ตอนที่ 235 เดทกับผู้ชายคนอื่น

ต๭นที่ 235 เดทกับผู้ชายคนอื่น ในชั่วขณะหนึ่งโม่ข่ายก็รู้สึกว่ามีเมฆครึ้มลอยอยู่บนศีรษะเขา เหยาเหยาน้อยไม่ไป กู้เหยาก็ไม่ไปเหมือนกัน ชัดเจนมากว่าเป้าหมายของกู้เหยาคือเหยาเหยาน้อย ไม่ใช่เขา โม่ข่ายส่ายศีรษะอย่างหมดทาง แล้วพูดขึ้นอีก “เหยาเหยาครับ พรุ่งนี้ตอนกลางวันพ่อจะเลี้ยงข้าวพี่เหยาเหยาคนโต” “พ่อคะ ถ้ามีพี่สาว เหยาเหยาก็จะไป” ได้ยินว่ามีพี่เหยาเหยาคนโต เหยาเหยาน้อยก็เปลี่ยนคำพูดทันที แถมยังปีนขึ้นมาเล็กน้อย ใช้มือเล็กประคองศีรษะพ่อแล้วจุ๊บบนหน้าเขา คุณพ่อไม่ใช่คุณพ่อที่แย่ คุณพ่อรู้ว่าเธอชอบพี่เหยาเหยาคนโตมาก เลยคิดจะช่วยเธอให้ได้ไปทานข้าวกับพี่เหยาเหยา คุณพ่อเป็นพ่อที่ดีมาก “คุณชายโม่ งั้นรบกวนฝากบอกเหยาเหยาน้อยด้วยนะคะว่าพรุ่งนี้กลางวันเจอกัน” เสียงกู้เหยาดังผ่านโทรศัพท์มา จากนั้นเธอก็วางสายไป โม่ข่ายก็รู้สึกมีเมฆครึ้มลอยอยู่บนศีรษะเขา เขาถูกเหยาเหยาคนโตและเหยาน้อยเมินเฉยกันอย่างไม่ต้องสงสัย …… วันต่อมา พอถึงบริษัทตั้งแต่เช้า กู้เหยาก็ได้รับดอกกุหลาบ ในช่อดอกไม้มีการ์ดหนึ่งใบ ภายในการ์ดเขียนประโยคยาวเหยียด【คุณคือลม ผมคือทราย ผมอยากอยู่รอบๆคุณไปจนถึงสุดขอบโลก! ——โม่ข่าย! 】 กู้เหยา “……” อยากให้มีคนมาบอกเธอว่า นี่ไม่ใช่โม่ข่าย อย่างน้อยก็ไม่ใช่โม่ข่ายที่มั่นคงเป็นผู้ใหญ่ที่เธอรู้จักคนนั้น แต่นอกจากโม่ข่ายที่เธอรู้จักคนนั้นแล้ว ก็ไม่มีโม่ข่ายคนที่สองจริงๆ หลังจากเห็นการ์ดใบนี้ ถึงจะมีเหยาเหยาน้อย กู้เหยาก็ไม่อยากไปทานอาหารกลางวันกับโม่ข่ายแล้ว ทำอย่างไรดี? ส่งข้อความไปบอกโม่ข่ายได้ไหมว่าตอนกลางวันมีโอที ไปทานอาหารด้วยไม่ได้แล้ว? “กู้เหยา” เสียงเฉิงเย่ดังมาจากประตูทางเข้า กู้เหยาเงยหน้าไปมอง “ประธานเฉิง อรุณสวัสดิ์ค่ะ!” เฉิงเย่มองดอกกุหลาบบนโต๊ะทำงานเธอหนึ่งที แล้วพูดอีก “กู้เหยา กลางวันไปทานอาหารด้วยกันนะครับ” “ได้ค่ะ” เธอกำลังเครียดหาเหตุผลอันเหมาะสมในการปฏิเสธโม่ข่ายอยู่พอดี เหตุผลนี้ก็มาถึงที่พอดี หัวหน้าชวนทานอาหาร จะต้องคุยเกี่ยวกับเรื่องงานแน่ๆ เธอไม่มีเหตุผลใดๆที่จะปฏิเสธหัวหน้า หลังจากที่เฉิงเย่ออกไป กู้เหยาก็รีบยกโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหาโม่ข่ายทันที: คุณชายโม่คะ ตอนกลางวันหัวหน้ามีเรื่องจะคุยด้วย ต้องขออภัยมากๆที่ไปทานอาหารกับคุณไม่ได้แล้ว หลังจากส่งข้อความเสร็จ กู้เหยาก็ถอนหายใจ ตอนนี้ก็ตั้งใจทำงานอย่างสบายแล้ว ตอนที่กู้เหยาส่งข้อความมา โม่ข่ายกำลังประชุมในห้องประชุมอยู่ กำลังฟังแผนการสุดท้ายของโปรเจ็คใหญ่ เห็นหน้าจอโทรศัพท์โชว์ชื่อกู้เหยาสองคำ มุมปากโม่ข่ายก็ยกขึ้นมาเล็กน้อย ทุกคนก็มองออกว่า BOSS ใหญ่ของพวกเขาอารมณ์ดีมาก แต่หลังจากที่ BOSS ใหญ่อ่านข้อความจบ ทุกคนก็พบว่าบรรยากาศจากฤดูใบไม้ผลิก็กลายเป็นฤดูหนาวในพริบตา หนาวจนสั่นเทิ้ม โม่ข่ายเลิกคิ้วขึ้นแล้วเอ่ยอย่างเย็นชา “หลิวยง แผนการซื้อบริษัท PM คืบหน้าไปถึงไหนแล้ว?” หลิวยงรีบรายงาน “ประธานโม่ ทีมเชี่ยวชาญของบริษัทเซิ่งเทียนกำลังพูดคุยเจรจากับทางบริษัท PM อยู่ วันจันทร์หน้าน่าจะได้ฟังข่าวดี” ต้องการซื้อบริษัทข้ามชาติหนึ่งบริษัท เป็นเรื่องที่ไม่ง่ายอย่างนั้น การดำเนินการที่เกี่ยวข้องต้องใช้เวลาอย่างมาก แต่สำหรับบริษัทเซิ่งเทียน ปัญหาพวกนี้มันไม่ใช่ปัญหา เรื่องที่ทำได้ยากก็ทำได้สำเร็จโดยทีมผู้เชี่ยวชาญของพวกเขา ประเด็นสำคัญของปัญหานี้คือ ห้องประชุมในตอนนี้กำลังคุยกันเรื่องโปรเจ็คที่สำคัญอีกโปรเจ็คหนึ่งอยู่ มันคือโปรเจ็คใหญ่โปรเจ็คหนึ่งที่เตรียมมาเกือบปี ลงทุนเงินและกำลังคนไปเยอะมาก และเป็นหนึ่งในโปรเจ็คใหญ่ที่สุดของบริษัทเซิ่งเทียนในวันนี้ แล้วประธานใหญ่พูดเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องกันเลยในประชุมสำคัญนี้ทำไมกัน? พวกบริหารระดับสูงในที่ประชุมไม่เข้าใจสถานการณ์ แต่หลิวยงและเหลียงฮุ่ยอี๋เข้าใจอย่างชัดเจน คงจะเป็นทางด้านกู้เหยาเกิดเรื่องอะไรบางอย่าง “ต่อได้” โม่ข่ายพูดด้วยใบหน้าขุ่นมัว ทำให้ประชุมที่หยุดชั่วคราวไปต่อได้ ครั้งนี้ทุกคนพูดอย่างระมัดระวังอย่างเห็นได้ชัด กลัวว่าจะไปสะกิดโดนปากกระบอกปืนเข้า …… งานกู้เหยาในตอนบ่ายยุ่งมาก เวลายุ่งๆเวลามักผ่านไปอย่างรวดเร็ว ถ้าเฉิงเย่ไม่โทรมาหาเธอ เธอก็ไม่รู้ว่าถึงเวลาพักเบรกตอนเที่ยงแล้ว สถานที่ที่เฉิงเย่นัดคือร้านอาหารตะวันตกแห่งหนึ่ง เขาบอกว่าตอนบ่ายมีธุระออกมาข้างนอก จึงไปก่อนแล้ว ให้กู้เหยาตามไป กู้เหยารู้ว่าร้านอาหารตะวันตกแห่งนี้เป็นร้านอาหารที่อยู่ใกล้บริษัทซึ่งเพิ่งเปิดกิจการได้ไม่นาน เมื่อสองสามวันก่อนได้รับใบโปรโมทร้านมา แต่ยังไม่ได้ไป ตอนที่ก้าวเท้าเข้าไปในร้านอาหารแห่งนี้ เห็นว่าการตกแต่งหลักช่างโรแมนติก น่าจะเหมาะกับคู่รัก ไม่เหมาะกับการคุยงาน กู้เหยาถามพนักงานบริการ พนักงานบริการพาเธอไปที่ห้องอาหารส่วนตัวที่เฉิงเย่จองไว้——ศาลาสุ่ยอวิ๋น