ตอนที่ 240 เอาแต่ใจสักครั้ง

ต๭นที่ 240 เอาแต่ใจสักครั้ง กู้เหยาลงไปข้างล่าง วันนี้เป็นวันที่สิบห้าตามปฏิทินจันทรคติพอดี พระจันทร์ส่องสว่างอยู่เหนือท้องฟ้า ส่องสว่างให้โลกทั้งใบ เหมือนอยู่ถูกคลุมอยู่ภายใต้ผ้าฝ้ายสีขาวหนึ่งชั้น นอกจากนั้นยังโปร่งแสงและยืดหยุ่น โม่ข่ายยืนอยู่ในแสงจันทร์ สวมกระเป๋าด้วยมือข้างหนึ่ง ยืดหลังตรง สายตาเขามองไปที่ไกลๆ ไม่ได้มองเห็นกู้เหยาที่ลงมาข้างล่างในทันที——ดังนั้น กู้เหยาจึงได้เพลิดเพลินความสงบในช่วงสั้นๆได้ ช่วงไม่กี่ปีนี้กู้เหยาก็คลุกคลีในวงการแฟชั่นมา เจอนางแบบสวยๆมาไม่น้อย......แต่ดูเหมือนว่าไม่มีใครเลยที่สามารถอยู่เหนือโม่ข่ายที่มีบุคลิกหยิ่งยโสเคร่งขรึม สง่างามและมีเกียรติ ถึงจะไม่เต็มใจ แต่กู้เหยาก็ต้องยอมรับว่าชายคนนี้เป็นคนที่สมบูรณ์แบบที่สุดตั้งแต่เธอใช้ชีวิตมาถึงทุกวันนี้ คิดแบบนี้แล้วก็อิจฉาภรรยาที่เสียไปของเขานะ กู้เหยากำลังเหม่อลอย โม่ข่ายหันศีรษะกลับมามองเธอ ชายที่อยู่ภายใต้แสงจันทร์ เขายิ้มออกมาในพริบตาเดียว เหมือนกับเป็นธารน้ำแข็งหิมะที่ละลาย ฤดูใบไม้ผลิที่ให้ความอบอุ่นแก่โลก เขาเอ่ยอย่างอ่อนโยน “มาแล้วหรอ” หัวใจกู้เหยาเต้นทันที ภายในสมองก็เกิดเสียงคำราม ก่อนหน้านี้ที่ไม่ค่อยหน้าแดงกลับแดงขึ้นมาบนแก้มอีกครั้ง กู้เหยากะพริบตาอย่างลนๆ หันศีรษะไป ขอให้แสงไฟสลัวๆนิดหน่อยนี้ทำให้โม่ข่ายไม่เห็นสีหน้าท่าทางตัวเองก็พอแล้ว แต่ว่าพระจันทร์ในค่ำคืนนี้ช่างน่าหลงใหลแบบนี้ พระจันทร์ราวกับว่าไม่อาจซ่อนความลับได้ โม่ข่ายยิ้ม แล้วเดินเข้ามาหากู้เหยา สีพระจันทร์งดงามแบบนี้ ทำให้เขาได้เห็นขนตาที่สั่นระริก แก้มแดงก่ำและความระยิบระยับอันน่าหลงใหลในดวงตาของกู้เหยาได้ชัดเจน——ความระยิบระยับนี้เป็นของกู้เหยาที่เขินอาย เหมือนในปีนั้น ในพริบตา ราวกับว่ากลับไปในปีนั้น เธอกับเขาได้พบเจอกัน ได้รู้จักกัน ได้รักกัน ได้อิงแอบแนบชิดและสัญญากันและกันท่ามกลางผู้คนมากมายและโลกอันกว้างใหญ่ โม่ข่ายอดไม่ได้ที่จะกุมมือกู้เหยา คามอ่อนโยนแบบนี้ ความเย็นชา......แบบนี้ ความปรารถนามากมายมารวมอยู่ตรงนี้ ทั้งชีวิต มือ——จู่ๆก็ถูกโม่ข่ายกุมเข้า กู้เหยาจึงหันศีรษะไปทันที แล้วเผลอชักมือออก แต่อีกฝ่ายยืนกรานไม่ให้เอาออก กู้เหยาหงุดหงิดนิดหน่อย จ้องมองไปที่โม่ข่าย อีกฝ่ายก็มองเธอพอดีด้วยสายตาที่อ่อนโยนและมั่นคง สายตานี้ ช่างดูหลอกล่อ ทำให้คนปล่อยตัวปล่อยใจไปชั่วขณะหนึ่ง ไม่มีทางจะดิ้นหนีได้อีก ทันใดนั้นกู้เหยาก็แยกไม่ออกว่าชายคนนี้สรุปแล้วกำลังมองภรรยาที่เสียไปของเขา หรือว่ามอง......ตัวเธอเองกันแน่ มันเกินไปแล้วจริงๆไม่ใช่หรอ? ทำไมเขาต้องอยากบอกเธอเรื่องภรรยาที่เสียไปด้วยล่ะ? เธอในตอนนี้ ใจเต้นรัวเหมือนกับกลอง อยากจะกุมมืออันอบอุ่นของชายคนนี้ไว้โดยไม่ปล่อยอีกเลย แต่......แต่คนที่เขาชอบคือกู้เหยาคนนั้นไม่ใช่หรอ? ไม่ใช่ตัวเธอ แต่ตอนนี้ มือของตนอยู่ในฝ่ามือใหญ่ของเขาอย่างอบอุ่น อบอุ่นจนเข้าไปในใจที่เย็นชาของเธอ กู้เหยาอดไม่ได้ที่จะก้มหน้ามองหนึ่งที ไม่เคยถูกคนจับมือแบบนี้มาก่อน ความรู้สึกนี้มันช่างไม่คุ้นเคยอย่างมาก แต่ก็รู้สึกคุ้นเคยนิดหน่อยอย่างอธิบายไม่ได้ ราวกับว่าครั้งหนึ่งเขาเคยกุมมือเธอแบบนี้ บางที เมื่อก่อนเขาอาจจะเคยกุมมือภรรยาเขาแบบนี้ กู้เหยาไม่อยากจะคิดอะไรมากมายแล้ว ถึงแม้ว่าโม่ข่ายจะให้เธอเป็นตัวแทนของภรรยาที่เสียไปของเขาเธอก็ยอม อย่างไรก็ตาม คนที่อยู่ที่นี่ในตอนนี้คือตัวเธอเอง คนที่ถูกกุมมือคือตัวเธอเอง แม้ตอนที่ท้องฟ้าสว่าง ทุกอย่างก็จะกลับไปสู่จุดเดิม ก็ให้ตัวเธอเองได้ดำดิ่งจมลงไปในดวงตาของเขาแล้วกัน——สักหนึ่งคืน โม่ข่ายกุมมือเธอ กู้เหยาถูกเขากุมมือ ทั้งคู่ไม่มีใครเอ่ยคำใดๆ เธอไม่ได้ถามเหมือนกันว่าเขาจะพาเธอไปไหน แค่รู้ว่าเดินตามเขาก็พอ ดีจัง แสงไฟยามค่ำคืนกำลังหนาแน่น รอบข้างเงียบสงบ ราวกับว่ามีแค่พวกเขาสองคนที่เดินไปข้างหน้าบนโลกใบนี้ มีเพียงสายลมเย็น และแสงจันทร์ที่อยู่เป็นเพื่อนกัน เดินออกไปนอกเขต โม่ข่ายก็หยุดฝีเท้า ก้มศีรษะมองเธอ “อยากไปที่ไหนไหมครับ?” กู้เหยาส่ายศีรษะ “ฉันไม่คุ้นเคยกับเจียงเป่ยค่ะ” “งั้นฟังผมนะครับ” เขาพาเธอไปที่ข้างๆรถเขา เบนท์ลีคันละหลายล้าน เขาเปิดประตูที่นั่งผู้โดยสารด้านหน้าให้เธอเข้าไปนั่ง กู้เหยาขึ้นรถไปนั่ง เอื้อมมือไปหยิบเข็มขัดมาคาด แต่โม่ข่ายกลับจับมือเธอไว้ เขาพูด “ผมทำให้” เขาโน้มตัวดึงเข็มขัดมาช่วยเธอคาด ตอนที่ยืดตัวขึ้น ใบหน้าก็สัมผัสกับริมฝีปากนุ่มเธอเบาๆ เหมือนกับถูกไฟช็อต กู้เหยารู้สึกริมฝีปากแผดเผา หัวใจเต็นระรัวราวกับว่ามันจะหลุดออกมาจากลำคอ แต่สีหน้าของอีกฝ่ายกลับไม่เปลี่ยนแปลง โม่ข่ายมองเธอแล้วยิ้ม ทันใดนั้นเขาก็โน้มตัวลงมาข้างหน้าเข้าใกล้เธอ ราวกับจะจูบ แต่พอเข้าใกล้มากๆ เขาก็หยุดลง กลิ่นบุหรี่อ่อนๆบนกายเขาผสมเข้ากับลมหายใจเธอ ปลายจมูกชิดปลายจมูก จั๊กจี้อย่างมาก กู้เหยามองเห็นตัวเองที่ตื่นเต้นในดวงตาของเขา รู้สึกว่าใกล้จะหายใจหอบจนหมดลมแล้ว แต่......