ตอนที่ 237 ซ่อนบางอย่างในแววตา

ต๭นที่ 237 ซ่อนบางอย่างในแววตา อาหารในวันนี้โม่ข่ายเป็นคนเตรียมอย่างใส่ใจ อาหารหลายอย่างบนโต๊ะอาหาร ทุกอย่างเหมือนเมื่อสองสามปีก่อนเลย หอยเชลล์นึ่ง ปูผัดผงกะหรี่ เต้าหู้สามเซียน มะระยัดไส้กุ้ง กั้งย่าง...... ห้าอย่าง มีทั้งรสชาติจืดและเข้มข้น ครั้งนี้ไม่เพียงแต่ถูกปากของพวกเขาสองคน แถมยังใส่ใจให้เข้ากับเหยาเหยาน้อยอีกด้วย เต้าหู้สามเซียนเหมาะกับเหยาเหยาน้อยที่ยังเป็นเด็กน้อยฟันยังไม่ขึ้นเต็มที่มากที่สุด มีโภชนาการและแข็งแรง โม่ข่ายหยิบชามเล็กให้กับเหยาเหยาน้อยหนึ่งชาม “เหยาเหยา ทานเองได้ไหม?” เหยาเหยาน้อยคว้าช้อนขึ้นมา ออกแรงพยักหน้าเล็ก แล้วพูดอย่างนุ่มนิ่ม “เหยาเหยาทานเองได้ค่ะ” พี่เหยาเหยาคนโตมองอยู่ข้างๆแน่ะ จะทานเองไม่ได้อย่างไรกัน เหยาเหยาน้อยอยากจะอวดต่อหน้าพี่เหยาเหยาคนโตสักครั้ง เหยาเหยาน้อยหยิบช้อนขึ้นมาตักหนึ่งคำ เป่านิดหน่อยเลียนแบบคนโตเขาทำกัน “พี่สาว เหยาเหยาป้อนค่ะ” “ขอบคุณน้าเหยาเหยา!” กู้เหยาอ้าปากทานซุปเต้าหู้ แล้วพยักหน้ารัวๆ “ที่เหยาเหยาป้อนอร่อยมาก” ได้รับคำชม เหยาเหยาน้อยก็ภูมิใจ จึงตักอีกช้อนหนึ่ง เป่าสองสามที “พ่อคะ เหยาเหยาป้อนค่ะ” ช้อนอันนี้เป็นช้อนที่กู้เหยาเพิ่งทานไป เหยาเหยาน้อยยกขึ้นมาป้อนโม่ข่าย กู้เหยารู้สึกว่าค่อนข้างรู้สึกลำบากใจ อยากจะหยุด แต่ไม่รู้จะพูดอย่างไรดี และโม่ข่ายก็ไม่ได้ลังเล อ้าปากทานซุปที่เหยาเหยาป้อน “เหยาเหยา เก่งมาก!” เหยาเหยาน้อยจึงยิ่งมีความสุขไปอีก มีคุณพ่อ และมีพี่เหยาเหยาคนโตอยู่ทานอาหารด้วยกัน ทำให้เธอมีความสุขมากเลย โม่ข่ายค่อยๆแกะเปลือกกั้งอย่างช้าๆ ทุกครั้งพูดว่าแกะให้กับเหยาเหยาน้อยทาน แต่สุดท้ายเหยาเหยาน้อยก็ป้อนเข้าท้องกู้เหยาทั้งหมด เธอจำที่คุณพ่อเคยพูดได้ จะต้องดูแลพี่เหยาเหยาคนโตให้ดี เธอเลยเชื่อฟังคำพูดของคุณพ่อ แถมยังทำได้ดีอีกด้วยน้า โม่ข่ายมองไปที่สองแม่ลูกด้วยสายตาที่อ่อนโยน ราวกับว่าเขาได้ครอบครองโลกทั้งใบในพริบตาเดียว ความทุกข์ใจเมื่อสามปีที่ผ่านมามลายหายไปกับสายลมหมดเลย แค่กู้เหยามีความสุข แค่กู้เหยาใช้ชีวิตเป็นอย่างดี โม่ข่ายก็ไม่สนใจว่าเธอจะจำได้หรือไม่ เมื่อครั้งนั้นทุกพักเที่ยงพวกเขาได้ใช้เวลาอยู่ที่นี่ด้วยกันนับไม่ถ้วน