ตอนที่ 236 ไม่เหมือนอย่างเดิม

ต๭นที่ 236 ไม่เหมือนอย่างเดิม กู้เหยาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ทำไมถึงได้รู้สึกแย่ขนาดนี้ เหมือนกับที่ตบหน้าโม่ข่าย มันเจ็บอยู่ในใจเธออย่างไรอย่างนั้น ทั้งๆที่เธอถูกเขาคุกคามแท้ๆ เขาให้เธอเป็นตัวแทน ตบเขาไปหนึ่งทีเท่านั้น เธอจะรู้สึกผิดทำไม? เพราะไม่เข้าใจความรู้สึกนี้ ในใจเธอถึงได้ตื่นตระหนกและสับสนวุ่นวาย พอตบโม่ข่ายเสร็จจึงหนีออกมาอย่างเตลิดเปิดเปิง เธอไม่รู้เลยว่าตัวเองต้องวิ่งหนีไปทางไหน พุ่งออกไปข้างหน้าอย่างสับสนวุ่นวาย จนกระทั่งมีฝ่ามือใหญ่คว้าตัวเธอไว้ “กู้เหยา——” กู้เหยาเงยหน้าขึ้นมาก็สบเข้ากับนัยน์ตาลุ่มลึกของเขา เสียงเขาแหบพร่าทุ้มต่ำ ฟังแล้วเจ็บหัวใจ สองสามวันก่อน กู้เหยาถูกโม่ข่ายปฏิบัติเช่นนี้เหมือนกัน ครั้งนั้นเขาก็ใช้สายตาแบบนี้มองเธอ ถูกเขามองแบบนี้ เธอยิ่งรู้สึกเหมือนว่าตัวเองทำอะไรผิดไป ในขณะเดียวกัน กู้เหยาก็เข้าใจได้ โม่ข่ายคงมองอีกคนผ่านเธออีกครั้ง คนที่เขารักมากคนนั้น คุณแม่ของเหยาเหยาน้อย ภรรยาที่เสียไปของเขา ความรู้สึกแย่เกินบรรยายเกิดขึ้นในจิตใจของกู้เหยา ไม่รู้ว่าน้ำตาเอ่อล้นบนขอบตาเมื่อไหร่ น้ำตาไหลลงมาจากขอบตาเธออย่างไร้เสียง ทันทีที่เห็นกู้เหยาน้ำตาไหล หัวใจโม่ข่ายก็ถูกลากลงไปด้วย กู้เหยาไม่ค่อยร้องไห้ ในความทรงจำของโม่ข่าย จำนวนครั้งของการร้องไห้ของกู้เหยานั้นนับนิ้วได้เลย ดังนั้นทุกครั้งที่เธอร้องไห้ เขาก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี โดยเฉพาะในตอนนี้ เขาเป็นคนทำให้เธอตกใจจนร้องไห้ เขายิ่งไม่รู้เลยว่าควรทำอย่างไร ถึงจะทำให้น้ำตาเธอหยุดไหล โม่ข่ายกอดเธอแนบอก นิ้วโป้งเช็ดน้ำตาเธอออกเบาๆ “กู้เหยา ผมไม่ได้ตั้งใจทำให้คุณกลัว ผมแค่......ผมแค่โกรธมาก คุณรับปากผมว่าจะมาทานอาหารด้วยกัน แต่กลับไปผิดสัญญาเพราะผู้ชายอีกคน ที่คุณทำแบบนี้ ผมอิจฉา” เหมือนคำพูดเมื่อครั้งหนึ่ง โม่ข่ายเคยพูดว่าตอนนั้นเขาบอกว่าเขาอิจฉา เพราะเธอเหมือนภรรยาเขา ในตอนนี้เขาอิจฉาเพราะในใจเขามีเธออยู่ กู้เหยาเม้มปาก กะพริบไล่น้ำตาที่กำลังจะไหลออกมาแล้วพูด “ฉันไม่อยากทานอาหารกับคุณ ไม่ใช่เพราะคนอื่น แต่เพราะตัวคุณเอง” ที่เขาเขียนเป็นพรืดในกระดาษนั้น ทำให้เธอไม่ชอบ เขาไม่รู้หรอ? “เพราะผมหรอ?” โม่ข่ายคิดอย่างรอบคอบ หลังจากโทรคุยกันเมื่อคืนวานจนถึงได้รับข้อความเธอในวันนี้ เขาไม่เคยทำอะไรให้เธอเลย เขาไม่รู้จริงๆว่าตัวเองทำอะไรผิด? กู้เหยาพูดอีก “ถ้าคุณอยากจะจีบฉันจริงๆ คุณต้องค่อยๆเดินทีละก้าว ไม่ต้องส่งดอกไม้แล้วเขียนข้อความเลี่ยนๆแบบนั้นมา” “ดอกไม้อะไร? ข้อความอะไรครับ?” นอกจากเรื่องความรู้สึก ด้านอื่นของโม่ข่ายมีปฏิกิริยาตรงไปตรงมาอย่างมาก เขาเข้าใจความหมายในคำพูดเธออย่างรวดเร็ว ดูเหมือนว่าจะมีคนส่งดอกไม้และข้อความให้เธอแทนเขา น่าเบื่อเสียจริง ถึงขั้นทำให้คนไม่ชอบเนี่ย นอกจากโม่เสียวเป่าแล้ว โม่ข่ายก็นึกคนอื่นไม่ออกแล้ว “คุณไม่รู้หรอ?” เห็นท่าทางโม่ข่าย ไม่เหมือนกับคนโกหก ประเด็นคือกู้เหยาก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันว่าข้อความอย่างนั้นโม่ข่ายจะเป็นคนเขียนออกมา โม่ข่ายส่ายศีรษะ แม้ว่าเขาจะรู้ว่าใครเป็นคนทำ แต่ตอนนี้พูดออกไปไม่ได้เด็ดขาด โม่เสียวเป่าเป็นน้องสาวเธอ เรื่องที่เธอทำไปนั้น อาจจะพูดได้ว่าเขาเป็นคนแนะนำ เพื่อทำให้กู้เหยาไม่เข้าใจผิด เขายังคงแกล้งทำเป็นว่าไม่รู้อะไรเลย ครืดๆ—— โทรศัพท์ส่วนตัวของโม่ข่ายจู่ๆก็ดังขึ้นมา เขาพูด “ขอโทษนะครับ ขอผมรับโทรศัพท์ก่อน” กู้เหยาเบนศีรษะออกมา พยายามสงบสติอารมณ์ และได้ยินเสียงโม่ข่ายที่อ่อนโยนผิดปกติ “อืม เหยาเหยารอคุณพ่อตรงนั้นนะ ต้องเป็นเด็กดี อย่าไปไหนไกล เดี๋ยวคุณพ่อจะพาพี่เหยาเหยาคนโตไปหานะครับ” โม่ข่ายวางโทรศัพท์ลง แล้วมองที่กู้เหยาอีกครั้ง “เหยาเหยาน้อยรออยู่แถวๆร้านอาหารป่ายเหอ รอให้ผมพาพี่เหยาเหยาคนโตไปหาเธอ” “ไปกันเถอะ” กู้เหยาออกเดินนำไปก่อน โม่ข่ายเดินตามไปติดๆ ในใจก็แอบโล่งอก การจีบผู้หญิงนี่ช่างเป็นวิชาความรู้อันลึกซึ้งจริงๆ เทียบกับการทำธุรกิจแล้ว ยากไม่รู้กี่เท่าตัว …… เหยาเหยาน้อยรู้ว่าวันนี้จะได้ทานอาหารกลางวันกับพี่เหยาเหยาคนโต ก็พาเหมียนเหมียนน้อยมารอที่ห้อง 1808 ร้านอาหารป่ายเหอนานแล้ว แต่เธอรออยู่นานมากพ่อก็ยังไม่พอพี่เหยาเหยาคนโตมา เหยาเหย้าน้อยเลยรีบโทรหาคุณพ่อเร่งเสียหน่อย ได้ยินคุณพ่อบอกว่าเดี๋ยวจะพาพี่เหยาเหยาคนโตมาหาทันที เธอก็วิ่งไปที่หน้าประตู กะพริบตากลมโตสวยมองไปที่ประตูลิฟต์อยู่ตลอดเวลา ลิฟต์เปิดออกอยู่หลายครั้งก็ล้วนไม่ใช่คนที่เธอรออยู่ เธอผิดหวังมาก ตอนที่เธอผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า เสียงติ๊งดังขึ้น ประตูลิฟต์เปิดออกอีกครั้ง