ตอนที่ 232ก้างขว้างคอตัวน้อย

ต๭นที่ 232 ก้างขว้างคอตัวน้อย ตราบใดที่ก้เหยารับปากว่าจะคุยกับเขา เขาจะไม่ปล่อยให้เธอมีโอกาสพูดคำว่า “ไม่” อีกเด็ดขาด ดังนั้นสำหรับโม่ข่ายแล้วจึงไม่มีอะไรที่ไม่ยุติธรรม โม่ข่ายมองกู้เหยาด้วยสายตาที่อ่อนโยนขึ้นและน้ำเสียงที่เซ็กซี่ขึ้นชวนสับสน “กู้เหยา ให้โอกาสกันและกันได้ไหมครับ?” โม่ข่ายมองกู้เหยา กู้เหยาเห็นทะเลแห่งดวงดาวในดวงตาของเขาที่ดึงดูดเธออย่างลึกซึ้งอีกครั้ง เหมือนกับว่ามีแรงมหาศาลดึงเธอ อยากให้เธอเข้าไปสำรวจทะเลแห่งดวงดาวนั้น บางทีการได้เดทกับโม่ข่ายชายคนนี้อาจจะไม่ผิดก็ได้ล่ะมั้ง ทำให้เธอพอใจในความสงสัย และยังสามารถเข้าใกล้เหยาเหยาน้อยได้อย่างตรงไปตรงมา “งั้นเรามาลองกันไหม?” พูดประโยคนี้ออกไปกู้เหยาก็ตกตะลึงกับตัวเอง เธอแค่คิดเท่านั้น ทำไมถึงพูดออกไปได้นะ? เขาบอกว่าเธอไม่ใช่ตัวแทน ใครจะไปรู้ว่าเขาไม่ได้ให้เธอเป็นตัวแทนจริงหรือไม่ แม้แต่ตอนที่โม่ข่ายเรียกชื่อเธอ เธอก็ไม่รู้ว่าเขาเรียกเธอ หรือเรียก “ภรรยาที่เสียไป” ของเขากันแน่ พอกู้เหยาพูดจบก็ถูกโม่ข่ายดึงเข้าไปกอดไว้ในอ้อมอก เขากอดเธอไว้แน่นเหมือนใช้แรงทั้งร่างกาย แรงมหาศาลราวกับจะยัดกู้เหยาลงไปในเลือดเนื้อของเขา “กู้เหยา กู้เหยา......” โม่ข่ายเอ่ยชื่อนี้ซ้ำไปซ้ำมา กู้เหยาไม่รู้ว่าเขาเรียกชื่อเธอหรือเรียกชื่อภรรยาที่เสียไปของเขา กู้เหยาลองดิ้น แต่กำลังของเธอเมื่อเทียบกับของโม่ข่ายแล้วเหมือนมดตัวหนึ่งสู้กับช้างตัวหนึ่ง กำลังที่ต่างกันขนาดนี้ก็ออกแรงไปเปล่าประโยชน์ “กู้เหยา——” กู้เหยาไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป “กู้เหยา รับปากผม” เขาเชยคางเธอขึ้นมา มองเธอด้วยสายตาเป็นประกาย “คุณอยากพูดอะไรก็พูดมาเถอะค่ะ” กู้เหยาเบนศีรษะออกไม่มองเขา เอ่ยด้วยเสียงเบาเหมือนยุงบิน บรรยากาศรอบกายของโม่ข่ายคนนี้ช่างยิ่งใหญ่เกินไป ตอนที่มองหน้าเขา หัวใจเธอก็เต้นระรัวตึกตัก สมองก็กลายเป็นมึนงง ระบบความคิดก็ช้าลงไปครึ่งหนึ่ง “ไม่มีอะไรจะพูดครับ แค่อยากเรียกคุณและอยากได้ยินเสียงของคุณ” สายตาของโม่ข่ายแฝงรอยยิ้มไว้ เขาเชยศีรษะเธอที่ซบเขาอยู่ขึ้นมาเบาๆ “พูดให้ผมฟังมากขึ้นอีกนิด” ให้เขาได้ยินเสียงเธอมากขึ้น กอดเธอมากขึ้น