พนักงานบริการเคาะประตูแล้วเอ่ยอย่างมีมารยาท “คุณชาย แขกที่คุณรอมาแล้วครับ” เปิดประตูห้องเข้าไป กู้เหยายิ้มให้พนักงานบริการอย่างสุภาพหนึ่งทีก่อนจะมองเข้าไปในห้องอาหารส่วนตัว พอมองเข้าไปพบว่ามันแปลกๆ คนที่รอเธออยู่ควรจะเป็นเฉิงเย่ แต่ตอนนี้กลายเป็นโม่ข่าย โม่ข่ายสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวเข้ากับชุดสูทสีดำอย่างที่เธอเห็นบ่อยๆ ร่างสูงยืนตรง นัยน์ตาภายใต้กรอบแว่นทองหรี่เล็กน้อย แล้วค่อยๆมองมายังเธอที่ปรากฏตัวอยู่ประตูทางเข้า ภายในใจกูเหยาพูดไม่ออกว่ารู้สึกอย่างไร ในตอนแรกรู้สึกตกตะลึง จากนั้นก็เป็นความตื่นเต้นเกินบรรยาย แล้วก็รู้สึกทำอะไรไม่ถูก นานสักพัก เธอเพิ่งจะหาเสียงตัวเองเจอ “คุณชายโม่ คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ? ประธานเฉิงนัดคุณเหมือนกันหรอคะ?” หรือว่าเฉิงเย่จะนัดเธอทานอาหารคุยเรื่องงาน งานนี้เกี่ยวข้องกับโม่ข่ายหรอ? โม่ข่ายไม่ได้ตอบเธอ ขณะที่มองเธอ เขาเดินอ้อมมาหลังเธอและปิดประตูลงและล็อคกลอน กู้เหยาตกใจสะดุ้ง ถอยไปข้างๆสองก้าว ถอยห่างจากโม่ข่าย “คือ คุณล็อคประตูทำไม?” “กู้เหยา เมื่อคืนวานคุณสัญญากับผมว่ายังไง? หือ?” โม่ข่ายเดินเข้าไปใกล้เธอทีละก้าว สายตาลุ่มลึกจ้องมองไปที่ใบหน้าเธออย่างแน่วแน่ ราวกับว่าอยากจะขุดหลุมบนใบหน้าเธอ “ฉัน......” เธอสัญญาว่าจะมาทานอาหารกับเขา แต่เมื่อเช้าได้ส่งข้อความไปยกเลิก หรือว่าเขาไม่เห็นนะ? จากนั้น กู้เหยาก็ถูกผู้ชายตรงหน้าดึงเข้าแนบอก ใบหน้าเธอกระแทกเข้ากับหน้าอกแกร่งของเขา——เจ็บจัง! เขาพลิกกายกดเธอเข้ากับกำแพง แล้วจูบบนหน้าผากเธอ ระหว่างคิ้ว ปลายจมูกเธอยอย่างพายุฝน สุดท้ายหยุดที่ริมฝีปากแดงและสื่อสารกับเธอด้วยการกัดล้ำลึก “อือ......” กู้เหยาอยากผลักเขาออก แต่ไม่ได้ผล เธอรู้ว่าที่เขาสูญเสียการควบคุมแบบนี้ เป็นเพราะเขาต้องมองเธอเป็นภรรยาที่เสียไปของเขาอย่างแน่นอน กู้เหยากำหมัดขึ้นมาแล้วต่อยเข้าที่หลังของเขา หมายจะให้เขาหยุด แต่ก็ไม่ได้ผลสักนิด เขายืนตรงหน้าเธอ นิ่งราวกับเขาใหญ่หนึ่งลูก ทับจนเธอจะหมดลมหายใจ เธอสะบัดเขาไม่ออกสักนิด จูบอันยาวนานจบลง โม่ข่ายปล่อยกู้เหยา พอปล่อยออกมา กู้เหยาก็ยกมือขึ้นตบหน้าโม่ข่าย เพี้ยะ—— ฝ่ามือตบเข้าที่ใบหน้าโม่ข่าย แต่กู้เหยาไม่มีความสุขเลยสักนิด กลับรู้สึกปวดใจ เธอมองเขาหนึ่งที กัดริมฝีปากแล้วเปิดประตูวิ่งออกไปเลย