ตอนที่ 231 ให้โอกาสฉันสักครั้ง

ต๭นที่ 231 ให้โอกาสฉันสักครั้ง กู้เหยาแอบเหลือบมองโม่ข่าย เขาที่สวมเสื้อเชิ้ตขาวยืนหลังตรง เชิดคางเล็กน้อย ควบคุมสายตามองตรงไปข้างหน้านิดๆ ดูดีราวกับเป็นรูปปั้นที่สมบูรณ์แบบ แต่สิ่งที่กู้เหยาเห็นไม่เพียงแต่เป็นบุคลิกที่สูงส่งและภาพลักษณ์ภายนอกที่ดูดีมาก เธอเหมือนกับมองเห็นเข้าไปถึงภายในจิตใจเขา เหมือนเขาถูกความโดดเดี่ยวและความเจ็บปวดล้อมรอบอยู่ ความโดดเดี่ยวและความหมดหนทาง ภายในความทรงจำอันน้อยนิดของกู้เหยา เธอไม่เคยออกเดท และไม่รู้ว่าความรักมีความรู้สึกอย่างไร ครั้งหนึ่งได้ยินคนพูดว่าความรักเหมือนกับดาบสองคม เป็นเกราะป้องกันของอีกฝ่าย ในขณะเดียวกันก็เป็นจุดอ่อนของอีกฝ่ายเช่นกัน ในวันนี้โม่ข่ายที่สูญเสีย “กู้เหยา” ไปแล้ว ก็ไม่มีจุดอ่อนแล้ว ในขณะเดียวกันก็สูญเสียคนที่เป็นเกราะป้องกันไป “กู้เหยา” คนนั้น ครั้งหนึ่งเคยให้ทุกอย่างอันงดงามที่สุดบนโลกแก่โม่ข่าย ตอนที่เธอหายตัวไป ก็เป็นการทำลายทุกสิ่งทุกอย่างของโม่ข่ายอย่างเงียบๆ โม่ข่ายในวันนี้ ดวงตายังคงเป็นประกายท่ามกลางผู้คน แต่บนกายเขาเหมือนมีความเย็นชาปกคลุมอยู่ชั้นหนึ่ง เย็นชาจนทำให้คนไม่กล้าเข้าใกล้ สำหรับกู้เหยา เรื่องที่น่าหมดหวังและหมดหนทางมากที่สุดของโม่ข่ายคือภรรยายิ้มบอกเขาว่าจะรอเขากลับมาตอนออกไปทำงานนอกสถานที่ ตอนกลับมาทั้งสองกลับมีความมืดและความสว่างกั้นอยู่ ชีวิตนี้ไม่มีโอกาสได้พบกันอีก แต่สำหรับโม่ข่ายแล้ว เรื่องที่ผ่านไปแล้วทั้งหมดนั้น สำหรับเขาในวันนี้ก็ยังเป็นเรื่องที่ยิ่งโหดร้าย ภรรยาเขาอยู่ตรงหน้าเขา เพียงเขาเอื้อมมือก็สัมผัสเธอได้แล้ว แต่เธอกลับจำเขาไม่ได้ กำแพงสูงที่มองไม่เห็นแบ่งแยกเขากับเธอเป็นสองฝั่ง ได้ยินเสียงอีกฝ่าย ได้รับความรู้สึกอีกฝ่าย แต่กลับสัมผัสอีกฝ่ายไม่ได้ พระพุทธเจ้าตรัสว่า ชีวิตมนุษย์มีแปดทุกข์ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ความรักต้องอำลาจากกัน ความอาฆาตพยาบาทอันยาวนาน ร้องขอไม่ได้ ปล่อยวางก็ไม่ได้ ความรักต้องอำลาจากกัน ร้องขอไม่ได้ ปล่อยวางก็ไม่ได้—— จู่ๆโม่ข่ายก็หัวเราะขึ้นมา เสียงหัวเราะทุ้มต่ำ นัยน์ตาภายใต้กรอบแว่นทองหรี่ลงเล็กน้อย เหมือนมีน้ำตาแวบผ่าน กู้เหยาเห็นรอยยิ้มเขา กลับรู้สึกว่ามันแย่เสียยิ่งกว่าเห็นคนร้องไห้อีก “ลูกของพวกเราอยู่รอดปลอดภัย เติบโตแข็งแรง น่ารักและรู้เรื่องเป็นอย่างดี