ถึงจะทำให้เขาเชื่อว่าเธอกลับมาอยู่ข้างเขาจริงๆแล้ว “คุณชายโม่เรายังไม่สนิทกันมาก ปล่อยฉันก่อนค่อยพูดได้ไหม?” แค่รับปากว่าให้เขาจีบเธอ แต่ยังไม่ได้รับปากว่าจะเป็นแฟนเขาเสียหน่อย แบบนี้เขาทำเกินไปหรือเปล่า “ไม่ปล่อย” โม่ข่ายพูดเหมือนเด็กเอาแต่ใจ จะปล่อยเธออีกได้อย่างไร จะไม่ปล่อยมือเธออีกตลอดชีวิตนี้ กู้เหยา “……” ชายคนนี้ยังเป็นโม่ข่ายคนนั้นที่เธอรู้จักในตอนแรกไหมนะ? โม่ข่ายเอื้อมมือไปทัดปอยผมที่ปรกหน้าผากเธอ แล้วประคองศีรษะเธอ โน้มกายลงไปหมายจะจูบเธอ กู้เหยาเห็นว่าสถานการณ์แปลกๆ จึงเบนศีรษะหนีทันที เธอแค่รับปากว่าเขาจีบเธอได้ แต่ยังไม่ได้รับปากว่าเป็นแฟนเขา อะไรจะเร็วปานนี้ เขากอดเธอ อยากจะจูบเธออีก ความสัมพันธ์ที่เร็วขนาดนี้มันแปลกๆแล้ว โม่ข่ายก็รู้ตัวว่าตัวเองรีบร้อนเกินไป กู้เหยาข้างเขาในตอนนี้เป็นกู้เหยาคนใหม่ เขาคิดว่าการจูบเธอเป็นเรื่องปกติ แต่สำหรับกู้เหยาคนใหม่นี้เขาคือคนแปลกหน้า เธอยังไม่คุ้นเคยกับเขา และยังไม่ได้เตรียมใจไว้ เขารีบร้อนเกินไป ระหว่างพวกเขายังไม่มีความรู้สึกดีๆคืบหน้าสักนิด ค่อยๆก้าวเดินตามเธอดีกว่า แต่ความสำเร็จในวันนี้ โม่ข่ายก็มีความสุขมากแล้ว เขาได้รับโอกาสในการจีบกู้เหยาอีกครั้งหนึ่ง และมีโอกาสได้ครอบครองเธออีกครั้งหนึ่ง ต่อจากนี้ไปแค่พยายามขึ้นอีกนิด เขาก็สามารถได้กู้เหยาคืนมา ได้ปกป้องเธออย่างดีภายใต้ปีกเขา ระหว่างทางกลับ เมื่อเทียบอารมณ์โม่ข่ายในตอนมาแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง เลิกคิ้วเล็กน้อย มุมปากบางอันเซ็กซี่กระตุกขึ้นเล็กน้อย มองอย่างไรก็รู้ว่าเขามีความสุข อารมณ์กู้เหยาก็ไม่เหมือนกับตอนที่มา ค่อนข้างขุ่นมัว อ่อนแอ ไม่ค่อยอยากจะเชื่อว่าเรื่องราวในวันนี้คือเรื่องจริง ในตอนนี้เธอเพิ่งรู้สึกได้ว่าโม่ข่ายไม่ได้เป็นเพียงคุณพ่อของเหยาเหยาน้อย และไม่ได้เป็นเพียงชายน่าสงสารที่สูญเสียภรรยาไป แต่เขายังเป็นคนที่ทำให้คนรู้สึกไม่ถูกทำนองคลองธรรม——ประธานบริษัทเซิ่งเทียน! ไม่ต้องพูดถึงภาพลักษณ์ที่ดูขุ่นมัวของเขา เพียงแค่สถานะประธานบริษัทเซิ่งเทียนก็มากพอที่จะทำให้ผู้หญิงมากมายอยากกระโจนใส่เขา แต่เขากลับเลือกเธอ ไม่ใช่เพราะว่าเธอโดดเด่นแค่ไหน เพียงเพราะเธอชื่อเหมือนกับภรรยาที่เสียไปของเขา และหน้าตาคล้ายนิดหน่อย