ตอนที่ 228 ไม่มีใครที่เหมาะสม

ต๭นที่ 228 ไม่มีใครที่เหมาะสม กิริยาที่เลิกคิ้ว มุมปากยกขึ้น สายตาอ่อนโยน.....ลักษณะแบบนี้ก็คือกำลังยิ้มอยู่แน่นอน ไม่มีความหมายอื่น หลิวยองเห็นแล้วไม่เข้าใจเลยว่า ท่านประธานของเขานั้นยิ้มราวกับว่าปิติยินดีทำไมเมื่อเอ่ยถึงกู้เจิ้งเต๋อขึ้นมา จ้องมองโม่ข่ายอยู่ครู่หนึ่ง หลิวยองลองเรียกเขา : “ท่าน ท่านประธานครับ......” “ไม่มีอะไรแล้ว ออกไปเถอะ” โม่ข่ายโบกมือ สายตานั้นอ่อนโยนมากขึ้นอีก เห็นหลิวยองขนลุกขนพอง หลังจากที่เดินออกมาจากห้องทำงานแล้ว ยังคิดอยู่ว่าตัวเองนั้นทำอะไรผิดหรือเปล่า ท่านประธานของพวกเขาถึงส่งรอยยิ้มแบบนั้นให้เป็นการลงโทษ หลิวยองรู้ว่าตอนนี้โม่ข่ายสามารถได้ยินเสียงกู้เหยาตลอดเวลา แต่ไม่รู้ว่าเมื่อกี้ที่โม่ข่ายยิ้มขึ้นมานั้นเป็นเพราะได้ยินเสียงกู้เหยาพูดอยู่หรือเปล่า ขณะที่โม่ข่ายกำลังบอกให้หลิวยองส่งคนไปติดตามทุกความเคลื่อนไหวของกู้เจิ่งเต๋ออยู่นั้น ในหูฟังที่ซ่อนอยู่ในหูของเขาปรากฏเสียงของกู้เหยาดังขึ้นมา “เด็กน้อย ทำไมพี่ยิ่งดูเธอก็ยิ่งรู้สึกว่าเธอยิ่งโตยิ่งเหมือนพี่นะ หรือว่าเป็นเพราะพี่มีลักษณะใกล้เคียงกับคุณแม่ของเธอนะ ดังนั้นเธอก็เลยโตมาคล้ายๆพี่?” โม่ข่ายได้ยินเสียงกู้เหยาหอมเหยาเหยาน้อย พลางฟังเธอบอกว่า : “เห็นหนูนอนแล้วเหมือนกับหมูน้อยตัวหนึ่งเลย หนูตอบพี่ไม่ได้สินะ ถ้างั้นหนูนอนให้สบายตรงนี้แหละ ตื่นแล้วพี่จะพาไปทานของอร่อยๆนะ” “กู้เหยา” ทันใดนั้นเสียงผู้ชายคนหนึ่งดังลอดเข้ามาในหูฟังของโม่ข่าย โม่ข่ายขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว “ท่านประธานเฉิง” “ได้ยินว่าคุณงานยุ่งจนไม่มีเวลาทานข้าวกลางวัน ผมเลยซื้อกลับมาฝากครับ” น้ำเสียงของผู้ชายคนนั้นอ่อนโยนมาก “ท่านประธานเฉิงคะ จะดีหรือคะ?” “เราก็เป็นเพื่อนร่วมงานกัน ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ” ฟังออกว่า ผู้ชายคนนั้นกำลังยิ้มอยู่ “ถ้างั้น ขอบคุณมากนะคะ!” “ไม่ตัองเกรงใจผมขนาดนั้นหรอกครับ ต่อไปถ้ามีอะไรให้ช่วย บอกผมได้เลยนะครับ” โม่ข่ายรู้สึกไม่ค่อยสบายใจขึ้นมาทันที เพราะว่ากู้เหยาของเขามักจะไม่ชอบรบกวนใคร.......ดังนั้นเธอควรจะปฏิเสธผู้ชายคนนั้นไปสิ แต่ว่าเขาหยุดชะงักความคิด เมื่อได้ยินเสียงอันอ่อนโยนของกู้เหยาดังขึ้นมาในหูฟัง....... “คะ” โม่ข่ายรู้สึกว่ามีบางอย่างกดทับหัวใจเขาไว้ จนเขาแทบจะหายใจไม่ออก “อ้าว เด็กหน้าตาน่ารักคนนี้ลูกใครกันน่ะ? ผมเห็นเธอมาหาคุณอยู่บ่อยๆ” “ฉันสนิทกับเด็กคนนี้น่ะคะ แต่กับครอบครัวเขาไม่ค่อยเท่าไหร่คะ” คำพูดตอนหลัง โม่ข่ายไม่รู้ว่าฟังไม่เข้าหูหรือเปล่า เขาตอบสนองช้ามากจนกระทั่งคิดขึ้นได้ถึงความเป็นจริงอันน่าสะพรึงกลัว........