ตอนที่ 233 การเดทที่ถูกทำลาย

ต๭นที่ 233การเดทที่ถูกทำลาย ครืดๆ—— จู่ๆโทรศัพท์ในกระเป๋ากู้เหยาก็สั่นขึ้นมา เธอดึงมือตัวเองกลับทันที แล้วหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าออกมา พอเห็นว่าพ่อตัวเองโทรมา มุมปากเธอก็ยกยิ้มอย่างเผลอตัว “ค่ะพ่อ” “วันนี้หนูไม่ได้อยู่บริษัทค่ะ ออกมากับเพื่อนคนหนึ่ง” “ไม่มีอะไรค่ะ เป็นเพื่อนที่เพิ่งรู้จักกัน ออกมาเดินเล่นด้วยกันน่ะค่ะ” “อะไรนะคะ? พ่อถูกรถชนข้างนอก?” “พ่ออยู่โรงพยาบาลไหนคะ? หนูจะรีบไปหา” เห็นสีหน้าของกู้เหยา ได้ยินเสียงของกู้เหยา โม่ข่ายก็เดาได้คร่าวๆว่าในตอนนี้กู้เจิ้งเต๋ออยู่ในใจของกู้เหยา ต้องบอกเลยว่าสามปีที่ผ่านมา กู้เจิ้งเต๋อได้ทำตัวเป็นคุณพ่อที่ดีต่อหน้ากู้เหยาได้สำเร็จอย่างมาก ทำให้กู้เหยาเชื่อใจเขาและพึ่งพาเขาได้ขนาดนั้น กู้เจิ้งเต๋อวิเคราะห์จิตใจคนเก่งมาก เขารู้ว่าต้องทำตัวแบบไหนต่อหน้ากู้เหยาถึงจะควบคุมเธอได้อย่างง่ายดายที่สุด การบังคับข่มขู่นั้นเป็นสิ่งชั่วคราว ไม่มีใครอยากถูกเขาควบคุมตลอดชีวิตหรอก ในทางกลับกัน การเป็นพ่อที่ดี ให้ความรู้สึกปลอดภัยกับกู้เหยาที่สูญเสียความทรงจำถึงจะกำกู้เหยาอยู่ในกำมือได้แน่น ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ ถ้าโม่ข่ายไปบอกกู้เหยาว่าพ่อของคุณไม่ใช่พ่อแท้ๆ เขาฆ่าพ่อแม่แท้ๆของคุณทางอ้อม กู้เหยาไม่เพียงแต่ไม่เชื่อเท่านั้น อาจจะคิดว่าโม่ข่ายเป็นคนบ้าคนหนึ่ง และยิ่งออกห่างเขาไปไกลอีก โม่ข่ายรู้จุดประสงค์ที่แท้จริงของกู้เจิ้งเต๋อดี เขาคงไม่กล้าต่อต้านเธออย่างโง่ๆหรอก เขาแค่คิดหาวิธีที่จะทำให้กู้เหยาค่อยๆฟื้นความจำในอดีตขึ้นมาเอง วันนี้ที่เขาเพิ่งนัดกู้เหยา กู้เจิ้งเต๋อก็เกิดอุบัติเหตุรถชน ไม่รู้ด้วยว่าเกิดจริงหรือไม่ หรือเป็นการเล่นละครของกู้เจิ้งเต๋อ? กู้เหยาวางสายลง โม่ข่ายก็พูดทันที “หรือว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับพ่อคุณ?” กู้เหยาพยักหน้า แล้วรีบพูด “คุณชายโม่ ถ้าคุณสะดวกรบกวนไปส่งฉันที่โรงพยาบาลเจียงเป่ยเหรินหมินได้ไหมคะ?” เมื่อครู่โม่ข่ายยังคิดว่าตัวเองจะได้ครอบครองกู้เหยาใหม่อีกครั้ง พอกู้เหยาพูดประโยคนี้ขึ้นมา โม่ข่ายก็กลับไปในจุดเดิม กลับไปสู่ก้นบึ้งของขุมนรก ที่แท้ในสายตาของกู้เหยา เขาก็ยังคงเป็นคนแปลกหน้าเท่านั้น