พวกเขาอยู่ในห้องนี้ทานอาหารห้าอย่างนี้ เธอยังเคยสอนเขาแกะกั้งอีกด้วย อดีตไม่สำคัญ ที่สำคัญคืออนาคตของพวกเขา ไม่เพียงแต่อนาคตของเขาและกู้เหยา แต่เป็นอนาคตของเราสามพ่อแม่ลูก จู่ๆกู้เหยาก็เงยหน้าขึ้นมาสบตากับโม่ข่ายพอดี เธอเผลอหน้าแดง “คุณชายโม่ ทำไมไม่ทานคะ?” “ผมไม่หิวครับ” โม่ข่ายพูด โอกาสที่จะได้เห็นสองแม่ลูกนั่งทานอาหารบนโต๊ะเดียวกันไม่ได้มีมาง่ายๆ ความคิดเขามีแต่พวกเธอสองคน จะมีกระจิตกระใจทานอาหารได้ที่ไหนกัน แม้กระทั่งตอนที่กู้เหยาเรียกเขาว่า “คุณชายโม่” อีกครั้ง เขายังได้ยินเป็นความหมายอื่น ไม่ใช่เป็นการเรียกคนแปลกหน้าอย่างมีมารยาทเท่านั้น …… กลิ่นอายฤดูร้อนหนาแน่นมากแล้ว แม้ว่าช่วงนี้จะยุ่งมาก ตอนเย็นยังมีการประชุมทางไกลผ่านวิดีโออีกสองขั้นตอน โม่ข่ายยังพอมีเวลาหนึ่งชั่วโมงซ้อมเทควันโดกับเหยาเหยาน้อย ช่วงปีนี้ ไม่ว่างานจะยุ่งแค่ไหน เขาก็สละเวลามาให้เหยาเหยาน้อยได้ การฝึกเทควันโดใช้เวลาบ้าง เหยาเหยาน้อยตัวเล็กก็ฉลาดอย่างมาก ตอนนี้ฝึกได้เป็นขั้นเป็นตอน คุณครูก็ชมว่าเธอเป็นเด็กที่ฉลาดที่สุดเท่าที่เคยฝึกมา หลังจาเสร็จสิ้นการฝึกซ้อม เหยาเหยาน้อยก็เหนื่อยจนพิงเข้าอกโม่ข่าย กอดขวดน้ำดูดอึกใหญ่ โม่ข่ายหยิบผ้ามาเช็ดเหงื่อให้เธออย่างอ่อนโยน “เหยาเหยา วันหลังหาวิธีชวนพี่เหยาเหยาคนโตมาฝึกเทควันโดกับหนูดีไหม?” คนในตระกูลโม่ได้รับการฝึกป้องกันตัว เพื่อป้องกันเหตุการณ์ที่ไม่แน่นอน โม่เสียวเป่าก็เคยฝึกกับโม่ข่ายเมื่อตอนเป็นเด็ก แต่เธอซนมากเกินไป สุดท้ายก็ไม่ได้เรียนถึงเทคนิคที่สำคัญสักนิด เรียนถึงแค่การเตะ ตอนนี้กู้เหยากลับมาแล้ว โม่ข่ายอยากให้กู้เหยาได้เรียนศิลปะการป้องกันตัวนิดหน่อย ต่อไปตอนที่เขาไม่อยู่ข้างเธอ เธอจะได้ป้องกันตัวเองได้ “คุณชาย ลุงเว่ยพาเด็กชายคนหนึ่งมา บอกว่าอยากเจอคุณค่ะ” เซียงสิ้วแม่บ้านที่ดูแลโน่หยวนปัจจุบันรายงานกับโม่ข่าย “เชิญให้ลุงเว่ยไปที่ห้องรับแขก เดี๋ยวฉันไป” โม่ข่ายสั่งเสร็จก็อุ้มเหยาเหยาน้อยขึ้นมา “เหยาเหยา ให้พี่หลิงพาไปอาบน้ำก่อนดีไหม?” “เหยาเหยาไม่อยากอาบน้ำ อยากอยู่กับคุณพ่อ” เหยาเหยาน้อยกอดคุณพ่อไว้ ไม่อยากแยกจากคุณพ่อ “โอเค เหยาเหยาอยู่กับคุณพ่อ” โม่ข่ายอุ้มลูกสาว