ครั้งนี้เธอเห็นคุณพ่อและพี่เหยาเหยาคนโตออกมาจากลิฟต์เป็นอย่างแรก “พี่สาว——” เหยาเหยาน้อยรีบวิ่งเข้าไป เพราะตัวเล็กเกินไป และวิ่งอย่างรีบร้อนเกิดไปด้วย จึงล้มลงบนพรมเสียงดัง “เหยาเหยาน้อย” กู้เหยาพุ่งเข้ามาสองก้าว อุ้มเหยาเหยาน้อยขึ้นมา “รีบบอกพี่สาวเร็ว เจ็บตรงไหนไหม?” “เหยาเหยาไม่เจ็บ” เหยาเหยาน้อยประคองใบหน้ากู้เหยาแล้วจุ๊บเสียงดังหนึ่งที “คราวหน้าห้ามวิ่งเร็วแบบนี้แล้วนะ” กู้เหยามองสาวน้อยยู่ปาก ใจก็อ่อนยวบกลายเป็นทะเลสาบในฤดูใบไม้ผลิ เธออุ้มกู้เหยาไว้ในอ้อมอก สองตามองไปที่เหยาเหยาน้อยโดยไม่ละไปไหน “เหยาเหยาน้อย ทำไมหนูถึงได้น่าหลงใหลแบบนี้?” อยากจะให้สาวน้อยคนนี้เป็นลูกตัวเองมากๆ แบบนั้นเธอจะได้อยู่กับเธอทุกวัน ไม่ต้องแยกจากกันอีกเลย “เพราะเหยาเหยาสวยละน่ารักมาก” เหยาเหยาน้อยมั่นใจในตัวเองสุดๆมาโดยตลอด ความมั่นใจในตัวเองนี้น่าจะเรียนมาจากโม่เสียวเป่าที่คิดว่าตัวเองสวยที่สุดไม่มีใครล้มได้ “บ๊อกๆๆ......” เหมียนเหมียนที่อยู่ข้างๆก็ส่งเสียงขึ้นมาพอดี บ่งบอกว่ามันก็อยู่ที่นี่เหมือนกันนะ มีเจ้าของตัวน้อยแล้ว มันก็ถูกเมิน “เหมียนเหมียนก็น่ารักเหมือนกัน” กู้เหยาอุ้มเหมียนเหมียนขึ้นมา ลูบศีรษะมัน “เจ้าหนู ทำไมหนูถึงน่าหลงใหลเหมือนกันเนี่ย?” “เพราะเหมียนเหมียนเป็นน้องสาวเหยาเหยา เหยาเหยาน่ารัก เหมียนเหมียนก็น่ารัก” เหยาเหยาคนโตเอ่ยชมเหมียนเหมียนน้อย สำหรับเหยาเหยาน้อยก็เหมือนเป็นการชมตัวเองเหมือนกัน ท่าทางตัวเล็กมีความสุขน่าดู สองแม่ลูกพอได้เจอกัน ก็เมินเฉยเขาไปอย่างสิ้นเชิง โม่ข่ายส่ายศีรษะแล้วพูด “เหยาเหยา รีบพาพี่เหยาเหยาคนโตกลับห้องไปเร็วเข้า อย่าให้พี่เขาหิว” เหยาเหยาน้อย “พี่คะ พี่นั่งกับเหยาเหยานะคะ” กู้เหยา “ได้จ้ะ พี่อยากนั่งกับเหยาเหยามากที่สุดเลย” เหมียนเหมียน “บ๊อกๆๆ......” โม่ข่ายยังคงหาโอกาสแทรกไม่ได้เหมือนเคย และในห้อง 1808 ที่ร้านอาหารป่ายเหอแห่งนี้เป็นห้องที่พวกเขามีความทรงจำงดงามร่วมกัน โม่ข่ายยังจำท่าทางตั้งใจของกู้เหยาได้อย่างชัดเจนตอนสอนเขาแกะเปลือกกั้ง ยังจำตอนที่เขาแอบจูบเธอ ท่าทางหน้าแดงของเธอ ทุกอย่างปรากฏสู่สายตา ทุกอย่างเหมือนเดิมแต่คนได้เปลี่ยนไปแล้ว แต่ไม่เป็นไร กู้เหยากลับมาแล้ว นั่งอยู่ข้างเขาอีกครั้ง เขาสามารถได้ยินเธอ สัมผัสเธอ แม้ว่าสายตาเธอจะมีแต่เหยาเหยาน้อย เขาก็ยังพอใจ