กู้เหยาเสียใจ เสียใจที่ตอบรับโม่ข่าย ทำอย่างไรดี? บอกเขาได้ไหมว่าเธอเสียใจ? กู้เหยาหันศีรษะแอบมองโม่ข่ายที่กำลังขับรถอยู่ เห็นว่าดวงตาเขายิ้มแย้ม ถ้าเธอพูดว่าเสียใจล่ะก็ ถ้าเขาเปลี่ยนสีหน้าแล้วโยนเธอออกจากหน้าต่างรถทันทีล่ะ? สังเกตเห็นกู้เหยามองมา โม่ข่ายค่อยๆชะลอรถ ใช้มือข้างที่ว่างจับกู้เหยาไว้แล้วเอ่ยถามอย่างอ่อนโยน “เป็นอะไรครับ?” จู่ๆถูกเขาจับมือ กู้เหยาก็ตัวแข็งทื่อ ลืมไปในพริบตาว่าเมื่อครู่อยากพูดอะไรกับโม่ข่าย ความสนใจทั้งหมดย้ายไปที่ฝ่ามือเขา ฝ่ามือเขาร้อนมาก นิ้วมือมีพลังอย่างมาก มือที่ถูกฝ่ามือเขากุมอยู่ไม่อยากละออกไปอย่างอธิบายไม่ได้ “วันนี้ใครเป็นคนดูแลเหยาเหยาน้อยคะ?” กู้เหยาไม่อยากพูดว่าตัวเองเสียใจแล้ว แต่ก็ต้องตอบคำถามของโม่ข่าย พอคิดก็คิดถึงเหยาเหยาน้อย “วันนี้มีแค่เราสองคน ไม่ต้องพูดถึงเหยาเหยาน้อย” กู้เหยายินยอมให้เขาจีบ ทางด้านเหยาเหยาน้อยไม่มีความจำเป็น เลยไม่อยากพูดถึงหนูน้อยคนนั้น ได้ยินโม่ข่ายพูดแบบนี้ กู้เหยาก็ไม่พอใจอย่างมาก “เหยาเหยาน้อยเป็นลูกคุณนะคะ ภรรยาคุณก็ปกป้องชีวิตน้อยนี้ไว้ตอนที่เธอเสี่ยงอันตราย คุณจะไม่สนใจเหยาเหยาน้อยตอนมีคนรักใหม่ไม่ได้นะคะ” ถ้าโม่ข่ายจะเย็นชากับเหยาเหยาน้อยเพราะมีความสัมพันธ์กับเธอ กู้เหยาไม่ยอมรับเด็ดขาด เหยาเหยาน้อยน่ารักขนาดนั้น กู้เหยารู้สึกว่าเหยาเหยาน้อยควรจะเติบโตอย่างแข็งแรงและมีความสุขตลอดไป ไม่ควรได้รับบาดเจ็บสักนิด ใครก็ห้ามมาทำร้ายเหยาเหยาน้อย รวมถึงพ่อเธอด้วย โม่ข่ายอึ้งไปแล้วพูดอีก “หรือคุณอยากให้พาเหยาเหยาน้อยมาด้วยทุกครั้งตอนเราเดทกัน?” กขค.ตัวน้อยนั้น? “มีเหยาเหยาน้อยก็ไม่มีอะไรที่แย่ค่ะ” มีเหยาเหยาน้อยก็ยิ่งดี ในใจกู้เหยาอยากเจอเหยาเหยาน้อย ไม่ใช่คุณพ่อเหยาเหยาด้วยซ้ำ ที่เธอรับปากโม่ข่าย เหตุผลห้าสิบเปอร์เซ็นขึ้นไปเป็นเพราะเหยาเหยาน้อย เธอไม่อยากให้โม่ข่ายแต่งงานกับหญิงคนอื่น เธอเป็นห่วงว่าหญิงคนอื่นจะไม่ดีกับเหยาเหยา โม่ข่ายก็แค่คิดว่ามันไม่ง่ายเลยที่จะได้อยู่กับกู้เหยาตามลำพัง แค่อยากใช้ชีวิตสองคน แต่ลืมไปว่าความสนใจของกู้เหยาที่มีต่อเหยาเหยาน้อยนั้นมากกว่าที่มีต่อเขาเยอะเลย ดูเหมือนว่าก่อนที่เขากับกู้เหยาจะตกลงคบกัน กขค.อย่างเหยาเหยาน้อยอาจจะได้ใช้ประโยชน์