เธอเป็นเหมือนความสุขทั้งหมดในชีวิตผม” โม่ข่ายเอียงศีรษะมองมาที่กู้เหยา แล้วพูดต่อ “ตอนที่คุณแม่ของลูกท้องเธออยู่ได้พูดกับผมว่ารอให้ลูกหนึ่งขวบเต็มเรามาถ่ายรูปหมู่ครอบครัวด้วยกัน ถ่ายรูปหมู่ครอบครัวทุกหนึ่งขวบ......” แต่ไม่มีโอกาสได้ถ่ายรูปหมู่ครอบครัวตลอดไป! กู้เหยาอดไม่ได้ที่จะคิดตามโม่ข่ายอย่างสะเทือนใจ เสียงดึงดูดและทุ้มต่ำของโม่ข่ายได้เข้ามาสะกิดหัวใจของกู้เหยาเบาๆทีละนิด เธอถึงขั้นอยากเข้าไปจับหมัดเขาที่กำแน่น ให้พลังและปลอบโยนเขานิดหน่อย แต่กู้เหยาไม่ได้ทำอย่างนั้น เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะทำเช่นนั้น—— เธอไม่รู้เลยว่าโม่ข่ายจะพาเธอมาเจอภรรยาที่เสียชีวิตแล้วทำไม? ขณะที่เธอเกิดความรู้สึกไม่มั่นคงมากมาย ก็ได้ยินเสียงทุ้มของโม่ข่ายพูดขึ้น “เธอจากผมและลูกไปสามปีแล้ว ผ่านไปแล้วสามปีพวกเราควรลืมเธอไหม?” เขากำลังถามกู้เหยา แต่กู้เหยามั่นใจว่าภายในใจโม่ข่ายมีคำตอบของตัวเองอยู่แล้ว ไม่อยากได้คำตอบจากเธอเลย กู้เหยาจึงไม่ได้ตอบ กู้เหยาไม่ได้พูดอะไร ในใจก็คิดแทนโม่ข่าย คนที่มีชีวิตอยู่ก็ต้องมองไปด้านหน้า ไม่ใช่ใช้ชีวิตอยู่กับอดีตตลอดเวลา ถ้าภรรยาของโม่ข่ายที่อยู่อีกโลกหนึ่งทราบล่ะก็ เดาว่าเธอคงไม่อยากเห็นเขาทุกข์ใจแบบนี้เหมือนกัน ต้องอยากให้เขาลืมมันไป แล้วพาเหยาเหยาน้อยผู้น่ารักไปเริ่มต้นชีวิตใหม่อย่างแน่นอน “กู้เหยา——” ทันใดนั้นโม่ข่ายก็เรียก “กู้เหยา” ออกมาสองคำ กู้เหยาไม่รู้ว่าเขากำลังเรียกภรรยาเขาหรือเรียกเธอ เธอเลยไม่ตอบ “ให้โอกาสผมอีกครั้ง ให้ผมได้จีบคุณ” น้ำเสียงทุ้มต่ำเซ็กซี่ของโม่ข่ายดังเข้าหูกู้เหยา คำพูดเขาทำให้กู้เหยาประหลาดใจจนในสมองมีเสียงวิ้งๆ โม่ข่ายคนนี้มีปัญหาตรงไหนหรือเปล่านะ? เขาเริ่มเล่าเรื่องมากมายเกี่ยวกับภรรยาที่เสียไปของเขาก่อน ขณะที่เธอยังไม่ได้ซึมซาบเรื่องราวอันเศร้าโศกนั้นทั้งหมด เขาก็บอกว่าจะจีบเธอต่อหน้าภรรยาเขาที่เสียไปแล้ว แม้ว่าภรรยาเขาจะเสียไปแล้วสามปี แต่การที่เขามาบอกว่าจะจีบผู้หญิงอีกคนต่อหน้าภรรยาที่เสียไปมันไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ แต่พอคิดอย่างละเอียดแล้ว กู้เหยาก็สามารถเข้าใจได้ เพราะว่าเธอคล้ายกับภรรยาที่เสียไปของเขา ดังนั้นเขาเลยดังนั้นจึงทำเรื่องอันยากที่จะจินตนาการขึ้นมา เขาบอกอยากจีบเธอ เกรงว่าคงไม่ได้อยากจีบเธอจริงๆ แต่ให้เธอเป็นตัวแทนภรรยาที่เสียไปของเขา