากอดเหยาเหยาน้อยไว้แน่น อดไม่ได้ที่จะเอาเด็กน้อยเข้ามาซุกไว้กับตัวเอง แม้แต่ตัวเธอเองก็ยังคิดไม่ถึงเลยว่า เธอจะชอบเหยาเหยาน้อยถึงขนาดนี้ ชอบถึงขนาดว่าพอเห็นเหยาเหยาน้อยร้องไห้ เธอแทบอยากจะร้องไห้แทนเหยาเหยาน้อย ได้ยินว่าเหยาเหยาน้อยได้รับบาดเจ็บ เธออดไม่ได้ที่จะยอมเจ็บแทน เหยาเหยาน้อยไม่เข้าใจที่กู้เหยาพูด แต่ว่าเธออยากรู้แค่ว่าพี่สาวไม่ได้รำคาญเธอ แถมยังชอบเธอมากๆด้วยเท่านั้นเอง เมื่อนึกถึงว่าพี่เหยาเหยาชอบตัวเองมากขนาดนั้น เหยาเหยาน้อยก็เข้าไปใกล้ๆหน้าของกู้เหยา ไซร้ใบหน้าเล็กๆของเธออย่างออดอ้อน ใบหน้าของเหยาเหยาน้อยอวบอิ่มและอมชมพู เธอออกแรงไซร้ลงที่ใบหน้าของกู้เหยา ไซร้จนกู้เหยาแทบจะละลายเป็นน้ำไปหมดทั้งตัว “ถ้างั้นพี่สาวพาเหยาเหยาน้อยไปทานข้าวกลางวันกันนะคะ เดี๋ยวเหยาเหยาน้อยจะได้ไปทำงานกับพี่ดีไหมคะ?” กู้เหยาแตะใบหน้าของเหยาเหยาน้อย พลางเอ่ยถามด้วยความอ่อนโยน “คะ” เหยาเหยาน้อยปีนขึ้นไปบนไหล่ของกู้เหยา ตอบรับเสียงอ่อน ขณะที่กู้เหยาอุ้มเหยาเหยาน้อยอยู่นั้น สายตาที่อยู่รอบข้างมองกันเต็มไปหมด ต้องหาร้านที่รสชาติอาหารอ่อนๆ ที่เหมาะกับเด็กอายุ 3 ขวบกว่าๆ แต่ว่าแต่ว่า ขณะที่กู้เหยากำลังครุ่นคิดอยู่สักพักหนึ่งนั้น เหยาเหยาน้อยก็ผล็อยหลับไปบนบ่าของเธอ กู้เหยาลูบหัวของเธอ ยิ้มอย่างอบอุ่น พูดเบาๆว่า : “ช่างเป็นเด็กน้อยที่น่ารักน่าชังอะไรขนาดนี้เนี่ย เธอน่ารักขนาดนี้ทำไมแม่ของเธอยังทิ้งเธอไปได้อีกนะ” กู้เหยาไม่รู้ตัวเลยว่าทุกคำที่เธอพูดนั้นได้ยินถึงหูโม่ข่ายทุกประโยค เธอไม่รู้เลยว่าในเครื่องรางที่เหยาเหยาน้อยมอบให้เธอนั้นมีเครื่องดักฟังอยู่ด้วย ทุกการเคลื่อนไหวของเธออยู่ภายใต้การรับรู้ของโม่ข่าย วันแรกที่ได้เจอกู้เหยา โม่ข่ายก็ตัดสินใจที่จะทำอย่างนี้ แต่ว่ายังไม่ถึงเวลาที่เหมาะสม รวมถึงวิธีการที่แนบเนียน จนกระทั่งหลังจากที่กู้เหยากับเหยาเหยาน้อยเข้ากันได้ดีแล้ว โม่ข่ายจึงออกอุบายให้เหยาเหยาน้อยมอบของขวัญให้กู้เหยา เพราะว่าทำกู้เหยาหายไป หลายปีมานี้โม่ข่ายดูแลเหยาเหยาน้อยเข้มงวดเป็นพิเศษ ในเครื่องรางของเหยาเหยาน้อยจึงซ่อนเครื่องติดตามเอาไว้ เพื่อป้องกันเหยาเหยาน้อยหายตัวไปอีก หลิวยองเคาะประตูแล้วเข้ามาในห้องทำงาน บอกว่า : “ท่านประธานโม่คะ เครื่องดักฟังที่ติดตัวคุณผู้หญิงอยู่ สัญญาณชัดเจน ตำแหน่งถูกต้องแม่นยำคะ ต่อไปไม่ว่าเธอจะไปที่ไหน พวกเราก็จะสามารถยืนยันตำแหน่งของเธอได้แม่นยำในเวลาที่สั้นที่สุดเลยคะ” “ดีมาก” โม่ข่ายพยักหน้า เขาเคยบอกว่า ครั้งนี้ จะไม่ยอมให้กู้เหยาหายตัวไปได้อีก และไม่ปล่อยให้เธอได้รับบาดเจ็บแม้แต่ปลายเล็บ แม้ว่าวิธีการนี้จะเป็นการละเมิดสิทธิส่วนบุคคลของกู้เหยาก็ตาม แต่ว่าเขาจำเป็นต้องทำอย่างนี้ เพราะเธออยู่ข้างกายกู้เจิ้งเต๋อ เพื่อความปลอดภัยของตัวเธอเอง เขาจำเป็นต้องรู้สถานการณ์ของเธอทุกขณะ หลิวยองยังบอกอีกว่า : “กู้เจิ่งเต๋อสองวันนี้ติดต่อกับคนทางฝั่งจิงตู คนที่เขาติดต่อด้วย เรายังหาไม่พบคะ” “ที่แซ่สวี่กับกู้ซินล่ะสิ” โม่ข่ายเผยชื่อบุคคลเป้าหมายออกมาคำเดียว ในระยะเวลาสามปีมานี้ ธุรกิจของแซ่สวี่ยิ่งทำยิ่งเจริญรุ่งเรือง อาณาเขตของเขาขยายวงกว้างมาตั้งแต่ตอนนั้น กู้ซินคอยช่วยเหลืออยู่ข้างกายแซ่สวี่มาโดยตลอด หุ้นที่มีอยู่ในมือนั้น กู้เจิ่งเต๋อที่ต้องคอยหลบๆซ่อนๆรู้เรื่องนี้ดีอย่างแน่นอน ดังนั้นเมื่อได้ยินว่ากู้เจิ้งเต๋อติดต่อกับคนทางฝั่งจิงตู โม่ข่ายก็นึกถึงแซ่สวี่กับกู้ซินขึ้นมาได้ในทันที ได้ยินโม่ข่ายพูดแบบนี้ หลิวยองก็รู้สึกว่ามีเหตุผล บอกอีกว่า : “ท่านประธานคะ ถ้างั้นดิฉันให้คนไปคอยจับตาดูทั้งสองคนที่แซ่สวี่เอาไว้นะคะ” “จับตาดูกู้เจิ้งเต๋อไว้ด้วยอีกคน ไม่ว่าเขาจะติดต่อกับใครก็ตาม ผมต้องการรู้ด้วย” โม่ข่ายวางนิ้วเบาๆลงบนโต๊ะ พลางยิ้มขึ้นมาทันที