แล้วก้าวเท้าเดินออกไปจากตึกหลักอย่างมั่นคงและสง่างาม ภายในห้องรับแขกมีคนรออยู่สองคน คนหนึ่งคือลุงเว่ยที่ช่วยโม่ข่ายขับรถมาหลายปี อีกคนคือเด็กหนุ่มที่น่าจะอายุประมาณสิบห้าหกขวบ เด็กชายยังอายุน้อยมาก รูปร่างสูงผอม น่าจะสูงประมาณหนึ่งร้อยแปดสิบ เขายืนก้มหน้าอยู่ มองเห็นหน้าไม่ชัด “คุณชาย คุณหนู......” เห็นโม่ข่ายอุ้มเหยาเหยาน้อยเข้าห้องมา ลุงเว่ยก็รีบลุกขึ้นทักทาย โม่ข่ายพยักหน้า “ลุงเว่ย นั่งก่อนครับ” “ปู่เว่ย นั่งก่อนค่ะ” เหยาเหยาน้อยพยักหน้าตามคุณพ่อ และมองไปยังเด็กหนุ่มที่ก้มหน้าอยู่ “พี่ชาย นั่งก่อนสิคะ ไม่ต้องกลัว นั่งกับเหยาเหยานะ” เหยาเหยาน้อยลงมาจากอกพ่อแล้วปีนขึ้นนั่งบนโซฟา มือเล็กตบไปที่นั่งข้างตัว แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “พี่ชาย นั่งข้างเหยาเหยา” โม่ข่ายมองลุงเว่ยแล้วเอ่ยถาม “นี่คือ?” ลุงเว่ยรีบพูด “นี่คือเด็กชายคนที่ได้รับบาดเจ็บที่คุณหนูช่วยไว้คราวที่แล้ว หลังจากหายดีได้ยินว่าคุณหนูช่วยเธอไว้ จึงอยากมาขอบคุณคุณหนู ผมบอกว่าไม่ต้อง แกก็ไม่พูดอะไร แต่ตามผมไปทุกที่ คุณชายครับ ผมไม่มีทางเลือกเลยพามาที่นี่” สายตาโม่ข่ายเลื่อนไปมองที่เด็กหนุ่มข้างๆ มองสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้าหนึ่งรอบแล้วพูด “เงยหน้ามาดูสิ” เด็กชายยังคงก้มหน้าไม่ขยับ ราวกับว่าไม่ได้ยินเสียงคนอื่นพูด เหยาเหยาน้องกลิ้งลงจากโซฟา แล้วก้าวเท้าน้อยๆเดินไปที่ข้างเด็กหนุ่ม ยื่นมือน้อยๆคว้าที่เด็กหนุ่มไว้ แล้วพูดอย่างนุ่มนวล “พี่ชาย ไม่ต้องกลัวนะคะ” ได้ยินเสียงของเหยาเหยาน้อย เด็กหนุ่มก็มองเธอหนึ่งที แล้วค่อยๆเงยหน้ามองโม่ข่าย โม่ข่ายจ้องมองเด็กหนุ่ม เด็กหนุ่มก็จ้องมองโม่ข่ายเหมือนกัน ช่วงปีมานี้โม่ข่ายก็ทำธุรกิจมา เจอคนมากหน้าหลายตา แต่น้อยมากที่จะเจอคนที่มองหน้าเขาได้นานขนาดนี้ สายตาของเด็กหนุ่มเหมือนไม่มีจิตวิญญาณ ดุดันอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ดวงตานั้นเหมือนกับซ่อนความลับไว้ โม่ข่ายถาม “ชื่ออะไร?” เด็กชายมองเขา ปิดปาก ไม่คิดจะเปิดปาก เหยาเหยาน้อยดึงแขนเขา “พี่ชาย ชื่ออะไร?” นานมาก ภายในห้องก็เกิดเสียงแหบพร่าเป็นพิเศษขึ้นมา เสียงที่ไม่เหมาะกับอายุเด็กหนุ่มเลย ลำคอเหมือนถูกไฟร้อนแผดเผา ชื่อว่าเล่