กู้เหยาในปัจจุบันจำเรื่องราวในอดีตที่ผ่านมาไม่ได้เลย ในความทรงจำของกู้เหยา เธอเป็นคนโสด ที่มีอิสระในเรื่องความความรัก แต่กู้เหยาของเขาสง่างามขนาดนี้ มีผู้ชายตามติดไม่น้อยแน่ๆ .......ถ้าเกิดมีคนมาแย่งเธอไปในระหว่างที่เขากำลังตามเธออยู่ล่ะ? โม่ข่ายรู้สึกร้อนใจขึ้นมาทันที ตอนนี้เขาอยากจะรีบไปปรากฏตัวต่อหน้ากู้เหยาทันที แล้วจับมือเธอ ประกาศให้ทุกคนได้รู้ว่าเธอนั้นเป็นของเขา ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น ตัวโม่ข่ายเองเดินออกมาถึงประตูห้องทำงานแล้ว ขณะที่กำลังเปิดประตู กลับหยุดนิ่งอยู่กับที่เขาในตอนนี้มีเหตุผลอะไรหรือ? เขาหวังเป็นอย่างยิ่งว่ากู้เหยาจะไปนัดเดทหาคู่อีกครั้ง แล้วเขาก็จะเข้าไปแทนที่คู่เดทของเธอ เขาก็จะคุกเข่าลง ขอเธอแต่งงานตรงๆ เธอเคยตอบรับเขาแล้วหนึ่งครั้ง ตอนนี้ก็คงเหมือนกัน? ขอเพียงหาทางพากู้เหยากลับบ้านได้ เรื่องอื่นๆก็สบายมาก ...... เร็วๆนี้เรื่องที่กู้เหยารู้สึกว่ามีความสุขที่สุดเลยก็คือ หลังเลิกงานแล้วกลับบ้านได้ทานอาหารที่คุณพ่อเตรียมไว้ให้ร้อนๆ วันนี้ตอนเย็นกับข้าวที่คุณพ่อเตรียมไว้ให้มีหลายอย่างที่กู้เหยาชอบเป็นพิเศษ นั่นคือ ไก่อบเกลือ เต้าหู้ซอสHakka ตบท้ายด้วยผัดกะหล่ำปลี ล้วนเป็นกับข้าวธรรมดาๆที่เห็นอยู่เป็นประจำในทุกครอบครัว แต่ว่าคุณพ่อทำให้ด้วยความตั้งใจมาก แค่เห็นก็น้ำลายสอแล้ว กู้เหยาชิมเต้าหู้ไปหนึ่งคำ อดไม่ได้ที่จะพยักหน้าชื่นชมต่อเนื่อง : “พ่อคะ ฝีมือทำอาหารของพ่อเก่งขึ้นทุกวันเลยนะคะ” กู้เจิ้งเต๋อถอดผ้าคลุมกันเปื้อนไปพลางเอ่ยว่า : “ลูกชอบก็ดีแล้วล่ะ พ่อเองอยากให้ลูกได้กินของดีๆ ก็เลยฝึกทำอาหารให้เก่งๆไงล่ะ” ได้ยินคุณพ่อพูดแบบนี้ กู้เหยาซาบซึ้งใจอย่างมาก จนแทบจะหลั่งน้ำตาออกมา รีบกระพริบตาถี่ๆ กลัวน้ำตาจะไหลออกมา : “ขอบคุณค่ะพ่อ!” กู้เหยาจำได้ว่าตอนที่เธอเพิ่งจะหายป่วยใหม่ๆ เธอจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นในอดีตไม่ได้เลย เธอขังตัวเองไว้ในห้องไม่ยอมออกไปไหน มีเพียงคุณพ่อคนเดียวที่อยู่เป็นเพื่อนเธอ และค่อยๆพาเธอออกมาจากเงามืดนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะคุณพ่ออดทนอยู่เคียงข้างเธอ ก็คงจะไม่มีกู้เหยาในวันนี้ “เด็กโง่เอ๋ย เกรงใจพ่อขนาดนั้นทำไมกัน เธอเป็นลูกของพ่อ ยังไงพ่อก็ต้องดูแลเธออย่างดีสิ” พูดไปกู้เจิ้งเต๋อก็ช่วยคีบกับข้าวให้กู้เหยาทาน “เห็นลูกวันนี้ทำงานหนักจนกลับบ้านดึกขนาดนี้ คงจะเหนื่อยแย่เลย กินเยอะๆนะ” “ที่จริงไม่ใช่งานยุ่งอะไรหรอกคะ พอดีรู้จักเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนหนึ่ง หลังเลิกงานหนูรอให้คนที่บ้านมารับเธอไปแล้ว หนูถึงกลับบ้านได้คะ” กู้เหยาพูดออกไปแบบไม่ได้คิดอะไร กู้เจิ้งเต๋อทำไมจะไม่รู้ว่าเธอรู้จักเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง แถมเขายังรู้ด้วยว่าเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่กู้เหยาพูดถึงนั้นคือใคร เขาเพียงอยากพิสูจน์ว่ากู้เหยาจะบอกความจริงกับเขาหรือไม่ ได้ยินกู้เหยาพูดแบบนี้ กู้เจิ้งเต๋อก็สบายใจแล้ว จึงคีบกับข้าวให้กู้เหยาอีก : “ดูแลเด็กยิ่งเหนื่อยใหญ่ กินเยอะๆนะ” ทุกคำที่เขาพูดออกมาจากปากด้วยความห่วงใย แต่ในใจกลับยิ้มเยาะเย้ยอยู่ : โม่ข่ายนะโม่ข่าย เห็นภรรยาของตัวเอง แม่ของลูกอยู่ตรงหน้า แต่กลับไม่สามารถรู้จักกันได้ รสชาติแห่งความไม่สมปรารถนาครั้งนี้คงจะหวานอร่อยลิ้นเหลือเกินสินะ ถ้าโม่ข่ายรู้จักทางหนีทีไล่สักนิด มาหาเขาตั้งแต่แรก ขอเพียงช่วยเขาทำในสิ่งที่ต้องการสักนิด เขาก็จะคืนกู้เหยาให้โม่ข่ายไปแต่โดยดี แต่ว่าโม่ข่ายเปล่า...... กู้เจิ้งเต๋อบอกอีกว่า : “เหยาเหยา ไหนเล่าให้พ่อฟังหน่อยสิ ตอนนี้มีผู้ชายมาคอยตามหนูเยอะหรือเปล่า?” กู้เจิ้งเต๋อถามว่ามากหรือเปล่า แต่ไม่ได้ถามว่ามีผู้ชายตามอยู่บ้างหรือเปล่า นั่นแสดงว่าเมื่อก่อนเด็กผู้ชายที่ตามกู้เหยาอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว ในปากของกู้เหยาเต็มไปด้วยข้าว เธอเงยหน้าขึ้นมองกู้เจิ้งเต๋อครั้งหนึ่ง แล้วส่ายหน้า เธอไม่ชอบคุยกับคนแปลกหน้า และไม่ชอบคบเพื่อน บรรดาผู้ชายที่อยู่รอบข้างเธอนอกจากเป็นเพื่อนร่วมงานกันในที่ทำงานแล้ว ก็ไม่มีใครอื่นอีก แน่นอนคงไม่มีใครมาคอยตามเธอหรอก กู้เจิ้งเต๋อพูดด้วยความขมขื่นใจ : “เหยาเหยา ลูกอายุไม่น้อยแล้วนะ ถ้าเกิดได้เจอผู้ชายที่เหมาะสมกับลูก ลูกก็ลองพิจารณาดูบ้างสิ” “พ่อคะ หนูไม่รีบคะ” กู้เหยาไม่ยินดีที่จะพูดคุยเรื่องความรักกับคนเป็นพ่อในตอนนี้ กู้เหยาตัดบทกู้เจิ้งเต๋อได้ทันเวลา แต่ว่าทุกคำพูดของกู้เจิ้งเต๋อมีผลกระทบต่อเธอไม่น้อยเลย ณ ตอนนี้ นอนอยู่บนเตียง ในสมองของกู้เหยากำลังคิดถึง “ผู้ชายที่เหมาะสมกับเธอ” วันนี้ตอนที่ได้ยินคุณพ่อพูดประโยคนี้ ในสมองของเธอคิดขึ้นมาได้เป็นอันดับแรกก็คือโม่ข่าย เธอและโม่ข่ายเป็นคนสองคนที่อยู่กันคนละโลก และโม่ข่ายยังมีภรรยาที่เขารักอย่างสุดซึ้งอยู่ แถมยังมีเหยาเหยาน้อยด้วย เธอมัวคิดถึงเขาได้อย่างไรกัน ถ้าพูดถึงผู้ชายที่เหมาะสมกับเธอในตอนนี้ กู้เหยาคิดไปคิดมาอยู่หลายตลบ ก็คิดไม่ออกว่าจะมีใครที่เหมาะสมกับเธอได้อีก เรื่องแบบนี้บังคับกันก็คงจะไม่ได้ ปล่อยไปตามพรหมลิขิตก็แล้วกัน