ตอนที่ 234 ก้างขว้างคอตัวน้อยช่างรู้ดี

ต๭นที่ 234 ก้างขว้างคอตัวน้อยช่างรู้ดี “เหยาเหยา ผู้ชายเมื่อกี้เพื่อนลูกหรอ?” กลับไปที่ห้องผู้ป่วยก็เห็นคุณพ่อถามขึ้นด้วยใบหน้ากังวล กู้เหยาพยักหน้าอย่างตรงไปตรงมา “เขาคือคุณพ่อของเด็กน้อยที่หนูเคยเล่าให้ฟังคนนั้นค่ะ” “เหยาเหยา——” กู้เจิ้งเต๋อมองเหยาเหยาอยากจะพูดอะไรแต่ก็ลังเล เหมือนกับว่ามีคำพูดมากมายอยากพูดกับเธอ แต่อยากที่จะพูดมันออกมา “พ่อคะ มีอะไรก็พูดตรงๆเถอะนะคะ” กู้เหยาประคองกู้เจิ้งเต๋อยืนขึ้นมา เดินไปด้วยพูดไปด้วย “หนูเป็นลูกสาวพ่อ มีอะไรที่พูดกับหนูไม่ได้หรอคะ?” กู้เจิ้งเต๋อลูบศีรษะของกู้เหยา แล้วส่งเสียงถอนหายใจยาวๆ “แม่ของลูกจากไปเร็วเกินไป เหลือเพียงเราสองพ่อลูกพึ่งพิงกัน ถ้าหนูมีเรื่องอะไรขึ้นมา พ่อก็ใช้ชีวิตต่อไปไม่ได้แน่ๆ” กู้เหยาพูด “พ่อคะ ทำไมจู่ๆพ่อก็พูดอะไรไม่เป็นมงคลแบบนี้ล่ะคะ หนูไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ หนูจะอยู่ตอบแทนพระคุณพ่อเป็นอย่างดี” “พ่อรู้ว่าลูกเป็นเด็กดี แต่ว่า——” กู้เจิ้งเต๋อส่ายศีรษะ แล้วถอนหายใจหนึ่งทีก่อนพูด “ชายคนนั้นเป็นประธานบริษัทเซิ่งเทียน บริษัทเซิ่งเทียนใหญ่โตเป็นของเขาทั้งหมด เราไม่ใช่คนโลกเดียวกับเขาหรอก” “พ่อ หนูรู้แล้ว หนูรู้ความเหมาะสม” กู้เหยาพยักหน้า ภายในใจก็แอบเจ็บปวด พูดไม่ออกว่าเป็นรสชาติเช่นไร รับปากโม่ข่ายว่าให้จีบเธอได้อย่างรวดเร็วขนาดนั้น นอกจากสนใจโม่ข่ายแล้ว สิ่งที่พิจารณามากที่สุดก็คือเหยาเหยาน้อย เธอสงสารเหยาเหยาน้อยเท่านั้น จู่ๆโม่ข่ายบอกว่าอยากจีบเธอ เรื่องนี้เดิมทีก็ฉับพลันเกินไป เธอไม่ได้เตรียมใจเลยสักนิด เธอกับเขาเจอหน้ากันไม่กี่ครั้งเท่านั้น ทำไมโม่ข่ายถึงอยากจีบเธอในใจกู้เหยาก็รู้ดีอย่างมาก เธอสนใจเขาขึ้นมาในชั่วขณะหนึ่ง ตราบใดที่เขารู้ว่าเธอไม่ใช่ภรรยาเขา เขาก็ไม่ยอมปล่อยมือเธอไปอยู่แล้ว “เหยาเหยา ลูกไม่เข้าใจพ่อหรอก” กู้เจิ้งเต๋อยืนนิ่งมองกู้เหยา แล้วพูดอย่างสัตย์จริง “ลูก พ่ออาจจะจากลูกไปเร็วๆนี้ ต้องมีชายอื่นมาเดินกับลูกแทนพ่อนับต่อจากนี้ไป ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นใคร พ่อแค่หวังว่าลูกจะมองเขาให้ดี ดูให้แน่ชัดว่าเขาดีกับลูกจริงๆหรือไม่” กู้เหยาเข้าใจดีว่าคุณพ่อเป็นห่วง จึงรับปากอย่างเชื่อฟัง และไม่พูดอะไรอีก หลังจากอาหารเย็นกู้เหยาก็ลงมาวิ่งที่พื้นที่สีเขียวหนึ่งรอบ......