เขาอยากจะเริ่มใหม่กับภรรยาที่เสียไปของเขาล่ะมั้ง สายตาโม่ข่ายมองตามกู้เหยาไปติดๆ อยากได้คำตอบที่แน่ชัดจากกู้เหยา ฝ่ามือเหงื่อแตกพลั่กขณะที่รออยู่ กู้เหยายิ้มอย่างรู้สึกผิด “คุณชายโม่คะ ถึงฉันจะชื่อกู้เหยาเหมือนกัน แต่ฉันก็คือฉัน ฉันไม่ได้เกี่ยวข้องกับภรรยาคุณสักนิดเลย ฉันไม่อยากเป็นตัวแทนของใคร” คำตอบของกู้เหยาทำให้โม่ข่ายรู้สึกเหมือนมีคนมาบีบหัวใจเขาอยู่ จู่ๆก็หยุดหายใจอยู่นานถึงจะได้สติขึ้นมา สายตาร้อนแรงของเขาจ้องไปที่กู้เหยา และเอ่ยถามอย่างจริงจังอีกครั้ง “กู้เหยา คุณไม่ได้เป็นตัวแทนของใคร คุณก็คือคุณ แบบนี้คุณยอมไหมครับ?” กู้เหยากลับมาแล้ว เธอลืมอดีตทุกอย่าง เธอเลยเป็นกู้เหยาที่มีชีวิตใหม่ทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นกู้เหยาในอดีต หรือกู้เหยาในตอนนี้ สำหรับโม่ข่ายเธอก็คือกู้เหยาของเขาทั้งหมด เขาสามารถให้กู้เหยาเมื่อสามปีที่แล้วจากไปจริงๆ แล้วจีบกู้เหยาใหม่ทั้งหมด ให้พวกเขาได้เริ่มต้นกันใหม่ทั้งหมด เพราะรู้ว่ามีคนจีบกู้เหยาไม่น้อย โม่ข่ายรู้สึกเข้าขั้นวิกฤตแล้ว เขาไม่มีเวลารอต่อไป เขาต้องให้กู้เหยายอมรับเขาให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ถึงจะไม่สามารถยอมรับเขา ก็หวังว่าตัวเองจะสามารถอยู่ข้างๆปกป้องและหยุดยั้งคนที่คิดมาจีบกู้เหยาไม่ให้เข้าใกล้เธอ กู้เหยาคิดจะปฏิเสธ แต่พอสบตากับโม่ข่าย คำพูดปฏิเสธก็ไม่ได้เอ่ยออกไป แม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม เธอไม่อยากเห็นโม่ข่ายเป็นทุกข์แบบนี้ ถ้าปฏิเสธเขาล่ะก็ เธอต้องเกิดความรู้สึกโทษตัวเองบ้างแหละ แต่สุดท้ายเหตุผลก็ชนะความรู้สึก กู้เหยาส่ายศีรษะ แล้วพูดด้วยความเย็นชาอย่างมาก “คุณชายโม่คะ หรือว่าฉันทำอะไรให้คุณเข้าใจผิดหรือเปล่า? จริงๆฉันไม่ได้คิดอะไรกับคุณเลยนะคะ” “กู้เหยา ผมอยากจีบคุณเอง” โม่ข่ายจับไหล่กู้เหยาไว้แล้วพูดต่อ “ผมไม่ได้อยากให้คุณยอมรับความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่ ผมอยากให้คุณให้โอกาสผม โอกาสที่ผมได้จีบคุณ” กู้เหยาพูด “คุณชายโม่ ฉัน——” โม่ข่ายพูดขัดเธอ “ให้เราได้ลองคุยกัน อยู่ด้วยกัน ถ้าช่วงที่เราอยู่ด้วยกันแล้วคุณรู้สึกว่าผมเป็นคนไม่ดี ไม่เป็นแบบที่คุณต้องการ คุณบอกเลิกความสัมพันธ์เราได้ทุกเมื่อ” กู้เหยาส่ายศีรษะ แล้วพูดอีก “คุณชายโม่ แบบนี้มันไม่ยุติธรรมกับคุณนะคะ”