โม่ข่ายไม่ได้เข้ามาใกล้อีก ระยะห่างของพวกเขา สุดท้ายก็หยุดลงแค่นั้น กู้เหยาเห็นความลังเลในดวงตาของโม่ข่าย แน่นอนว่าสายแต่แห่งความลังเลเพิ่งผ่านไป โม่ข่ายก็ถอยออกมา ไม่รู้ว่าทำไม ความผิดหวังในใจเอ่อล้นขึ้นมาราวกับคลื่น บางที เขาคงเห็นชัดๆว่าเธอไม่ใช่ภรรยาที่เสียไปของเขา ริมฝีปากยังคงร้อนอยู่ แต่ภายในใจกู้เหยานั้นเย็นชา เธอคงไม่รู้ ความลังเลของโม่ข่ายเพียงแค่กลัวเธอจะต่อต้าน เขาเคยคิดว่าเพื่อเธอแล้ว เขายอมเป็นทุกข์ ดีกว่าจะขัดขืนความต้องการของเธอ โม่ข่ายนั่งที่นั่งคนขับแล้ว เขาเอื้อมมือไปจับมือเธอไว้ แล้วบีบเล็กน้อย “ไปที่ที่หนึ่งกับผมนะ” กู้เหยาพยักหน้า ถึงแม้ความผิดหวังยังอยู่ก้นบึ้งหัวใจ แต่เธอไม่อยากทิ้งค่ำคืนนี้ไป โม่ข่ายพูด “คุณพิงนอนสักพักก็ได้นะครับ เดี๋ยวถึงแล้วผมเรียก” กู้เหยาพูด “อีกสองสามชั่วโมงฟ้าก็จะสว่างแล้ว อย่าไปไกลนะคะ ตอนเช้าต้องไปทำงานที่บริษัท” โม่ข่ายไม่ได้ตอบรับ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาปิดเครื่องแล้วโยนไปที่เบาะหลัง “ยอมลางานกับผมหนึ่งวันได้ไหมครับ?” ตั้งแต่ทำงานที่บริษัทเซิ่งเทียนมา เขาไม่เคยลางานให้ตัวเองแม้แต่วันเดียว วันนี้เขาจะทำตามใจตัวเองสักครั้ง ทำตามใจตัวเองเพื่อกู้เหยาของเขาสักครั้ง กู้เหยามองเขา ในดวงตาของเขา เธอเห็นมันเต็มไปด้วยความอ่อนโยน นอกจากความอ่อนโยนแล้วก็คือความอ่อนโยน เขาที่เป็นถึงประธานบริษัทเซิ่งเทียนใหญ่โตกลับมาเล่นสนุกกับเธอ เธอที่เป็นดีไซน์เนอร์ตัวเล็กๆคนหนึ่งทำไมจะทำไม่ได้ล่ะ กู้เหยาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาปิดเหมือนกัน โยนโทรศัพท์ไปเบาะหลังด้วยท่าทีสบายๆโดยการเลียนแบบเขา “คุณชายโม่ ปิดโทรศัพท์แล้ว ขับรถไปกันเถอะ” สองสามปีมานี้ เธอใช้ชีวิตอย่างเป็นระเบียบตามความต้องการของคุณพ่อทั้งหมด เก็บกดมานานแล้ว ให้เธอได้ทำตามใจสักครั้งเถอะ โม่ข่ายสตาร์ทรถ เลี้ยวโค้ง ก็เข้าสู่ถนนหลักของศูนย์กลางเมืองหลวงอย่างรวดเร็ว กู้เหยานอนดึกมากเมื่อคืน นอนได้ไม่นานก็เริ่มฝันร้าย หนึ่งคืนเกือบจะไม่ได้พักผ่อนเลย รถขับออกไปได้ไม่นาน เธอก็ผลอยหลับไป พูดไปก็แปลกๆ แต่ก่อนไม่ว่าจะหลับที่ไหน คนที่มักจะฝันร้ายแบบเธอ ตอนนี้กลับหลับได้ลึกมาก ระยะเวลาการเดินทางเกือบสองชั่วโมง โม่ข่ายก็มาถึงรีสอร์ทที่มีชื่อเสียงที่สุดในเจียงเป่ย——รีสอร์ทปี้ห่ายของเซิ่งเทียน มันคือที่ที่มีความทรงจำอันงดงามมากมายของพวกเขาทั้งสอง!