หลังจากหายป่วยสาหัส เธอก็มีนิสัยชอบออกกำลังกายมาโดยตลอด ทุกครั้งที่เหงื่อท่วมตัว จะทำให้ความคิดเธอกระจ่างชัด ราวกับว่าความกังวลทั้งหมดได้ระบายออกไป พูดตามตรง คำพูดของกู้เจิ้งเต๋อนั้นสร้างคลื่นไว้ในใจเธอไม่น้อย ตอนนี้ในหัวเธอเต็มไปด้วยชายหล่อสูงใหญ่คนนั้น พอหลับตาก็จะคิดถึงดวงตาที่เต็มไปด้วยทะเลแห่งดวงดาวคู่นั้น เหมือนกับย้อนเวลาไปยาวนาน ตัวเธอเต็มไปด้วยความหลงใหลอันบริสุทธิ์ แต่......ความรู้สึกนี้มันไม่ใช่ของเธอ ใช่ไหม? กู้เหยาหงุดหงิดอย่างไม่มีที่มาที่ไป ไม่แน่ใจว่าทำไมในใจตนถึงได้หมกมุ่นแบบนี้ แม้แต่การวิ่งก็คิดไม่ออก เธอทำได้เพียงกลับบ้านไปอย่างหมดหนทาง ตัดสินใจอาบน้ำเย็นเพื่อให้สงบใจสักพัก ร่างที่ยืนหน้ากระจกห้องน้ำ เห็นรอยแผลเป็นเหมือนตะขาบบริเวณท้อง กู้เหยาอดไม่ได้ที่จะใช้นิ้วลูบมัน เธอไม่รู้เลยว่ารอยแผลเป็นนี้เกิดจากอะไร เธอเคยถามคุณพ่อหนึ่งครั้ง คุณพ่อก็เพียงถอนหายใจแล้วไม่พูดอะไร หลังจากนั้นเธอจึงไม่ได้ถามอีก จู่ๆกู้เหยาก็คิดถึงคำพูดที่โม่ข่ายพูดกับเธอในวันนี้ เขาบอกว่าภรรยาเขาถูกรถชนบาดเจ็บ ให้ปกป้องลูกไว้ งั้นก็แสดงว่า เหยาเหยาน้อยไม่ได้คลอดเอง แต่เป็นการผ่าคลอด ถ้าอย่างนั้นเธอกับเหยาเหยาน้อย...... เธอรีบส่ายศีรษะ สมองเธอมีปัญหาใหญ่แล้ว เหยาเหยาน้อยจะเป็นอะไรกับเธอได้อย่างไร กลับถึงห้อง เสียงโทรศัพท์ที่โต๊ะหัวเตียงก็สั่นขึ้นมา กู้เหยาเดินไปมองหนึ่งที เป็นโม่ข่ายที่โทรมา เห็นเบอร์บนหน้าจอโทรศัพท์ เธอก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย รอสักพักก่อนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วรับสาย “มีอะไรหรอคะ?” “พี่สาว ไม่ดีใจที่เหยาเหยาโทรมาหาหรอคะ?” เสียงนุ่มนิ่มของเหยาเหยาน้อยดังเข้าหูของกู้เหยา เธอยิ้มขึ้นมาทันที น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนอย่างอดไม่ได้ “พี่สาวกำลังคิดถึงเหยาเหยาอยู่เลยล่ะ เหยาเหยาโทรมาหาพี่สาว พี่สาวดีใจมากเลยน้า” เสียงของเหยาเหยาคนโตในโทรศัพท์ไม่ค่อยเป็นมิตร แม้แต่เด็กไม่รู้เรื่องก็ยังฟังออก พอคิดว่าพี่สาวไม่ดีใจที่รับโทรศัพท์ตน เธอก็รู้สึกเสียใจนิดหน่อย แต่พอได้ยินเหยาเหยาคนโตพูดแบบนี้แล้ว เหยาเหยาน้อยก็ดีใจยิ้มขึ้นมาในพริบตาเดียว “พี่สาว เหยาเหยาทานสตรอว์เบอร์รี่เยอะเลย อิ่มมาก” “เหยาเหยา อย่าทานแต่สตรอว์เบอร์รี่นะคะ ต้องทานข้าวกับผักด้วย ต่อไปจะได้ยิ่งโตยิ่งสวย” ได้ยินเสียงเหยาเหยาน้อย กู้เหยาก็จินตนาการว่าเธอนอนลูบท้อง เตะขาน้อยๆอย่างน่ารักอยู่บนเตียง ถ้าตอนนี้เหยาเหยาน้อยอยู่ในอ้อมอกเธอ จะดีแค่ไหนกันนะ! “แต่ว่า......” เหยาเหยาน้อยยู่ปากเล็กนุ่มนิ่ม ทั้งสับสนและรู้สึกเสียใจมาก ทานสตรอว์เบอร์รี่แล้วโตไปไม่สวย แต่เธอชอบทานสตรอว์เบอร์รี่มากๆเลย เห็นว่าเหยาเหยาน้อยสับสนจนจะร้องไห้อยู่แล้ว โม่ข่ายก็โอบกอดร่างเล็กของเธอ “งั้นเหยาเหยาอยากสวยหรือว่าอยากทานสตรอว์เบอร์รี่?” “เหยาเยหาอยากสวย แล้วก็ชอบทานสตรอว์เบอร์รี่มาก” เหยาเหยาน้อยซบที่ตัวคุณพ่อ แล้วเอ่ยอย่างน้อยใจมาก “เหยาเหยาทานสตรอว์เบอร์รี่ได้ และต้องทานข้าวกับผักด้วย แบบนั้นก็จะยิ่งสวยเลย” ได้ยินบทสนทนาของสองพ่อลูก ใบหน้ากู้เหยาก็อดยิ้มไม่ได้ “อืมๆ เหยาเหยาจะเชื่อฟังคำพูดพี่สาวค่ะ” “ดีมาก เหยาเหยารีบนอนได้แล้วนะ” โม่ข่ายแย่งโทรศัพท์จากมือของเหยาเหยาน้อย “ให้พ่อคุยกับพี่สาวหน่อย” เหยาเหยาน้อยเบิกตากลมโตสวย แล้วมองโม่ข่ายอย่างขุ่นเคือง แงๆๆ......ทำไมคุณพ่อทำแบบนี้ เธอยังอยากคุยกับพี่เหยาเหยาคนโตอีกเยอะเลยนะ คุณพ่อมาแย่งโทรศัพท์เธอได้อย่างไรกัน กู้เหยา “……” เธอแค่อยากคุยกับเหยาเหยาน้อย ไม่อยากคุยกับคุณพ่อเหยาเหยาน้อยสักหน่อย ขอร้องให้ประธานใหญ่คืนโทรศัพท์ให้เหยาเหยาน้อยด้วย โม่ข่ายไม่ได้รู้สึกถึงความไม่พอใจของเหยาเหยาคนโตและเหยาเหยาน้อยเลยสักนิด แล้วพูดแต่เรื่องตัวเอง “กู้เหยา พรุ่งนี้ตอนกลางวันเราไปทานอาหารด้วยกันไหม” “มีเหยาเหยาน้อยด้วยไหม?” กู้เหยาถาม ถ้ามีเหยาเหยาน้อยเธอจะตกลง ถ้าไม่มีเหยาเหยา เธอจะไม่พิจารณาอย่างแน่นอน โม่ข่ายมองลูกสาวที่พิงตัวอยู่ แล้วเอ่ยเสียงอ่อนโยน “เหยาเหยาครับ พรุ่งนี้ตอนกลางวันไปทานอาหารกับคุณพ่อไหม?” “เหยาเหยาไม่อยากไปทานกับคุณพ่อ” เหยาเหยาน้อยส่งสายตาซึนเดะระให้กับโม่ข่าย คุณพ่อนิสัยไม่ดีสักนิด แย่งโทรศัพท์เธอไป ไม่ให้เธอคุยกับพี่เหยาเหยาคนโต พรุ่งนี้เธอจะให้น้าหลิงหลิงพาเธอไปหาพี่เหยาเหยาคนโต แล้วไปทานอาหารด้วยกันกับพี่สาว ได้ยินว่าเหยาเหยาน้อยไม่ยอมไปด้วยกัน โม่ข่ายก็ดีใจ กขค.ตัวน้อยฉลาดจริงๆ แต่กลับได้ยินเสียงอีกฝ่ายพูดขึ้นว่า “เหยาเหยาน้อยไม่มา งั้นก็ช่างเถอะค่ะ”