ทุกสิ่งที่อย่างเกี่ยวกับเขาเธอไม่สังเกตและยิ่งไม่สนใจเลย โม่ข่ายไม่ได้ตอบ กู้เหยาเลยคิดว่าเขาไม่สะดวก เธอจึงพูดขึ้นอีก “ถ้าคุณไม่สะดวก งั้นรบกวนคุณจอดฉันลงสักที่ เดี๋ยวฉันนั่งรถไปโรงพยาบาลเองก็ได้ค่ะ” “กู้เหยา ผมเต็มใจ!” ตราบใดที่มันเป็นสิ่งที่คุณให้ผมทำผมก็เต็มใจหมดนั่นแหละ อย่าว่าแต่ส่งคุณไปเจอกู้เจิ้งเต๋อเลย ถึงคุณจะส่งผมไปให้กู้เจิ้งเต๋อแทงสองที ผมก็ไม่บ่นอะไรทั้งนั้น แต่มันก็เป็นแค่ความคิดของโม่ข่าย เขาทำได้เพียงเก็บไว้ในใจ กู้เหยาไม่รู้หรอก ความคิดเธอทั้งหมดมันบินไปอยู่ที่กู้เจิ้งเต๋อหมดแล้ว พวกเขาสองพ่อลูกไม่มีญาติสนิทมิตรสหายอยู่ในเจียงเป่ยเลย คุณพ่อเกิดอุบัติเหตุรถชน แม้แต่คนดูแลเขาข้างกายก็ไม่มี ในฐานะที่เป็นคุณพ่อ ญาติเพียงคนเดียว กู้เหยาจึงต้องรีบไปดูแลคุณพ่อให้เร็วที่สุดอย่างแน่นอน โม่ข่ายเดิมทีจะพากู้เหยาออกไปทานอาหารข้างนอก จากนั้นก็พากู้เหยาไปเดินเล่นถนนที่พวกเขาเคยเดินด้วยกัน หวังว่ากู้เหยาจะจำอะไรขึ้นมาได้บ้าง ไม่คิดว่าแผนการจะถูกทำลายลงโดยการโทรมาของกู้เจิ้งเต๋อ กู้เจิ้งเต๋อ อภัยให้ไม่ได้จริงๆ! …… บาดแผลของกู้เจิ้งเต๋อไม่สาหัสมาก ไม่ถึงกับเรียกว่าบาดเจ็บด้วยซ้ำ ว่ากันว่าล้มตอนข้ามถนน นอนอยู่บนพื้นนานมากไม่ลุกขึ้นมา คนขับรถเป็นห่วงว่าจะเกิดอะไรขึ้นเลยพาเขาส่งโรงพยาบาล คุณหมอทำการตรวจร่างกายแล้ว ผิวไม่มีรอยขีดข่วนเลย เห็นว่ากู้เจิ้งเต๋อไม่เป็นอะไรแล้ว กู้เหยาก็โล่งใจ วางใจลงมาได้ สามปีนี้ กู้เหยาเหยาเอาแต่ทำงานและทำงาน เรื่องในชีวิตประจำวันก็เหมือนเป็นคนโง่ ถ้าไม่มีคุณพ่อคอยอยู่ด้วย เธอไม่รู้เลยว่าตัวเองจะใช้ชีวิตแบบคนปกติได้หรือไม่ สายตาดุดันของโม่ข่ายมองไปที่ตัวกู้เจิ้งเต๋อผ่านหน้าต่างโปร่งแสงไป กู้เจิ้งเต๋อก็เงยหน้าขึ้นมองเขา นัยน์ตามีรังสีแห่งความภาคภูมิใจ ราวกับจะพูดกับโม่ข่ายว่า “คนที่แกแคร์มากที่สุดอยู่ในฝ่ามือของฉัน ไม่ว่าจะทำอะไร แกต้องคิดถึงผลลัพธ์ให้ดี” โม่ข่ายมองเขา ปากบางยกขึ้นเล็กน้อย ราวกับยิ้มแต่ไม่ยิ้ม กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง กู้เหยามองตามสายตากู้เจิ้งเต๋อมา จากนั้นก็พยักหน้ายิ้มให้เขาผ่านอากาศ โม่ข่ายเกือบจะเปลี่ยนสีหน้าในทันที แล้วพยักหน้ายิ้มให้กู้เหยาผ่านอากาศไปเช่นเดียวกัน เขาต้องยอมรับ กู้เจิ้งเต๋อจับจุดอ่อนเขาได้อย่างสมบูรณ์แบบ ตราบใดที่กู้เหยาไม่ฟื้นความทรงจำ เขาก็ไม่สามารถทำอะไรกู้เจิ้งเต๋อได้เลย มองดูกู้เจิ้งเต๋อและกู้เหยาที่พูดคุยยิ้มแย้มกันภายในห้องอีกครั้ง โม่ข่ายเดินมาข้างๆ แล้วโทรหาเบอร์หนึ่ง “ฉันให้พวกนายกู้เจิ้งเต๋อ พวกนายดูกันยังไง?” เสียงหลิวยงผ่านโทรศัพท์มา “ประธานโม่ เพราะไม่รู้ว่าคุณกับคุณนายอยู่ด้วยกันล่วงหน้า กู้เจิ้งเต๋อก็ไม่ได้โวยวายอะไร พวกเราเลยไม่ได้สนใจเขา” “ครั้งหน้าตอนที่ฉันอยู่กับกู้เหยา จับตาดูกู้เจิ้งเต๋อไว้ให้ดี” น้ำเสียงเย็นชาของเขาพูดจง โม่ข่ายก็วางโทรศัพท์ ทั้งสองได้นัดกันอย่างดี ดันถูกสัตว์ร้ายอย่างกู้เจิ้งเต๋อทำลายลง โม่ข่ายคิดอย่างไรก็ไม่สบายใจ “คุณชายโม่——” จู่ๆด้านหลังก็มีเสียงสุภาพของกู้เหยา โม่ข่ายหันศีรษะไปมองเธอ แล้วเน้น “โม่ข่าย! ผมชื่อโม่ข่าย!” “โม่ข่าย ขอบคุณที่มาส่งฉันที่โรงพยาบาลนะคะ” กู้เหยายิ้มอย่างสุภาพแล้วพูดอีก “พ่อฉันไม่เป็นอะไรแล้ว คุณกลับไปก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลให้เขานิดหน่อยก็เสร็จแล้ว” โม่ข่าย “เรื่องออกจากโรงพยาบาลผมสั่งให้คนไปช่วยทำแล้ว คุณไม่ต้องลำบากอีก” กู้เหยา “วันนี้ต้องขอบคุณจริงๆค่ะ” “กู้เหยา ไม่ต้องสุภาพกับผมขนาดนี้ก็ได้” โม่ข่ายมองเธอแล้วพูดอย่างจริงจัง “คุณเป็นว่าที่แฟนผมนะ ทุกเรื่องที่ผมทำให้คุณเป็นสิ่งที่ควรทำอยู่แล้ว” กู้เหยา “……” โม่ข่ายพูดอีก “ถ้าวันนี้ผมทำอะไรให้คุณพอใจ อย่าลืมให้ดาวผมด้วยนะ” “หืม?” เธอไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร โม่ข่ายจับมือกู้เหยาไว้แล้วม้วนนิ้วเธอให้เป็นกำปั้น “ถ้าผมได้ครบห้าดาวเมื่อไหร่ คุณต้องเป็นแฟนผม” กู้เหยาชักมือกลับมาอย่างตกใจ “เรื่องนี้ไม่ต้องรีบ ค่อยเป็นค่อยไปนะคะ” พอกู้เหยาพูดออกมา โม่ข่ายก็ดึงเธอมากอดไว้ “ผมยังมีธุระที่ต้องทำ ต้องไปก่อน ผมจะให้คนไปส่งพวกคุณที่บ้าน” กู้เหยาส่ายศีรษะ “พวกเรานั่งแท็กซี่ไปได้ค่ะ ไม่รบกวนคุณดีกว่า” โม่ข่ายพูด “คุณต้องให้โอกาสผมแสดงความรู้สึกสิ ไม่งั้นผมกลัวว่าจะไม่ผ่านช่วงโปรโมชั่นนะ” กู้เหยา “……” ทำไมจู่ๆก็รู้สึกว่าชายคนนี้เหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลยล่ะ ในความจริงจังก็มีความไม่จริงจังแฝงอยู่ ในความเคร่งขรึมก็มีความเล่นๆแฝงอยู่ หรือว่าเพราะเธอเจอคนมาน้อยไป เลยตัดสินใจคนไม่ได้?